تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1862407209
پای راهپیمایان اربعین روی پرچم آمریکاست!
واضح آرشیو وب فارسی:البرزبان: اسلام سیاسیِ اباعبدالله چگونه اسلامی بود؟ و حسین (ع) به عنوان مرکز توجه عظیم ترین اجتماع انسانی تاریخ بشر در راهپیمایی اربعین، واقعاً که بود و چه می خواست؟به گزارش پایگاه تحلیلی خبری البرزبان اسلام به ده ها شیوه می تواند «سیاسی» باشد. صهیونیست های آل سعود هم با پرچم اسلام حکم میرانند! داعش و القاعده و طالبان و بوکوحرام هم به اسم اسلام «مخرب ترین نقش ها» را در فضای سیاسی جهان ایفا می کنند. کسانی که حاضر نیستند کمترین اقدامی علیه رژیم جعلی و کودک کش صهیونیستی انجام دهند هم مدعی اسلام سیاسی هستند. اما اسلام سیاسیِ اباعبدالله چگونه اسلامی بود؟ و حسین (ع) به عنوان مرکز توجه عظیم ترین اجتماع انسانی تاریخ بشر در راهپیمایی اربعین، واقعاً که بود و چه می خواست؟ (1) اباعبدالله (ع) با دقت تمام یک «تغییرطلب»[1] بود. او خواهان «تغییر وضع موجود» بود و برای این خواسته همه چیزش را وسط میدان آورد و دشمن خود را ضعیف نپسندید. او از ترس مواجه شدن با «بزرگ ترین قدرت زمانه» تلاش نکرد برای خود «یک دشمن ضعیف تر» انتخاب کند؛ تا هم بتواند خود را «مبارز» جلوه دهد، هم جانش در امان باشد! (کاری که این روزها اغلب شیفتگان مزدبگیر یا بی مواجب نظام سلطه می کنند: برای خود دشمنانی «غیر از آمریکا و اسرائیل» می تراشند تا از زیر بار «مبارزه با بزرگ ترین قدرت زمانه» فرار کنند!) (2) اباعبدالله (ع) آسان طلب نبود. او برخلاف اغلب انسان ها که فقط وقتی دست به «تعمیم» می زنند که این کار زندگی شان را آسان تر کند، تعمیم بسیار مهمی داد که به قیمت جان خود و عزیزانش تمام شد! او گفت نه تنها «من» با «یزید»، بلکه اساساً «کسی مثل من با کسی مثل یزید بیعت نمی کند.» او اقدام خود را ذیل یک «قاعده ی تخلف ناپذیر» تعریف کرد و حاضر به «شخصی دیدنِ مسئله» نشد. و همین تعمیم، پایان حیات دنیوی اش را بسیار سخت و دشوار کرد. (3) حسین (ع) با «میراث بریِ حکومت» مبارزه کرد. او بر این باور بود که نه فقط «کسی امیر به دنیا نمی آید»، بلکه حتی هیچ «قرارداد اجتماعی» هم نمی تواند کسی که «منتخب خدا نیست» را به صدر جامعه مسلمین برساند؛ اما با چشم خود می دید که بنی امیه بساطِ «میراث بریِ قدرت» را پهن کرده اند. (4) امامِ مظلومِ ما دشمنِ «نقض عهد» بود. معاویه علیه العنه با برادرش امام حسن (ع) «عهد» کرده بود که پس از او یزید حاکم نخواهد شد! بدین ترتیب، سیدالشهدا با گروهی طرف بود که با «وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ [2] / وقتی عهد می کنند بدان وفادارند» نسبتی نداشتند و رفتارشان شبیه همان ائمه کفری بود که قرآن درباره شان گفته بود «فَقَاتِلُواْ أَئِمَّةَ الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لاَ أَیْمَانَ لَهُم [3] / با پیشوایان کفر بجنگید که آنان را عهد و پیمان نیست!» (5) سیدالشهدا (ع) با یک «هژمون طلبِ افراطی» پنجه در پنجه شد. فاسقی به زور می خواست از «همه» بیعت بگیرد و هزینه این کار هم برایش هیچ اهمیتی نداشت. شخصیتی منحوس که علاوه بر «طاغوت» بودن، یک سلطه طلبِ تمام عیار به حساب می آمد. (6) امامِ شهیدِ ما چون عمیقاً نگران «استقلال» بود، در برابر دستگاهی که جامعه اسلامی را به شکم و شهوت «وابسته» می کرد قیام کرد. او می دید که «وابستگیِ درونی مسلمین به دنیاطلبی» مانند دشمنی است که حالا در داخل مقیم شده است! نه او، نه پدر بزرگوارش، و نه جد عظیم الشان اش کسانی نبودند که در برابر دشمن مسلمین دست روی دست بگذارند. امام ما درواقع استقلال طلبِ مظلومی بود که فکر می کرد «قیدوبندهای دنیایی» باید برداشته شوند و نسل های مسلمین امکان «آزادی معنوی» پیدا کنند. او یک مولای واقعی بود چراکه «کیست مولا؟ آنکه آزادت کند / بند رِقّیَت[4] ز پایت بَرکَند» (7) حسین (ع) دشمن قسم خورده ی «توسعه نیافتگی» بود. اینکه «اراذل در رأس امور باشند و اهل فضل مجبور به بیعت و دنباله روی از آن ها» را بزرگ ترین مانع «توسعه جامعه اسلامی» می دید. پدر گرامی اش سال ها پیش هشدار داده بود که «تقدیم الاراذل و تاخیر الافاضل / گزینش فرومایگان و به عقب راندنِ شایستگان» سبب انحطاط حکومت هاست.[5] لذا قیام او، قیام توسعه خواهان خداباور بود. او با تمام وجود می خواست مسلمین «به پیش» بروند. تا اراذل حاکم بودند، این پیشروی نه تنها ممکن نبود بلکه خطر انحطاط هم در میان بود. (8) صاحبِ راهپیمایی اربعین به هیچ قیمت به طاغوت تعهد نداد و با او بیعت نکرد. بیعت نه فقط به معنای شراکت در ظلم های رخ داده بود، بلکه تعهد به همکاری در ستمگری های آینده هم محسوب می شد! او با صدای رسا به تاریخ گفت: نه در جرائم طاغوت شریک می شوم، نه به او کمک می کنم و نه بر زخم های عمیقش مرهم می گذارم. (9) در دورانی که یک فاسقِ عیاش قصد داشت با «قهر و غلبه و ایجاد رعب» در سرنوشت و آینده ی مسلمین مداخله کند، امام شجاع ما تصمیم گرفت «در عمل» به او و به تاریخ نشان دهد که «دخالت در سرنوشت عبادالله ممنوع است!» تنها حاکم مشروع جهان، خداست و دخالتِ حاکمانه در امور بندگان او تجاوز به تمامیت ارضیِ مُلک الله است! حسین (ع)، شهیدِ مدافعِ حرم الله بود. (10) و دست آخر، یزید علیه العنه با استعدادی شگرف می رفت تا جامعه اسلامی را دچار «تنش» و «تشنج» کند. اگر حکومت او آرام و بی سروصدا ادامه پیدا می کرد و «خواص» ساکت می نشستند، «شیطان» دقیقاً از ناحیه ی «حاکم اسلامی» مشغول پاشیدن تخم تنازع و کشمکش می شد![6] یزید کسی بود که از موضع قدرت میان قلوب مؤمنین «نزغ[7]» می کرد و دشمنی می انداخت؛ چراکه وقتی افراد یک جامعه «حقِ خودطلب» شوند، سطح «ایثار» کاهش میابد و جای خود را به «استیثار[8] | خود را مقدم داشتن» می دهد. علی (ع) دقیقاً این وضع را پیش بینی کرده بود[9] و به امام حسین آموخته بود که «اگر سطح استیثار در جامعه بالا برود سنت الهی این است که خون ریخته شود.»[10] این بود که امام مظلوم ما قیام کرد تا به سهم خود جلوی تنش ها و تشنج ها و خونریزی های آینده را گرفته باشد. اسلام سیاسیِ حسین (ع) دست کم این 10 مشخصه را دارد. و راهپیمایان اربعین به همه کسانی که خواستار حفظِ «وضع ظالمانه ی نظام جهانی» هستند میگویند «ما که مسیر نجف-کربلا را پیاده می رویم، محبوبی داریم که به هیچ قیمتی زیر بار بیعت و همکاری با امثال شما نرفت... ما هم مثل مولایمان هرگز با قدرت های سلطه طلبی که - یزیدوار - جامعه بشری را به چاه نقض عهد و سلطه گری و شهوت پرستی و رعب افکنی و تشنج زایی انداخته اند بیعت نخواهیم کرد.» حسین (ع) در تاریخ امتداد پیدا کرده است چون گرچه یک روز در صحرای بلا تنها بود، امروز میلیون ها انسان راهیِ همان جغرافیای تاریخ ساز می شوند تا اعلام کنند که حرف آوینی علیه الرحمه را باور دارند که «هر شهید کربلایی دارد که خاک آن کربلا تشنه ی خون اوست و زمان، انتظار می کشد تا پای آن شهید به آن کربلا برسد... سر مبارک امام عشق بر بالای نی، رمزی است بین خدا و عشاق... یعنی این است بهای دیدار...» پیام عظیم ترین اجتماع انسانی تاریخ بشر اعلام آمادگی تمام عیار برای تغییرطلبی و مخالفت گسترده با سلطه و هژمون در صحنه بین المللی است. و در آن به شخصیتی ابراز ارادت می شود که بی تردید، «علمدارِ اسلام سیاسی» و شهید اسلامِ سیاسی است. کسی که او را سر بریدند چون حاضر بود همه چیزش را برای تحقق اسلام سیاسی بدهد. کسی که «هرکس به او علاقه دارد به اسلام سیاسی علاقه دارد»[11] یورگن هابرماس 86 ساله نظریه پرداز آلمانیِ مکتب فرانکفورت بر این باور است که یک مدل نظری الزاماً نباید به «واقعیت» نزدیک باشد تا یک «مدل خوب» تلقی شود؛ بلکه گاهی هم می شود واقعیت را به یک «مدل خوب» نزدیک کرد!... نهضتِ امامِ شهیدِ ما دقیقاً با ایده ی «نزدیک کردن واقعیت به مُدل» اتفاق افتاد. اسلامِ سیاسیِ حسین، مُدل و نظریه ی بی رقیبِ رشد است. نظریه ای که می گوید «حق "باید" به حق دار برسد» نه اینکه «حق به حق دار می رسد!» پانوشت: [1]- Revisionist [2] - سوره مبارکه بقره آیه 177 | «لَّیْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَـکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَالْمَلآئِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّآئِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَـئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَأُولَـئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ / نیکوکارى آن نیست که روى خود را به سوى مشرق و [یا] مغرب بگردانید، بلکه نیکى آن است که کسى به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب [آسمانى ] و پیامبران ایمان آوَرَد، و مال [خود] را با وجودِ دوست داشتنش، به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان و گدایان و در [راهِ آزاد کردن ] بندگان بدهد، و نماز را برپاى دارد، و زکات را بدهد، و آنان که چون عهد بندند، به عهد خود وفادارانند و در سختى و زیان، و به هنگام جنگ شکیبایانند آنانند کسانى که راست گفته اند، و آنان همان پرهیزگارانند.» [3] - سوره مبارکه توبه آیه 12 | «وَإِن نَّکَثُواْ أَیْمَانَهُم مِّن بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُواْ فِی دِینِکُمْ فَقَاتِلُواْ أَئِمَّةَ الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لاَ أَیْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنتَهُونَ / و اگر سوگندهاى خود را پس از پیمان خویش شکستند و شما را در دینتان طعن زدند، پس با پیشوایان کفر بجنگید، چرا که آنان را هیچ پیمانى نیست، باشد که [از پیمان شکنى ] باز ایستند.» [4] - وابستگی [5] - «یستدل علی ادبار الدول باربع: تضییع الاصول و التمسک بالفروع و تقدیم الاراذل و تاخیر الافاضل» / انحطاط دولت ها و حکومت ها را به چهار چیز می توان شناخت: ضایع کردن مسائل اصولی؛ پرداختن به مسائل فرعی؛ گزینش افراد فرومایه؛ و به عقب راندن عناصر لایق و شایسته. [6] - سوره انفال آیه ۴۶ | «وَأَطیعُوا اللَّهَ وَرَسولَهُ وَلا تَنازَعوا فَتَفشَلوا وَتَذهَبَ ریحُکُم... / و فرمان خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید! و نزاع و کشمکش نکنید، تا سست نشوید، و قدرت و شوکت شما از میان نرود!...» [7] - آشوب افکنی، دشمنی افکندن سوره بقره آیه 168 | «وَقُل لِّعِبَادِی یَقُولُواْ الَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّیْطَانَ یَنزَغُ بَیْنَهُمْ إِنَّ الشَّیْطَانَ کَانَ لِلإِنْسَانِ عَدُوًّا مُّبِینًا / به بندگانم بگو آنچه را که بهترین سخن است بگویند. بی گمان شیطان میان آنان آشوب و دشمنی می افکند. همانا شیطان برای انسان دشمنی آشکار است» [8] - خود را بر دیگران مقدم داشتن [9] - مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج 17، ص437 | «چند موضوع را على (ع) پیش بینی کرد: 1. ظلم و استبداد و استیثار بنی امیه و اینکه دیگر از این عدل و مساواتِ امروز خبرى نخواهد بود... مسلم بن عقبه در واقعه مدینه از مردم بیعت بر "عبودیت و غلامى یزید!" گرفت. این طور، پیش بینی مولا محقق شد.» [10] - امام علی (ع) در تبیین گرایی چرایی ریخته شدن خون خلیفه سوم در خطبه 30 نهج البلاغه می فرمایند: «...استاثر فاساء الاثره و جزعتم فاساتم الجزع و لله حکم واقع فی المستاثر و الجازع. / ...عثمان خود را بر دیگران مقدم داشت و در این کار از حد تجاوز کرد، شما هم بیتابی کردید و هراستان از حد تجاوز کرد. و خدا میان استیثارکننده و بیتاب، سنتی قطعی جاری کرده است.» [11] - «...هیئت ها نمی توانند سکولار باشند؛ هیئتِ امام حسینِ سکولار ما نداریم! هرکس علاقه مند به امام حسین است، یعنى علاقه مند به اسلام سیاسى است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معناى اعتقاد به امام حسین این است. اینکه آدم در یک مجلس روضه یا هیئت عزادارى مراقب باشد که مبادا وارد مباحث اسلام سیاسى بشود، این غلط است. البتّه معناى این حرف این نیست که هر حادثه ى سیاسى در کشور اتّفاق مى افتد، ما باید حتماً در مجلس روضه آن را با یک گرایش خاصی - حالا یا این طرف، یا آن طرف - بیان کنیم و احیاناً با یک چیزهایى هم همراه باشد؛ نه، امّا فکر انقلاب، فکر اسلام، خطّ مبارکى که امام (رضوان الله علیه) در این مملکت ترسیم کردند و باقى گذاشتند، این ها بایستى در مجموعه ها و مانند این ها حضور داشته باشد.» / رهبر معظم انقلاب در دیدار اعضای ستاد مرکزی هیئت رزمندگان اسلام / 20 آبان 1392 منبع: فرهنگ نیوز
یکشنبه ، ۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: البرزبان]
[مشاهده در: www.alborzban.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها