واضح آرشیو وب فارسی:پویش: این بار قبل از این که زمان بگذرد و نشان دهند که باز هم نسبت به حضور افرادی چون او بی اعتنایند، از او تقدیر کردند. بیش از یک سال گذشته و با دادن دومین نشان «عزت اهل نگهبان» _ پدرباستان شناسی ایران_ به «محمود موسوی».اوایل امسال ابتدا با فوت ناگهانی «شهریار عدل» در پاریس تلخی به سال 94 ماند، و حالا هم «محمود موسوی» و یکی از معدود شاگران بی واسطه «عزت الله نگهبان» که با وجود داشتن سرطان ریه در طول سال های گذشته همیشه فقط چهره ای مهربان و پدرانه با لبخندی همیشگی از خود در ذهن ها به یادگار گذشته بود. مهرماه سال گذشته بود که به کوشش انجمن علمی باستان شناسی ایران و مجله ایران شناسی مارلیک قصد کردند از 60 سال خدمات علمی، فرهنگی و میهنی «سید محمود موسوی» قدردانی کنند، قدرانی از شاگرد با نشان استاد... در آن مراسم «حضور محمود موسوی در باستان شناسی یک معجزه» عنوان شد و شاگردان اش قصد کردند تا تلاش کنند با شاگردی برای او و امسال او متن های زیادی در حوزه ی باستان شناسی تولید کنند و از تجربه های آن ها بیاموزند. اما «محمود موسوی» در این مراسم تقدیر اظهار کرد:«از نظر من جایزه ی دکتر نگهبان با هیچ جایزه و نشان دیگری برابری نمی کند. نام دکتر نگهبان بر تارک باستان شناسی ایران می درخشد، کسانی که از شاگردان بلاواسطه ی او بودند، می دانند چه می گویم و به شخصیت استثنایی و کاریزماتیک او معترف اند. » او دکتر نگهبان را استادی دانست که نه تنها در حوزه ی باستان شناسی، بلکه در زندگی نیز به همه ی شاگردان اش درس زندگی می آموخت و تاکید کرد: «او اخلاق و انسان بودن را به همه ی شاگردان اش آموخت. او در پشت ظاهر مقاوم و بی اعتنای خود، روحی لطیف داشت. » او سپس به نقل خاطره ای از دکتر نگهبان پرداخت و اظهار کرد:«در سال 1355 که از طریق مرکز باستان شناسی به دشت قزوین اعزام شدم، در اوایل پاییز یک شب با دکتر نگهبان به پشت بام کاروانسرای محل استقرارمان رفته بودیم. شبی آرام بود و از دور یک نغمه ی موسیقی به گوش می رسید، با دکتر نگهبان گپ می زدیم؛ پس از مدتی وی تحت تاثیر آن موسیقی بی مقدمه درباره ی کار صحبت کرد و گفت؛ درگیری من با «حسن مشحون» (استاد موسیقی ایرانی که مدتی مدیر کل باستان شناسی کشور شد و با دکتر نگهبان در حوزه ی کاری درگیری داشت) به دلیل اعمال خلافی بود که اطرافیان او با سوء استفاده از مدیریت ضعیف وی، انجام می دادند و او متوجه نمی شد. من هم به دلیل هنرمند بودن او از بسیاری از رفتارها چشم پوشی کردم. که این نشان از علاقه مندی او به فرهنگ و هنر و موسیقی داشت.» موسوی سپس درباره ی خصایص استاد خود گفت: «فقط علم نیست که افراد را ارتقا می دهد. او یک باستان شناس درجه یک بود. صفات و شخصیت و منش او به علم اش برتری داشت. هر قدمی که نگهبان برمیداشت، کوچک ترین رفتار و حرکات او برای شاگردانش درس بود، او به ما بزرگ منشی یاد داد. اگر این صفات در او نبود، دکتر نگهبان، دیگر دکتر نگهبان نمی شد. » آن چه آن زمان درباره ی «محمود موسوی» گفتند: مهرداد ملک زاده - از 20 سال پیش افتخار داشتم هم جهت و سایه به سایه محمود موسوی راه بروم. او پدر معنوی من است. درِ خانه آقای موسوی همیشه به روی عاشقان تاریخ و فرهنگ ایران باز است. -این حوزه یک رشته بسیار تخصصی است. دیده ام کسانی که با باستان شناسی آشنایی چندانی ندارند، متن های آن را به دشواری می خوانند. متأسفانه تجربه های نوشتن نزد باستان شناسان ایرانی به زبان فارسی بسیار کم است، اما آقای موسوی خلاف این قاعده است، او نثری شگفت انگیز دارد و توانایی اش در ترکیب بندی کلمات در حوزه ی باستان شناسی آنقدر زیباست که به راحتی می توان آن را فهمید. یحیی کوثری -اکثر این ارج نهادن ها معمولا پس از فوت افراد صورت می گیرد، اما این بار جای سپاس دارد که باستان شناسان مان را در زمان بودن شان تقدیر می کنیم. -پس از فارغ التحصیلی در سال 1344، من، آقای صراف، آقای کیانی و محمود موسوی به استخدام اداره باستان شناسی درآمدیم. من به بخش دوران اسلامی رفتم و آقای موسوی در اداره باستان شناسی مشغول به کار شد، نخستین سفرمان به کوهپایه های استان گیلان در منطقه عمارلو در سه پستانک رفتیم، هرچند یک مأموریت سخت محسوب می شد اما با همدلی و همفکری آقای موسوی کارها بسیار خوب پیش رفت. -محمود موسوی در کارهای میدانی و پژوهشی تبحر زیادی دارد و همیشه در نهایت همه مجهولات را روشن می کند. او با خلوص نیت همه چیز را به دوستان و شاگردانش یاد می داد و علاوه بر کارهای میدانی در امور پژوهشی نیز تبحر داشته و دارد. او با سعه صدر و بردباری توانست در دوره ی کاری اش همه کارها را پیش ببرد. او همیشه فروتنی می کرد و هیچ گاه خود را برتر از دیگران نمی دانست. محمد موسوی، فرزند محمود موسوی - پدر در عمل در تربیت فرزندانش آزاداندیش و دموکرات بود. یکی از مهمترین سرمایه های زندگی اش چند هزار جلد کتابی است که در زمینه باستان شناسی و تاریخ دارد. -پدر در مأموریت های کاری اش 90 درصد عرصه ایران را دیده است و با باستان شناسانی مانند دکتر نگهبان و تجویدی و دیگر باستان شناسان خارجی کار کرده است. او نخستین گردهمایی باستان شناسی ایران در فروردین 1373 را در قلعه تاریخی شوش راه انداخت که آخرین کار وی در این حوزه محسوب می شود. اما اصلا چشم داشت مادی به حوزه ی کاری و فعالیت هایش ندارد و در حال حاضر سهم کنونی او از زندگی حقوق بازنشستگی اش است. کامیار عبدی -سال 1367 نخستین تجربه ی حضورم با محمود موسوی در سازمان باستان شناسی دارم. از آن زمان تاکنون هیچ چیز جز مهربانی، خوش رویی، دوستی و صداقت از وی ندیده ام. فرا گرفتن حفاری در باستان شناسی را مدیون آقای موسوی و آقای چگینی هستم. آقای موسوی راه پر و بال دادن به جوان ها را می دانست و با این قضیه به راحتی برخورد می کرد. -هر کدام از دانشجویانی که وارد گروه باستان شناسی دانشگاه تهران می شوند، با خواندن کتاب «ایران از آغاز تا اسلام» نوشته «رومن گریشمن» دچار نخوت و خودبزرگ بینی می شوند، در حالی که این احساس هیچ گاه در آقای موسوی ایجاد نشد. از موسوی دو «باستان شناس دوست» یعنی پسرانش که یکی در آمریکا امید باستان شناسی ایران است و دیگری در فرانسه در حال تحصیل است، حضور دارند، که به آن ها امیدواریم. حوریه اعتصام، مستندساز برنامه هایی از حوزه های ایران، معماری و باستان شناسی - هم دوره با آقای موسوی به باستان شناسی روی آوردم اما نتوانستم در آن کار کنم، با این وجود قبل از آنکه محمود موسوی را به عنوان باستان شناس بشناسم، او را شاعری می شناختم که نه فقط کلام شاعرانه بلکه رفتار شاعرانه را نیز در حرف ها و حرکات اش داشت. به گزارش ایسنا، دکتر «سیدمحمود موسوی» باستان شناس پیشکسوت و دارنده دومین نشان «عزت الله نگهبان» _پدر باستان شناسی ایران_ به دبنال داشتن سابقه طولانی بیماری ریوی (چهارشنبه 16 دی) در منزلش درگذشت و براساس اعلام خانواده ی وی، قرار است پیکر او روز یکشنبه 20 دی ماه از مقابل موزه ملی ایران تشییع شود. همچنین قرار است مراسم بزرگداشت این باستان شناس نیز روز دوشنبه - 21 دی ماه - در مسجد الرضا (ع) واقع در میدان نیلوفر بالاتر از عباس آباد از ساعت 13 و 45 برگزار می شود. محمود موسوی در سال 1316 در خانواده ای سنتی به دنیا آمد. وی در سال 1337 به دانشگاه راه یافت و تحصیلات خود را در رشته باستان شناسی تا مقطع کارشناسی در دانشگاه تهران ادامه داد. او پس از پایان تحصیلات به عنوان مدیر پژوهشی در سازمان میراث فرهنگی مشغول به کار شد و در سال 1366 مدیریت پژوهش های باستان شناسی سازمان میراث فرهنگی را به عهده داشت و در سال 1373 به عنوان دبیر اجرایی نخستین گردهمایی باستان شناسی ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی «شوش» را برگزار کرد. وی در کاوش های میدانی متعددی شرکت یا سرپرستی آن ها را به عهده داشت. ایسنا/
جمعه ، ۱۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]