واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه آفتاب یزد: نتیجه انتخابات پارلمانی دو روز پیش ترکیه، اتفاق غیر منتظره ای برای هیچکس نبود. نه برای تحلیل گران سیاسی،نه برای احزاب مخالف و نه برای مردم این کشور. حزب عدالت و توسعه آقای اردوغان که چهره خود را پشت دوقلوی سیاسی اش داود اوغلو پنهان کرده ،آنگونه که گفته می شود با کسب بیش از ۳۱۵ کرسی از ۵۵۰ کرسی پارلمان(چیزی بیش از 49 درصد آراء)امکان تشکیل دولت اکثریت را به دست آورده است. طی 5 ماه گذشته این دومین انتخابات پارلمانی در ترکیه بود. در انتخابات ۷ ژوئن گذشته، حزب حاکم عدالت پس از 13 سال انحصار قدرت، طعم اولین شکست سیاسی خود را چشید. نتیجه انتخابات 7 ژوئن که مخالفان آقای اردوغان از آن با تعبیر یکشنبه سیاه آقای رئیس جمهور یاد می کنند، اما ظاهرا نتوانست کادر حاکم رهبری حزب عدالت که دولت را اداره می کند به تجدید نظر در سیاست های داخلی و بین المللی ترکیه وادار کند.البته آقای اردوغان و داود اوغلو اکنون وبا توجه به نتیجه انتخابات می توانند ادعا کنند «سیاست های قبلی درست و مورد تایید مردم بوده اند».اما به باور من این ساده ترین نوع برداشت غیر حرفه ای از انتخاباتی است که بیش از نتیجه، باید شرایط آن را مورد توجه و ارزیابی قرار داد، آنگاه که از یک سو دولت متهم به دریافت پول برای مدیریت انتخابات از عربستان است(شایع شده بین 3 تا 5 میلیارد دلار، اما به صورت مستقل نمی توان این رقم را تایید کرد). و یا از جنبه اجتماعی متهم به بهره برداری سیاسی از بحران سوریه و موضوع 2 میلیون پناهنده جنگ شده است. آقای اوغلو روز گذشته در میان هوادارانش گفت: «این پیروزی دموکراسی ست». خب با فهم و محاسبات ریاضی تعداد کرسی های به دست آمده، سخن آقای نخست وزیر کاملا درست است و به دموکراسی از این زاویه هم می توان نگریست. اما چه ادعای آقای اوغلو درست باشد و چه دموکراسی با فرمول ریاضی را قبول کنیم،بازهم ابهام بزرگ اخذ 2 نتیجه انتخاباتی طی 5 ماه رفع نخواهد شد. یکی از بزرگ ترین و پر ابهام ترین سوالات این است که چرا 5ماه پیش و پس از شکست درانتخابات یکشنبه سیاه 7ژوئن که حزب حاکم عدالت مجبور به تشکیل دولت اقلیت گردید و متقابلا زمینه بسیار مساعدی برای تشکیل دولت ائتلافی بزرگ با سایر احزاب فراهم شد، دست به این اقدام نزد؟ در حالی که به باور بسیاری از آگاهان سیاسی شرایط حساس کشور و مناقشه طولانی با کردها و شرایط ناامن در مرزهای سوریه، منطقا حکم می کرد آقایان اردوغان و داود اوغلو و حزب عدالت برای حفظ وحدت ملی و آرامش سیاسی برای اولین بار چنین دولتی را تشکیل می دادند. این هم یک نوع دموکراسی با استاندارد بالاست؛ اما به قول یک عضو ارشد حزب جمهوریخواه خلق که مایل به افشای نام خود نبود «تمامیت خواهی حزب عدالت مانع از این اقدام و واقع بینی سیاسی شد». به باور پاره ای دیپلمات های مقیم آنکارا و استانبول نتیجه انتخابات پارلمانی ممکن است آقای اوغلو و در موقعیتی بالاتر آقای اردوغان را محافظه کارانه به این باور رسانده باشد که ایجاد تغییر در روش ها و تبیین یک استراتژی جدید در سیاست های داخلی خصوصا درحوزه ای اقتصادی و امنیتی دیگر اقدامی ضروری نیست. اما اگر چنین تصوری در ذهن آنها شکل گرفته باشد - که ظاهرا اینگونه است- پیش بینی این نکته که حزب عدالت و دولت آقای اوغلو به آرامی و ممتد کشور را به سوی یک بحران عمیق سیاسی،اجتماعی و امنیتی پیش می برند نیاز به استخدام یک فالگیر کولی که در خیابان های آنکارا پرسه می زنند، ندارد. اینکه اشاره کردم بیش از نتیجه شیرین انتخابات برای حزب حاکم ترکیه! شرایط تحقق آن است که اهمیت دارد،خصوصا زمانی که پای آقای اردوغان واوغلو وسط باشد، اشاره بی جهتی نبود. شرایط سیاسی و امنیتی ناپایداری که پس از شکست 7 ژوئن به یکباره سراسر ترکیه را فراگرفت از یک سو و بالا گرفتن تنش های نظامی در مناطق کرد نشین از سوی دیگر،آنقدر تعجب آور و غیر معمول بود که صدای اعتراض پاره ای سیاستمداران ترک را درآورد. در یک نمونه آشکار پس از انفجار تروریستی 10 اکتبر در یک ایستگاه ترن آنکارا که به کشته و مجروح شدن بیش از 150 نفر از فعالان صلح طلب کرد و ترک منجر شد" صلاح الدین دمیر تاش" رهبر حزب صلح و دموکراسی علنا دولت را به دخالت در این انفجارها متهم کرد.دمیر تاش به صراحت گفت "دولت با تشدید ناامنی ها در پی سوءاستفاده سیاسی از شرایط است.اکنون از چهره و دستان دولت خون چکه می کند". البته شاید آنچه آقای دمیرتاش به آن اشاره می کرد قدری اغراق آمیزبه نظر برسد.اما با درنظر گرفتن معیارهای امنیتی و بهره برداری های سیاسی؛ صرف نظر از عمق و وسعت آن، ادعای دمیر تاش که تلویحا از سوی کمال قلیچدار اوغلورهبرحزب جمهوریخواه خلق تایید شد، جای تامل فراوان دارد. فکر می کنم اقدامات آقای اردوغان و اوغلو برای کسب اکثریت پارلمانی، پیروزی در انتخابات و حفظ قدرت "با اولا جلوه دادن چهره سیاسی شان به عنوان قربانیان اصلی تروریسم و توطئه، ثانیا ترساندن مردم ترک و نهایتا خود را به عنوان رابین هودهای آناتولی نشان دادن" تلاش هایی بودند که به ثمر نشست (حداقل تاکنون، بعد را نمی دانیم )چراکه بعید است با پنجه ای که به صورت احزاب کشیده شده، آنان اجازه دهند آب خوشی از گلوی دولت پایین برود. اردوغان و اوغلو این را به خوبی می دانند و چون می دانند! این تصور که دولت آنکارا "سیاست تداوم بحران کنترل شده رابرای حذف و یا ساکت کردن رقبا ادامه خواهد داد"تصور دور از ذهنی نیست.اما آیا نظام کنترلی در آینده دولت درست عمل خواهد کرد؟
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه آفتاب یزد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]