تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835462581
دستم به خون کسی آلوده نشده - سایت خبری تحلیلی تدبیر
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر: حسین دهباشی برای مجموعه برنامه «خشت خام» این بار با هادی غفاری از مبارزان قبل از انقلاب و از چهره های خط امامی سال های اول انقلاب گفت وگو کرده است که گزیده آن را در ادامه می خوانید. بحمدالله من دستم هرگز به خون کسی آلوده نشده! من قبل از انقلاب به لحاظ تئوریک به مبارزه مسلحانه برای انقلاب معتقد نبودم! یکی از ممیزه های ما در اندیشه هایمان به عنوان یک حرکت تاریک، این بود که ما انقلاب را انقلاب توده مردم می دانستیم یعنی از طریق یک اعتراض مدنی! یک شورش مدنی، شورش همگانی که بعد هم در انقلاب دیدیم بدون سلاح انقلاب پیروز شد. در یک جلسه که من و پدرم در درس امام بودیم، بعد حاج آقا مصطفی اشکال کرد؛ امام به اشکال حاج آقا مصطفی جواب داد. حاج آقا مصطفی باز به آن جواب هم اشکال کرد! امام جواب داد؛ بار دوم هم جواب داد. حاج آقا مصطفی باز به آن بار دوم هم اشکال کرد! امام یک خرده با صدای درشت تری فرمود که شب در خانه توضیح می دهم! حاج آقا مصطفی گفت آقا شب چیه- دستش را هم بلند کرده بود – شب چیه؟ خب بگو بلد نیستم دیگه! اگر بلدی همین جا بگو دیگه، شب کدام است؟ اگر بلدی الان بگو، خب بگو مطالعه نکردی! خیلی صمیمانه و اینها بود که نظام روحانیت را رشد می داد. مرحوم پدر، به شدت از آقای مصدق دفاع می کرد. درعین حال که آقای کاشانی را هم دوست می داشت. به شدت از آقای مصدق دفاع می کرد؛ اما دیگر این آخرها که نمی شد هر دو را با هم دوست داشت. پدر سال ٥٣ شهید شد. ایشان چند تربیت شده دست اول داشتند؛ البته من اینها را خیلی اکراه دارم بگویم که ازجمله سرانشان یکی مرحوم مجید شریف واقفی بود. همین که دانشگاه به نام اوست. سازمان مرکزی مجاهدین خلق، از بچه مسلمان هایش. ایشان به اندازه یک سال هرروز خانه ما می آمد. من هم نوجوان بودم. یک بار پرسیدم که پدر ایشان کیست؟ گفت این بار پرسیدی ولی دیگر نمی پرسی ها؟ دیگه نمی پرسی ها؟ اگر ایشان را دیدی از آن طرف برو نپرس! تا بعد که ایشان شهید شد و اعلامیه را خواندم عکسش را دیدم فهمیدم مجید شریف واقفی هست. خب اینها دست پرورده پدر من بودند. بعضی هایشان، آنها که مسلمان ماندند مؤمن بودند. بعد از آن ضربه ۵۴ . ما توی حیاط ایستاده بودیم من و مادر و خواهر و برادرم، دیدیم از پشت پدرم را گرفتند از پشت کشان کشان می آورند؛ البته چند جمله گفت، آن موقع به امام، امام نمی گفتند حاج آقا روح الله می گفتند. هوای حاج آقا روح الله را داشته باشی این مرد بسیار پاک دامنی است؛ ترویج او بر شما تکلیف است. من بر شما تکلیف می کنم هوای مادرت را داشته باشی. چون مادر من ۳۰ سال مریض بود. این آخرین دیدار بود. آن آقایی که اخیرا فوت کرد (شجونی) یک چیزهایی گفته بود، نسبت های ناروا داده بود. من خودم بینی و بین الله شهادت می دهم که هرچه کرد دست هایش را بیاورد بالا، اشکش را پاک کند، دست بالا نیامد. هرچه کرد بالا نیامد! با ما صحبت می کرد سرش افتاد پایین. بدنش هم همه لت وپار بود. ساعت ٨، ۹ شب بود از ملاقات آمدیم. رفتیم خانه آیت الله العظمی خوانساری؛ مرجع تقلید تهران بود. زنگ زد به آقای ثابتی. گفت همین امشب آقای غفاری را آزاد می کنید. گفت چشم قربان؛ چشم قربان. صبح اول صبح، لباس هایش را بیاورند بیایند ببرند! نگو که نامرد می دانسته که همان شب تمام کرده بود! ما درباره دو نفر، مرحوم آقای شریعتی و مرحوم آقای حاج آقا مصطفی معتقد به مرگ مشکوک هستیم. چون حضرت امام فرمودند فَقد. کلمه شهادت استفاده نکردند. مرحوم شریعتی هم فَقد نوشتند؛ البته می دانید که فَقد یک حالت ازدست رفتن است... امام خیلی با احتیاط حرف می زد. یکی از ویژگی های امام این است که همین طوری حرف نمی زد. امام مایل به کالبدشکافی حاج آقا مصطفی نبودند. با شریعتی هم بند بودیم و سلولشان درست روبه روی سلول من بود. بله اهل نماز، حسابی. یک خانمی را می آوردند روز ملاقات – مادرم به من گفت- یک خانم خیلی بدی را می آوردند، بی حجاب، پاشنه های بلند تق تق، به مادرهای ماها که برای ملاقات جمع می شدند می گفتند این زن شریعتیه! این زن شریعتیه! یک زن ساواکی می آوردند که نشان بدهند مثلا خانواده شریعتی مبتذل هستند؛ درحالی که زن شریعتی نبود! مادرم زن شریعتی را می شناخت. مادرم داد زده که دروغ می گویند! که بعد مادر من را بردند زدند! من سال ۵۴ به این طرف، به فلسطین رفتم. حالا اینها را خیلی مایل نیستم علنی بشود. ما سال ۵۴ به این طرف با چند جا تماس پیدا کردیم. یکی از طریق آقای قذافی با لیبی. آقای چمران به شدت عارف مسلک بود و با عرفات میانه اش خوب نبود؛ ولی آقای فارسی به عرفات وصل بود. آقای فارسی چون به مبارزه مسلحانه معتقد بود؛ اما امام موسی صدر مبارزه مسلحانه را به این معنای ترور، اصلا موافق نبود. با محمد منتظری مدت ها هم اتاق بودیم. با خانم دباغ مدت ها هم اتاق بودیم. من چندین پاسپورت داشتم. آن پاسپورتی که بیشتر دستم بود، با کت و شلوار بودم؛ عبدالله گلشنی! شغل فرش فروش، حتی من رفتم پاریس... پاسپورت غیر ایرانی هم داشتم. عربی بود، افغانی بود. ترکی بود. البته بیشترین جعل را محمد منتظری انجام می داد. خدای جعل بود. سخت ترین امضاها را که افراد نمی توانند جعل بکنند، ایشان به راحتی جعل می کرد. من سال ۵۷ کلا در تهران با چادر زندگی کردم. با چادر می رفتم این طرف و آن طرف. خیلی جاها جالب است با عبا، عمامه، کت، شلوار، پیراهن مثل شما چهارگوش یقه خرگوشی می گفتند که آن موقع ها مد بود. می رفتم جایی سخنرانی اجبارا باید چادر سر می کردم، عمامه را کوچک می بستم. با عمامه می رفتم بالا، غالبا هم هرجا می رفتم سخنرانی، خانمم همراهم بود. غالبا خانمم همراهم بود که همیشه چادر داشت. ٢٠، ٣٠ تا دختر همیشه همراه من بودند. ٢٠، ٣٠ تا خانم دست پرورده های خودم همیشه دور من بودند که از خانه می آمدم بیرون، ١٠، ١٢ تا همیشه همراه من بودند. خدا رحمت کند خانم هایی بودند که بعضی هایشان شهید شدند... . ازغندی یک خرده سواد آخوندی داشت، سه، چهار سالی یک تلمذّکی کرده بود و فقر مالی او را به ساواک کشانده بود. البته درس خوانده بود، بعد هم لیسانس گرفته بود. گفت می خواهند به ما ملاقات بدهند. زهرا خانم را آوردند و یک بچه بغلش بود. بعد بچه ۴۰ روزه که لُپش هم درشت بود، جلوی من لُپش را می کَند. جیغ و داد و داد و هوار که من اعتراف کنم. گفتم من چیزی ندارم. آن یکی بازجو رسولی می گفت که فایده ندارد آن بچه را ول کن، خودش را بزن. کابل شروع شد؛ تمام سر و گردن من را زدند. بله من الان نشان شما بدهم که پایین پایم بعد از ۴۳ سال هنوز خوب نمی شود و سیاه است. پوتین پایم هست؛ یعنی کفش معمولی هم نیست. پوتین پایم هست و لباس نظامی و اسلحه هم بستم و این خیابان تهران نو، خیابان لشکر و راه آهن اینها را می رفتم یکی یکی تحویل می گرفتم یا نیرو می گذاشتم، آدم می گذاشتم؛ چون خیلی عوامل داشتم، خیلی. بیش از ٥٠٠، ٦٠٠ تا دست پرورده مستقیم داشتم. اینها مسجد من می آمدند. من قرآن درس می دادم، البته قرآن مبارزاتی. همه اش مبارزه بود. سوره محمد (ص) درس می دادم؛ حتی پای منبر. من همان شب تلویزیون یک جا میهمان بودم، عصری رئیس مجاهدین خلق {فداییان اکثریت صحیح است} شاخه اکثریت آقای فرخ نگهدار را دیدم. گفت مارکسیسم قدرت خیزش مردم را ندارد؛ ولی شما و اسلام دارید. گفت انقلاب پیروز خواهد شد، شما برنامه ندارید، ما برنامه داریم. همان شب که این را گفت، من نماندم. همان شب رفتم منزل آقای مطهری. ساعت ۱۱، ۱۲ شب بود. مطهری گفت الان برویم خانه آقای بهشتی! آقای بهشتی خواب بود. از خواب بیدارش کردیم. نشستیم تا نزدیک اذان صبح. یک برق مهمی در مغز آقای مطهری و آقای بهشتی زد که شروع کردند به نوشتن. اصلا بنیاد حزب را مرحوم بهشتی آنجا نوشت و گذاشت. بنیاد تشکل حزب جمهوری اسلامی را همان جا گذاشت. تا ۲۵ بهمن استراحت کردم. تقریبا هنوز نماز صبح نشده بود. تلفن بالای سرم بود، زنگ زد. گفت آقای غفاری من مرتضی مطهری هستم. گفتم بفرمایید سلام علیکم. گفت خوابی یا بیدار؟ گفتم والا شما بیدارم کردید. گفت امام همین الان به من گفتند شما بروید خرمشهر، الان بروید آبادان و اهواز را تحویل بگیرید، نفت را تحویل بگیرید. گفتم آقا مگر با ماشین می شود رفت؟ گفت ماشین کدام است؟ شما هواپیما بگیرید. کمیته انقلاب درست کردیم و رفتیم آبادان شرکت نفت را تحویل گرفتم. من حتی آنجا یک گلوله در کردم و گفتم به این گلوله قسم دیگر شاه بر نخواهند گشت. سرلشکر شمس، فرمانده لشکر اهواز را من تحویل نگرفتم. بعد آقاشیخ علی تهرانی آمد تحویل گرفت. من یک نفر را اعدام نکردم. در همان ماجرای دادگاه هویدا من فقط مستمع هستم همین فقط. جرم من این بود که آنجا نشسته بودم. هیچ کس نمی داند چه کسی او را کشته؟ فقط خلخالی می داند و خدا. خلخالی خودش او را نکشته است. این مقدار را من می دانم. خلخالی خودش نکشته. دادگاه او تمام شده بود. آقای خلخالی حکم داد و حکم را در دادگاه خواند. من نشسته بودم، اینها نوارهایش هست. همه ضبط شده است. بعد از این تاریخ در سال ۵۸ با حکم آیت الله مشکینی و آیت الله منتظری من به عنوان رئیس دادگاه عالی شمال، انتخاب شدم. شمال که می گویم از آبعلی به این طرف شروع می شد می رفت تا بجنورد، از آن طرف هم می رفت تا نزدیک آستارا! حاکم شرع بودم یک سیلی به کسی نزدم. یک سیلی! یک روز زندان نکردم یک روز! فقط گنده گویی کردم. من اصلا یک شلاق هم نزدم. آقای خلخالی آنچه از بیرون درباره او می گویند- حالا مُرده و رفته- من منافعم این است که امروز به او بد بگویم! یعنی روشنفکربازی دربیاورم، ولی من این کار را نمی کنم. آقای خلخالی پرونده ها را می خواند. آنچه قیدوبندهایی را که امروز معمول است آنها را رعایت نمی کرد. قیدوبند یا رویه قضائی؟ یا حقوق متهم؟ الان اینها همه قابل قبول است، اما سال اول انقلاب این نیست. سال اول انقلاب هر شب ما پنج تا، شش تا، ۱۰تا کودتاچی می گرفتیم. هر شب! کودتا نمی خواست بشود! کودتا نبود! توی خیابان ساواکی ها راه می رفتند گُروگُر از توی پیکان، بچه های ما را می کشتند. آقای سپهبد ربیعی تا آخرین فشنگ تیراندازی کرد. آقای ربیعی کجا خودش را تسلیم کرد؟ من اینجا هستم. آقای ربیعی را من گرفتم آوردم، توی هلیکوپتر بود. آقای ربیعی در هلیکوپتر بود فرمان کشتار ۱۷ شهریور را همین آقایان دادند. من فرمانده کل قوای تهران بودم. ارتش نتوانست کاری بکند. نصیری و خسروداد و رحیمی و ربیعی همه شان یکی بودند. اینها تا آخرین فشنگشان را که می توانستند زدند. آقای نصیری در سال ۵۳ محکم خواباند توی گوش من. همه شان با هم در ستاد مشترک مبنایشان این بود که مردم را بکشیم. من نمی توانم حرف بزنم نمی خواهم هم که حرف بزنم! فلان آقایی که بعدها هم کاره ای شد توی هواپیما، به شاه می گوید که اجازه می دهید من تهران را با یک میلیون کشته آرام کنم؟ دنبال پرده دری نیستم. ول کنید، خب نمی خواهم! ولی حرف ها را به گور می بریم ان شاءالله. سال ٦٠ من سمتی نداشتم. من هادی غفاری بودم. همه مردم من را می شناختند. توی خیابان مردم پشت سر من نماز می خواندند. سال ۶۰ منافقین در میدان ولیعصر پنج هزار نیروی مسلح آوردند. من به پاسدارم گفتم نادر برو تو، گفت آقای غفاری نمی شود رفت، پاسدارها بستند. خود سپاه پاسداران خیابان را بسته بود! خب؟ یک جوانی است که دیگر شکسته شده، پیر شده. این نشست در فیاتی که من در آن بودم. فیات برای وزارت بازرگانی بود، از بچه های وزارت بازرگانی گرفته بودم. پشت این فیات از داخل ولیعصر و از پیاده رو رفتیم بالا. آن دوست دیگرم بهرام بود، منافقین جلو ما بودند. دوستم گفت چه کار کنم، گفتم چه کار کنم چیه؟ بزن برو جلو. آمد پایین مشت زدیم تیر زد! اولینشان افتاد. البته نمرد. وقتی افتاد، منافقین پس زدند. پنج هزار نفر پس زدند! برگشتم زود داد زدم بیایید! به اندازه صدهزار نفر ریختند، همه اینها را گرفتیم! شب که اینها را به زندان اوین می بردیم، اتوبوس کم داشتیم. توی هر اتوبوسی صد نفر بیشتر چپاندیم. آقای علم الهدی آن موقع مسئول یکی از کمیته ها بود. رئیس کمیته ها هم که آقای مهدوی کَنی بود. قائم مقامشان هم آقای باقر کَنی بودند. من با آقای مهدوی کَنی درگیر شدم. من وسط خیابان ایستادم چریک های فدائیان خلق داشتند مسلحانه راهپیمایی می کردند. خوابیدم وسط خیابان که مگر از روی جنازه من رد شوید! تظاهرات مسلحانه یعنی چی؟ انقلاب شده، پیروز شدیم، نظام مند، قانون اساسی می رویم می نویسیم. من وسط خیابان خوابیدم، اینها جرئت نکردند جلو من بیایند. چون جلو من بیایند من هوادار خیلی داشتم. من اگر اشاره می کردم اینها را درو می کردند. پاسدارم گفت که بی سیم، آقای مهدوی کنی (وزیر کشور) پشت خط است. گفت آقای غفاری شهر را شلوغ کردی؟ گفت من وزیر کشورم! گفتم کشور رفت تمام شد! کشور نمانده که، مسلحانه قیام کردند شهر را گرفتند. اینها تهران را بگیرند تمام شده. انقلاب دیگه کجا بود؟ آقای مهدوی خیلی محترمانه گفت چشم آقای غفاری ببخشید به کارتان ادامه بدهید! بعدا بهم گفتند که شما مردانگی کردی، شجاعت کردی. من در ماجرای گروگان گیری معتقد بودم که هرچه زودتر را این تمام کنید. بعد هم من اسناد را خواندم، آمریکایی ها دست بردار نبودند. می خواستند به هر نوعی ازسوی عوامل جدیدشان، از کودتا بدتر، یک کشتاری بدتر از ۳۰ تیر راه بیندازند. آنها با چریک های فدائیان خلق ارتباط داشتند، با منافقین ارتباط داشتند. اینها ارتباط های گسترده داشتند و با بعضی از ملیّون، حالا نمی خواهم پرده دری کنم، نهضت آزادی در این داستان نبود. یکی- دونفرشان، متهم بودند که مذاکره کردند. امروز مذاکره قداست دارد. امروز سال ۵۹ نیست. به آقای علی اکبر معین فر که در ماجرای نطق آقای صباغیان، کتک خورده، گفتم ایشان آقای غفاری قره باغ را با من اشتباه گرفته! آن موقع آقای غفاری قره باغ ٧٠سالش بوده! که باهاش درگیر شده، من ۲۷ سالم بوده! او سید بوده، عمامه اش مشکی بوده، من عمامه ام سفید است. او نماینده ارومیه بوده، من نماینده تهران بودم. اصلا همه معرکه را آقای غفاری قره باغ شروع کرده است! آقای محسن مجتهدشبستری هم که گفته لنگه کفش به سر معین فر زدم، دروغ محض است. دو شب قبل از آن حادثه، آقای هاشمی رفسنجانی ما را دعوت کرد به دفترش. من بودم و آقای بشارتی و مهندس الویری، ۲۰، ۳۰ نفر را که به قول آن روز تندروهای مجلس بودیم، دعوت کرد دفترش، رفتیم. گفت اینها فردا نه پس فردا با شروع نطق آقای صباغیان قصد به هم ریختن مجلس را دارند. شما که ما را قبول دارید هیچ عکس العملی نشان ندهید و این یک بیعت با من است. بیعت می کنید؟ همه گفتیم بله. ما همه مان به آقای رفسنجانی قول دادیم که فردا هیچ کس در برابر آقای صباغیان هیچ چیز نگوید. آقای صباغیان آمد. نطق قبل از دستور ۱۰ دقیقه است. آقای صباغیان آمدند صحبت کردند و هرچه توانست به خط امامی ها حمله کرد! تا توانست حمله کرد، آن موقع حمله شده بود دیگر! یعنی جو کشور به گونه ای بود که همین مردمی که تا شش ماه قبل می گفتند: «بازرگان بازرگان نخست وزیر ایران/ درود بر بازرگان نخست وزیر ایران!» همین ها می گفتند: «...». آقای صباغیان صحبت کرد، همه نشستیم، هرچی گفت ما نشستیم، ١٠دقیقه اش تمام شد، ول نکرد. آقای هاشمی زنگ را زد که آقای صباغیان وقتتان تمام شد! چشم چشم گفت و ادامه داد. همه چیز به ماها گفت! به همه ماها خط امامی ها! آن موقع می گفتند حزب الله. ١٠ دقیقه اش شد ٢٠ دقیقه. آقای هاشمی گفت آقای صباغیان شما می خواهید شلوغ کنید، دوستان من قول دادند، شلوغ نکنند. قول دادند شلوغ نخواهند کرد، بی خود وقت مجلس را نگیرید، تمام شد وقت شما؛ آقای قانون مند، آقای قانون مدار، ١٠ دقیقه تان شد ٢٠ دقیقه! شد، نیم ساعت! آقای صباغیان نیم ساعت... میکروفونشان را قطع نکردند. وقتی ٢٠ دقیقه شد نیم ساعت، بار سوم آقای غفاری قره باغ از عقب بلند شد! پیرمرد بود. از آقای رفسنجانی اگر مسن تر نباشد کمتر نیست. آمد بالا، گفت آقای هاشمی اگر شما عرضه ندارید اداره کنید، ما بلدیم اداره کنیم! آقای صباغیان را گرفت کشید پایین. آقای صباغیان بدشانسی آورد، دستش خورد به عمامه آقای غفاری قره باغ، علی اکبر غفاری قره باغ، به زمین افتاد! توهین بدی بود و بعد هم خون جوشید جلوی چشم بچه های حزب اللهی. وقتی عمامه اش افتاد پایین دیگر جنگ مغلوبه شد! اصلا اگر کسی گفت دیده که چه کسی، چه کسی را زده است، دروغ می گوید چون همه هم را می زدند، هرکس می رسید می زد. آقای هاشمی هم می خندید! آقای هاشمی خودش را زد به خنده! نه اینکه بخندند، ببینید الان شما یک لحظه ای بخندید، دوربین آن لحظه را می گیرد. آقای افضلی تمام گزارش های دقیق داخل فرماندهی جنگ را می گیرد می دهد به سفیر روسیه در تهران، سفیر روسیه هم فوری اینها را می دهد به عراق، به صدام و صدام همه عملیات ما را با چند هزار کشته، حتی تا دو هزار، یک هزار کشته، یعنی حرکت ما را... ما این پرونده را کامل کردیم، چهار هزار برگ شد. یکی از صفحات این پرونده عکسی بود که آخوند عقیدتی- سیاسی اسم نمی برم، الان آمریکاست دارد زندگی می کند، ایشان کنار فرمانده نیروی دریایی نشسته است، این طرف خانم نشسته است. خانم فرمانده نیروی دریایی پایش را این طوری گذاشته! با یک وضع بسیار وقیح. ما بدون هیچ قصدی فقط برای اینکه نشان بدهیم که آقا فرماندهان تان اینها هستند. تا این عکس را به امام دادم امام گرفت. عکس را دوستان هوادار انقلاب به ما دادند. ما این عکس را به امام دادیم! امام عکس را گرفت، تا دید فرمود این عکس چیست؟ گفتم خانم ایشان است. گفت این چه روشی است آقای غفاری؟ من اگر به حُسن نیت شما یقین نداشتم می دادم الان شما را تعزیر بکنند، شلاق بزنند! این روش غیرشرافتمندانه است. مبارزه ما شرافتمندانه است؛ اگر به این عکس ها می شود استناد کرد همه ما و شما از این عکس ها داریم! بعد امام فرمود اصل این عکس کجاست؟ دست کی دیگر از این عکس هست؟ گفتیم آقا این فیلم را به من دادند من از روی این یک عدد عکس گرفتم آوردم برای شما. فرمود فیلم این کجاست؟ گفتم توی گاوصندوق خودم. امام فرمود من نشستم اینجا، الان اذان شد، من نماز را می خوانم تا نمازم تمام بشود باید برگردی. فیلم را بیاوری. گفتم آقا من با شما نماز بخوانم بروم؟ گفت نخیر لازم نکرده! بروید آقا. من رفتم و آمدم. امام تازه نمازش تمام شده بود. امام فرمود که دست کس دیگری نیست؟ گفتم نه آقا نیست. امام فرمود احمد آن دستگاه را بیاور. یک دستگاهی را آوردند که آمریکایی ها هم نداشتند هم توی محور y می بُرید هم توی محور x پودر می کرد. بعد هم امام خودش- شهادت می دهم- دستش را کرد توی این لوله و همین خورده ها را به هم زد و بعد گفت آقای غفاری این روش، روش معقولی نیست از این روش ها دیگر استفاده نمی کنید. تکرار می کنم اگر به حُسن نیت شما اعتقاد نداشتم می دادم شما را تعزیر بکنند. استارلایت کلاهی بود که خدا حفظ کند آقای میرحسین سر ما گذاشت! من این مؤسسه را می خواستم بسازم اداره کنم، پول که نداشتم، نامه نوشتیم به آقای میرحسین که آقای میرحسین از امام یک چیزی بگیر به ما بده! به من نه البته، به مؤسسه من. امام به آقای میرحسین گفتند یک چیزی به این بدهید. آقای میرحسین موسوی سر ما را کلاه گذاشت. یک کارخانه ورشکسته را امام تحویل ما داد. سال اول همه بدهی هایمان را پس دادیم. سال دوم ۵۰ درصد سهام اینجا را از پول درآمد شرکت خریدیم. سال سوم که داشت به سود می رسید من بردم دفتر آقای خامنه ای و گفتم من دیگر اینجا را اداره نمی کنم! خدمت آقای خامنه ای رفتیم و گفتم آقا اداره نمی کنم و آقای خامنه ای در نامه نوشته آقای رفیق دوست چون آقای هادی غفاری نخواستند این مجموعه را اداره کنند، شما تحویل بگیرید اداره کنید. الان می دانید که ١٠ سال است ورشکسته مطلق شده است. ما سال ۷۰ تحویل دادیم، ١٠ سال است ورشکسته شده دستگاه ها رفت، زمین رفت، همه چیز رفت. دستگیری من در سال ٨٨ دروغی بود که جناب آقای شریعتمداری گفت؛ پسر بزرگم زنگ زد خانه و خانمم گوشی را برداشت. گفت بابا را گرفتند؟ خانمم گفت بابات اینجا خوابیده توی اتاق خواب پیش من خوابیده! گفت آره اینجا کیهان توی مدرسه فیضیه قدم به قدم چسبانده اند. بعد گوشی را گرفتم گفتم چه شده بابا؟ گفت این جا کیهان پر کردند. گرفتن ۵۷ قبضه سلاح کمری و ۹۸ قبضه کلاشنیکف در آن موقع از من، دروغ محض است، یک فشنگ هم نگرفتند. من زنگ زدم به آقای حسین شریعتمداری، گفتم آقای شریعتمداری من هادی غفاری هستم. گفت: از زندان زنگ می زنی؟ گفتم: خجالت بکش حیا کن! آخر چرا دروغ می گویی؟... این چه کاری است؟ گفت: تو داری از زندان زنگ می زنی. گفتم: آقا از کِی در زندان به آدم موبایل می دهند، این موبایل من است. گفت: باشه از تو ترسیدند به تو موبایل دادند! گفتم: صبر کن خانمم با تو حرف بزند! گفتم: قطع بکنم با تلفن منزل می گیرم. می دانی چه جواب داد؟ گفت: حالا مگه خانم چی شده؟ یک شب آقای غفاری را زود از خواب بیدار کردی! گفتم همین؟ تو حیثیت من را در سراسر کشور برده ای، کیهان بالاخره درست است که تیراژی ندارد؛ اما دیده می شود! گفت بنویس، جوابیه بنویس، چاپ می کنیم! بینی و بین الله چاپ هم نکرد. منبع : شرق
جمعه ، ۵خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر]
[مشاهده در: www.tadbirkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها