واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>روانشناسی>محققان استرالیایی در یک مطالعه کشف کردند که، خطر بروز افسردگی به دنبال تشخیص دیابت در طول دهه دوم دوره بیماری کاهش یافته و سپس، به سرعت افزایش می یابد. به عبارت دیگر، آنها پیشنهاد می کنند که یک ارتباط J شکل میان این دو وضعیت وجود دارد.به گزارش شفا آنلاین ، آنها دریافتند که ابتلا به دیابت و زندگی با این وضعیت در ابتدا خطر افسردگی را 2 برابر می کند. سپس، درمان و پذیرش بیماری ممکن است احتمال علایم افسردگی را کاهش دهد، پیش از آنکه این خطر پس از دهه سوم تقریبا 3 برابر شود. این تیم تحقیقاتی معتقد است که ضعف و سستی ممکن است بعضی از این ارتباط های میان دیابت و افسردگی را توجیه کند، بنابراین معرفی استراتژی هایی که در کاهش عوارض مرتبط با دیابت موثر هستند، ممکن است در کاهش خطر افسردگی میان مردان مسن موثر باشند. نتایج این تحقیق در Maturitas منتشر شده است. محققان دیگر از این نتایج بسیار استقبال کرده و آن را قابل توجه می دانند. مطالعات بی شماری در گذشته انجام شده اند که نشان می دهند دیابت و افسردگی لزوما یک ارتباط دوطرفه دارند. بدین معنا که اگر افسردگی در اوایل زندگی بروز کند، خطر بسیاری از شرایط را زیاد می کند: ورزش نکردن، سیگار کشیدن و چاقی. همه این عوامل می تواند در نهایت منجر به چاقی شود. به طور برعکس هم، دیابت و عوارض مرتبط با آن نیز خطر پیشرفت افسردگی را بیشتر می کند. با این اوصاف، نویسندگان مقاله متذکر می شوند که مطالعه آنها محدودیت هایی داشته است. مثلا، این مطالعه از نوع مقطعی بوده و نمی توان از نتایج آن به اثبات رابطه علت و معلولی رسید، بلکه فقط وجود رابطه اثبات می شود. محققان این مطالعه را در یک جمعیتی متشکل از 5462 مرد 70 تا 89 سال که در منطقه متروپولیتن پرت، استرالیا زندگی می کردند، انجام دادند. دیابت در این افراد با استفاده از اظهارات خود فرد، قند ناشتای بیشتر یا مساوی 7 میلی مول در لیتر یا استفاده از داروهای هیپوگلیسمی یا انسولین تشخیص گذاشته شد. محققان تفاوتی میان دیابت نوع 1 و 2 در این مطالعه قائل نشدند. افسردگی فعلی هم با استفاده از «مقیاس افسردگی سالمندان» در این افراد بررسی شد. اگر فرد در حال حاضر افسرده بود یا سابقه مصرف داروهای ضدافسردگی را داشت، در گروه «تا به حال افسرده» قرار می گرفت. افسردگی کنونی در 5/6 درصد از افراد شرکت کننده شناسایی شد، در حالی که در 4/11 درصد از آنها تصور شد که دپرسیون قبلی داشته اند، بنابراین در مجموع 9/17 درصد از افراد به عنوان «تا به حال افسرده» در نظر گرفته شدند. آنالیزهای نهایی نشان دادند که دیابت با افزایش خطر وضعیت «تا به حال افسرده» (نسبت شانس: 49/1) و هم افسردگی کنونی (نسبت شانس: 94/1) همراه است. نکته جالب آنکه، ارتباط میان سال هایی که فرد مبتلا به دیابت بوده و خطر داشتن افسردگی در زمان حال، یک منحنی J شکل را نشان می داد. به عبارت دیگر، اگر کمتر از 10 سال از عمر دیابت فرد می گذشت، نسبت شانس ابتلا به افسردگی: 92/1، 10 تا 9/19 سال، نسبت شانس ابتلا به افسردگی: 56/1، 20 تا 9/29 سال، نسبت شانس ابتلا به افسردگی: 49/2 و بیش از 30 سال، نسبت شانس ابتلا به افسردگی: 13/3 خواهد شد. این اعداد در مقایسه با افراد مسنی به دست آمده که دیابت نداشته اند. این تیم تحقیقاتی نشان داد ارتباط میان دیابت و افسردگی پس از در نظر گرفتن دیگر عوامل مانند ضعف، گروه سنی، محل تولد، تحصیلات، و سابقه مصرف سیگار کاهش می یابد. آنها پیشنهاد می کنند ارتباط J شکلی که میان سال های ابتلا به دیابت و افسردگی دیده شده، ممکن است نشان دهنده این باشد که بیماران هم از درمان و هم پذیرش بیماری، مزایای سلامت روان و سلامت جسم را باهم دریافت کنند. از سوی دیگر، بعضی عنوان می کنند شاید افسردگی یک عامل باشد، زیرا افراد مبتلا به دیابت مراقبت های زیاد و شدیدی از خود به عمل می آوردند تا مطمئن شوند که عوارض بیماری دیابت پیشرفت نمی کند، به همین دلیل با گذشت زمان بیشتر درگیر چالش های این بیماری می شوند. در توجیه ارتباط میان افسردگی و دیابت، احتمال های زیادی وجود دارد. مثلا بسیاری از افراد ممکن است سابقه افسردگی را قبل از ابتلا به دیابت داشته باشند و در طول زمان و پس از ابتلا به دیابت، بیشتر احتمال دارد که دچار عود افسردگی شوند، بنابراین همین موضوع با توانایی های آنها برای مراقبت از خود تداخل ایجاد می کند. این مساله فرد را وارد یک چرخه معیوب می کند و عوارض دیابت بیشتر می شود، مانند نوروپاتی دیابتی و احتمالا آمپوتاسیون عضو، صدمه کلیوی و دیالیز و/یا رتینوپاتی دیابتی. همه این عوارض خود خطر افسردگی را در فرد بالا می برند، به دلیل محدودیت هایی که برای عملکرد افراد ایجاد می شود. آنالیزهای بیشتری که محققان انجام دادند، نشان داد سستی و ضعف می تواند بعضی از ارتباط های میان طول دیابت و افسردگی را توجیه کند. سابقه ابتلا به دیابت خطر ضعف را مستقل از سال های زندگی با دیابت بالا می برد، با نسبت شانسی معادل 1/1 تا 2/1. علاوه براین، ضعف و سستی خود خطر افسردگی را با نسبت شانسی معادل 57/8 بالا می برد. محققان تخمین می زنند که به طور کلی، تقریبا 15 درصد از ارتباط میان دیابت و افسردگی با میانجی گری همین عامل سستی و ضعف ایجاد شود. البته، باید گفت در این مرحله و با توجه به ماهیت مطالعه مقطعی، این ایده فقط در حد حدس و گمان است. به دست آوردن یک پاسخ قطعی تر به ارتباط میان دیابت، سستی و دپرسیون نیاز به مطالعات بزرگتر و طولانی تر دارد تا بتواند این ارتباط را مشخص کند. در حال حاضر، آنچه ما می توانیم انجام دهیم، یافتن راه هایی است برای کمک به افراد مسن مبتلا به دیابت تا بیشتر فعال باشند و مراقبت بیشتر و بهتری از خود به عمل آورند. همچنین، تشخیص و درمان افسردگی هم راهی است برای آنکه به روند بدتر شدن عوارض طولانی مدت خاتمه دهیم. Medscape
چهارشنبه ، ۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]