تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835734461
مرد گفت دخترم با یک بالش می خوابد اما شب مرگش دو بالش روی تختش بود / آیا این دلیلی بر رخ دادن حادثه شوم است؟ - پایگاه خبری و اطلاع رسانی رکنا
واضح آرشیو وب فارسی:رکنا: رکنا: پدری که دخترش فوت شده بود، شکایت تجاوز به دخترش را مطرح کرد، این پدر می گفت دختر من روی یک بالشت می خوابیده چرا شبی که فوت شده دو بالشت در اتاقش وجود داشته است! به او می گویم قبول، دو بالش وجود داشته اما علت فوت دخترت استفاده از ...همواره یکی از آرزوهای کارآموزان قضاوت، رسیدن به جایگاه بازپرسی در دادسرهای امور جنایی و «بازپرس ویژه قتل» شدن است، بازپرسی در شعب دادسرای امور جنایی و بازپرس ویژه قتل Murder بودن تلخیها و شیرینی های خاص خود را دارد. تلخی از آن بابت که هر روز و هر لحظه با جرم Crime و جنایت Crime همراه است؛ باید از خواب نیمه شب زد و سر صحنه قتل دلخراشی حاضر شد، ساعتی باید به پرونده قتل فجیعی رسیدگی کرد، ساعتی نیز باید شاهد قطرات اشک خانوده های مقتول و متهم بود اما با وجود تمام این سختیها، برخی اوقات نیز لبخند شادی بر چهره بازپرسان قتل می نشیند، زمانی که بازپرس بتواند در راه کمک به مردم قدم بردارد، گمشده ای را به خانواده اش بازگرداند یا خبر نجات از قصاص و آزادی Freedom متهمی را به خانواده اش بدهد. قاضی ایلخانی یکی از این بازپرسهاست؛ وی 18 سال سابقه فعالیت در دستگاه قضایی را دارد و اکنون نیز بازپرس شعبه هشتم دادسرای امور جنایی تهران است، قاضی Judge ایلخانی در طول کار در دادسرای امور جنایی تهران بازپرس پرونده های پر سر و صدا و جنجالی زیادی بوده است، از پرونده مثله شدن دختر جوان تهرانی گرفته تا سقوط Fall دختر جوان در مترو شادمان؛ مدتی قبل میزبان قاضی ایلخانی بودیم و پای صحبتهای او درباره مباحثی مانند نحوه انتشار اخبار حوادث Accidents در رسانه ها، راهکارهای کاهش جرم و بزه و خاطرات تلخ و شیرینش از بازپرسی در دادسرای امور جنایی تهران نشستیم. جنابعالی معتقدید که رسانه ها باید اخبار حوادث را با رعایت نکاتی و ذکر علائم هشداردهنده و به دلیل جنبه آموزشی این اخبار، نشر دهند، از طرفی نیز می گویید در کشورمان احساس امنیت بین مردم وجود ندارد یعنی مردم ما بنا به دلایلی که یک بخشی از آن زمینه های تاریخی و فرهنگی است، مقداری احساس می کنند که جامعه آنها ناامن است در صورتی که شاید سرانه امنیت ما از بسیاری کشورها مانند آمریکا یا انگلیس بالاتر باشد، این دو موضوع را چگونه باید جمع کنیم که هم بتوانیم اخبار حوادثمان را منتشر کنیم، سانسور نداشته باشیم و هم انتشار اخبار حوادث لطمه بیشتری به آن احساس امنیت جامعه نزند؟ ایلخانی: برداشتم این است مقداری حس بی اعتمادی بین مردم و مطبوعات وجود دارد مثلاً اگر بگویید در کشور ما امنیت است، کسی قبول نمی کند، می گویند دروغ می گویید، اعتماد به رسانه داخلی ما کم شده؛ من مطبوعات کشورهای بیگانه را قبول ندارم، درباره بحث یمن سانسور کامل خبری است و بی بی سی چند کلمه بیشتر در رابطه با یمن نمی گوید، حقیقتش را بخواهید من به صدا و سیما چندان اعتمادی ندارم چون هر کانال تلویزیون را که نگاه کنید سریالهای بی محتوا پخش می کند، زمانی برنامه ای در یکی از کانالهای تلویزیون درباره رشوه پخش می شد، فردی که در برنامه حاضر بود می گفت ما اصلاً نباید درباره رشوه در ایران برنامه بسازیم چون باید رشوه ای وجودداشته باشد تا درباره آن برنامه بسازیم، زمانی که این شخص اینگونه سخن می گوید جمع کردن فضای به وجود آمده از این سخن بین مردم بسیار سخت است. همیشه به همکاران در اداره پلیس Police آگاهی می گویم، شما به دلیل وجود تلفن همراه فقط می نشینید و [از مکالمات] پرینت می گیرید و دیگر فضای عملی کار از بین رفته است، به طور مثال زمانی که یک قتل اتفاق می افتد در حدود 90 درصد تلفن همراه شخص مورد نظر و اینکه با چه اشخاصی در ارتباط بوده است، بررسی می شود یعنی بحث میدانی انجام تحقیقات کاملاً از بین رفته است. یعنی این امر در روند کار پلیس آگاهی تاثیر گذاشته است؟ ایلخانی: بله تأثیر می گذارد؛ من و شما نیز تحت تأثیر قرار می گیریم در حال حاضر همکاران شما در سرویس اجتماعی چند بار مابین روستاهای قم با تهران رفته اند و عکس و گزارش تهیه کرده اند به طور مثال به زورآباد کرج بروید و با تهیه گزارش و عکس وضعیت زندگی مردم ساکن آنجا را نشان دهید. یعنی معتقدید که مشاهدات میدانی به واسطه تکنولوژی بر پلیس آگاهی نیز تأثیر گذاشته و تحقیقات میدانی کم شده است؟ ایلخانی: بله تاثیر می گذارد. یعنی در سیستم قضایی روند مشخصی نیست که برای پرونده ای به طور مثال روند تحقیقات ذکر و گفته شود در آنجا نیاز به مشاهدات میدانی، پرینت مکالمات یا سایر تحقیقات است؟ ایلخانی: قانون Law است اما در اجرا همیشه مشکل داریم؛ از شما سؤال می کنم سرویس اجتماعی شما چند بار در رابطه با زندگی مردم از تحریریه خارج شده است؟ در رسانه تعمد داریم که این اتفاق بی افتد یعنی حداقل بخشی از خبرهایمان که کانالهایش مشخص است را می توانیم تلفنی بگیریم، بخشی از اخبارمان نیز که قاعدتاً خودمان برای پوشش آنها در محل خبر حضور داریم، بخشی از اخبار نیز الزماً خبرنگار به صورت میدانی اقدام به تهیه آنها می کند، با افراد مختلف در آن حوزه صحبت کرده و برای تهیه گزارش به صورت میدانی عمل می کند. ایلخانی: اگر در خبرهای دیگر مانند اخبار حوادث عمل کنیم که اصلاً کار نکردن خبر بهتر از کار کردن آن است. خلاصه بیان جنابعالی این است که هر چه حس اعتماد مردم به رسانه بیشتر شود، اگر این رسانه اخبار حوزه حوادث را هم منتشر کرد، انتشار این اخبار منجر به ایجاد احساس عدم امنیت نمی شود. ایلخانی: درست است و مخاطب می گوید این رسانه در حال گوشزد به من و دوست من است، به من کمک می کند که این اتفاق ناگوار برای من نیفتد. پس هر چه اعتماد جامعه نسبت به رسانه های داخلی کمتر شود به همان میزان اگر رسانه اخبار حوادث را انتشار دهد چون حس بی اعتماد وجود دارد، این موضوع می تواند تبعات منفی امنیت اجتماعی داشته باشد و حس نبود امنیت را تشدید کند، با این وجود برای ایجاد اعتماد بین مخاطب چه کنیم؟ ایلخانی: مقداری زیرساخت و صداقت می خواهد؛ دست من و شما شاید نباشد اما هر کدام به سهم خودمان باید تلاش کنیم به طور مثال در پرونده ای یک افغانستانی را به اتهام سرقت Stealing بازداشت کرده بودیم، زمانی که تفهیم اتهام شد، به او بسیار بَرخورد و گفت من یک افغانستانی آبرومند هستم و شما با چه اجازه ای گفتید که سرقت کردم، من هزار سال دیگر نیز سعی نمی کنم آبروی کشور خودم را در کشور دیگر ببرم، من باید به سهم خودم سعی کنم که دیدگاه مردم دیگر کشورها را نسبت به افغانستان عوض کنم، هر کدام از ما باید اینگونه فکر کنیم؛ برخورد آن افغانستانی روی من تأثیر گذاشت. هر کدام از ما باید در حد بسیار کوچک از خودمان شروع کنیم، من در جای خودش بداخلاق و در موقیعت خودش خوش اخلاق هستم؛ اکنون بیشترین زندانی Prisoner را در [بین شعب دادسرای امور جنایی تهران] دارم و 18 سال است که کار می کنم اما هنوز یک شکایت انتظامی ندارم چون سعی می کنم هر کس نزد من آمد این حس را به او منتقل کنم که اگر خلاف مطابق وی نیز رأی دادم، حب و بغضی نسبت به او ندارم و این رأی ناشی از علم من بوده نه اینکه علم خودم را ضعیف کنم باید مطالعه کنم اما باید این حس را به او بفهمانم. من از واژه «منیت» خوشم نمی آید، واژه من، واژه خوبی نیست، مطمئن باشید که اگر پنج نفر به ما اعتماد داشته باشد، کافی است، شما در مطبوعات می گویید به تنهایی چه کاری می توانید انجام دهید و می گویید یک دست صدا ندارد، با یک دست که نمی شود دو تا هندوانه بلند کرد اما مردم متوجه همین کارهای کوچک می شوند. یک روز که در دادسرای دیگری مشغول فعالیت بودم و خودرو نداشتم برای رفتن به دادسرا سوار یک تاکسی شدم، در حین مسیر از قضا گچکاری که نزد من پرونده داشت و من را هنوز ندیده بود، سوار بر تاکسی شد و شروع به صحبت با من کرد، آن گچکار می گفت: اگر نزد ایلخانی بروم، پدر من را درمی آورد، به او گفتم کجا می خواهی بروی گفت شاکی پرونده من بساز و بفروش است و گفته پدرت را درمی آورم به او گفتم تو اصلاً ایلخانی را دیده ای، گفت نه آقا! آن صاحبکار من گفته ایلخانی با او آشنا است و بلا سر من می آورد گفتم تو نزد ایلخانی برو، تو گچکاری و زحمت کشیده؛ تو را می خواهد بازداشت کند که چه شود، در نهایت آن گچکار از تاکسی پیاده شد و رفت، جریان از این قرار بود که این گچکار از صاحبکارش طلب داشت و طلبش را به او نداده بودند به همین خاطر مقابل منزل صاحبکارش رفته و آنجا سر و صدا کرده بود که صاحبکارش از وی شکایت کرده بود. چند دقیقه پس از اینکه گچکار از تاکسی پیاده شد به راننده تاکسی گفتم دستگاه قضا اینگونه نیست که با هر کسی برخورد کند، راننده تاکسی گفت شما آن جا کار می کنید، گفتم من آن جا کار نمی کنم اما آنجا رفت وآمد دارم و می دانم شاید پنج درصد همکاران اینگونه باشند، آن راننده تاکسی آنجا جمله خوبی مطرح کرد و گفت: در مکانی که مردم آن را به عنوان مرجع رسمی تزلمات می دانند آن پنج درصد نیز زیاد است؛ بعداً آن گچکار نزد من آمد و من را شناخت، به او گفتم بیا ببین که ایلخانی می خواهد با تو چه کند، به او گفتم چرا هنوز فرد مقابلت را ندیده ای درباره وی قضاوت Judgment می کنی؟! سرویس حوادث که دیگر سیاسی نیست، ما نتوانسته ایم و یک جای کار می لنگد همین که می گویم مردم اعتماد ندارند پس خوب کار نکرده ام، هر چقدر هم که بگویم خوب و پاکم زمانی که به شما اعتماد نداشته باشند یک جای کار ایراد دارد، باید زمانی که مردم خبر می خوانند حس اعتماد در آنها به وجود بیاید، زمانی که تیراژ یک روزنامه به طور مثال از 100 هزار به 20 هزار می رسد که نمی تواند از حق سخن بگوید، چند نفر از مردم روزنامه را برای خواندن مطالب آن می خرند، روزنامه ای را به طور مثال برای آگهی آن می خرند، باید مطالعه مطبوعات به سمتی برود که به معلومات مخاطب بیفزاید؛ اکنون روزنامه نگاری و خبرنگاری در ایران این شده که فقط می نویسند فلانی آن کار را انجام داد فلانی آن کار را انجام نداد، باید به مردم هشدار بدهیم و آنها را آگاه کنیم. بسیاری از مردم ما نمی توانند جرم را از غیر جرم تشخیص دهند؛ شاید وقوع بسیاری از جرمها نیز ناشی از عدم آگاهی و شناختن جرم باشد، به نظر جنابعالی برای آگاهی بخشی به مردم در این زمینه، رسانه ها چه راهکارهایی را باید به مخاطبان و جامعه ارائه دهند؟ ایلخانی: یکی از دلایلی که مردم نسبت به دستگاه قضا بدبین هستند، نیز همین [عدم آگاهی از جرم] است، به طور مثال شاهدیم در دادسراهای عمومی فردی به دلیل اینکه از شخص دیگری طلبکار است و آن شخص پولش را نمی دهد، شکایت کلاهبرداری مطرح می کند بعد نیز قاضی به شاکی می گوید شکایت طرح شده ربطی به کلاهبرداری ندارد و جرم نیست و باید دادخواست حقوقی نوشت اما اینجا آن قاضی بدنام می شود چون شاکی گمان می کند که قاضی هوای طرف مقابلش را دارد. در مثال دیگر، فرد خانه ای پیش خرید می کند و فروشنده تا دو سال خانه را به شاکی نمی دهد و شاکی طرح شکایت کلاهبرداری می کند در صورتی که این اتفاق نیز کلاهبرداری نیست و شما باید «الزام به تسلیم مبیع» دهید یعنی دادخواست حقوقی دهید و اعلام کنید که فروشنده خانه ای که پیش خرید کرده اید را باید به شما تحویل دهد، قاضی اگر بخواهد دعوای شما را رد کند متهم می شود به این که هواخواهی طرف مقابل را دارد در حالی که شاید اصلاً طرف مقابل شاکی را ندیده باشد. این اتفاق به اشکال سیستم قضایی مربوط نیست؟ یعنی پرونده در جایی که نباید طرح شود، طرح می شود؟ ایلخانی: در این زمینه حق با شماست و نباید طرح شود اما قاضی که پرونده ها را به شعب ارجاع می دهد در روز باید تعداد زیادی پرونده به شعب ارجاع دهد و اصلاً فرصت خواندن تمامی پرونده ها را ندارد که پرونده ها صحیح ارجاع شود، باز هر چه بخواهیم بگویم به اعتماد برمی گردم؛ در ژاپن حدود 90 درصد رأی ها تجدیدنظر خواهی نمی شود یعنی رأیی که قاضی صادر کرده همان رأی نهایی است و اصلاً تا تجدیدنظر خواهی نمی رود یعنی به سیستم اعتماد دارند. یکی از دادسراهای انتظامی قضات به قسمتی از سیستم قضایی ژاپن که مسئول رسیدگی به تخلفات قضات است، رفته بود و می گفت آنجا از یکی از قضات ژاپنی پرسیده بود در سال چند قاضی را بابت رشوه در ژاپن بازداشت می کنید؛ حدود نیم ساعت زمان برده بود تا به آن قاضی ژاپنی بفهماند منظورش چیست و بعد شخص دیگری به قاضی ایرانی گفته بود به این دلیل که در سیستم قضایی ژاپن هنوز هیچ قاضی را بابت رشوه نگرفته اند اصلاً آن قاضی منظورتان [رشوه] را نمی فهمد. در ایران به طور مثال پزشکی قانونی علت مرگ جوانی را سکته قلبی اعلام می کند اما پدر متوفی اصرار دارد که پسرش را کشته اند و پس از اینکه نظریه پزشکی قانونی را به وی اعلام می کنیم می گوید نه شما هواخواهی شخص دیگری را دارید؛ در پرونده دیگری پدری که دخترش فوت کرده بود شکایت تجاوز به دخترش را مطرح کرد، زمانی که نظریه پزشکی قانونی اعلام شد علت مرگ دختر جوان استفاده از مواد روانگردان اعلام شد اما پدر متوفی می گفت دختر من روی یک بالشت می خوابیده و چرا شبی که فوت شده است دو بالش در اتاقش وجود داشته است! به او می گویم قبول، دو بالشت وجود داشته اما علت فوت دخترت استفاده از مواد روانگردان اعلام شده و من قاضی قتل هستم و در ماهیت قضیه تفاوتی ایجاد نمی کند. مردم ایران جرم را نشناخته اند و نمی شناسند، جرم را با استفاده از باورهای افکارعمومی می شناسند، یعنی اقوام، خانواده و همسایه هر شخصی، پس از رفتن به دادگاه منتظر وی می ماند که چه در جلسه دادگاه برای او گذشته است و اطراف این شخص به قضاوت می پردازند؛ جالب این است که در نهایت مردم قضاوت یک فرد عادی جامعه را به قضاوت قاضی ترجیح می دهند؛ از نظر ذهنی این موارد همه به عدم اعتماد برمی گردد و در این زمینه مقداری بد کار کرده ایم، جرم شناسی با جرم یابی و جرم فرق می کند، جرم یابی کار پلیس و جرم شناسی علت وقوع جرم است، در مورد جرم نیز خود قانون جرم را تعریف کرده است مردم ما واقعاً نمی دانند چه چیزی جرم است و چه چیزی جرم نیست و با ذهنیتی که به صورت پیش فرض دارند، با همان ذهنیت نزد من یا همکاران قضایی می روند. در رابطه با شناخت جرم، آیا دستگاه قضا در فکر این بوده که برای خبرنگاران حوزه حوادث دوره هایی برای آشنایی با مبانی حقوقی و فرآیند قضایی برگزار کند که حداقل خبرنگاران در حوزه خبر بتوانند بهتر خبر بنویسند و شاید سبک و سیاق خبرنگاری آنها تغیر پیدا کند و بهتر شود. ایلخانی: این پیشنهاد بسیار خوبی است اما گمان می کنم تاکنون [برای خبرنگاران] اجرا نشده باشد؛ قوه قضاییه در زمینه روابط عمومی ضعیف بوده است، آقای پورمحمدی (مدیر شبکه سوم سیما) زمانی خودش رئیس روابط عمومی قوه قضاییه بود؛ وی در پرونده ای که به دادسرای امور جنایی تهران احضار شده با کلمه «تسبیت» که عنوان اتهامی وی بود، آشنایی نداشت و نمی دانست که جرم است یا نیست. قائل هستید که برخی اوقات، انتشار اخبار حوادث با جزئیات ریز می تواند باعث آموزش جرم و بزه شود به طور مثال آیا تاکنون متهمی داشته اید که پس از خواندن اخبار حوادث از این اخبار در نحوه ارتکاب جرم آموزش دیده باشد؟ آیا باید هنگام تنظیم اخبار حوادث همه جزئیات در نحوه و چگونگی ارتکاب جرم را عنوان کرد؟ ایلخانی:در بسیاری از موارد متهمان از حوزه اخبار حوادث آموزش دیده اند. مثال خاصی در ذهنتان است؟ ایلخانی: در قتلهای زنجیره ای زنان در مشهد قاتل The Murderer را چگونه پیدا کردند؟ [کارآگاهان] ناخودآگاه در بررسی تمامی دوربینها یک نفر را مشاهده کردند که در تمامی صحنه ها حضور دارد بعد نیز متوجه شدند متهم پس از کشتن Killing زنان آنها را پشت موتور سوار می کند؛ متهم پس از قتل، مقتولان را می بست و چادر روی سر آنها می انداخت؛ زمانی که از وی بازجویی شد می گفت به این دلیل بازداشت نمی شدم که همیشه کنار مقتولان بودم، جسد آنها را حمل می کردم و در آمبولانس می گذاشتم، صحبتهای آنها [مأموران] را می شنیدم و از ریز جزئیات خبر داشتم، به همین دلیل نمی توانستند من را بگیرند، اگر مأموران «تَک» می زدند من به آنها «پاتک» می زدم؛ گمان می کنم بهتر است که تنظیم اخبار حوادث همراه با جزئیات نباشد. در پرونده هایتان موردی دارید که سبک و سیاق قتل یا جرمی که انجام شده به طور مثال دقیقاً شبیه به پرونده دو سال قبلتان باشد؟ ایلخانی: بله؛ قتل پیرزنها که قاتل برای سرقت به خانه آنها می رود، اصلاً با موارد مشابه مو نمی زند قاتلین در این موارد، طبقه اول را شناسایی می کنند، چندین روز منزل مقتول را زیر نظر دارند، می فهند که آنها تنها هستند و رفت و آمدهای آنها را زیر نظر می گیرند در نهایت برای سرقت به منزل قربانی می روند و او را می کشند. یعنی بخشی از این اتفاق احیاناً مربوط به آموزش از ناحیه اخبار حوادث است یا اینکه نحوه انجام جرم را از دوستان سارق خود آموزش دیده اند؟ ایلخانی:هم از دوستان سارق و هم از حوزه اخبار مثلاً آموزش دیده اند به طور مثال در حوزه اخبار حوادث که نوشته می شود پیرزن تنها بوده و این سارقان نیز در ذهنشان مرور می کنند که می شود پیرزنی تنها باشد و از او سرقت کرد بنابراین سراغ پیرزنی می روند که تنها باشد؛ از این موارد زیاد اتفاق افتاده است ... منبع:تسنیم
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رکنا]
[مشاهده در: www.rokna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها