واضح آرشیو وب فارسی:عصر خبر: مولفه های کنونی سیاست خاورمیانه ای آمریکا و موضع گیری های مقامات این کشور نشان می دهد واشنگتن پس از رهایی نسبی از چالش پروندهعسرخبر به نقل از هسته ای ایران به دنبال برون رفت از دیگر مهلکه های منطقه ای است. وطن امروز: مولفه های کنونی سیاست خاورمیانه ای آمریکا و موضع گیری های مقامات این کشور نشان می دهد واشنگتن پس از رهایی نسبی از چالش پرونده هسته ای ایران به دنبال برون رفت از دیگر مهلکه های منطقه ای است. یکی از نمودهای این حرکت «گام به گام»، ماموریت تازه «جان کری» وزیر خارجه آمریکا به منظور جلب نظر ایران برای کنترل بحران سوریه و تحدید دامنه های چالش زای آن است. از همین رو در دیدار وزرای امور خارجه ایران و آمریکا در حاشیه هفتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل علاوه بر گفت وگو بر سر اجرایی سازی برجام، رایزنی هایی در مورد سرنوشت سوریه و بحران یمن نیز صورت گرفت. همچنین دو ـ سه روز پیش در وین نیز چنین شد. صرف نظر از تعارض رفتاری کارگزاران سیاست خارجی دولت یازدهم با رهنمودها و فرامین رهبر حکیم انقلاب در خصوص مجاز نبودن مذاکره با آمریکایی ها در زمینه های غیرهسته ای که بحثی جداگانه را می طلبد، نکته ای در رویکردهای واشنگتن در قبال ایران قابل مشاهده است که نشان از الگویی غالب در این زمینه دارد. در حالی که بسیاری از منابع غربی در داخل و خارج از آمریکا به نوعی بر ماموریت کری در زمینه جلب نظر و همکاری ایران صحه گذاشته اند، مخالفت ها در هیات حاکمه آمریکا بویژه نزد جمهوری خواهان در این زمینه رو به گسترش است به طوری که می توان شاهد یک دوقطبی در دستگاه سیاسی آمریکا در قبال ایران بود؛ دوقطبی ای که پیش از این نیز در فرآیند مذاکره با تهران بر سر پرونده فعالیت های صلح آمیز ایران به شکلی بارزتر شکل گرفت و نوعی هارمونی پارادوکسیکال (نظم متناقض نما) را به تصویر کشید. در هارمونی پاردوکسیکال آمریکایی، تناوب ها و فراز و فرودهایی ایجاد شد که در چارچوب نظمی مشخص قابل بررسی است به این شکل که اهالی کاخ سفید بارها به صورت یکی در میان از تاکید بر لزوم دستیابی به راه حل سیاسی در پرونده هسته ای و سپس تهدید به رها کردن مذاکرات بهره جستند. همچنین مسؤول اصلی سیاست خارجی دولت آمریکا یعنی «باراک اوباما» رئیس جمهوری به همراه وزیر خارجه خود به صورت مکرر با تعویض نقش های خوشبینانه و بدبینانه نسبت به فرجام مذاکرات، نوعی هارمونی را در پیشبرد سیاست های هسته ای به نمایش گذاشتند. نکته قابل تامل اینکه عنصر اساسی هارمونی پارادوکسیکال آمریکایی طی 2 سال مذاکره با تیم جدید هسته ای، همان سیاست چماق و هویج یک دهه پیشین بود که این بار در لفافه اما در ماهیتی لایتغیر تداوم یافت. جدا از رفتار سیاسی کاخ سفید در فرآیند مذاکرات هسته ای که مصداق واقعی تمثیل «با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن» بود، نظم متناقض نمای سیاست آمریکایی ها در جدی ترین عرصه خود در شکاف میان کنگره با کاخ سفید یا به عبارت دیگر جمهوری خواهان و دموکرات ها نمود یافت. در این میان پیروزی جمهوری خواهان در انتخابات اواخر سال گذشته میلادی کنگره و کسب اکثریت در سنا و مجلس نمایندگان سبب شد این گزاره ترویج یابد که در صورت تن ندادن ایرانی ها به توافق با دولت دموکرات، فرصت توافق هسته ای برای همیشه از دست خواهد رفت. برای واقعی تر جلوه یافتن این گزاره بارها اعضای مجلس نمایندگان و سنای آمریکا در جایگاه مخالفان توافق هسته ای با ایران قرار گرفتند و با تاختن بر هرگونه سازش با تهران بر سر هر میزان غنی سازی هسته ای یا لغو تحریم ها، مسیری دشوار پیش روی دیپلماسی واشنگتن در زمینه پرونده هسته ای را به تصویر کشیدند. مزیت این صحنه آرایی، پافشاری مکرر دیپلمات های آمریکایی بر محظورات داخلی و اشاره به امکان ناپذیری تصویب امتیازات ارائه شده به ایران در چارچوب برنامه جامع اقدام مشترک با هدف عقب نشاندن هیات مذاکره کننده ایران بود. این در حالی بود که اوباما و رهبران دموکرات بارها مخالفت خود را با رد برجام در کنگره اعلام کرده بودند اما در مراحل پایانی مذاکرات اختیار بررسی و اعلام نظر در این زمینه را به کنگره واگذار کردند تا خطر رد برنامه جامع اقدام مشترک را پررنگ تر از قبل جلوه دهند. در فرآیند تصویب برجام در سنا یا به عبارتی گذر توافق هسته ای از سد کنگره، سناریوی پارادوکسیکال یادشده به سبک فیلم های هالیوودی وضعیت تعلیقی را پدید آورد تا شرایط تایید توافق هسته ای در ایران را نیز پدید آورد. به رغم مشخص بودن شمار اعضای دموکرات سنای آمریکا و سازوکارهای تصویب یا رد دستورکارهایی نظیر توافق هسته ای در کنگره، دموکرات های حامی برجام یک به یک و با فاصله زمانی معنادار پشتیبانی خود را از این توافق اعلام کردند تا حس تعلیق به بهترین وجه ممکن انعکاس یابد. این در حالی بود که با توجه به واقعیت های داخلی آمریکا و اوضاع بین الملل از همان ابتدا نیز مشخص بود این هیات حاکمه آمریکاست که به برون رفت از چالش هسته ای نیازمند است تا ایران. لزوم پرده برداری از چنین واقعیتی است که سبب شد رهبری بارها با اشاره به رفتارهای متناقض نمای آمریکایی ها برای دستیابی به اهداف خود از جمله نفوذ در ایران، هوشیاری بیشتر مردم و مسؤولان را خواستار شوند. از جمله ایشان در دیدار اواسط شهریورماه جمعی از مردم تصریح فرمودند: «آمریکا دشمنی خودش را پنهان هم نمی کند. بله! تقسیم وظایف می کنند. یکی لبخند می زند، یکی مصوبه علیه جمهوری اسلامی تهیه می کند و دنبال می کند. این به نحوی تقسیم وظایف است. دنبال چیزی به نام مذاکره با ایرانند. مذاکره بهانه است. مذاکره وسیله ای برای نفوذ است. مذاکره وسیله ای برای تحمیل خواست هاست». با وجود این اشارات صریح، هارمونی پارادوکسیکال همچنان الگویی مستمر نزد آمریکایی هاست که سیاست پردازان دولتی ما در صحنه کنش خارجی در گیر و دار پاسخ به آن هستند و کم اعتنا به واقعیت های منطقه ای و جهانی پیش روی ایران و آمریکا رویکردهای خود را بر واقعی پنداری آن مبتنی ساخته اند.
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر خبر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]