تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835631046
درگیری ایران و بنی سعود از کجا شروع شد؟/ گزارش یک جنگ!
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: اعلان بنی سعود مبنی بر قطع روابط دیپلماتیک را می توان تازه ترین پرده از دشمنی های آنان با ایران برشمرد. اقدامی که برای فرافکنی و فرار از پاسخگویی در برابر عملکرد آنان در اعدام شیخ نمر صورت گرفته است.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: سها صالح، آن روزها که اهالی مکه از شنیدن خبر گشودن اورشلیم بدست خسرو دوم (پرویز) شاهان شاه ساسانی، گرم پای کوبی بودند (۶۱۱ میلادی)، کسی حتی فکرش را هم نمی کرد که با ظهور اسلام بیابان گردان حجازی روزی در دروازه های شام پیشاپیش لشگریان قیصر مُهیای نبرد باشند. اما کمتر از چند دهه و با ظهور محمد رسول الله، همین اعراب بدوی دست خوش چنان رستاخیزی شدند که جز معجزه نمی توان نامی دیگر بر آن نهاد. با وجود اینکه ظهور اسلام در حجاز مردم بدوی این منطقه بی اهمیت را به قدرتمندترین کشور آن روزگار تبدیل کرد، اما منطقه حجاز از اصل قافله جا ماند. با اینکه فتح ایران و سقوط شاهنشاهی ساسانی در سال ۳۰ هجری قمری با فرماندهی مستقیم خلیفه دوم از مدینه انجام گرفت، اما از سال ۳۶ هجری که امیرالمؤمنین علی(ع) کوفه را برای مرکز حکومت برگزید، عملاً ثقل تاریخ اسلام در شام و عراق مستقر شد و جز ۲ شهر مدینه و مکه، دیگر مناطق حجاز از اهمیت خاصی برخوردار نبودند. آن روزها این دو شهر مقدس اسلامی به عنوان دو شهر اصلی اسلام مورد علاقه مسلمانان بود. حداقل سالی یک بار بخش زیادی از مسلمین برای انجام فریضه حج به این سرزمین می آمدند و چند ماهی به علت راه های طولانی در آن می ماندند. ولی این دو شهر به علت در حاشیه ماندن، رونق سیاسی و اقتصادی سابق را نداشتند و فقط جنبه مذهبی آنها مد نظر سلاطین بود. حتی زمان تاخت و تاز مغول، چنگیز خان احتمالاً به علت مشکلات گرما و بُعد مسافت حتی خیال حمله به حجاز را در سر نمی پروراند. جلوۀ نمادین این دو شهر تا تاریخ معاصر به عنوان دو شهر مذهبی ادامه یافت و کسی به فکر ایجاد حکومت و یا ایجاد پادشاهی در آن نبود. اولین نطفه تشکیل حکومت مستقل در حجاز با اتحاد محمدبن عبدالوهاب و محمدبن سعود و با هدایت مستر همفر جاسوس معروف انگلیسی بسته شد. حکومتی که در واقع از اتحاد دو رُکن دین و سیاست که با شیخ و سلطان معنا پیدا می کرد به مرور زمان توانست با حمایت انگلستان و قدرت تازه به دوران رسیده ای به نام آمریکا بر حجاز مسلط شود. قاجار و آل سعود در دوران قاجار، ایران به جز راهی کردن حجاج که هر ساله به تعداد اندکی ــ به علت بُعد مسافت و سختی سفر ــ به مکه می رفتند کاری به این منطقه نداشت. البته در دوره ای که بنی سعود با فتوای شیخ وهابیشان به عتبات عالیات حمله کردند و شهر کربلا را غارت نمودند ایران با اعتراض به حکومت عثمانی که به علت ضعف، تسلط ناچیزی بر بین النهرین داشتند، نقش دیگری بازی نکرد. رضاقلی خان هدایت درباره هجوم ددمنشانه وهابی ها به کربلا می نویسد: «در اواخر سال ۱۲۱۶ صباح روز هجدهم ذی حجه، عید غدیر خم سعود و همراهانش بناگاه بر قلعه کربلای معلی، مشهد امام همام حسین بن علی(ع) تاختن کردند، شهر را بی خبر به تصرف درآوردند» طبق نوشته میرزا ابوطالب، حمله ویرانگرانه وهابی ها به کربلا، به اطلاع سلطان روم(پادشاه عثمانی) و پادشاه عجم(فتحعلی شاه) مکرر می رسید، ولی کسی از ایشان اقدامی نمی کرد؛ لذا عبدالعزیز وهابی دلیر گشته، به تقلید پیامبر خاتم(ص) به دعوت سلاطین عالم، نامه ها ارسال کرد، چنان چه ترجمه نامه ای که به پادشاه ایران نوشته، در آنجا ثبت است. اولین روابط دیپلماتیک پس از جنگ بین الملل اول انگلستان تلاش گسترده ای را برای تجزیه امپراطوری عثمانی آغاز کرد، در رأس این فعالیت ها به رسمیت شناختن خاندان شریف حسین در مکه بود. دو فرزند شریف نیز به عراق و شام رفتند تا حاکمیت این مناطق را نیز از چنگال عثمانی خارج کنند. پس از این اقدام «عبدالعزیز آل سعود» که در منطقه نجد حضور داشت، با ایجاد ارتشی از نیروهای قبیله ای بر حکومت شریف شورید و بر شهرهای مهم مکه و مدینه مسلط شد و خود را شاه حجاز نامید. در پی اشغال مدینه از سوی آل سعود و بمباران و تخریب بقاع و اماکن متبرکه این شهر که مورد توجه شیعیان ایران نیز بود، روابط ایران و عربستان که در دوران رضاشاه و شریف، رو به بهبودی می رفت، به تیرگی گرایید. حتی با فرستادن عین الملک (پدر هویدا)، ژنرال قنسول ایران در دمشق، به همراه جلال السلطنه وزیر مختار ایران در مصر (1925) به جده این اعتراض پهلوی هم به جایی نرسید و البته روابط تیره و تیره تر شد. به نظر می رسید حکومت بدوی و متعصب تازه کار سعودی، آشنایی چندانی با اصول دیپلماتیک جهانی نداشت. ولی همین حکومت بدوی که عدم سفر حجاج به مکه را دید و دستش از این منبع سرشار مالی خالی شد به عقل آمد و پیام دوستی فرستاد. غیر از این در دوره اول پهلوی حادثه خاص دیگری بین دُول ایران و عربستان که هر دو تحت سلطه انگلستان بودند، رخ نداد تا سال ۱۳۲۲ که سیدابوطالب یزدی زائر ایرانی حج که به علت بدی مزاج در کعبه دچار استفراغ شده بود، به دست شرطه های امر به معروف عربستان دستگیر شد و به جرم کثیف کردنِ خانه خدا و بدون توجه به دفاعیات و سخنانش به شکلی کاملاً بدوی و غیر انسانی گردن زده شد! همان زمان هم به نظر می رسید این گردن زنی بیشتر تصفیه حساب فرقه ای باشد تا اجرای قوانین الهی. یعنی تصفیه حساب تفکر سلفی و وهابی با شیعیان که از نظر علمای درباری آنها کافر و خارج از دین به حساب می آمدند. پس از این حادثه پهلوی اول روابط دیپلماتیک خود با عربستان سعودی را قطع کرد. این قطع رابطه ۴ سال به طول انجامید، تا این که ملک عبدالعزیز پادشاه وقت سعودی به شاه جوان ایران (محمدرضا پهلوی) نامه نوشت و روابط دیپلماتیک دوباره برقرار شد. پس از آن در سال 1328 سفارت خانه ایران در عربستان هم افتتاح شد. مهمترین مشکل شاه با حکومت عربستان داعیه ای بود که هم ایران و هم عربستان در خصوص قدرت اول منطقه بودن، داشتند. با اینکه هر دو کشور در محدوده کشورهای طرفدار غرب محسوب می شدند، ولی این رقابت منطقه ای به شکل های گوناگونی دیده می شد. مهمترین شکل آن رقابت این دو کشور در مسأله قیمت نفت بود. دعوایی که بارها موجب سردی روابط در بین این دو کشور شد. استقلال بحرین، انفعال پهلوی یکی دیگر از موارد اختلاف بین ایران و عربستان که دارای ریشه های تاریخی بوده و به ابتدای تاسیس این رژیم مربوط است، دخالت های عربستان سعودی در بحرینِ شیعه نشین، آخرین بخش جدا شده از ایران است؛ بحرینی که تا 1336 جزئی از خاک ایران بود و با دخالت های استعماری انگلستان و بازی سازی آنها از کشورمان جدا شد. در مرور تاریخی این حادثه، واقعیتی که به چشم می خورد این است که دولت ایران از ابتدای دوره قاجار به دلیل حضور استعمارگران، نفوذی در بحرین نداشت و این منطقه عملاً تحت نفوذ انگلستان بود، اما دولت ایران در تمام این سال ها حاکمیت اسمی خود بر جزایر بحرین را اعلام می کرد. در این راستا در سال 1336ه.ش مجلس شورای ملی، طرح الحاق بحرین به کشور(به عنوان استان چهاردم را) تصویب کرد و ایران بر حاکمیت خود بر این جزیره تاکید کرد. در همان زمان دولت عربستان تلاش خود برای جدایی بحرین از ایران را با تاسیس اتحادیه ای که بحرین به عنوان کشوری مستقل نیز در آن عضو خواهد بود ادامه داد. تنها چند ماه بعد از این تلاش های مخفیانه عربستان، دولت عربستان با حاکم بحرین موافقتنامه ای را در مورد اکتشاف و بهره برداری از منابع نفت خلیج فارس امضاء کرد. وزیر امورخارجه ایران نسبت به این موضوع اعتراض کرد و آن را تجاوز به حقوق ایران و غیر معتبر خواند؛ ولی هیچ گاه این اعتراضات و شعارها به قطع رابطه با عربستان منجر نشد. همچنین در سال 1347ه.ش پادشاه عربستان از امیر بحرین به عنوان رئیس یک کشور استقبال کرد. در مقابل سلسله اقدامات عربستان سعودی و سایر کشورهای اقدامات نمایشی زیادی صورت گرفت که هیچ کدام راه به جایی نبرد و در نهایت دولت ایران پس از مدتی به خاطر ترس از آمریکا و انگلیس و یا آماده کردن کشورهای عرب از جمله عربستان برای پذیرش معامله بحرین با جزایر سه گانه تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی ادعای خود راجع به مالکیت بحرین را مسکوت گذاشت و با یک نظرسنجی ساختگی بحرین از ایران جدا شد. شروع دشمنی با پیروزی انقلاب اسلامی و اشاعه گفتمان هایی همچون تلاش در جهت برقراری حکومت جهانی اسلام، نفی سلطه پذیری و سلطه جویی، حمایت از مستضعفین و نهضت آزادی بخش و تبلیغ اسلام و دعوت آن به ویژه مذهب شیعه اولین عکس العمل ها از درون حاکمیت دولت های اقتدارگرا علیه این گفتمان آغاز شد و دولت عربستان سعودی نیز در این گروه قرار داشت. تبلیغات اعراب به ویژه محافظه کاران مسلمان طرفدار عربستان سعودی در مورد شیعی بودن انقلاب ایران و نیز اخبار مربوط به عدم رعایت حقوق بشر در ایران تأثیر مهمی بر افکار عمومی جهان عرب گذاشت. اصولاً محافظه کاران اسلامی و طرفداران اسلام سعودی تبلیغات گسترده ای برای جلوگیری از نفوذ انقلاب اسلامی در میان اکثریت اعراب سنی به عمل آوردند و بزرگترین حربهآنها شیعی بودن انقلاب اسلامی بود. پس از انقلاب زمانی که کشورهای محافظه کار و ارتجاعی عرب به رهبری عربستان و اردن قصد داشتند تا با برپایی کنفرانس ها، نشست ها و تبلیغات گسترده حمایت اعراب در مبارزه با جمهوری اسلامی ایران را جلب کرده و جبهه واحدی را علیه کشورمان شکل دهند، عربستان با کنفرانس عمان در تلاش بود حمایت اعراب در جنگ علیه ایران را جلب کرده و آنها را علیه ایران بسیج کند، اقدامی که با مخالفت سوریه به عنوان رهبر کشورهای جبهه پایداری عربی مواجه شد. قبل از انقلاب اسلامی هنوز عربستان به این ثروت نرسیده بود و در مقابل ایران بسیار محتاط بود، اما حمله صدام به ایران، این فرصت را به آنها داد تا عرض اندام کنند؛ کاملا مشخص بود که خود صدام بدون حمایت عربستان و دیگر کشورهای عربی از پس این تجاوز بزرگ که در آخر هم به شکست انجامید برنمی آمد. همه این ها در حالی بود که کشورمان از کمک های مالی و تسلیحاتی عربستان سعودی به عراق در جریان وقوع جنگ تحمیلی آن کشور علیه عراق در فاصله سال های 88-1980 میلادی آگاه و خشمگین بود. با پیشرفت های جنگی ایران، از جمله فتح فاو، نگرانی عربستان و شیخ نشین ها از قدرت ایران افزایش یافت و بر حجم کمک های مالی تسلیحاتی سیاسی عظیم عربستان به عراق در طول جنگ تحمیلی اضافه شد. برای نمونه کویت و عربستان توافق کردند که از سال ١٩٨٢ عایدات صدور نفت از مناطق مشترک خود را روزانه ٣٠٠ الی ٣٥٠ هزار بشکه به حساب عراق بریزند. تنها برخورد مستقیم نظامی ایران و عربستان در خلیج فارس در پانزدهم خرداد ماه سال 1363و در بحبوحه جنگ ایران و عراق، بین جنگنده های ایران و عربستان درگیری هوایی به وقوع پیوست که در جریان آن دستکم یک فروند فانتوم ایرانی هدف قرار گرفت و سرنگون شد. اکبر هاشمی رفسنجانی فرمانده وقت جنگ، در خاطرات روز 16 خرداد 63 چنین می نویسد: «ساعت هشت صبح به مجلس رفتم. در گزارشها خواندم که دیروز یک هواپیمای اف-4 ما در فضای عربستان سعودی سرنگون شده و عربستان، زدن هواپیما را رسماً به عهده گرفته است. حادثه تلخی است و انعکاس وسیعی داشته است.» ماجرا از این قرار بود که در تاریخ پانزدهم خرداد سال ۱۳۶۳ دو فروند فانتوم (اف چهار) از پایگاه هوایی بوشهر به قصد پوشش دفاعی ناوهای نیروی دریایی بلند می شوند که مورد اصابت موشکهای هواپیماهای اف 15 عربستان قرار می گیرند و از سرنوشت آنها خبری در دست نیست اما به ادعای مقامات عربستان خلبانان اف 15 یکی از هواپیما ها را مورد هدف قرار داده اند... هدایت یکی از فانتوم ها بر عهده سرهنگ خلبان همایون حکمتی با کمک سروان خلبان سیروس کریمی بود که متاسفانه پیکر پاک این دو بزرگوار هنوز به دست نیامده است. توطئه کشتار حجاج در سال 66 در روز نهم مردادماه 1366 شمسی برابر با ششم ذی حجّه سال 1407 قمری، هزاران زائر ایرانی و تعدادی از زائران دیگر کشورهای اسلامی در مکه معظّمه و خانه خدا، در حال انجام فریضه الهی برائت از مشرکین بودند که به دست ماموران دولت وهابی عربستان سعودی مورد تهاجم وحشیانه قرار گرفته و به شهادت رسیدند. نکته دردناک آنجا بود که بسیاری از آمار شهدا مربوط به روزهای پس از حادثه است که مأموران سعودی اجازه مداوای مجروحین حادثه را در بیمارستان ها ندادند و برخی از مجروحین که جراحات حاد داشتند، پس از تحمل رنج و درد بسیار و در حالی که امکان مداوای آنها بود، به شهادت رسیدند. بر اثر این یورش بی رحمانه در خانه امن الهی، چهارصد نفر از حُجّاج ایرانی به شهادت رسیده و بیش از هزار نفر نیز زخمی شدند. حمله به زائران خانه خدا نشان داد که سردمداران وهابی عربستان، نه تنها لیاقت خدمت به حرمین شرفین در این کشور را ندارند، بلکه برای اثبات سرسپردگی خویش حاضرند احکام مُحکم الهی را نیز زیر پا بگذارند. وقتی کاردار سعودی یک ایرانی را کشت روز پنج شنبه ۲۴ اسفند ماه 91 یک دیپلمات سعودی حین رانندگی به سبب سرعت غیر متعارف و عدم تعادل در مسیر شرق به غرب اتوبان ارتش با یک دستگاه پراید تصادف نموده که منجر به فوت یک شهروند ایرانی گردید. مسئولان وقت وزارت خارجه مراتب اعتراض شدید جمهوری اسلامی ایران نسبت به وقوع این اتفاق که در اثر عدم رعایت قوانین داخلی جمهوری اسلامی ایران و تجاوز از سرعت مجاز و عدم تعادل راننده منجر به فوت یک هموطن گردیده است به سفارت آن کشور ابلاغ کردند. جنگ های نیابتی با مرگ ملک عبدالله و بر تخت نشستن پادشاه بیمار، سلمان، برخوردهای سلبی بنی سعود با ایران اشکال رادیکال تری به خود گرفت. بیابانگردان سعودی در تلاش بودند تا با راه انداختن جنگهای نیابتی و تقویت گروهک های تروریستی دولت های حوزه نفوذ ایران را درگیر کنند. آتش افروزی داعش و دار و دسته در عراق و سوریه حاصل حمایت سعودی از آنها بود. هم چنین آنها با حمله نظامی اقدام به سرکوب شیعیان مظلوم در بحرین و یمن کردند. همکاری با اسرائیل برای تضعیف ایران عربستان سعودی از ابتدا جزء مخالفان سرسخت حل مسئله هسته ای ایران و گروه 1+5 بود و از بر هم خوردن توازن قوا در منطقه به نفع ایران، بسیار هراس داشت. لابی های فراوان آنها برای برهم خوردن توافق هسته ای و هم چنین توافق پشت پرده ای که با ایالات متحده برای کاهش قیمت نفت داشتند، از جمله تلاش های شان برای فشار به ایران بود. تجاوز به نوجوانان ایرانی در فرودگاه جده در هفته دوم تعطیلات عید 94، به هنگام بازرسی از یک کاروان عمره ایرانی، مامورین متخلف سعودی به بهانه مشکوک شدن به دو نوجوان ایرانی، آنها را از بقیه جدا کرده و در بخش دیگری مورد بازرسی بدنی قرار دادند که در اثنای بازرسی، سایر افراد کاروان متوجه شده که مامورین خاطی قصد آزار و اذیت جنسی آن دو نوجوان را داشته اند و مسئولین امر را از این موضوع مطلع می کنند. مسئولین مربوطه بلافاصله موضوع را به سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در جده اطلاع داده و با حضور کنسول آن سرکنسولگری، مقامات ذیربط کاروان و مسئولین فرودگاه جده بررسی های میدانی بعمل آمده و پس از شناسایی دو مامور متخلف، پس از انجام مقدمات قانونی طرف سعودی اقدام به بازداشت آنها می کند. با این حال هیچگاه خبری از محاکمه و مجازات این 2 مأمور سعودی منتشر نشد. فاجعه منا ۲ مهر ۱۳۹۴همزمان با عید قربان در مراسم رمی جمرات در «خیابان ۲۰۴» نزدیک تقاطع آن با «خیابان ۲۲۳»، در منطقه منا، شهر مکه، ازدحام حجاج باعث کشته شدن دست کم ۲۲۳۶ نفر شد. هنوز آمار دقیق تلفات این حادثه رسماً اعلام نشده است. مقامات رسمی عربستان ۲ روز پس از وقوع حادثه تعداد جانباختگان را ۷۶۹ نفر اعلام کردند. بر اساس مجموع آمار استخراج شده از گزارش های جداگانه ی کشورها، تعداد فعلی جانباختگان ۲۴۳۱ نفر است.تعداد جانباختگان ایرانی در این حادثه ۴۶۴ نفر اعلام شده که از این تعداد ۳ نفر مفقود و ۵۶ نفر هم در قبورالشهدای مکه دفن شده اند. اعلان اخیر بنی سعود مبنی بر قطع روابط دیپلماتیک را می توان تازه ترین پرده از دشمنی های آنان با ملت ایران برشمرد. اقدامی که به اعتقاد ناظرین سیاسی برای فرافکنی و فرار از پاسخگویی در برابر عملکرد وحشیانه آنان در اعدام شیخ نمر صورت گرفته است. /خ منبع:دانشجو
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها