تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835511980
ماجرای مخالفت امام خمینی با حضور در اتاقک شیشه ای ضدگلوله و خانه ضدبمب - پایگاه خبری تحلیلی تدبیر۲۴
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر24: تدبیر24 : امام (ره) به جز اعضای خانواده، معمولا کسی را به اسم صدا نمی زد. منتها یک بار یکی از اعضای دفتر به ما گفتند امام (ره) تک تک افرادی را که اینجا هستند، به اسم می شناسند. سردار فتح الله جعفری، مسئول تیم حفاظت بیت امام خمینی (ره) در آغاز انقلاب و پایه گذار یگان زرهی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. به گزارش شرق، جعفری در گفتگویی خاطرات جالبی از دوران فعالیتش در بیت امام (ره) نقل شده که بخش هایی از آن در ادامه می آید. از سال ٥٨ مسئولیت بیت امام (ره) را بر عهده گرفتم و تا اوایل حضور ایشان در جماران، این مسئولیت را بر عهده داشتم؛ یعنی در قم، بیمارستان قلب تهران، دربند و جماران به مدت ١٠ ماه، مسئولیت حفاظت از بیت امام (ره) بر عهده من و تیم تحت امر من بود. من در دو مقطع، حضور در جوار امام (ره) را تجربه کردم؛ یک مقطع قبل از آغاز جنگ تحمیلی، در مسئولیت سپاه حفاظت بیت امام (ره) که ١٠ ماه شد و دیگری در زمان دفاع مقدس، در قالب دیدار فرماندهان جنگ، به دیدار امام (ره) آمدم. شاید جالب باشد که در تمام زمانی که به عنوان مسئول سپاه بیت امام (ره)، مشغول به انجام وظیفه بودم، هیچ گاه برای به اصطلاح دیده شدن، خودم را به آن شخصیت بزرگوار نمی چسباندم. در هیچ دیداری هم عکس مرا نخواهید دید؛ وظیفه من عکس گرفتن با امام(ره) و تلاش برای نشان داده شدن در فیلم، نبوده؛ بلکه وظیفه من تنها حفاظت از امام (ره) بود. سپاه حفاظت بیت امام (ره) از ١٠٠ تا ٢٥٠ نفر بودند. اگر قرار بود من دست امام (ره) را ببوسم، بقیه تیم حفاظت نظم را رعایت نمی کردند و می خواستند به امام(ره) نزدیک شوند. من تنها در زمانی بر دست امام(ره) بوسه زدم که در قالب فرماندهان جنگ برای دیدار با امام (ره) به جماران آمدم. هنگامی که مردم به دیدار امام (ره) می آمدند، پلاکاردهایی را با خودشان به همراه می آوردند که نشان بدهد آنها جزء کدام قشر از مردم هستند؛ مثلا کشاورزان ورامین، اصناف مشهد، بازاریان قم، شیرینی فروشان یزد و ... . به دلیل آنکه این تابلوها بزرگ بودند، مانع نگریستن به امام (ره) از سوی برخی از دیدارکنندگان می شدند؛ ما هم به این دلیل گفتیم پلاکاردها جمع آوری شوند؛ اما امام (ره) به ما گفتند این کار را نکنیم. امام (ره) فرمودند: «این تابلوها را دم در جمع نکنید؛ این مردم زحمت کشیده اند و این پلاکاردها را به اینجا آورده اند تا ما آنها را ببینیم». از آن پس، ما دیگر پلاکاردهای مردمی را از آنها نمی گرفتیم. این ما بودیم که به دنبال حفاظت از امام (ره) بودیم؛ اگر به خود ایشان بود، هیچ گاه محافظ نمی خواستند. محافظان امام (ره) عاشق ایشان بودند و هرکاری که از دستشان بر می آمد برای امام (ره) انجام می دادند. یادم می آید در زمانی که امام (ره) در قم ساکن بودند، در زمستانی سرد و برفی، ایشان به پشت بام می آمدند تا با مردم دیدار کنند. آن زمان تازه شهید مطهری و شهید مفتح به دست منافقین کوردل ترور شده بودند؛ ما تصمیم گرفته بودیم روی پشت بام، اتاقکی شیشه ای و ضدگلوله برای دیدارهای امام (ره) تعبیه کنیم. یک روز که ایشان مشغول ارائه تفسیر سوره حمد بودند، ما قصد کردیم آن اتاقک شیشه ای ضدگلوله را بالای پشت بام بسازیم؛ مرحوم حاج احمد آقا در همان هنگام که ما تازه کارمان را آغاز کرده بودیم و وسایل را جابه جا می کردیم، ما را دیدند. جویا شدند که چه کار می کنیم؛ ما هم پاسخ را به او گفتیم؛ بلافاصله حاج احمد آقا به ما گفتند: «امام (ره) قبول نمی کند». ما هم گفتیم این اتاقک را می سازیم و امام (ره) را در عمل انجام شده قرار می دهیم. گذشت تا صبح فردا؛ امام (ره) مانند سایر روزها برای انجام دیدار به پشت بام آمدند، تا آهن ها را دیدند، بلافاصله پرسیدند که این آهن ها چیست؛ ما هم اصلا جرئت نکردیم حرفی بزنیم، فقط گفتیم می خواهیم برای نگهبان اتاقکی بسازیم تا در این زمستان، سردش نشود. در زمان جنگ و وقتی امام (ره) در جماران بودند نیز، حاضر نشدند در ساختمان ضد بمبی که سپاه برای ایشان ساخته بود، بروند. ایشان گفتند من همان کاری را انجام می دهم که مردم عادی انجام می دهند. بعد از مرخصی امام (ره) از بیمارستان قلب و قبل از آنکه ایشان در جماران ساکن شوند، دو، سه ماهی را در خانه ای در منطقه دربند زندگی کردند. آن زمان شهید عباس کروندی، فرمانده پایگاه قدر سپاه تهران در نیروی هوایی، جزء نیروهای حفاظت ما در بیت امام (ره) بود. یک بار شهید کروندی زمانی که پست حفاظت را تحویل گرفت، به دلیل آنکه حواسش نبود سلاح، مسلح است، انگشتش روی ماشه چکیده و تیر اسلحه ژ٣ درست در منطقه پشت در اتاق امام (ره) شلیک شد. صدای شلیک را که شنیدیم بلافاصله همه در آن محوطه جمع شدیم؛ خود امام (ره) هم آمدند، ایشان بلافاصله پس از رسیدن رو به شهید عباس کروندی کردند و گفتند خودت مشکلی پیدا نکرده ای؟ اصلا انگار نه انگار اتفاقی افتاده است. امام (ره) همین یک سؤال را پرسیدند و رفتند؛ ما هم هیچ نگرانی را در چهره ایشان ندیدیم. یادم می آید، یک بار که مشغول سرکشی از بیت امام (ره) بودم، از پشت در اتاق، بوی آبگوشت را حس کردم و گفتم: «به به چه بوی آبگوشتی». این را آرام گفتم و رفتم. نیم ساعت بعد یکی از بستگان امام (ره) از داخل بیت ایشان آمدند و به من گفتند از بیت شما را می خواهند؛ در را که باز کردم به داخل آشپزخانه رفتم و یک کاسه چینی آبگوشت دیدم که برای من گذاشته بودند؛ گفتند امام (ره) این غذا را برای شما گذاشته اند؛ بعدا فهمیدم وقتی که پشت در گفته بودم چه بوی آبگوشتی، امام (ره) غذا را نخوردند و آن را برای من گذاشتند. امام (ره) به جز اعضای خانواده، معمولا کسی را به اسم صدا نمی زد. منتها یک بار یکی از اعضای دفتر به ما گفتند امام (ره) تک تک افرادی را که اینجا هستند، به اسم می شناسند. هیچ گاه امام (ره) ما را به اسم صدا نمی زدند. گاهی اوقات برخی از نقل قول ها را می شنوم که مثلا فردی می گوید امام (ره) من را به اسم صدا زد و فلان موضوع را به من گفت؛ من اینها را باور نمی کنم.
جمعه ، ۳۰مهر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر24]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]
-
گوناگون
پربازدیدترینها