محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840372095
زنده برگشتم؛ زنده از خان طومان - سایت خبری تحلیلی پارس نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:پارس نیوز: خان طومان برایتان آشنا نیست؟ معرکه اش چیزی را به یادتان نمی آورد؟ مثل باران گلوله؟ شهادت؟ مثل اسارت ایرانی ها و بی رحمی تکفیری ها؟به گزارش پارس نیوز ، حمید شیرمحمدی پنج ماه پیش روزها و شب های مشابهی را در این منطقه از حلب گذرانده است لحظه هایی فراموش نشدنی ازآن جنگ نابرابر، برای حمید 36 ساله، دردی مانده به یادگار، دردی در سر، موج خمپاره که هنوز هم که هنوز است در سرش می پیچد و او را از خود بیخود می کند. حمید اما از آن روزها خاطره زیاد به دل دارد. خاطره شهادت دوستان و همرزمانش. با این جانباز مدافع حرم از روزهایی می گوییم که خاطره اش مثل یک تصویر زنده، مدام جلوی چشمانش است؛ روزهای مبارزه و رشادت. چرا مدافع حرم شدید؟ من فرزند شهید هستم. وقتی چهار ماهه بودم، پدرم در جنگ های نامنظم از یاران شهید چمران بودند و در یکی از این جنگ ها هم شهید شدند. شش ساله بودم که عمویم به شهادت رسید و من هنوز تصویر بدن تکه تکه شده او را وقتی در سردخانه می شستند به خاطر دارم. شهادت، راهی بود که در خانواده ما وجود داشت، فقط آن موقع این فرصت بود که پدر، عمو و جوان های دیگر بروند و از کشور دفاع کنند و در این راه به شهادت برسند، اما شاید برای من این فرصت وجود نداشت. منظورم این است که این راه، آدم های خودش را انتخاب می کند. فقط باید سرموقع تصمیم بگیری. و این تصمیم بود که شمارا به جایی رساند، کیلومترها آن طرف تر از مرز وطن؟ بله، ببینید رفتن من به سوریه به خاطر انسانیت بود، به خاطر زن ها و بچه هایی که در سایت ها و تلویزیون می دیدم که چطور آزار می بینند و اسیر می شوند. از همان موقع به صف مدافعان حرم پیوستید؟ من مدافع حرم شدم، اما مگر حضرت زینب(س) نیازی به دفاع امثال من دارد؟ ایشان باید مدافع ما باشد، نه ما مدافع ایشان. حضرت زینب(س) خودش یک مدافع دارد که آن هم حضرت عباس(ع) است. وقتی این تصمیم را گرفتید، به کار و خانواده و مسئولیت هایی که داشتید فکر نکردید؟ چرا؛ اما همه آنها در اولویت های بعدی قرار می گرفتند. اتفاقا به اندازه خودم کار و مسئولیت داشتم. من کارمند شرکت بهره برداری مترو هستم، همزمان کار آزاد هم دارم. از آن طرف، دختر 12 ساله ای دارم که بسیار به هم وابسته ایم. وقتی می خواستید بروید کسی مخالفت نکرد؟ نه، من به کسی نگفتم، چون به صورت افتخاری در نهادهای مختلف فعال بودم به خانواده ام نگفتم که می روم سوریه. گفتم در یکی از پادگان های مشهد یک کار آموزشی داریم. اما خودتان که می دانستید ممکن است این خداحافظی، خداحافظی آخر باشد! بله می دانستم و خیلی لحظه ناراحت کننده ای بود، مخصوصا که من با این نیت می رفتم که برگشتی در کار نیست، اما می دانستم اگر به آنها بگویم مخالفت می کنند. تنها کاری که کردم این بود که رفتم مدرسه دخترم و به مدیرشان گفتم قسمت شده من هم به سوریه بروم. دخترم نمی داند. اگر شهید شدم، حواستان به او باشد. از وقتی به سوریه رسیدید، بگویید. شب اول که رسیدیم دمشق در یک مقر مستقر شدیم. صبح رفتیم حرم حضرت رقیه و از آنجا رفتیم حرم حضرت زینب و یکی از خادمین حرم، پرچمی به من هدیه داد که مثل یک یادگار باارزش همیشه با من است. بعد از زیارت، عازم حلب شدیم و تازه آنجا بود که فهمیدیم جنگ یعنی چه. اصلا نمی شد به حلب گفت شهر چون ویرانه بود. با این حال، مردمش کم و بیش داشتند زندگی می کردند. بعد از حلب، ما عازم الحاضر شدیم و تازه کار اصلی ما از آنجا شروع شد. چند عملیات کوچک در روزهای اول آنجا انجام می دادیم تا این که رسیدیم به بزرگ ترین عملیاتی که برایمان تعریف شده بود یعنی آزادسازی خان طومان با کمک نیروهای افغان، ایرانی و سوری. شما هم در این نبرد حضور داشتید؟ ابتدا نه. فرمانده ما آقای هداوند خیلی روی حضور من حساس بود. از اول هم شرط کرده بود، من عقب بایستم و در قسمت پشتیبانی فعال باشم. می گفت تو بچه شهیدی. بی خیال عملیات بشو. حتی قبل از اعزام چندبار اسمم را خط زده بود. قبل از این که به حلب برسید، چیزهایی شنیده بودید از جنگ و ویرانی و... وقتی آنجا رسیدید بین چیزی که به چشم می دیدید و چیزهایی که شنیده بودید، چقدر تفاوت وجود داشت؟ تفاوت از زمین تا آسمان بود. شاید باور نکنید، اما خیلی ها که از کشورهای مختلف آمده بودند برای مبارزه و دفاع، وحشت کرده بودند. چطور شد از پشتیبانی به خط مقدم رسیدید؟ چون طبق دستور اجازه جلو رفتن نداشتم، وسایل و آذوقه را در ماشین گذاشتم و رفتم نزدیک خط تا آنها را به بچه ها برسانم. همان موقع داشتم از طریق بی سیم خبرهای خمپاره اندازهای خودی را می شنیدم. ساعت حدود 10 صبح بود. خدابیامرزد مرتضی کریمی یکی از فرمانده گروهان ها را. شنیدم که پشت بی سیم شروع کرد به ناله. متاسفانه در منطقه خان طومان بی تدبیری و سوء مدیریت نیروهای سوریه ای همیشه به ما ضربه زده است. آن روز هم آنها با این که با ما بودند، اما تپه ای را که گرفته بودند، خالی کردند و به این ترتیب یکی از گروهان های ما در تله تکفیری ها گیر کرد. شما پشت بی سیم صدای مرتضی کریمی را شنیدید؟ بله، این صدا هنوز در گوشم است. مرتضی ناله می کرد و می گفت تو را به خدا نیروی کمکی بفرستید. مهمات بفرستید. مهمات بچه ها تمام شده. بچه ها دارند قلع و قمع می شوند. من این حرف ها را که شنیدم، دستور را فراموش کردم. ماشین را ول کردم و با چندتا از بچه ها سلاح برداشتیم و حرکت کردیم به سمت گروهان مرتضی کریمی. دسترسی به آنها راحت بود؟ بله، ما آنها را می دیدیم. تپه های آن منطقه طوری به هم مشرف است که خیلی راحت می شود آدم ها را بین درختچه های کوچکی که روی تپه ها روییده، دید و تشخیص داد. ما داشتیم به سمت مرتضی می رفتیم که متاسفانه یک موشک کورنت به سمت او و بچه هایش شلیک شد. شهادت مرتضی را به چشم دیدیم. آنها جلوی چشم ما تکه تکه شدند. همان موقع به سمت مجروح ها رفتیم. می خواستیم آنها را برگردانیم به سمت عقب. آنجا بود که دیدیم با قناسه به همه شلیک کرده اند. با این حال تمام مجروح ها را فرستادیم عقب. بماند که بی وجدان ها دیگر با کلاش ما را نمی زدند. تیر ضدهوایی را خوابانده بودند زمین و با 23 ما را می زدند. پس شما هم در خان طومان زیر باران گلوله بودید؟ دقیقا، آنقدر که من با خودم می گفتم اینجا الان مثل صحرای کربلاست. به خاطر همین، الان وقتی در خبرها می شنوم بچه ها در محاصره هستند، با همه وجودم درک می کنم در چه شرایطی قرار دارند. بعد چه شد؟ هیچ... نیروی کمکی ای که قرار بود ساعت 3 بعدازظهر برسد، نرسید. من و فرمانده ام آقای هداوند و چند نفر دیگر ایستادیم تا تپه را نگه داریم. ساعت حدود 8 شب شد که هداوند هم تیر خورد و برگشت عقب. من ماندم و هشت تا جوان که متاسفانه جز من و یک نفر دیگر همه همان جا شهید شدند. تکفیری ها همه را با قناسه زدند. از آن همه شهید، فقط پیکر دونفر برگشت ایران. بقیه جاویدالاثر شدند و تکفیری ها پیکرشان را با خودشان بردند. چطور شد که زنده ماندید؟ واقعا نمی دانم. حدود پنج شش کیلومتر زیر باران گلوله به سمت عقب می دویدم. یک تیر به کتف راستم خورده بود و یک قناسه به سرم. خونریزی شدیدی داشتم. همان موقع یک خمپاره هم خورد کنارم. موج گرفتگی این خمپاره هنوز با من است. من این طوری رسیدم به حلب. دو روز در بیمارستان حلب در بخش مراقبت های ویژه بستری شدم و بعد از دو روز هم مرا فرستادند ایران. مدتی که در سوریه بودید، با خانواده صحبت کردید؟ بله، تلفنی چندبار حرف زدیم. البته تلفن ها جوری بود که شماره نمی انداخت و همسر و مادرم خبردارنمی شدند من از کجا زنگ می زنم. بالاخره وقتی مجروح و زخمی به ایران رسیدید، خانواده خبردار شد؟ بله، دخترم را البته بعد از ده روز دیدم. بگذارید چیزی درباره رابطه مان بگویم. لحظه ای که تیر خورده بودم و می دویدم تا به نیروهای خودی برسم، یک لحظه دخترم در نظرم آمد. همان جا بود که فهمیدم، هنوز رشته های وصل من به این دنیا قطع نشده. اگر دخترم در ذهنم نیامده بود، شاید من هم بالاخره با آن همه تیر شهید می شدم. شما تجربه رفتن به سوریه و برگشتن را دارید، این تجربه چقدر برایتان سنگین بود؟ من و امثال من، هم از آن ور خوردیم، هم از این ور. از همه بدتر، الان در خیابان که رد می شویم، بعضی ها می گویند چقدر گرفتید؟! چقدر به حسابتان ریخته اند؟! کی می خواهد این قضیه تمام شود، خدا می داند. من واقعا احتیاج به پول نداشتم. ماشین زیر پایم بی ام و کروک است. این پول ها به نیروهای داوطلب نمی رسد. الان هم به خاطر جانبازی یک میلیون به حساب من ریخته اند که ریالی از آن را در زندگی ام خرج نکرده ام. موج گرفتگی هنوز با شماست؟ هست... وقت و بی وقت... بیشتر شب ها. این جور وقت ها برای این که به کسی آسیب نرسانم، می روم می نشینم داخل ماشین. در را می بندم و خودم را می زنم. یک دل سیر می زنم. یاد مرتضی می افتم؛ صدایش را که کمک می خواست.هروقت صدایش را می شنوم، موجی می شوم...کمک خواستنش هنوز توی گوشم است... برای دریافت آخرین اخبار در کانال پارس نیوز عضو شوید
شنبه ، ۲۵اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس نیوز]
[مشاهده در: www.parsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها