محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840246364
متولد سال اصلاحات
واضح آرشیو وب فارسی:کمونه: جمعیتی که اسفند 94 به سن قانونی رای دادن رسیده اند 1799280 است که از این تعداد، 601089 نفر مرد و 578171 نفر زن هستند. با توجه به اینکه نهاد انتخابات یکی از مولفه های مهم در فرایند توسعه همگانی و فراگیر در هر کشوری است، میزان و تعداد رای دهندگان نیز در آن حائز اهمیت است. متولدان سال 1376 با توجه به اینکه سن آنها به 18 سال رسیده است، اکنون شرایط رای دادن را پیدا کرده اند. طبیعی است که این تعداد رای دهنده در انتخابات می تواند روی مناسبات و معادلات سیاسی کنونی تاثیرگذار باشد. می توان این گونه برآورد کرد که این تعداد افراد رای دهنده دارای چه بینش، فهم یا آگاهی سیاسی هستند که بتوان در امر انتخابات آنها را مشارکت داد. آیا اصولاً در امر انتخابات به این افراد براساس بینش یا آگاهی سیاسی که دارند می توان اعتماد کرد؟ اگر پاسخ به این سوال منفی است، چه تدبیری باید اندیشید؟ آیا باید از رای دادن آنها ممانعت کرد و سن رای دهندگان را بالا برد؟ اگر در نظر بگیریم که متولدان سال 1376 که اکنون به عنوان رای اولی ها مطرح هستند، (همان سالی که با انتخابات دوم خرداد مقوله ای تحت عنوان «اصلاحات» وارد ادبیات سیاسی ایران شد. نسلی که می خواست روزهای معیوب انقلاب اصلاح شود) فاقد بینش یا آگاهی از معادلات سیاسی کشور خود هستند، آیا مشارکت دادن آنها در امر انتخابات نمی تواند به زیان دموکراسی خواهی باشد؟ آیا این نقیصه نمی تواند فعالان مدنی را ناامید از تسریع در روند مدرنیزاسیون کند؟ نشستن پای صحبت های رای اولی ها می تواند ما را در این امر بهتر یاری کند. برای روشن شدن این مسئله که چرا رای اولی ها با فقدان روح آگاهی در جامعه خود مواجه شده اند، به سراغ دو تن از تحلیلگران این حوزه رفتیم؛ دکتر «سیدجواد میری» جامعه شناس معتقد است که این نسل به گفتمانی رای می دهد که رای آنها را تزئینی قلمداد نکند، به این معنا که این نسل می پسندد به او باور تقنینی داشته باشند نه تزئینی. از سوی دیگر «بیژن عبدالکریمی» استاد فلسفه، ناآگاهی نسل چهارم از مناسبات سیاسی ـ اجتماعی را متاثر از تحولات جهانی می داند، اما در هر صورت با تربیت سیاسی آنها می توان وضعیت مطلوب بیافرینیم. اصلاح طلبان بیشتر به فکر مردم هستند تا اصولگراها «پریا مرتضایی» ساکن سنندج است. در مقطع پیش دانشگاهی و در رشته علوم انسانی تحصیل می کند. علاقه مند است در دانشگاه اقتصاد بخواند. با شوقی وافر از انتخابات پیش رو می گوید: «معتقدم با اقتصاد می توان مملکت را سامان داد، تا اقتصاد درست نشود، سیاست هم راه به جایی نمی برد. سیاست متاثر از اقتصاد است.» درباره مهم ترین اتفاق سیاسی سال تولدش پرسیدم و با کمی مکث گفت: «به یاد ندارم.» از او پرسیدم خرداد 1376 چه اتفاقی در ایران رخ داد، دوباره همان جواب را داد؛ «نمی دانم». پرسیدم رئیس جمهوری ایران سال 76 چه کسی بود: «فکر کنم هاشمی رفسنجانی بود یا خاتمی، ولی نه، خاتمی بود.» از او درباره رئیس دولت اصلاحات سوال کردم، اینکه پیام آور چه چیزی بود و چه تفاوتی با رئیس جمهور های پیش از خود داشت، کمی فکر کرد و گفت: «البته چیزهایی من در کتاب ها خواندم که وی آزادی هایی مانند آزادی بیان و آزادی قلم را درست کرده است.» پریا در آستانه اولین رای انتخاباتی خود قرار دارد، احساس خود را به عنوان شهروندی که برای اولین بار رای خود را در صندوق خواهد انداخت، اینگونه بیان می کند. انتظار اینگونه نبود که به مثابه یک تحلیلگر سیاسی وارد ماجرا شود، پاسخی از روی شوریده سری می دهد: «احساس خوبی دارم. احساس می کنم من به عنوان یک جوانی که نسل آینده را می سازد، من جای آنها می نشینم.» پرسیدم تا الان به این مسئله فکر کردی که رای ندهی و برای این کار خودت منطق یا دلیلی داشته باشی، بدون وقفه می گوید: «نه حتماً رای می دهم و به این مسئله هم فکر نکردم که رای ندهم. برای اینکه آنها نماینده شهرما هستند و آینده ما را می سازند.» در پاسخ به این سوال که شخصی که انتخاب می کند برای نمایندگی مجلس باید دارای چه فاکتورها، ویژگی ها و خصوصیاتی باشد، می گوید: «این فرد باید تمام اطلاعات را در مورد استان ما داشته باشد، بی طرف باشد تا مشکلات ما را در آنجا مطرح و حل کند. اشتغال جوانان بارزترین مشکل است که همه با آن مواجه هستند، باید این مشکل را حل کند، مدرک ها زیاد است، اما اشتغال نداریم. فقر را هم باید ریشه کن کند و به وضعیت آموزشی مدارس رسیدگی کند.» از او پرسیدم تا چه اندازه برایش مهم است که نماینده مورد نظرش اصلاح طلب یا اصولگرا باشد و اصولاً این دو مولفه چه تعاریفی دارند، می گوید: «برایم مهم است که نماینده مورد نظرم اصلاح طلب یا اصولگرا باشد، اما هر دو جهت این اصلاح طلب و اصولگرا کارهایی انجام می دهند که هم مثبت است و هم منفی، اما به نظر من اصلاح طلب قطعاً بهتر است.» علت اینکه چرا اصلاح طلبی بهتر است را از او جویا شدم: «به نظر من الان اصلاح طلب ها بیشترین کار را در کشور انجام می دهند و به فکر مردم هستند تا اصولگراها.» از او سوال کردم در میان افراد مشهوری که او به اسم اصلاح طلبی آنها را می شناسد نام ببرد:«آقای رفسنجانی و آقای لاریجانی اصلاح طلب هستند.» از سیاست بیزارم «محدثه وکیلیان ملکی» ساکن تبریز، دانش آموز رشته تجربی و علاقه مند به مطالعات تاریخی است. او می گوید:«اگرچه رشته تجربی را انتخاب کرده ام اما دوست دارم در کنار علوم آزمایشگاهی که رشته مورد علاقه ام در دانشگاه است، مطالعات تاریخی هم داشته باشم.» از او سوال کردم که مهم ترین اتفاق سیاسی دوران کودکی اش چه بوده است و چه کسی در آن سال ها رئیس جمهوری ایران بوده است، می گوید: «در طول آن سال ها خاتمی رئیس جمهوری ایران بوده است و از اتفاق دیگری خبری ندارم.» در مورد انتخابات سوال کردم اینکه چه انتخاباتی در پیش است: «در اسفندماه انتخابات مجلس شورای اسلامی و انتخابات خبرگان برگزار می شود.» از احساس خود از اینکه رای اول خود را می دهد برای ما گفت: «احساس خوبی دارم، همین؛ دیگر احساس خاصی ندارم.» از نماینده مورد علاقه اش گفت، اینکه چه معیارهایی داشته باشد، بی وقفه جواب داد: «بر سر وعده هایی که می دهد صادق باشد.» هدف این بود که میزان اطلاعاتش در مورد آرایش های سیاسی در ایران و در این انتخابات را جویا شوم؛ از او پرسیدم که اصلاح طلب و اصولگرا چه کسانی هستند. چندان علاقه ای به طرح این گونه سوالات نداشت، بالاخره به جواب آمد و گفت: «نه، اصلاً اطلاعی در این مورد ندارم و از سیاست بیزارم.» پرسیدم چه تفاوتی بین رئیس جمهوری کنونی و احمدی نژاد می بیند، انگار که می خواست به پرسشم پاسخ ندهد، ولی با من ومن کردن گفت: «تفاوت خاصی احساس نمی کنم، فکر می کنم آنها در یک سطح هستند. مثلاً احمدی نژاد بیشتر مشغول ساخت و ساز بود و روحانی جلوی تحریم ها را گرفت.» باید نماینده های بیشتری از اصولگرایان به مجلس بروند «طاها اکبری» ساکن کرج و دانشجوی ترم اول رشته حسابداری و به کار فروشندگی مشغول است. طاها در میان کسانی که با آنها صحبت کردم، تنها کسی بود که دانشجو شده بود. از او درباره نحوه و روش انتخاب کاندیدای مورد نظرش پرسیدم: «برای من میزان تحصیلاتش بسیار مهم است. به هر حال این نماینده می خواهد با مردم روبه رو شود و از حق آنها دفاع کند.» او روش انتخاب یک نماینده را بسیار سخت دانست و گفت:«کار و مشکلات این اجازه را به من نمی دهد که بتوانم با فراغ بال و راحتی خاصی نماینده مورد نظرم را انتخاب کنم. در این مورد هم اطلاع رسانی خاصی وجود ندارد. فقط از طریق شبکه های اجتماعی است که پی گیری می کنم.» وی تفکر اصولگرایی را برای کشور مفید دانست و بر این عقیده بود که باید نماینده های بیشتری از اصولگرایان به مجلس بروند.» از او علت اینکه چرا باید اصولگرایان بیشتری وارد مجلس شوند را جویا شدم، گفت: «با اصولگرایی کشور به روال خود برمی گردد.» این برداشت از اصولگرایی سبب شد تا تعریفش از اصلاح طلبی را نیز بخواهم که اینگونه گفت: «اصلاح طلبی یعنی بخشی از امورات جامعه درست شود و بخشی دیگر نه.» نظراتش این انگیزه را به من داد تا از او بپرسم که این فهم از اصولگرایی را از کجا یاد گرفته است، که در جواب می گوید: «در این مورد نظری ندارم.» جریان های سیاسی را نمی شناسم «نغمه محمدی» اهل کردستان است و در رشته تجربی مشغول به تحصیل است و قصد دارد در دانشگاه مدیریت بخواند و دلیل این انتخاب خود را مسائل شغلی و کاری عنوان کرد. از او به عنوان یک رای اولی پرسیدم چه احساسی دارد که در انتخابات شرکت می کند، می گوید: «طبعاً احساس خوبی دارم که برای اولین بار در سرنوشت کشورم مشارکت دارم.» از او در مورد جریان های سیاسی در داخل پرسیدم و بدون روتوش گفت: «اصلاً در مورد آنها شناختی ندارم.» در اینجا بود که مرعوب شدم، از او در مورد اینکه اصلاح طلب یا اصولگرا چه کسانی هستند پرسش کنم، اما ذوق داشتم این مورد را هم بپرسم: «نه اینها را نمی شناسم.» همین پاسخ سبب شد تا از این پرسش که کاندیدای مورد نظرش اصلاح طلب باشد یا اصولگرا، منصرف شوم. اما نتوانستم از کنار این سوال که نماینده منتخبش چه ویژگی هایی باید داشته باشد، بگذرم: «باید صادق باشد و وعده و وعید الکی ندهد و دروغ نگوید.» امیدی نمی توان به انتخابات داشت «ابراهیم نعمتی» ساکن اردبیل و رشته کامپیوتر را در دبیرستان کاردانش گذرانده است. از شرکت کردنش در انتخابات پرسیدم که از همان ابتدا ساز مخالف زد و به ضرس قاطع می گفت که «رای نمی دهم.» از او دلیل رای ندادنش را پرسیدم: «برای من و همه هم نسلان من چه تفاوتی دارد که رای بدهیم یا رای ندهیم.» خواستم او را از حالت کرختی و بی انگیزگی درآورم و او را از حاشیه به متن آورم، اما روی عقیده اش پافشاری کرد و با قاطعیت تمام می گفت که«نه می دانم اصلاح طلب چیست و نه می دانم که اصولگرا چیست، برای من فرقی ندارد.» دل پری داشت و با گفتن این جمله اتمام حجت کرد: «زمانی که هر نماینده ای به مجلس می رود، تنها به نزدیکان خود می رسد، چه امیدی می توان به انتخابات داشت.» مسائل مطرح شده مبنی بر عدم آگاهی یا شعور سیاسی در میان نسل چهارم انقلاب (رای اولی ها) ما را برآن داشت تا به سراغ دو تن از کسانی که در حوزه فرهنگ و جامعه حرفی برای گفتن دارند برویم. رای اولی ها به گفتمانی رای می دهند که به رای شان باور تقنینی وجود داشته باشند نه تزئینی «سیدجواد میری» جامعه شناس و عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در پاسخ به این سوال خبرنگار همدلی که چرا نسل چهارم انقلاب (رای اولی ها) فاقد آگاهی از مسائل سیاسی و اجتماعی هستند یا اطلاعی از مناسبات سیاسی و انتخاباتی ندارند، می گوید این پدیده را در دو بعد می توان تحلیل کرد: « بعد اول اینکه، نحیف شدن، سرکوب شدن و ضعیف شدن مطالبات و خواست های مدنی نتیجه اش این گونه خواهد بود که آگاهی های جمعی به صورت یک میراث مشترک از یک نسلی به نسل دیگر نمی تواند انتقال پیدا کند. خود این انقطاع و گسست در نقل و انتقال میراث معنوی یا میراث سیاسی از نسلی به نسل دیگر را در جامعه ایران پدید آورده است.» این استاد دانشگاه معتقد است که نسل چهارم انقلاب به گونه ای در حالت دو قطبی قرار گرفته است: «به این معنا که یک قطبی یا طیفی از جوانان و نوجوانان به دنبال ایده آل ها و تعاریفی که حاکمیت از آگاهی سیاسی یا مشارکت سیاسی در قالب بسیج یا نیروهای بسیجی از آنان یاد کرد، در آن چارچوب خود را تعریف کرده اند و از سوی دیگر طیف وسیعی از مسائل سیاسی و از نگاه های حاکمیتی فاصله گرفته اند و نوعی بی تفاوتی بنیادینی در اینها رشد کرده است.» وی در پاسخ به این پرسش که بی تفاوتی این نسل به مباحث مطرح شده محصول چه چیزی می تواند باشد، اظهار داشت: «این بی تفاوتی محصول برداشت خود این نسل نیست، بلکه محصول سیاست زدگی و ناامیدی و بی تفاوتی است که نسل دوم (یعنی مادر و پدر او به عنوان نسل یا مثلاً نسل دوم و سوم)، به گونه ای در محیط های غیررسمی ایجاد کرده اند و دلیل آن هم ناکارآمدی و عدم مدیریت درست حاکمیت نسبت به مسئله جامعه مدنی بوده است.» میری معتقد است که نهاد قدرت تغییر هندسی ایجاد می کند که این تغییر هندسی، مفهوم آگاهی سیاسی در جامعه ما را چند قطبی می کند: «زمانی که حاکمیت مسئله جامعه مدنی را یک مفهوم غیربومی تصور می کند و در برابر آن پادگفتمانی هایی را درست می کنند و این پادگفتمان ها به جای اینکه شعور سیاسی یا آگاهی سیاسی را در جامعه به صورت بنیادین توسعه بدهند و نهادینه کنند، دست به یک تغییر هندسه می زنند و این تغییر هندسه موجب شده که مفهوم آگاهی سیاسی در جامعه ما یک مفهوم قطبی یا چند قطبی شود.» این پژوهشگر فلسفه در پاسخ به این سوال که با در نظر گرفتن تمامی شرایط موجود و خصوصیات این نسل، آنها به چه نحله یا طیف سیاسی رای می دهند، گفت: «آن چیزی که امروز آن را عدم آگاهی سیاسی نسل چهارم خطاب می کنیم، تنها یک وجهی نیست بلکه چند وجه مختلف دارد. این نسل به گفتمانی رای می دهد که رای آنها را تزئینی قلمداد نکند، به این معنا که این نسل می پسندد به او باور تقنینی داشته باشند نه تزئینی.» غیر از ایام انتخابات از جامعه سیاست زدایی می شود اما «بیژن عبدالکریمی» استاد دانشگاه ناآگاهی نسل چهارم را متاثر از تحولات جهانی می داند. این استاد فلسفه معتقد است:«روند تحولات جهانی به سویی می رود که در واقع فرهنگ از سوی قدرت ها جدی گرفته نمی شود. همه مراجع و منابع اصیل فرهنگی در حال خشک شدن هستند. روحانیون، والدین، روشنفکران مرجعیت گذشته را ندارند. دانشگاه ها در سراسر جهان نمی توانند خودآگاهی ایجاد کنند و تبدیل به علم آخور شده اند، یعنی تنها صدور مدرک برای دست یابی به یک موقعیت اجتماعی.» عبدالکریمی به عملکرد ضعیف و ضد فرهنگی و نوع آموزش در این مدارس اشاره می کند و می گوید: «مدارس در کشورهایی مثل ایران مانند یک هولوکاست عمل می کنند. یعنی دوازه سال عمر آنها را نابود می کنند و می سوزانند.» این عضو هیات علمی دانشگاه با طرح این نکته که در کشور ما غیر از ایام انتخابات، از جامعه سیاست زدایی می شود، اضافه می کند: «مصرف گرایی و جهان گرایی بورژوایی غلبه پیدا کرده است. این مسئله جهانی است و تنها به ایران معطوف نیست. در واقع هیچ گونه خودآگاهی اجتماعی وجود ندارد و از طرف دیگر هیچ گونه نیروی نفی در جهان وجود ندارد. یعنی اگر روزگاری پرولتاریا طبقه ای بود که می خواست جهان را نجات دهد و روشنفکران پیش آهنگ توده ها بودند، امروز هم پرولتاریا و هم روشنفکران آمبورژوازه شده اند. (جهان بینی بورژوازی را قبول کرده اند) همه ایدئولوژی ها، فلسفه ها، نظام های تئولوژیک وادیان اعتبار خود را از دست داده اند.» در چنین جهانی اصلاً ایده وجود ندارد، جز مصرف گرایی و غرایز. بی تردید ما شاهد طغیان غرایز در این جامعه هستیم و خواهیم بود. زمانی که مقوله فرهنگ تنها به یک مقوله ابزاری تبدیل می شود و برخورد با فرهنگ پلیسی یا نظامی است، این مسائل بیش از پیش در حال رخ دادن است. وی معتقد است که این نسل در هر جایگاهی باشد باید آنها را جدی گرفت و در هر صورت با تربیت سیاسی آنها می توانیم وضعیت مطلوب بیافرینیم.
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کمونه]
[مشاهده در: www.kamooneh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها