تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836075315
پاسداری که فیش حقوق و پاداشش را حضرت زینب(س) صادر کرد +تصاویر - سامانه اطلاع رسانی سراج24
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: می گفتند: «باید گوش به زنگ سخنان رهبری باشیم. ما مدیون خون شهدا هستیم، نمی دانم چرا بعضی افراد خودشان را طلبکار نظام می دانند». بدحجابی های جامعه هم حالشان را بد می کرد.به گزارش سراج24 ، بعد از گذر سالیان، به دور دست ها خیره شده ام ؛ به اولین لحظات حرکت قطار زندگی از مبداء کودکی، قطاری که در هر پیچ بارش سنگین تر می شود. باری پر از خنده، گریه، شادی و آخرین واگنش فراق و دوری، عزت و سربلندی. امروز در پس روزهای رفته اولین روزهای زندگی ام را مرور می کنم. قطار زندگی ام را به عقب برمی گردانم به اولین واگن زندگی مشترکی در بین کوچه پس کوچه های شیراز، خاله که خیلی دوستش داشتم در حال گپ و گفت با مادرم بود، از خنده های مادرم و شادمانی خاله فهمیدم حرف های سرّی رد و بدل می شود که البته به ساعت نرسیده همگی از آن مطلع خواهیم شد. خاله از فامیل هایمان بود و با ما همسایه، آنقدر با هم صمیمی بودیم و همدیگر را دوست داشتیم که خاله صدایش می زدیم. وقتی رفتن مادرم شادمان گفت : خاله تو را برای پسرش پسند کرده است. ذوقی پنهانی ته دلم نشست و جا خوش کرد. داد اله من را ندیده پسند کرده بود. آنقدر با حیا و نجیب و سر به زیر بود که روی حرف مادر و انتخاب مادر حرفی نزده بود. و در شهریور سال 70 سر سفره عقد نشستیم. بیست و سه سالش بود. در هوای گرم تیر ماه سال 47 به دنیا آمده بود، مثل همه بچه های سرزمینم سرگرم بازی و شادمانی و تحصیل که جنگ ناخوانده و ناخواسته وارد زندگی شان می شود و همراه برادرش به جبهه می روند. سال 66 جذب سپاه و سال 69 دانشجوی دانشگاه امام حسین ( علیه السلام ) می شوند. و حالا در زندگی من قدم گذاشته بود که زندگی ام را تغیر بدهد. وارد زندگی مردی شدم که با همه کسانی که تاکنون دیده بودم تفاوت داشت. در تمام این سال ها که یکی پس دیگری برای ما سپری شد، هر لحظه می گفتند باید گوش به زنگ سخنان رهبری باشیم، سخنان حضرت آقا را تا آنجا که در توانش بود در زندگی شخصی و شغلی خود عملی می کرد. و همیشه می گفتند : ما مدیون خون شهدا هستیم، نمی دانم چرا بعضی افراد خودشان را طلبکار نظام می دانند. بیت المال را بیشتر از جان خودشان مراقبت می کردند که نکند ذره ای از آن حیف و میل شود و یا در دستبرد نااهلان قرار بگیرد. بچه ها گاهی اوقات می رفتند سرکارشان، وقتی می خواستند حتی یک لیوان آب بخورند مانع می شدند و به شوخی می گفتند : اگر بخوری شاخ در می آوری و مانع آب خوردنشان می شدند. بیشتر از اینکه نقش پدر را در خانه به دوش بکشند نقش یک دوست مهربان را بازی می کردند ، نفس بزرگ و نفس کوچک نام هایشان در خانه برای پدرشان بود. نهایت عصبانیتش از دست نفس هایش را با گفتن یک لااله الاالله به لبخند پدرانه و نگاه آرام پر از محبت تبدیل می شد. همیشه می گفت : حتی خلاف هم می خواهید انجام دهید بیایید با هم انجام بدهیم، من پایه ام اما هرچی هست برای من تعریف کنید. دور از چشم من کاری را انجام ندهید. بی حجابی های جامعه بدجور حالشان را بد می کرد و ناراحت می شدند و غم همه وجودشان را می گرفت. بی حجابی را یک تهاجم فرهنگی می دانستند و همیشه دوست داشتند قدمی در این راه بردارند تا کمی وضع حجاب بهتر شود. ایشان در نصب و راه اندازی سیستم های مخابراتی بی سیم و فیبر نوری کار می کردند. هیچ وقت در کار منتظر نمی شدند تا نیرو کار را انجام بدهد. سربازهای وظیفه را همراه خودشان بالای دکل های مخابراتی نمی بردند؛ می گفتند اینها بچه های مردم هستند و مادرانشان منتظر جوان رعنایشان تا چند صباحی بعد از خدمت سربازی او را در لباس دامادی ببیند. صمیمیت و در عین حال جدیت خاصی بین ایشان و نیروهایشان بود. کارهایی که از عهده هیچ کس برنمی آمد و یا غیر ممکن بود را ایشان بر عهده می گرفتند و به نحو احسن انجام می دادند. داداله یک فرمانده بود، فرمانده ای در قالب سربازی که بدون تکلف با روحیه بسیجی هدفش خدمت به نظام و انقلاب بود. فرماند ه ای که رقت قلب و مهربانی ایشان زبان زد خاص و عام بود. اگر کسی را ناراحت می کردند با شوخ طبعی از دلشان در می آوردند. و در این دنیایی که بعضی ها کیسه خود را به هر طریقی پر می کنند، تاکید بر روی لقمه حلال داشت و می گفتند لقمه حلال در نسل فرزندانمان هم تاثیر می گذارد. در این بیست و چند سالی که با هم زندگی کردیم، همیشه شب های قدر به من و بچه ها می گفتند: برای من دعا کنید، دعا کنید شهادت رزق من شود. و در بهترین لحظات اجابت دعا همیشه رزق شهادت را از خداوند می خواستند. در طول سا ل های زندگی ما را برای شهادتشان آماده می کردند، تقریبا هر روز به ما یادآور می شدند که اگر من شهید شدم صبور باشید و بی تابی نکنید. من گاهی اوقات شرمنده می شدم و می گفتم: آقا این حرف ها را نزنید؛ من بدون شما نمی توانم زندگی کنم، زنده بمانم و نفس بکشم، مگر زندگی بعد از شما هم می تواند معنا و مفهومی داشته باشد. من با دلتنگی بعد از شما چه کنم، اصلا زندگی برای من بعد از شما وجود ندارد. هیچ کس حتی فرزندانت هم نمی توانند جای خودت را برای من پر کنند. می گفتند: همسر شهید شدن یک مدال افتخار است. وقتی شهید گرانقدر طهرانی مقدم به شهادت رسیدند من حسرت و همراه شدن با این شهید گرانقدر را در نگاه و رفتار و کردارشان به وضوح می دیدم. من هیچ وقت فکر نمی کردم ایشان شهید شوند چون بسیار شوخ طبع بودند، و فکر می کردم در طول این سالها هر دفعه اسم شهادت را می آورد یک شوخی بیش نیست. شوخی شوخی جدی شد و داداله من به آرزویش رسید. جنگ سوریه شروع شد. و حرامی ها آرام آرام خودشان را به حرم عقیله بنی هاشم رساندند و داداله بی تاب رفتن به جهاد شده بود. میگفت: سوریه مرز اسلام است، و این تکفیری ها بیشتر از آنکه ما فکر کنیم یا بدانیم نامرد هستند. باید هر کسی که می تواند و در توانش هست حرکت کند و جلو این تکفیری ها باستیم چون معلوم نیست اگراز پا در نیاوریمشان چه اتفاقی خواهد افتاد. کارهایش درست شد و راهی دفاع از حرم عمه سادات شد. یک سال در حال رفت و آمد و جهاد در سوریه بود. هر مرتبه که می رفت و برمی گشت علاقه و اشتیاقش برای رفتن بیشتر می شد. برای همه ما جای تعجب داشت با آن همه عشق و علاقه و وابستگی که بین ما وجود داشت، با این حال جنگ سوریه را رها نمی کردند و هر روز مشتاق تر بودند و شاید عشق به شهادت بود که بالاتر از همه این محبت ها و وابستگی ها بود. برای اولین مرتبه که رفته بودند، زخمی شدند. ترکش به ماشین شان می خورد و شیشه ها خُرد و ماشین پر از ترکش می شود. از ناحیه بازو زخمی می شوند. اما وقتی برگشتند تقریبا زخمشان خوب شده بود. چند مرتبه رفتند و آمدند تا اینکه مرتبه آخر سه شنبه بود، از مدیر مدرسه ام مرخصی گرفتم که روز آخر را با همسرم باشم. شب تلفنی داشتند قرار ساعت هفت صبح را می گذاشتند. گفتم مگر قرار نبود فردا شب پرواز داشته باشید. گفتن : نه به هم خورده فردا صبح باید بروم. صبح خیلی عجله برای رفتن داشتند. بچه ها هنوز خواب بودند، رفتند بالای سرشان و آنها را بوسیدند. اصلا در حین جمع کردن وسایل به من نگاه نمی کردند. نگرانی سرتاسر وجودم را گرفته بود و اصلا دوست نداشتم از حال و روز من مطلع شوند. نمی دانم چرا این مرتبه که می خواستند بروند اینقدر دلتنگ و ناراحت بودم. گفتم : آقا اجازه بدهید با رضا همراهتان تا فرودگاه بیاییم. گفت : من از این لوس بازی ها خوشم نمی آید. با آژانس رفت، پشت سرش آب ریختم، انگار از همه دنیا دل کنده شدم. نمی دانم چه حسی بود داشتم. برگشتم توی خونه دیدم گوشی شون جا گذاشتن. زنگ زدم دفتر آژانس تا به راننده شون اطلاع بدهند . یک ربع بعد برگشتند. رفتم گوشی را دادم . آخرین لحظه، آخرین نگاه بین ما رد و بدل شد. من هم به مدرسه رفتم و هر نیم ساعت به نیم ساعت زنگ می زدم، ببینم پروازشان حرکت کرده یا نه. تا اینکه ساعت یازده گفتن خانم آماده پروازم، خداحافظ. گفتم : در پناه حضرت زهرا ( سلام الله علیها ). گفت : خانم دیدارمان به آن ور. نمی خواستم این حرف را شنیده بگیرم. یا مفهومش را بدانم. گفتم : من را می خواهی ببری سوریه؟ گفت : نه خیر، منظورم اینه آن دنیا، برای همیشه خداحافظ. دلم لرزید. پیش خودم گفتم این مرتبه به آرزویش خواهد رسید. شک ندارم. این مدت که سوریه بودند به خاطر مشغله زیاد نمی توانستند زیاد تماس بگیرند. دو شب قبل از شهادت تماس گرفتند. گفتم : آقا امسال که نیستید تا روز تولدتان را مثل هر سال جشن بگیریم. اما ما این جا تولد گرفتیم و کیک و هدیه هم براتون گرفتیم. آن شب بیشتر از همیشه با هم صحبت کردیم. و مثل همیشه آرامش در صدایشان موج می زد. گفتند : کی باید روزه بگیرم که ثوابش بیشتر باشد. گفتم : سه روز آخر شعبان که وصل شود به ماه رمضان. و در 27 شعبان روزه شهادت گرفت و تشییع جنازه اش بود. و خداوند بهترین هدیه تولد را تقدیمش کرد؛ نوشیدن شهد شیرین شهادت. داداله در حین برگشت از ماموریت در تاریخ دوم تیر سال 93 در منطقه حماه سوریه تله انفجاری سر راهشون قرار می گیرد و از ناحیه سر زخمی می شوند، ترکش مغز سرشان را سوراخ می کند و خُرده های جمجمه وارد مغز می شود، حتی عمل جراحی هم انجام می دهند اما بی فایده و چند ساعت بعد از اصابت خمپاره به شهادت می رسند. ماشین شان کاملا سوخته، اما آنها قبل از انفجار از ماشین بیرون می آیند. و حالا فرزندانم همیشه می گویند پدرمان دستمزد اخلاص و مراقبت از بیت المال را گرفت. منبع:مشرق
پنجشنبه ، ۲۴تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها