تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835651776
پیام های پیشنهاد تغییر نام استان «داستانی اندر حکایت این روزهای ما» - کبنانیوز
واضح آرشیو وب فارسی:کبنانیوز: تعصب نژاد و ملیت و جنسیت و رنگ پوست و ثروت و... ناشی از کوچکی فرد و عدم بلوغ معرفتی وی است؛ هر چه فرد بزرگ تر و دانا تر باشد، خود به خود از دام و زنجیر تعصبات کوچک و بی ارزش و کم مقدار، دور تر شده و جهانی تر و انسانی تر می اندیشدکبنانیوز؛ جواد فروغی فر در روزهای که فقط پیشنهادی مبنی بر تغییر نام استان مطرح شد، پیام های مهمی برای اهل تفکر داشت و آن هم این بود که تعصبات افراطی که بعضاً یکی از موانع پیشرفت و توسعه می باشد همچنان گریبانگیر ما و حتی نخبگانمان نیز می باشد و نشان داد که چقدر آستانۀ تحمل ما برای شنیدن سخن مخالفمان پایین است که حتی حاضر به شنیدن سخنان آن ها نبودیم و قصاص قبل از جنایت نمودیم. لذا این موضوع ناخودآگاه مرا به یاد داستان واقعی نویسنده ای از شهر بهبهان به نام فیض الله کریمی انداخت که مصداق این روزهای ما می باشد و بد نیست که این داستان را با هم مطالعه نماییم. «در روستایی اطراف بهبهان به دنیا آمدم، روستایی که با یک رودخانه فصلی (به قول اهل روستا؛ دره) به دو قسمت تقسیم می شود. روستا دو تکه شده بود، این ور دره و اون ور دره. اما کودکان روستا نسبت به این ور دره تعصب شدید داشتیم! مرتب با بچه های اون ور دره دعوا می کردیم! در حالی که هر دو گروه، اهل یک روستا بوده و گاهی آن وری ها، پسر خاله و پسر دایی و… اقوام نزدیک ما بوده اند. اما ملاک برای ما (دره) بود: بزرگ تر که شدیم به مدرسۀ دبستانی رفتیم که اتفاقاً بچه های روستای کناری، هم آنجا می آمدند! اکنون ما خط مرزی (دره) را فراموش کرده و همۀ روستای ما، متحد شده و اختلافات و دعواهای قبلی را فراموش کرده و حول دشمن مشترک! به وحدت رسیده بودیم! هر روز بحث و نزاع ما شده بود، القصه، بزرگ تر شدیم و رفتیم راهنمایی! جایی که ما و روستای کناری، متحد شده بودیم علیه بچه های روستای دور تر! (آن روز ها روستای ما و کناری، مدرسه راهنمایی، نداشتند میر فتیم روستای دور تر. آری، با روستای کناری هم دعوا و جنگ قبلی را فراموش کرده و احساس می کردیم با وجود دشمنی همچون روستای دور تر، بچه های روستای کناری برادر ما هستند! بزرگ تر شدیم و دبیرستان، رفتیم بهبهان! آنجا بود که فهمیدیم که بابا ما و روستای کناری و دور تر و… همه «لر» هستیم و برادریم!! دشمن مشترک همۀ ما، «بهبهانی ها» هستند! کل دورۀ دبیرستان را با جنگ متعصبانه لر و بهبهانی به سر بردیم و در اکثر دعوا ها، ما قوم شجاع و غیور! لر بودیم که پیروز میدان می شدیم و البته بهبهانی ها با جنگ فرهنگی (ساختن جک لری) به نبرد ما می آمدند. بزرگ تر شدیم و رفتیم دانشجوی اهواز شدیم! آنجا بود که فهمیدیم، عرب ها اصل دشمن ما هستند و آن ها فرقی بین لر و بهبهانی قائل نیستند و در نتیجه، ما و بهبهانی ها متحد شدیم علیه اعراب! بهبهانی ها جک می ساختند علیه عرب ها و هر وقت نیروی جنگی کارآزموده می خواستند ما لر ها حامی آن ها بودیم! عرب ها را کلافه کرده بودیم و احساس غرور و برتری می کردیم! تا اینکه خدمت سربازی پیش آمد و ما افتادیم آذربایجان غربی! میان یک مشت ترک! آنجا بود که ما لر ها و بهبهانی ها و عرب ها و دزفولی ها و… را یک کلمه خطاب می کردند؛ «خوزستانی ها» دیگر ما لر ها و بهبهانی ها با عرب های اهواز و شادگان شده بودیم برادر و هم پیمان! برای هم علیه ترک ها، جان فدا می کردیم! اختلافات گذشته و اون همه جنگ و دعوا و جک و… را فراموش کرده و متحد، علیه ترک جماعت شده بودیم! القصه، یکی از دوستان ما، چند سال بعد، که بزرگ تر شده و متأهل شدم، به فرانسه رفتم: یک روز بیرون از بیمارستان، در پارکی نشسته بودم و تقریباً ساعت دو بعد از ظهر بود که خوابم گرفت و رفتم آن طرف تر روی چمن ها گرفتم خوابیدم! بعد از چند دقیقه احساس کردم کسی با لگد، آرام به من می زند! با عجله بیدار شدم و ترسیدم که پلیسی، مأموری، باشد. ناگهان دیدم طرف به فارسی گفت: چرا اینجا خوابیدی؟ رو چمن ها ممنوعه! با تعجب پرسیدم: آقا شما کی هستید و از کجا فهمیدید من ایرانی ام؟ طرف خودش رو معرفی کرد. از ترک های ارومیه بود می گفت: اولاً اینجا کسی تو این موقع روز نمی خوابه! فقط ایرانی ها اهل چرت بعد از ظهرند! تازه کسی روی چمن دراز نمی کشه، اون هم فقط کار ایرانی هاست! بنا به همین دو برهان قاطع فهمیدم که تو ایرانی هستی. اونجا بود که همدیگر رو در آغوش گرفتیم و به عنوان دو ایرانی! فارغ از ترک و لر و عرب، احساس یگانگی و دوستی و اخوت کردیم و از ملاقات هم در دیار غربت مشعوف شدیم. از همدیگر آدرس و نشانی گرفتیم و با اعتماد به هم، حاضر به هر کمک و مساعدتی نسبت به شدیم، صرفاً به دلیل «ایرانی» بودنمان. اکنون که به سن چهل سالگی رسیده ایم، حتی از تعصب «ایرانی» بودن هم گذشته ایم و درک می کنیم که «انسان ها» در هر نقطۀ از زمین، چه ایرانی و هندی و چینی و چه فرانسوی و آلمانی و هلندی و چه مصری و آفریقایی و لیبیایی و چه آمریکایی و برزیلی و آرژانتینی و… همه «انسان اند» و مثل خود ما. تعصب نژاد و ملیت و جنسیت و رنگ پوست و ثروت و… ناشی از کوچکی فرد و عدم بلوغ معرفتی وی است؛ هر چه فرد بزرگ تر و دانا تر باشد، خود به خود از دام و زنجیر تعصبات کوچک و بی ارزش و کم مقدار، دور تر شده و جهانی تر و انسانی تر می اندیشد»
چهارشنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کبنانیوز]
[مشاهده در: www.kebnanews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها