تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835626027
لزوم مبارزه جدی با خشونت در مدارس کشور
واضح آرشیو وب فارسی:الف: لزوم مبارزه جدی با خشونت در مدارس کشور
برزین فرزین تاش، ۲۷ بهمن ۹۵
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۴۶
خبر عادی بود و تکراری، اما تصویر شوک‌آور بود و تلخ، آن‌قدر که دیگر نادیده گرفتن آن ممکن نبود. امیرحسین دانش‌آموز پایه سوم ابتدایی، پس‌ازآنکه مشقش را ننوشته و ظاهراً درس خوب بلد نبوده مورد خشم معلم قرارگرفته و یک سیلی می‌خورد. آن‌طور که خبرگزاری‌ها آورده‌اند، مداد در دست امیرحسین، با خوردن سیلی حدود ده سانتیمتر به داخل سرش می‌رود و صحنه شوک‌آوری پدید می‌آورد. اینکه چگونه سیلی معلم تبدیل به فرورفتن مداد به داخل سر امیرحسین می‌شود موضوع بحث نیست. شاید هم به‌واقع معلم از سر دلسوزی کشیده‌ای زده و مداد به‌صورت غیر عمد زیرپوست سر امیرحسین رفته است. موضوع بحث اما روندی از تنبیهات وحشیانه است که به لطف شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها این روزها عمومی می‌شود. تنبیهاتی که متاسفانه امری عادی و حتی گاهاً لازم محسوب کنیم. احتمالاً به این دلیل که خود قربانی چنین نظامی بودیم که تنبیه با چوب و شیلنگ، کشیده با دودست به‌طور هم‌زمان، کشیدن گوش و فشار دست هم‌زمان با قرار دادن خودکار در بین انگشتان پیوست عادی آموزش مدارس محسوب می‌شد. شاید همین تجربه نزدیک و ایده "ما تنبیه‌شده‌ایم و نتیجه خیلی بد نبود" توجیه‌گر بی‌تفاوتی ما نسبت به این اخبار باشد. روش‌های تنبیهی که امروزه حتی استفاده از آنها در سیرک‌ها هم برای تربیت "حیوانات" ممنوع اعلام‌شده است چه برسد به اینکه بخواهیم وجود آنها را در نظام آموزشی کشور تحمل کنیم. به نظر می‌رسد این موضوع از سه منظر قابل‌بررسی است. تعدد اتفاقات و روند ثابت بروز این اخبار، نشان از وجود یک مشکل ریشه‌دار در نظام آموزشی می‌دهد. یک مسئله که قلب نظام آموزشی و پرورشی کشورمان را هدف گرفته و شأن انسانی دانش‌آموز و معلم، و تقدس آموختن و آموزش دادن را لجن‌مال کرده است. فاجعه‌ای که صرفاً به لطف رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی در عرصه عمومی نمایان می‌شود. تنبیه دانش آموزان با کمربند،تنبیه با خط کش داغ، بستری شدن دانش‌آموز در بیمارستان به علت تنبیه بدنی، تنبیه بی‌رحمانه دانش‌آموزان در قابن، تشنج دانش‌آموز پس از تنبیه تنها بعضی از اخباری همین چند ماه اخیر است که رسانه ای شده است، آن تعداد که رسانه‌ای نمی‌شود و در قلب و روح کودک نفوذ می‌کند و ماندگار می‌شود به کنار. روندی که سال‌ها ادامه داشته و به نظر نمی‌رسد روند کاهشی داشته باشد. نحوه برخورد و واکنش مسئولان به این اتفاقات هم بسیار جالب است. تقریباً هر بار که این موضوع رسانه‌ای می‌شود، مسئله با "دلجویی از خانواده دانش‌آموز"، "مساعدت دو سه میلیون تومانی آموزش‌وپرورش به خانواده" و اعلام خبر "برخورد با معلم خاطی" ختم به خیر می‌شود تا وقوع اتفاقی دیگر و دوباره تکرار همان حرف‌های تکراری.نه وزیر آموزش پرورش و دیگر مسئولین این حوزه، وجود این توحش بدوی در برخی مدارس را یک "مسئله" محسوب می‌کنند و نه برنامه‌ای برای بهبود این اوضاع دارند و نه احساس تکلیف می‌کنند که برای بروز چنین اتفاقاتی معذرت‌خواهی کنند و یا پاسخگو باشند. درواقع وجود این رفتارها در آموزش‌وپرورش کشور که قرار است کارخانه انسان‌سازی باشد و سعادت آینده کشور را تأمین کند، مسئله مهم و اولویت‌داری نیست. واکنش مردم یا بهتر بگویم بی‌تفاوتی جامعه به این پدیده شاید اصلی‌ترین دلیل استمرار این رفتار ها در مدارس باشد. جامعه‌ای که نسبت به نوع تربیت دانش‌آموزان کشورش سکوت کرده و آزار فیزیکی و کلامی آنها را پدیده‌ای عادی تصور می‌کند چگونه انتظار پیشرفت و توسعه دارد.؟ البته شاید بخشی از بی‌تفاوتی مسئولین و مردم، به این دلیل باشد که فرزندان آنها در شهرهای بزرگ و در مدارس باکیفیت با تبلت و لپ‌تاپ سر کلاس حاضرشده و کلاس‌های کنکورشان هم برقرار است و شغل‌های با درآمد بالا برای این اقشار فراهم بوده و خواهد بود. دلیلی برای حساسیت نشان دادن برای اتفاق‌های گاه و بیگاه در این شهر و آن شهر کوچک یک استان محروم نمی‌بینند. در واقع امیرحسین‌ها شاید اصلا قرار نیست که تحصیل کنند و دانشگاه بروند و دکتر و مهندس و دانشمند شوند(بگذریم که هدف آموزش صرفا تربیت دکتر و مهندس نیست و هدف بالاتری در پس آن نهفته است). البته لازم به ذکر است که روی این نوشته به‌هیچ‌عنوان با معلمان دلسوز و فداکار و مجاهد نبوده و نیست و صرفاً تلاشی بود تا توجه‌ها به این مسئله مهم جلب شده و ضرورت حذف این پدیده زشت و مخرب به یک گفتمان عمومی مبدل شود. نمی‌دانم تا بساط این خشونتها از مدارس جمع نشده، چطور می‌توان در خصوص محتوای آموزشی، فلسفه تعلیم و تربیت، توانمندسازی و خودشکوفایی دانش‌آموزان و مسائلی ازاین‌دست صحبت کرد. لازم است که متخصصان امر آموزش، روان‌شناسان، متخصصان امور تربیتی، معلمان و همه اقشاری نقطه نظرات خود را در این مورد نوشته بیان کنند، تا مسئله به یک گفتمان عمومی تبدیل شود. لطفاً به تصاویر زیر که گوشه‌ای از نحوه تعلیم و تربیت دانش‌آموزان این مرزوبوم است بنگرید. تنبیه بی رحمانه دانش آموزان در قاین+تصویر/ پدر یک دانش آموز: قبلا هم مورد مشابه داشتیم اما کسی پیگیری نکرد تنبیه بدنی دانش‌آموزی بمپوری را روانه بیمارستان کرد فرو رفتن مداد در سر امیرحسین کتک‌کاری دانش آموز مشهدی توسط معلم معلم بی رحم «نیما» را با خط کش داغ تنببه کرد + عکس
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 85]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها