تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835652934
پرونده: بهترین نسخه‌های سریبازی Assassins Creed قسمت اول
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
هر سال در یک همچین مقطعی، فضای دنیای گیمینگ بدین صورت میشد که بحث‌ها در مورد خوبی یا بدی آخرین نسخه عرضه شده از سری "اسسینز کرید" بالا می‌گرفت، عده‌ای عرضه سالیانه را شیردوشی ناشر می‌دانستند که به شاکله اصلی این فرنچایز بزرگ ضربه وارد کرده و عده‌ای دیگر پتانسیل این دنیا را فراتر از این حرف‌ها می‌دیدند که با چند باگ و گلیچ به قهقرا برود. نمی دانم اسمش را چه بگذارم، اتفاقی فرخنده یا شوم، به هر حال امسال اسسین کریدی نداشتیم، هر چه که هست حاصلش برای ما چیزی جز یک حس دلتنگی عمیق نیست، برای اثری که فارغ از کیفیت ساخت متاخرش در دنیای گیم بی‌همتا بود و خیلی از ما را به خود، تاریخ، فلسفه و در نهایت گیم علاقه‌مند کرد، پس برای همین با ما اعضای تحریریه دور هم جمع شدیم و شروع به بحث راجب خوبی ها و بدی های این مجموعه کردیم، لیست به دست آمده با یادداشت کوتاهی از هر کدام از نویسنده‌ها به نوعی حاصل این بحث‌هاست، رتبه بندی تمام آثار اسسینزی که از ابتدا تا به امروز داشته‌ایم، به همه موارد مثبت و منفی. به مانند تمامی پرونده‌های اختصاصی پردیس‌گیم نیز باید توجه داشته باشید رتبه‌بندی کاملا براساس رای‌گیری انجام شده بین نویسندگان سایت صورت گرفته است.
11- Assassin"s Creed III: Liberation احسان عباسی‌نسب: Assassin"s Creed III: Liberation اولین بار در E3 2012 رونمایی شد جایی که مشخص شد این نسخه می‌خواهد با یک قهرمان زن و برای کنسول دستی سونی یعنی PS Vita منتشر شود، عنوانی که قرار بود نقطه عطفی برای ورود بازی‌سازان و فرانچایز‌های بزرگ به PS Vita باشد اما به رکود وحشتناک این کنسول دامن زد. Liberation مصداق بارز یک بازی ناامید‌کننده است، چه از لحاظ فرم و ساختار، چه از لحاظ محتوا و چه از لحاظ جنبه‌های فنی؛ متاسفانه داستانی که در AC III:Liberation با آن روبه رو بودیم به سبب کارگردانی بسیار بد، بشدت کسالت‌بار و خسته کننده روایت میشد و با یک پایان ضعیف به طور کلی بازی را در ذهن مخاطب خود نابود کرد!
در کل در تمام قسمت ها Liberation از رسیدن به یک سطح درخشان و عالی عاجز ماند و خیلی زود نیز از یادها فراموش شد. اما چیزی که بازی را بیشتر آزار‌دهنده می‌کرد، این بود که بازی نه تنها به سطح یک اثر استاندارد نزدیک نشد بلکه حتی تلاشی برای خوب بودن را نیز درون آن نتوانستیم مشاهده کنیم و برخلاف نسخه PSP بازی "اسسین" یعنی Bloodline که درون خود رگه‌هایی از معنویت خاص سری را داشت، نسخه PS Vita یک شکست کامل بود. عرضه بازی بر روی PC نیز موجب تهییج‌شدن طرفداران این سری برای تجربه آن نشد و این نسخه می‌تواند لقب ضعیف‌ترین نسخه سریبازی را دریافت کند.
10- Assassin"s Creed: Bloodlines کسرا کریمی‌اصل: Assassin"s Creed: Bloodlines پیش از هرچیز یادآور دورانی طلایی محسوب می‌شود که استقبال از کنسول‌های دستی به قدری زیاد بود که شرکت‌ها پای همه فرنچایزهایشان را به آنها باز می کردند و به افراد و استودیوهای فرعی‌تر خود اجازه عرضه اندام در این حیطه‌ها را میدادند و نتیجه‌اش هم بازی های قابل احترامی مثل همین Bloodlines میشد که شاید بتوان دست‌کم گرفته شده‌ترین بازی مجموعه بعد از Revelations نامیدش و نکته جالب تر اینجاست که نویسنده هر دو اثر Darby McDevitt است، شخصی که جز سه گانه اتزیو باقی اسسین هایی که از نظر داستانی حرفی برای گفتن داشتند زیر نظر ایشان نوشته شده.
Bloodlines روی PSP زمان خودش غوغا بود، با وجود تمامی محدودیت‌ها و شهر کوچکش از لحاظ معنوی نزدیک ترین چیزی بود که آن زمان می شد به نسخه اول ساخت و داستان بازی هم بار بخش‌های دیگر را به دوش می کشید و جذابیت فراوانی داشت، ولی در نهایت موضوعی که باعث شد به نوعی تمام پتانسیل ها به باد بروند بحث تکراری بودن مراحل بود، توجه داشته باشید که در حال صحبت از دورانی پیش از صفیر صلح کوجیما پروداکشنزی هستیم که آمد و مدیوم جدید در طراحی مراحل بازی های بزرگ روی کنسول های دستی ارائه داد، و خب با وجود تمامی این مسائل Bloodlines ارزش یک بار بازی کردن را هنوز که هنوز است دارد.
9- Assassin"s Creed Rogue رضا دمیرچی: Assassin’s Creed Rouge شاید مظلوم‌ترین نسخه سری است، عنوانی که در زیر هجمه تبلیغاتی نسل هشتم کاملا محو شد درحالی که اگر آن را به عنوان یک نسخه جانبی در نظر بگیریم، می‌توان از آن کاملا به عنوان اثری قابل توجه یاد کرد. اغلب ایرادهای بازی در بخش گیم‌پلی متمرکز است و بیشتر آنها دستمایه همان بحث فرمول منسوخ شده سری محسوب می‌شوند اما اگر با دید یک اثر جمع‌جور جانبی به بازی نگاه کنیم و سطح انتظارات خود را درست تنظیم کنیم، می‌توان با بخش عمده‌ای از آنها کنار آمد. اما چیزی که در کمال تعجب Rogue را سراپا نگه داشته، قهرمان بازی است. "شی پاتریک کورمک" (shay patrick Cormac) یک شخصیت موفق‌تر و با جذبه‌تر نسبت به شخصیت هایی همچون کانر و ادوارد است و این مسئله را از رفتار، لحن و حتی طرز لباس پوشیدنش می‌توان حس کرد.
هر چند برخی لجبازی‌ها باعث شد تا عقاید درونی شی متحول شود و او را به یک شکارچی "اسسین" تبدیل کند ولی در طول بازی می‌توانید احساس کنید که بخشی از قلب او در کنار انجمن برادری مانده و ندایی او را به آن سو جلب می‌کند. محیط و سرزمین‌های بازی نیز به شدت بر میزان جذابیت بازی اضافه کرده؛ به نظرم سرما و برف و نوع زاویه دوربین بازی و کات سین‌ها، یک اتمسفر منحصربفرد را به Rogue بخشیده است. مرموز بودن محیط و جذبه‌ی شخصیت دقیقا فاکتورهای یک AC موفق است که در Rouge کاملا رعایت شده. یکی دیگر از بخش‌هایی که Rogue را برای طرفداران پیگیر این سری جذاب می‌کند داستان است که در دید کلی برای سری "اسسین" به مثابه تکه‌ای کوچک اما حیاتی می‌ماند.
8- Assassin"s Creed Unity کسرا کریمی‌اصل: در مورد Assassin"s Creed Unity یک سری سوتفاهم های بنیادی وجود دارد که مثلا اینکه اگر بازی آن باگ‌های عجیب و غریبش را نداشت و یوبیسافت در عرضه‌اش عجله نمی کرد تبدیل به یکی از بهترین قسمت‌های مجموعه می شد و در حقش اجحاف شد و از این قبیل حرف ها. نکته اصلی ماجرا فارغ و از باگ و گلیج و داستان بد در اینجاست که یونیتی واقعا "اسسین" خوبی نیست، مکانیک‌های فرسوده سری خیلی جدی در این قسمت دیگر کار نمی کنند و هر چقدر هم که انیمیشن‌ها نرم تر و روان تر شوند سوال اصلی بی جواب می‌ماند، تکرار تا کی؟ خانه از پای بست ویران است.
یونیتی دقیقا فرمول اساسی تمام اسسین‌های بد را در خود دارد، یک ستینگ کم‌نظیر شامل فرانسه و پاریس قرن نوزده و انقلاب‌های کبیر و ناپلئون بناپارت و و و که در مرحله پرداخت کم می‌آورد و نه قهرمان خوبی (که اصل اساسی مجموعه است) تحویل ما می دهد و نه پلات درست و درمانی و نه نوآوری خاصی. ایده‌ها صرفا در آتش طمع یوبیسافت می‌سوزند و خاکستر می‌شوند، پاریس غرق در حریق می‌شود و ما هم آن وسط به همچون آرنو به میگساری مشغول می‌شویم و منتظر می‌مانیم شاید دختر رویاهایمان بیایید و ما و این مجموعه را از این فلاکت پر اشکال نجات بدهد. یونیتی نه اسسین خوبی بود و نه بازی قابل دفاعی.
7- Assassin"s Creed Syndicate ایرج لطیفی: AC Syndicate واقعا یک نجات بود! لااقل بعد از فاجعه ی Unity کمی نور امید به این فرانچایز را می شد لمس کرد. اصلا همین که دو "اسسین" داریم و گیم پلی و قصه در خلال تعامل میان آن ها روایت می شود، خودش ایده ی بسیار خوبی است. شحصیت هر دو هم به قدر کافی خوب ("جیکوب" بیشتر) و طراحی شهر لندن هم که البته عالی بود. یوبی سافت با نسخه Unity سعی کرد خیلی جدی قصه بگوید، که نشد! سعی کرد یک عشق تراژیک و جدی در فضای (احیانا) رومانتیک شهر پاریس خلق کند، که باز نشد. دیگر سر "سندیکیت" که رسید کوتاه آمدند و کمی از ادعای جدی بودن و عمیق بودن کاستند. "سیندیکت" بیشتر مفرج بود و کمتر جدی، بیشتر سرگرم کننده بود و کمتر عمیق. شاید با تیپ شخصیت "جیکوب" که با آن کلاه و طرز رفتارش بیشتر شبیه به بزن بهادرهای خیابانی به نظر می آید، نتوانید کنار بیایید، اما در عوض شخصیت پخته تر و آرام تر خواهرش "ایوی" (فارغ از این که او را دوست داشته باشیم یا نه) با تضادی که نسبت به برادر دوقلوی خود دارد این ترکیب را به تعادل می رساند، تعادلی که اجازه نمی دهد بازی بیش از حد از روح سری فاصله بگیرد.
امتیاز اصلی "سیندیکیت" هم به نظرم همین است، تنوع شخصیت و روحیه ی دو قلوها، به تنوع مراحل و گیم پلی (اعم از اکشن و مخفی کاری) و تنوع در پرده های داستانی منتهی می شود (که واقعا عالی است). "سیندیک" جدای از پیروی از فرمول همیشگی این سری بازی، چیزهای مختص به خود هم کم نداشت، از استفاده از دو قهرمان اصلی (و اسلحه ها و قابلیت های مخصوص به هر کدام) که بگذریم، راندن کالسکه و مسابقات پُر زد و خُرد با اسبان، قدم به قدم تصاحب کردن قسمت های مختلف شهر از دست تمپلارها، رودخانه میان شهر با قایق ها و مراحل جانبی اش، و درگیری های خیابانی و غیره، همه و همه متعلق به "سیندیکیت" هستند و با دنیای اثر و آدم هایش سنخیت دارند. خیلی گلایه ها می شود کرد، این که چرا الگوی طراحیِ مراحل بازی متنوع تر نمی شوند، این که چرا گرافیک و فیزیک و انیمیشن پیشرفت بیشتری نمی کنند و ... اما با همه این احوال، "سیندیکیت" یک نسخه ی خوب با محتوای سرگرم کننده بود که به نوبه خود حرف هایی، چه در داستان و چه در گیم پلی، برای گفتن داشت. ملاقات با "ونستون چرچیل" هم که به یاد ماندنی بود.
6- Assassin"s Creed III ایرح لطیفی: سال 2012 میلادی، زمانی که نسخه سوم از سری AC عرضه شد، انتظارات واقعا زیاد بود. اما کیفیت بالای بازی، حضورش در بین نامزدهای بهترین عنوان سال و نمره های خوب و تحسین اغلب منتقدین هیچکدام نتوانست طرفداران پرو پا قرص این سری را (لااقل تا جایی که می دانیم در کشور خودمان) راضی کند. علتش چه بود؟ به نظرم بیش از این که سعی کنیم بازی را نقد کرده و در مورد اشکالات و ضعف هایش درست و حسابی بحث کنیم، چسبیدیم به دنیای اتزیو و نخواستیم با "کانر" (Conner) و انقلاب آمریکا کنار بیاییم! دنیای اتزیو تکرار شدنی نیست، شخصیتی که طی سه نسخه از ابتدا تا انتهای زندگی اش با او همراه بودیم، اما این وابستگیِ بیش از حد به او، هنگام عرضه ی نسخه سوم حسابی کار دستمان داد! اما AC III بازی خوبی بود. مقدمه ی بازی کار شده بود و درست، سیِر روایت داستان از تمپلارها و دنیای پدر تا "اسسین‌ها" و دنیای پسر کار شده، به تصویر کشیدن دنیای سرخ پوست ها قابل تامل، و تقابل شخصیت پدر و پسر و رو در روییِ آن ها هم دراماتیک بود.
اساسا AC III جدی بود، جدی و خشن. وقتی که "هایزم کنوِی" (haytham kenway) طی ماموریتی از انگلیس به آمریکا پای می گذارد و مسیرش با کشتی و دریا و سیِر زمان و خلق فضا طی می شود، ورود به اتمسفر قرن 18 آمریکا برای ما قابل لمس می شود. وقتی تولد و کودکی و رشد فرزندش کانر را می بینیم و ظلمی که به قوم مادری اش رفته را می چشیم، حس انتقامش برای مان قابل باور می شود. خشونت انقلاب آمریکا و حضور جورج واشنگتن، فضای سرد و خشن در بوستون و نیویورک، عناصری در گیم پلی مانند شکار (که متاسفانه خیلی جالب در نیامد)، کشتی رانی و جنگ های دریایی (که ایده ای عالی بود و بعد هم گیم پلی نسخه چهارم بر اساس همان عنصر، عالی در آمد)، محتوای مفصل و گیم پلیِ به قدر کافی طولانی را نیز باید بدان افزود. هرچند شخصیت و کاریزمای کانر در برابر اتزیو واقعا حرفی برای گفتن ندارد، و هرچند پارکور بازی و مبارزات مشکلاتی داشت، و باز هرچند شکاف هایی در داستان و همین طور قصه دزموند و دنیای زمان حال گاهی آزار دهنده می شد، اما AC III هنوز برای من یکی از بهترین نسخه های این فرانچایز محبوب بوده.
و اما دیدگاه نویسندگان پردیس‌گیم در مورد نسخه‌های ششم تا یازدهم سریبازی به پایان رسید و حال نوبت شماست که تحلیل و نقد خود را ارائه دهید. از آنجایی که قسمت اول بیشتر مربوط به نیمه ضعیف "اسسینز کرید" بود، از دید شما کدام نسخه‌ها لیاقت بیشتری برای قرارگیری در این نیمه را دارند؟ رتبه بندی شما چیست؟ لطفا نقد‌ها و دیدگاه‌های خود را به اشتراک بگذارید ...
2 آبان 1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 151]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها