واضح آرشیو وب فارسی:مازند مجلس: مازندمجلس: خبرگزاری میزان- اسم باندمان را نمی دانم چرا آشتفه گذاشتیم اما وقتی درس و حساب درست و حسابی نخوانی همین می شود.مازندمجلس : به گزارش گروه جامعه خبرگزاری میزان،اسم باندمان «آشفته» است، برای این نام باندمان را آشفته گذاشتیم چون هر کی به هر کی بود. نمی دانم منظورم را متوجه شده اید یا نه؟ بگذارید به زبان ساده تری بگویم، ما باند شش نفره ای بودیم که دو نفری می رفتیم دزدی. اما برای این سرقت ها قانون و مقرراتی وجود نداشت، یعنی من با هر کدام از پنج عضو دیگر باند به سرقت می رفتم و هیچ قانونی برای انتخاب همدست وجود نداشت. آنها هم همین طور بودند، به همین دلیل اسم باند آشفته را روی خودمان گذاشتیم. 22 سال دارم و درس و مشق درست و حسابی نخوانده ام و از اوایل سال گذشته سرقت ها را همراه بچه محل هایم شروع کردم. اما یکی دو ماهی می شود که دور کار خلاف را خط کشیده ام. چند ماه پیش، از اداره پنجم پلیس آگاهی با من تماس گرفتند و گفتند برای یک سری تحقیقات به آنجا بروم. ظاهرا رد مرا در یک مورد سرقت زده بودند، اما من با پلیس همکاری نکردم و بعد از تماس نه تنها به اداره آگاهی نرفتم، بلکه تلفنم را خاموش کردم و سیمکارتم را هم شکستم. شاید به خودتان بگویید تو که این همه از پلیس می ترسی، چرا رفتی در این کار، تو را چه به دزدی و کار خلاف؟ شما درست می گویید، اما وسوسه، بد دردی است! بچه محل هایم لباس های خوب می پوشیدند و خوب خرج می کردند. وضع مالی آنها از من بهتر نبود، اما چون دزدی می کردند، می توانستند خوب خرج کنند. از طرفی مدام دوستانم می گفتند این چه سر و وضعی است، دو سری بری سرقت، می توانی بهترین لباس ها را بپوشی. حرف های وسوسه کننده بچه محل ها باعث شد تا در کار خلاف بیفتم. غافل از این که با دستان خودم، خودم را انداخته ام در چاه. آن هم چه چاه عمیقی، هیچ چیزی داخل چاه نبود. من به امید پولدار شدن سرقت می کردم و گوشی می قاپیدم اما کلا 200 هزار تومان گیرم آمد تازه ترس و وحشت و هراس گیر افتادن را هم باید به آن اضافه کرد. این همه زمان می گذاشتیم و سوژه شناسایی می کردیم درنهایت هیچ. مگر گوشی سرقتی را از ما چقدر می خریدند؟ از زندگی مان می زدیم و غروب ها تا نیمه شب در خیابان پرسه می زدیم تا سوژه مناسب پیدا کنیم آخرش هم چیز دندان گیری نصیب مان نمی شد. البته بچه ها می گفتند می شود کیف یا وسایل دیگر را هم سرقت کرد اما تخصصم در سرقت گوشی بود. البته غیر از گوشی، چیپس و پفک هم از مغازه ها سرقت کرده ام. خلاصه با طناب دوستانم در چاهی افتادم که هیچ راهی نداشت. چند وقت بعد هم دستگیر شدم و اول منکر سرقت هایم بودم، اما پلیس آنقدر مدرک و دلیل از من داشت که نیازی به اعتراف نداشتم. مالباخته پشت مالباخته به اداره آگاهی آمد و مرا شناسایی کردند. همدستانم هم که بچه محل هایم بودند، بعد از من دستگیر شدند. برایم جالب بود که هویت تمام بچه محل هایم دست پلیس بود و ما که تصور می کردیم ردی از خود در سرقت ها نگذاشته ایم، مانده بودیم که چطور شناسایی شده ایم. حالا من مانده ام و مالباخته ها، گوشی های میلیونی آنها را به ارزان ترین قیمت فروخته ایم و حالا باید رد مال دهیم. از چاله به چاه افتاده ایم و نمی دانیم چه کنیم، نه تنها لباس و ماشین گران قیمتی در انتظار ما نبود، بلکه باید بهترین روزهای عمرمان را در زندان سپری کنیم.
چهارشنبه ، ۲۶خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مازند مجلس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]