تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835643347
چشم انداز ٢٠ساله را گم نکنیم
واضح آرشیو وب فارسی:تین نیوز: وبلاگ تین نیوز، هادی حق شناس | آنچه تاکنون در ایران به عنوان برنامه اجرا شده، به دو بخش قبل و پس از انقلاب بازمی گردد. پنج برنامه مربوط به قبل از انقلاب شامل دو برنامه هفت ساله و سه برنامه پنج ساله بوده و پس از انقلاب نیز پنج برنامه پنج ساله تاکنون به اجرا درآمده است. با توجه به این تجربه بیش از ٥٠ساله برنامه ریزی در ایران که از سال ١٣٢٧ نیز آغاز شده، طبیعی است می توان ارزیابی کامل و جامعی از آن داشت. از مجموع برنامه هایی که در ایران به اجرا درآمده، برنامه سوم پیش از انقلاب و برنامه سوم پس از انقلاب به عنوان موفق ترین برنامه در دسترسی به اهداف برشمرده می شوند. باقی برنامه ها به نوعی موردتوجه واقع نشد یا به اجرا درنیامد. هم اکنون که در برنامه پنج ساله پنجم هستیم، نیز عملا این برنامه به اهداف خود نرسیده و به معنای واقعی نیز به اجرا درنیامده است. برنامه چهارم نیز از سوی دولت نهم و دهم کنار گذاشته شد، بر این اساس در ١٠ سال گذشته، این دو برنامه پنج ساله که برشی از چشم انداز ٢٠ ساله ایران ١٤٠٤ بود، جنبه اجرائی به خود نگرفت. اکنون این پرسش مطرح می شود چرا با وجود اینکه برنامه ای از مرحله تهیه و تدوین تا مرحله تصویب که زمانی حدود یک تا یک سال ونیم به طول می انجامد، جنبه اجرائی به خود نمی گیرد؟ برای بررسی این موضوع می توان گفت برخی دلایل شکلی و بخشی، ماهوی است. دلایل شکلی به این بازمی گردد که غالب برنامه هایی که در ایران تدوین می شود، معمولا توسط دولتی تدوین شده و دولتی دیگر مجری آن می شود. همین تطابق نداشتن تهیه و تدوین و اجرا توسط یک دولت، اشکال بزرگی است که در برنامه های پس از انقلاب وجود دارد. درواقع با وجودی که قانون مهم تر از برنامه است، گاهی دولت ها قانون را نیز کنار می گذارند. متأسفانه این مسئله به یک روال طبیعی در ایران تبدیل شده که یکی از مشکلات زیرساختی کشور را به خود اختصاص می دهد. درحقیقت به این سبب کشوری جهان سوم یا در حال توسعه نامیده می شویم که در کشور ما سیستم وجود ندارد و این اشخاص هستند که کشور را به جلو می برند. برای مثال مسکن مهر که مشکلات متعددی را در اقتصاد و اجتماع ما پدید آورد، طرحی قائم به اشخاص بود نه منطبق بر برنامه.درواقع در کشورهایی شبیه ما این اشخاص هستند که محور می شوند و نه برنامه ها. دومین نکته به این مسئله برمی گردد گاهی منابعی که برای برنامه ها در نظر گرفته می شود، محقق نمی شود یا گاهی بیش از برنامه تحقق پیدا می کند. برای مثال برای تحقق اهداف برنامه پنج ساله چهارم پیش بینی شده بود ١٥٠ میلیارد دلار کافی است، اما عملا بیش از آن منابع ایجاد شد و دولت نیز چون بیش از برنامه، منابع در اختیار داشت و از طرف دیگر به برنامه اعتقادی نداشت، کار خود را پیش برد و اقتصاد را دچار چالش کرد. از سویی باید بپذیریم اقتصاد ایران، اقتصادی متکی به درآمدهای نفتی است و فرازوفرود قیمت نفت در تحقق اهداف برنامه ها تأثیرگذار خواهد بود، اما دلایل دیگری نیز مطرح است. نکته قابل توجه آنکه دیگر کشورها برای تدوین برنامه های خود برای ١٠ سال آینده، وارد جزئیات نمی شوند و بیشتر در قالب بودجه سنواتی مسائل و مشکلات خود را مطرح می کنند. البته این امر بدین معنا نیست که کشورهای توسعه یافته چند شاخص عمده را برای دستیابی به توسعه مطرح نمی کنند. برای مثال یک شاخص عمده در اقتصاد ایران می تواند جلوگیری از خام فروشی باشد، اما اینکه شاخصی کمی برای آن در سال مشخص در نظر گرفته شود، در برنامه های کشورهای توسعه یافته وجود ندارد. به عبارت دیگر، برای اهدافی مانند رشد اقتصادی، تورم تک رقمی و... شاخصی تعیین می شود و تمام ارگان های اقتصادی برای دستیابی به آن وارد عمل می شوند، اما اینکه برای آن وارد جزئیات شویم، در این نوع برنامه های نوین وجود ندارد. علت آن نیز به این مسئله بازمی گردد که به عنوان نمونه در بودجه سال ١٣٩٤ با اینکه بودجه سالانه است، اعداد به درستی پیش بینی نمی شوند و بودجه سالانه همواره با کسری مواجه می شود و بودجه عمرانی با تخصیص نیافتن منابع و تحقق نیافتن همراه می شود. بنابراین به نظر می رسد به جای اینکه وقت دولت، مجلس و دستگاه اجرائی گرفته شود تا برای پنج سال آینده برنامه ریزی کند که اغلب به ٥٠ درصد آن نیز دست نمی یابیم، بهتر است شاخص های عمده توسعه را تعریف کنیم. برای مثال تغییراتی که باید در آموزش عالی رخ دهد را به عنوان شاخص توسعه یافتگی در نظر بگیریم، زیرا هم اکنون در برخی از رشته ها دچار کمبود هستیم، درحالی که در برخی رشته ها با مازاد دانشجو مواجهیم. بنابراین می تواند چشم اندازی مدنظر قرار گیرد که در آن اصلاح آموزشی کشور در نظر گرفته شود. درحقیقت باید شاخص های بزرگ و کلی در نظر گرفته شود و این شاخص های عمده مبنای بودجه ریزی سنواتی و مبنای کار دستگاه های اجرائی قرار گیرد. درواقع اگر رویکرد برنامه های توسعه ای کشور به سمت رویکرد توصیفی برود و نه کمی و مقیاس های کمی را در بودجه های سنواتی و برش سالانه در نظر بگیریم، زودتر به اهداف توسعه دست خواهیم یافت. وگرنه تجربه ای که حداقل در ١٠ برنامه توسعه گذشته داریم، بیانگر آن است که نه در برنامه نویسی موفق بوده ایم و نه در اجرای برنامه ها. بنابراین به جای اینکه برش های پنج ساله را مدنظر قرار دهیم، بهتر است برش های یک ساله را در بودجه های سالانه در نظر بگیریم، اما چشم انداز ٢٠ساله را گم نکنیم. متأسفانه به گفته سخنگوی دولت، لایحه دائمی شدن احکام توسعه در کشور به زودی به مجلس ارائه خواهد شد، درحالی که اقتصاد جهان آنچنان در حال تغییر است که دیگر قواعد دائمی به معنای اینکه بتوانیم ١٠ سال آینده را پیش بینی کنیم وجود ندارد. به این دلیل دائمی کردن احکام بودجه محل ابهام است. مگر آنکه منظور سخنگوی دولت احکامی باشد که در اصول علم اقتصاد نیز به آنها اشاره می شود. فراموش نکنیم هدف از توسعه افزایش سرمایه گذاری به منظور افزایش تولید است، اما این موارد مبانی علم اقتصاد است که مورد پذیرش همگانی است، اما اگر قرار بر این باشد مبانی علم اقتصاد را در مجلس تصویب کنیم، کاری عبث و مضاعف است و بهتر آن است که اهداف چشم انداز ٢٠ساله را در نظر بگیریم و برای آن بودجه مدقن علمی سالانه بنویسیم که انحراف در آن به حداقل ممکن برسد.
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تین نیوز]
[مشاهده در: www.tinn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
گوناگون
پربازدیدترینها