تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804821054
سینمای ایران ژانرگریز است
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: پنجشنبه ۲ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۶:۳۹
کارگردان فیلم سینمایی «شبهای روشن» تاکید کرد که سینمای ایران ژانرگریز است. به گزارش ایسنا، دوم اردیبهشت ماه فرزاد موتمن در کنار هنرجویان «دارالفنون» تجربه‌هایش در سینما را مطرح کرد. او گفت: از آنجایی که من فیلمسازی هستم که بر پایه فیلمنامه‌های دیگران فیلم می‌سازم، می‌توانم ادعا کنم کارگردان‌تر هستم و می‌خواهیم مشخص‌تر درباره اینکه کارگردان کیست و چه می‌کند با هم صحبت بکنیم. موتمن ادامه داد: ما وقتی فیلم می‌سازیم درگیر پروژه‌ای هستیم که خیلی عینی است. فیلمنامه روی کاغذ است، کسی با پودر و بُرس توی لوکیشن می‌چرخد که گریمور است و بازیگر در حال بازی است و همین طور بقیه عوامل اما کارگردان کجای کار است؟کار او چیست؟ او در ادامه از هنرجویان خواست تا تعریفی از کارگردان به او بدهند و در جمع‌بندی تعاریف آنها گفت: همه تعریف‌ها درست است اما من با تعریف مهمان تاجیکی که کارگردان را خیال پرداز دانست، بیشتر موافقم. کارگردان فیلم «شبهای روشن» گفت: اساس کار یک کارگردان خیال است و این کلید شروع یک فیلم است. زمانی که به ما به عنوان کارگردان فیلمنامه‌ای را می‌دهند، ما شروع می‌کنیم به خواندن و تصور کردن و تخیل! اما تخیل لجام گسیخته و وحشی است و باید با آن آگاهانه برخورد کنیم و با خودمان تخیل را به جایی ببریم که برای فیلم کاربردی است. او اضافه کرد: وقتی فیلمنامه را می‌خوانیم باید آن را در ذهن ببینیم و در نهایت هم بیننده باید چیزی نزدیک به آنچه ما روز اول دیده‌ایم ببیند اما برای رسیدن به این مرحله باید قبل از هر چیز به تم فیلمنامه فکر کنیم و اینکه چه می خواهد به ما بگوید. این کارگردان فکر کردن به تم را راهی برای تشخیص ریتم فیلم دانست و گفت: به نظر من ریتم کند و تند ندارد و ریتم یا درست است و یا نیست و کارگردان باید تشخیص بدهد، ریتم فیلمش چگونه است. او با توضیح اینکه تم فیلم «شبهای روشن» انتظار است و بنابراین باید کُند باشد سینمای ایران را بیگانه با ژانر دانست و گفت: تم از طبیعت فیلم می‌آید و در کنار آن است که ژانر را می‌توان تشخیص داد اما در سینمای ایران مشکل ژانر گریزی وجود دارد و ژانر فیلم‌ها خیلی دیر تشخیص داده می‌شود و افراد خیلی راحت نمی‌توانند بگویند فیلمی که دیده‌اند و یا ساخته‌اند در چه ژانرهایی است. اما نباید فراموش کنیم که نشناختن ژانر موجب دوری از شناخت طبع، ریتم، رنگ، لحن و تصورات اولیه برای ساخت فیلم است. کارگردان «جعبه موسیقی» با اشاره به این نکته که از همان ابتدایی که فیلمنامه را می‌خوانید باید درباره جنس‌بازی‌ها تصمیم بگیرید گفت:من در فیلم «هفت پرده» به همه بازیگران گفته بودم شما همه ماسک هستید و نباید هیچ حسی در صورتتان باشد. شما هم باید درباره همه این موارد تصویر داشته باشید. آیا شما می‌خواهید بازیگرانتان مثل بازیگران ایتالیایی از حرکت دستهایشان استفاده کنند یا نه؟ می‌خواهید به چه لحنی حرف بزنند؟ خوانش آهنگین داشته باشند یا نه؟ با سرعت حرف بزنند یا کند و همه این‌ها به شناخت شما از شخصیت‌هایی که می خواهید بر می گردد. فرزاد موتمن که نامزد بهترین کارگردانی برای فیلم «آخرین بار سحر را کی دیدی؟» در جشنواره سی و چهارم بود گفت: تقریبا در همه فیلم‌هایم یک صحنه کتک کاری را حداقل دارم و حاضرم ساعت‌ها درباره دعوا صحبت کنم، آن را به نوعی رقص می‌دانم که متاسفانه در سینمای ما شناخته نشده و ما تصویر درستی از زد و خورد نداریم. او چگونه گرفتن صحنه زد و خورد را منوط به شناخت نوع کنش‌ها دانست و گفت: گاهی باید جزئیات کتک کاری گرفته شود گاهی از دور و گاهی هم باید دوربین بین بازیگران کاشته شود و همه این‌ها به دیدگاه ما بر می‌گردد که چگونه می‌خواهیم این صحنه را نشان بدهیم اما متاسفانه بسیاری مواقع فقط می‌خواهند تماشاگر را با این صحنه هیجان زده کنند. او بدترین کاری را که می‌توان در پروسه ساخت فیلم به کار بست فکر نکردن و سپردن کار به عوامل دانست و گفت: روزی که به فیلمبردارت گفتی این صحنه را هم می‌توانی روی دست بگیری و هم روی سه پایه و… بدانید بدترین فیلم را می‌سازید چون فکری ندارید که با مهارت و شناخت اعضای گروه خود آن را غنا ببخشید و آنها هم دم دست‌ترین‌ها را برای شما انجام خواهند داد. موتمن گفت: فیلم در صحنه ساخته نمی‌شود بلکه در خلوت اتاق و روی برگه دکوپاژ ساخته می‌شود. کارگردان بیشتر از هرکسی در معرض اهانت و حق خوری و فحش قرار می‌گیرد و بسیار آدم تنهایی است.حتی دستیار کارگردان هم بیشتر مواقع در واقع دستیار تهیه کننده است. او کارگردان را آدم به شدت غمگین و تنهایی دانست که معمولا از او قدردانی نمی‌شود اما در عین حال کار او لذت بخش ترین کار دنیا است. او با اشاره به مطلبی از تی اس الیوت که «من آرزو دارم خودم را از پنجره اتاق نگاه کنم و ببینم چگونه در خیابان راه می روم»گفت: ما با ساخت فیلم‌هایمان همین کار را می کنیم. موتمن در پایان درباره تصویرش از کارگردانی گفت: تصور من از کارگردان فرمانده نیست! هر چند اعتقاد دارم کارگردان باید نظم داشته باشد اما به گروهش هم اجازه خلاقیت بدهد و به تعریفی بینابینی با آنها برسد. چرا که ما کارگردان‌های متوسطی هستیم و به همه احتیاج داریم و گدار دوست داشتنی نیستیم که جزو کارگردانانی است که دنیای خاص و نفوذناپذیر خودشان را دارند و برای همین مجبور است فقط فرمانده باشد و اطرافش بیشتر از چهار، پنج نفر نیستند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 121]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها