مائده ششم: ‌عظمت عزت‌

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: مائده ششم: ‌عظمت عزت‌
‌(1)‌

جمعي بوديم،

از ياران همراه.‌

اخوان الصفا،

و خلان الوفاء.‌

ماه صيام بود.‌

و بانگ اذان را انتظار مي‌كشيديم.‌

در اين ميان، كسي‌

- مگر كه وقت را به‌فايدتي بگذرانيم -

ياران را به طرح سوالي ميهمان كرد:‌

‌
عزت چيست؟

ذلت كدام است؟

كيست آن كه مهر مي‌زند بر جبين آدمي،

كه عزيز باش يا كه ذليل؟>‌

پرسشي بود،

و فرصتي،

و گذران وقتي.‌

هر كس به فراخور گاه و نگاه خود پاسخي داد.‌

يكي از آن ميان بانگ بر آورد كه:‌

‌
چرخ بازيگر از اين بازيچه‌ها بسيار دارد.>‌

ديگران نيز هر يك چيزي گفتند.‌

تا نوبت رسيد به گوشه‌نشيني گزيده‌گو.‌

از آن‌سان كه سخن حكيم به گوش خود نيوشيده‌اند كه:‌

‌كم ‌گوي و گزيده‌ گوي چون در‌

تا ز اندك تو جهان شود پر.‌

آنگاه كه خود را مخاطب نگاه ياران ديد،

و شوقشان را براي فهم عزت و ذلت،

لختي درنگ كرد.‌

و چنين پاسخ داد:‌

‌
و فهم اين البته بر ديگران شايد كه سهل نباشد.‌

عاقلان نيز خود دانند.‌

ليك چنين مي‌توانم‌تان گفت:‌

به حكم شاه دل،

هر كه از سخن محبوب سر پيچد،

و خود را به‌دامن گناه در آويزد،

لاجرم دست دل را پابند ذلت و خذلان كرده است.‌

زين روست كه گفته‌اند

خواهش مدام‌تان اين باشد كه:‌

‌ معبودا !‌

ما را به عصيانت ذليل مكن.>‌

آنگاه دستان به دعا چنين بر افراشت:‌

اللهم لا تُخذلني فيه لتعُرّض معصيتك.‌

‌(2)‌

با سخن دوست‌

ولوله در جمع افتاد.‌

شعله‌هاي شوق شراره كشيد.‌

و ياران فرصت صحبت را غنيمت شمردند.‌

و دوست را پرسيدند:‌

اينك كه ما را به خوان دانسته‌هايت ميهمان،

و كاممان به شيريني كلامت خوش كردي،

شهد خويش مكرر كن.‌

كه قند مكرر را حلاوتي دگر است.‌

و تكرار روا نباشد جز در چنين اوقات.‌

گوشه‌نشين گزيده‌گوي‌

چون سخن ياران شنيد

و برق شوق و انتظار در چشمان‌شان نگريست،

خامشي را خلاف مروت ديد.‌

اين بود كه دگر بار سخن آغاز كرد:‌

‌‌

سخن دوست ما را واداشت كه هر يك زمزمه كنيم:‌

و لا تضربني بسياط نقمتك.‌

‌(3)‌

گوشه‌نشين گزيده‌گوي زبان به كام گرفت.‌

ليك همراهان را سكون نمي‌يارست.‌

كسي از آن ميان بانگ برداشت:‌

اين همه خوش گفتي‌

و در سخن نيكو سفتي.‌

ليك زخمه‌ به زخم زدي‌

و جرقه به انبان باروت.‌

اينك تو را بايد كه سخن به كمال رساني،

كه گفته اند: الاحسان بالاتمام.>

گزيده‌گوي به شكوه در آمد كه:‌

‌‌

ياران به دلجويي بر آمدند كه:‌

‌‌

گزيده‌گو،

‌ به‌ناچار،‌

روزه سكوت را به كلامي ديگر افطار كرد:‌

‌
پروا كنيد از هر گفت،

يا كردي،

كه يار را به خشم، دچار،

و به عذاب وادار سازد.>‌

گاه اذان نزديك بود.‌

و ما،

مهيا براي نيايش،

عشق را چنين مي‌خوانديم:‌

و زحزحني فيه من موجبات سخطك.‌

بمنّك و اياديك، يا مُنتهي رغبه` الراغبين.‌

يکشنبه 17 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]