واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>نظام سلامت آمریکا همواره پزشکان را تشویق می کند تا با دستور آزمایش های بیشتر و پیمودن راه طولانی تری برای تشخیص و درمان، درآمد بیشتری داشته باشند.با گزارش شفا آنلاین ،راه درآمدزایی از طریق صحبت با بیماران پیش بینی نشده است، اما وقتی برخی بیماران به پایان خط زندگی خود نزدیک می شوند و می خواهند تصمیم بگیرند که کدام کار برایشان خوب است، باید به جای انجام یک آزمایش ام آر آی، بتوانند با پزشک خود صحبت کنند. در سال 2009 بود که ایرل بلومنائر، که 7 دوره از طرف حزب دموکرات نماینده کنگره شده بود، پیشنهاد داد که از جمله چیزهایی که باید در «لایحه درمان قابل خرید» یا همان اوباماکر گنجانده شود، پوشش بیمه مدیکر (بیمه سالمندان) برای گفت وگوی داوطالبانه بین بیمار و پزشک باهدف پیشبرد راه کارها و ارائه درمان برای مراحل پایانی زندگی است. متخصصان طب سالمندی، پزشکان طب تسکینی و کارکنان بیمارستانی سال 1941 را به خاطر می آورند، وقتی برای اولین بار موضوع مذاکرات درباره مرگ مطرح شده بود. محافظه کاران در آن زمان به اجرا درآمدن این گفت وگوها را تجسم شیطان گفتند و دولت را متهم کردند که به دنبال قانونی کردن اتانازی است. چند دهه بعد هم سارا پیلین، کاندیدای ریاست جمهوری جمهوری خواهان، گفت وگوهای مرگ را محکوم کرد. درست است که هیچ کدام از این ادعاها حقیقت نداشت، اما باعث شد تا این موضوع کاملا از لوایح بهداشت و سلامت کنار گذاشته شود. بعدها، مسئولان مدیکر تلاش کردند تا مشاوره های بیماران درباره مرگ را در مجموعه ای قانونی ارائه کنند و به رای بگذارند. ماه قبل بالاخره این جدال شش ساله با راه حلی بی سروصدا به پایان رسید و باوجود برخی اختلافات، به مدیکر اختیار قانونی داده شد تا برای گفت وگو با بیمارانی که حیاتشان به زودی به پایان می رسد، پول پرداخت کند. اکنون کارکنان بخش درمانی می توانند برای آنکه با بیمار درباره تصمیم هایی که باید در پایان زندگی گرفته شود، صحبت کرده اند، از مدیکر پول دریافت کنند. آنان برای نیم ساعت اول گفت وگو در مطب، 86دلار در بیمارستان، 80 دلار و برای 30 دقیقه دیگر مکالمه 75 دلار دیگر دریافت کنند. اگر لازم باشد، موضوعی در طول چند ماه یا چند سال دوباره مطرح شود، مدیکر برای آن هم مبلغی می پردازند. این مدت چه اتفاقی افتاد؟ به نظر بلومنائر، «ترس ها و نگرانی ها از این اقدامات بعد از حمایت افکار عمومی فروکش کرد و آنهایی که با جوش و خروش مخالفت می کردند، به سراغ موضوعات دیگر رفتند.» حمایت افکار عمومی مهر و نشان خود را در این موضوع بر جای گذاشت. مرکز خدمات مدیکر و مدیکد این پاییز درباره قانون پیشنهادی، هزاران اظهارنظر دریافت کرد. به گفته یکی از سخنگویان مرکز، گروه بزرگی از مردم فکر می کردند باید به پزشکان برای صحبت درباره تصمیمات پایان زندگی پول پرداخت شود. لیز همل، مدیر تحقیقات درباره افکار عمومی از بنیاد خانواده کایزر، می گوید: «تقریبا همه مردم عقیده داشتند که پزشکان باید دراین باره با بیمارانشان صحبت کنند.» در بررسی با حضور 1200 فرد بزرگ سال، 80درصد از شرکت کنندگان گفته بودند که مدیکر باید به پزشکان برای گفت وگو با بیمارانشان در مراحل پایانی حیات پول پرداخت کند. همین میزان هم عقیده داشتند، بیمه های خصوصی هم باید همین سیاست را دنبال کنند. این نظرسنجی نشان داد که اکنون میزان این گفت وگوها تا چه حد نادر است. کمتر از یک نفر از هر 5 نفر گزارش داده بودند، چنین گفت وگوهایی با درمانگران خود داشته اند، از این تعداد یک سوم بیشتر از 75 سال داشته اند و یک سوم هم واجد ناتوانی یا در وضعیت بیماری های مزمن بوده اند. هر پزشکی که در بخش های اورژانس کار می کند یا درمانگری که در بخش مراقبت های ویژه، داستان های زیادی می توانند درباره پیدا کردن بستگان یا همسایه ها یا مدارکی بازگو کنند که می توانسته اندسرنخی از خواسته های بیمار ناتوان سالمندی ارائه دهند که خود نمی تواند صحبت کند. واقعیت آن است که پوشش مالی مدیکر نمی تواند این خلا را فوری پر کند، ابتدا باید کارهای زیادی صورت گیرد. مثلا اینکه بیماران باید یاد بگیرند که درباره تصمیماتی که قرار است درباره مرگ یا زندگی خود بگیرند، می توانند با پزشک خود مفصل صحبت کنند. در نظرسنجی کایزر آمده که یک سوم از افراد نمی خوسته اند درباره تصمیمات حساس پایان زندگی با پزشک خود مشورت کنند. از سوی دیگر، پزشکان هم باید یاد بگیرند، باب موضوعاتی چنین حساس را چگونه باز کنند و پیش ببرند. دایانا میر، رئیس مرکز پیشبرد طب تسکینی عقیده دارد: «چشم انداز آینده این صحبت ها پزشکان را مردد و مضطرب می کند. بخش بزرگی از درمانگرانی که این قانون شامل حالشان می شود آموزشی برای برقراری ارتباط موثر درباره مهم ترین دغدغه های سالمندان مبتلا به بیماری های حاد ندیده اند. همانطور که مردم بدون آموزش نمی دانند که چطور باید آپاندیس را دربیاورند، همانطور هم نمی دانند که در این مواقع باید چه کار کنند. پیش از آنکه درمانگران بخواهند پرسش های کلافه کننده خود را آغاز کنند، به پاسخ های مردم گوش دهند و در آخر راه حلی ارائه کنند، باید مهارت های ایجاد ارتباط را فرا گرفته، تکرار کرده و بارها تمرین کرده باشند.» گذشته از آن، حتی وقتی بیمار، خانواده و پزشک توانسته اند این کار دشوار را به سامان برسانند، باز هم مردم خود کار درمانشان را پیش می برند. بسیاری مواقع، اسناد مهم در گوشه گنجه ها و کشوها فراموش می شوند. مردم تصمیمی می گیرند، بعد نظرشان تغییر می کند. وکلای بهداشت و درمان که برای تصمیم گیری برای مردمی که خود نمی توانند صحبت کنند، گمارده شده اند، خیلی وقت ها نمی دانند که برای ایفای این نقش انتخاب شده اند. بلومنائر قرار است از طرف هردو حزب سال آینده لایحه ای را ارائه دهد که در آموزش درمانگران برای ایفای نقشی درست در تصمیم گیری های مراحل پایانی، یافتن راه هایی موثر برای دستیابی و ذخیره دستورالعمل هایی در این مورد قابل استفاده باشد. New York Times
پنجشنبه ، ۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]