تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835555170
گفتگو با علی نجفی، مدیرعامل سازمان پسماند شهردار ی مشهدزباله های بیمارستانی گریبان گیر شهر شده است
واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا: حاتم مهجوری- مدیریت پسماند به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های جوامع بشری مطرح است. افزایش روزافزون حجم پسماندها از یک سو و تنوع و گوناگونی آن ها از سوی دیگر بر پیچیدگی شرایط و نحوه جمع آوری و دفع آن ها می افزاید. پیشرفت های گسترده فناوری و علوم در زمینه های مختلف شیمی، فیزیک، پزشکی و... باعث ورود انواع پسماندهای خطرناک حتی در داخل پسماندهای عادی خانگی شده است. امروزه دیگر سیستم های جمع آوری و دفع سنتی پسماندها جواب گو نیست و نمی تواند از آلودگی های زیست محیطی ناشی از انواع پسماندهای شیمایی، میکروبی، رادیواکتیو و... جلوگیری کند. در ادامه، گفتگوی ما با علی نجفی، مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند، را که درباره وضعیت پسماندهای مشهد انجام شده است می خوانید. از شما به عنوان مسئول اول این حوزه در شهر و کسی که سال ها از نزدیک فضای اجرا و مدیریت را درک کرده است می خواهم سوال کنم که آیا مردم به این سطح از آموزش و فرهنگ رسیده اند که تفکیک زباله را رعایت کنند؟ من قبلش یک نکته ای را عرض کنم. من ابتدا خودم و همکارانم را به نقد می کشم. ما همیشه از مردم می نالیم. می گوییم مردم رعایت نمی کنند، مردم نمی دانند. اصلا این طور نیست. حداقل در شهر مشهد با قاطعیت عرض می کنم که اصلا و ابدا این طور نیست. یک عده ای ممکن است از افراد خاص باشند که شما هرکاری کنید آن وندالیسم را دارند که می خواهند برعکس تصمیمات اجتماعی عمل کنند، اما اگر شما بستر سخت افزاری و آموزش اولیه را در اختیار بگذارید، مردم از شما یک گام جلوترند. ما تجربه این را در حوزه پسماند داریم. یک روزی ما دنبال این بودیم که ایهاالناس، بیایید زباله های خود را تفکیک کنید و همکاری کنید. آمدیم بسترش را هم ایجاد کردیم. الآن مردم از ما مطالبه می کنند که مثلا چرا امروز ماشین جمع آوری شما دیرتر آمد. پس اگر آگاهی اولیه به مردم داده شود و در کنار آن، بستر سخت افزاری فراهم کنیم، درست می شود. خب، پس به نظر شما مادامی که فرهنگ سازی شود اما بستر سخت افزاری فراهم نشود، شاهد نتیجه ای نخواهیم بود. متاسفانه ما در حوزه های فرهنگی صرفا به دادن آموزش بسنده می کنیم. بسترهای سخت افزاریِ جبرانی و یا تامینی را برای شهروند فراهم نمی کنیم و بعد انتظار داریم بهترین عملکرد را داشته باشیم! اگر ما بستر سخت افزاری ایجاد کردیم، مردم از ما مطالبه می کنند و میزان مشارکتشان هم گواه این مدعاست. در حوزه پسماندهای ویژه، ما در گذشته رقم صفرتن را داشتیم! جمع آوری ضایعات الکترونیک و داروها و... شاید قدمتی کمتر از سه سال داشته باشد، اما در حال حاضر به ١٨تن در سال رسیده است؛ یعنی شما اگر یک نمودار بکشید، همکاری شهروندان را می بینید و ١٨تن زیاد است. شاید در مقیاس شهری، این عدد اصلا به چشم نیاید، اما باتوجه به وزن و حجم این قطعات و اینکه تا دیروز اصلا به این ها توجه نمی شد، خیلی پیشرفت مناسبی است. خب، پس قاعدتا عده زیادی از مردم هستند که این زباله های ویژه و عادی را تفکیک نمی کنند و می گویند هر کسی مسئول است این ها را تفکیک کند. خب، طبیعتا این اتفاق می افتد و در چرخه پردازش قرار می گیرد و یا دفع می شود. درهرصورت، یک بازه زمانی ٣الی١٠ساعت طول می کشد. در این مدت، شیرابه تولید می شود که خاصیت اسیدی دارد و با فلزات سنگین و خطرناک آغشته می شود و آن ها را حل می کند و در زمین نفوذ می کند که به طور جدی تهدیدکننده سلامت انسان است. من شنیده ام پسماندهای شما در بخش کشاورزی به استفاده دام می رسد. این مسئله تا چه اندازه در کنترل شماست؟ در این حوزه آیا پسماندهای خطرناک هم دارید؟ این موضوع در حوزه هرس درختان و چمن زنی هاست. در این قسمت عمدتا باتوجه به مشکلاتی که در خوراک دام هست می آیند و برای استفاده می برند. هرس درختان هم یا دفع می شود که این کار با سازمان پارک هاست و فقط تحویل ما می شود؛ اما در پسماندهای جزو ویژه مسئله داریم. پسماندهای کشاورزی یک قسمت بیولوژیک است که خطری ندارد، اما درخصوص قوطی های سم کشاورزی مشکل ساز می شود. گفته می شود اگر در این قوطی های سم حتی هزارمرتبه آب بجوشانید، بازهم خاصیت سمی بودن دارند. آن را هم ما سعی کردیم جمع آوری کنیم، گرچه در حوزه شهری خیلی مصرف بالایی ندارد و شاید زیر صدمورد باشد. یکی از خطرناک ترین زباله های تولیدی در شهرها مربوط به زباله های بیمارستانی است. علی رغم مخاطره آمیز بودن این نوع پسماند، همچنان عوارض آن گریبان گیر مدیریت شهری شده است. بله، پسماندهای بیمارستانی متاسفانه از آن مواردی است که گریبان گیر ما شده است، علی رغم اینکه در قانون هیچ مسئولیتی متوجه ما نیست. قانون تعریف می کند که تولیدکننده می بایست پسماندهای بیمارستانی را بی خطر کند تا تبدیل به پسماند عادی شود و بعد، تحویل شهرداری گردد. متاسفانه این امر یا انجام نمی شود و یا غالبا نادرست انجام می شود. صرفا به روش «اتوکلاو» است که یک روش مکمل است نه نهایی. خب، بیمارستان ها و درمانگاه ها و پزشکان آن ها که خود باید منادی بهداشت و سلامت باشند، چطور دربرابر عواقب دفع نادرست پسماندهای عفونی و خطرناک بی تفاوتند؟ متاسفانه بیمارستان ها صرفا در همین حد که پسماند را داخل این دستگاه بگذارند گمان می کنند کار تمام شده است، در حالی که این طور نیست. اتوکلاو فقط این ظرفیت را دارد که شما یک شرایط حداقلی برای زباله خطرناک ایجاد کنید که این زباله عفونی کمی تعدیل شود. در گام بعد، باید به دستگاه امحا و زباله سوز منتقل شود، اما الآن متاسفانه واحدهای درمانی و بیمارستانی ما در این بخش ورود عملیاتی خوبی نداشتند. سیاست های غلطی که وزارت بهداشت در گذشته اعمال کرد اصرار بر روند کاملا غیرعلمی و نصب سیستم های اتوکلاو داشت. یک سری فضاهایی پشت این قضیه بود و الآن جایش نیست خدمتتان عرض کنم که موضوع متاسفانه زباله سوزی را رد کردند. این اتوکلاو دستگاه غیر مفیدی است و متاسفانه سرمایه ملی را از بین بردند. شهروندان در مشهد روزانه در معرض چندتن از این پسماندهای عفونی و خطرناک قرار دارند؟ روزانه در شهر مشهد ٢۵تن زباله عفونی تولید می شود که جمع آوری می شود و ما علی رغم اینکه بر اساس قانون هیچ وظیفه ای نداریم، برای اینکه مسئله شهری است همکاری می کنیم و این ها در یک محل ویژه دفن می کنیم و مراقبت های پس از دفن داریم و پوشش های مخصوص به خودش را دارد که دنبال می کنیم. این کار متاسفانه هزینه خیلی زیادی را به ما تحمیل می کند. هزینه ای که از آن ها می گیریم به هیچ وجه با هزینه های انجام شده قابل مقایسه نیست. پس تکلیف زباله های بیمارستانی چیست؟ مراکز درمانی و بیمارستانی که تولید کننده این نوع پسماندها هستند مکلفند زباله را بی خطر کنند. پس طریقه بی خطر کردن این ها به روش اتوکلاو هم اصلا جواب گو نیست؟ نه، اصلا و به هیچ وجه جواب گو نیست و می بایست حتما دستگاه زباله سوز مرکزی داشته باشند. چون زباله سوز سیستم گرانی است، می تواند در شهر یک تا دو دستگاه نصب شود و آن زباله را بعد از اتوکلاو به زباله سوز منتقل کنند و در آنجا خاکستر بی خطر به ما تحویل داده شود. پس با این حساب، ما در مشهد سیستم زباله سوز نداریم. در کدام یک از شهرهای ایران چنین سیستمی داریم؟ یک سیستم در تهران وجود دارد که در سطح پایینی است و زباله سوز هم نیست. الآن خودمان درحال کار هستیم که یک قرارداد با شرکتی معتبر داشته باشیم. چقدر هزینه دارد؟ با یک ظرفیت هزارتن از حداقل ۴۵٠ تا ٧٠٠میلیاردتومان هزینه دارد. در مطب ها و خیلی از درمانگاه ها حتی همان اتوکلاو هم وجود ندارد. نه، ندارند. در بیمارستان های بزرگ داریم که خیلی ناقص کار می کنند. از مطب بگذریم! در بیمارستان های ما رعایت نمی شود. مشکلی که داریم این است آقایان پزشکان حتی حاضر نیستند ماهیانه هزینه ٢٠تا١٢٠هزارتومان را بابت جمع آوری پسماندهایشان پرداخت کنند. ما در کش وقوس هستیم که شورای شهر ورود کند. شخص آقای دکتر سرویها ورود پیدا کرده اند. به نظرم باید پسماندهای صنعتی را هم به این معضل اضافه کنیم که آسیب های مشابهی دارد. بله، در کارخانجات، مثلا در خطوط تصفیه روغن صنعتی، می آیند با روش های اسیدی این کار را می کنند و این پساب خیلی خطرناک است یا در کارخانجات شیمیایی و تولید دارو همین طور است و خیلی خطرناک است. متاسفانه در این حوزه اتفاق چندان خوبی را شاهد نیستیم و ما هم البته مسئولیتی نداریم. ما فقط برای جمع آوری جزو عادی پسماندهای صنعتی همکاری نداریم و نه بیشتر. اگر بخواهیم مقایسه ای داشته باشیم میان ایران و کشورهای توسعه یافته، وضعیت ما چگونه است؟ ببینید، در کشورهای دیگر الزامات قانونی و دستگاه های نظارت بر اجرای قانون خیلی قوی تر کار می کنند. آنجا قبل از هر چیزی سلامت جامعه مهم است تا سایر فعالیت ها؛ مثلا در یک مقطعی سازمان حفاظت از محیط زیست آمد و چند واحد صنعتی را پلمب کرد به جهت اینکه الزامات بهداشتی و زیست محیطی را رعایت نمی کردند. فکر می کنید چه اتفاقی افتاد؟ نامه نگاری به هر طرف شد که سازمان حفاظت محیط زیست ضد اشتغال است! یعنی چه؟ یعنی درجه اشتغال از حفظ محیط زیست بالاتر بود. با فشارهایی که آوردند، آن واحد صنعتی با همه تخلفاتش به کار خود ادامه داد. مادامی که اولویت های ما از اولویت های اقتصادی به اولویت های اقتصاد زیست محیطی چرخش پیدا نکند، شاهد هیچ تغییری نخواهیم بود. ما نمی گوییم قوانین ما در این حوزه خیلی عالی است، ولی خیلی بهتر از این می توانیم مدیریت کنیم. در این بخش، تعاملات حاشیه ای ما بر متن غلبه پیدا می کند و موفق نبوده ایم. برخوردهای شما با متخلفان آن طور که لازم است به چشم نمی آید. در داخل شهر کاملا این بستر فراهم است. اگر قوانینی در سطح ملی نبوده، در سطح محلی دنبال آن بوده ایم. در حوزه مدیریت پسماند بهترین تعامل را داریم و قوه قضائیه بهترین همکاری را دارد. موردی نبوده که ما درخواست پلمب انبار یا کارگاه غیرمجاز را به دادگستری بدهیم و آن ها امتناع کنند؛ ولی خب، ما حوزه شهری را دنبال می کنیم و حوزه تاثیر گذار فراتر از شهر است که باید انجام شود. شهرداری نمی تواند فراتر از شهر ورود کند و ما هم می دانیم در آن قسمت دچار مشکل هستیم. متاسفانه بیشترین تاثیر را هم آن بخش در شهر می گذارد. در قانون آمده است از کسانی که تولید زباله می کنند باید عوارض گرفته شود. ظاهرا این مسئله رعایت نمی شود. این مسئله حل نمی شود مگر اینکه آنچه در قانون داریم رعایت شود؛ یعنی افرادی که تولید زباله می کنند عوارض آن را هم بپردازند. شما تلویزیونی را در ژاپن می خرید. آن تولید کننده بابت امحای آن عوارضی را پرداخت می کند، ولیکن در کشور ما این اتفاق نمی افتد و آن ها جنسی که به ما صادر می کنند، سود مضاعفی می برند، از این جهت که کشور ما این پول را از آن ها نمی گیرد، در حالی که عوارض و مخاطرات زیست محیطی اش به گردن ما می افتد. در قانون پیش بینی شده است صنایعی که خودشان فرایند بازیافت ندارند باید به میزان نیم درهزار از ارزش کالای تولیدشده شان به صندوق ملی حفاظت از محیط زیست پول بپردازند. بعد، آن صندوق بیاید این پول را در توسعه صنایع بازیافت و فرهنگ سازی هزینه کند. متاسفانه این اتفاق نمی افتد. متاسفانه یک رانتی در صنعت هست که صنعت را بر همه چیز اولویت می دهد. خودروهای ما را می آیند با وام آنچنانی توزیع می کنند که بعد هم پیامدش می شود هوای آلوده ای که می بینیم.
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا]
[مشاهده در: www.shahrara.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها