تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835700557
نابودی تروریسم ظرف سه ماه قابل تحقق است
واضح آرشیو وب فارسی:بسیج نیوز: روس ها با خطر افراط گرایی مذهبی مواجه هستند. دور تا دور این کشور را جنبش های شبه داعش فراگرفته اند و چنان چه در سوریه این جنبش ها بتوانند موفق شوند، روسیه هم با یک بحران و چالش امنیتی مواجه خواهد شد.به گزارش خبرگزاری بسیج، ورود نظامی ارتش روسیه به کارزار جنگ بین المللی سوریه، باعث تغییر معادلات نظامی و امنیتی در این کشور شده است. این ورود پرقدرت و سریع، تحلیل های مختلف ناظران را برانگیخته و هر یک از زاویه ای خاص به بررسی این تغییر معادلات می نگرند و محاسبات گوناگونی در قبال این اقدام داشته اند. خبرگزاری مشرق در گفتگوی با سعدالله زارعی، کارشناس مسائل غرب آسیا، ائتلاف چهار کشور، ایران، سوریه، روسیه و عراق را مورد بررسی قرار داده است. *** تحولات اخیر در عرصه نظامی در سوریه را که به تغییر برخی معادلات انجامیده است چگونه می توان تحلیل کرد و همکاری چهار کشور ایران، سوریه، روسیه و عراق را چگونه ارزیابی می کنید؟ آن چه در معادله سیاسی سوریه اتفاق افتاده، همکاری نظامی مشترکی است که میان چهار کشور، ایران، روسیه، سوریه و عراق توافق شده است. با توجه به این که یک " توافق " صورت گرفته، نه " پیوستن " کشوری به کشور دیگر، این که بگوییم ایران دارد تحت امر روسیه کار می کند، اشتباه است. همین طور هم اگر گفته شود روسیه دارد تحت نظر ایران کار می کند، اشتباه است. واقعیت این است که اعضای این گروه، نشسته اند و بر اساس سیاست ها و اصول خودشان و با لحاظ مصالح و منافع خودشان، پای یک برگه را امضا کرده اند و در یک همکاری دسته جمعی شرکت کرده اند، که من نمی خواهم نام خاصی روی آن بگذارم و بگویم ائتلاف هست یا نیست. قطعاً این گونه است که هر کدام از این چهار کشور، سیاست های سه کشور دیگر را مغایر با منافع و سیاست های خود ندیده است و بر اساس نقاط مشترک، کار را در سوریه شروع کرده اند. این که نتیجه چه خواهد شد، بستگی دارد به این هر کدام از این چهار کشور تا چه اندازه تعهداتی را عملی کنند که در چارچوب این همکاری به عهده گرفته اند. به طور مشخص، روسیه در زمینه پشتیبانی تسلیحاتی و هوایی، وعده داده و وارد عمل شده است. تا این جا هم می توان گفت دارد به تعهداتش عمل می کند. ایران وعده داده که از ظرفیت های مستشاری و نهضتی خود را در سطح منطقه، پای کار بیاورد و در صحنه مبارزه با تروریسم ایفای نقش کند. ایران هم در حد و اندازه های خودش ورود کرده است و در حال انجام تعهدات خود در چارچوب همکاری مشترک است. عراقی ها بر اساس تجربه مبارزه با تروریسم که خودشان هم الآن به شدت درگیر با آن هستند، وعده داده اند که در زمینه کنترل های مرزی و پشتیبانی اطلاعاتی و استفاده از ظرفیت هایی که در حوزه نهضتی دارند، به سوریه کمک کنند. آن ها هم در حال عمل به تعهداتی هستند که وعده آن ها را داده اند. سوریه هم در این توافق، متعهد شده تا ارتش و سازمان دفاع وطنی و تجهیزاتی و موقعیت های لجستیکی را که دارد، در اختیار این همکاری مشترک قرار بدهد. سوری ها هم در حال عمل به تعهداتش است. اگر این همکاری ها ادامه پیدا کند، که طبیعتاً هم این گونه خواهد بود، هدف مشترکی که در نظر گرفته اند، یعنی مبارزه با تروریسم در سوریه، محقق می شود و در عراق هم تحقق پیدا می کند. در نهایت، این مسئله می تواند الگویی باشد از یک اقدام مشترک موفق بین المللی-منطقه ای و این تجربه می تواند در جاهای دیگر نیز به کار گرفته شود. من فکر می کنم این همکاری چهارجانبه اگر به موفقیت برسد، به زودی به یک همکاری مشترک با حضور کشورهای دیگر تبدیل خواهد شد. کشورهای دیگر هم می توانند به این پیمان بپیوندند، از جمله کشورهای آفریقایی که به شدت با مسئله تروریسم درگیرند، لیبی، مصر، تونس، الجزایر و کشورهای دیگر چنین گرایش هایی را نشان داده اند. اگر این اتفاق بیفتد، یک واقعیت استراتژیک بسیار بزرگ خواهد بود. آمریکایی ها خیلی تلاش کردند یک ائتلاف نظامی، امنیتی و سیاسی را حول محور خودشان پدید بیاورند. بر همین اساس هم گاهی صحبت از ائتلافی با حدود 120 کشور می کردند، یا ائتلاف 80 کشور. گاهی مدعی ائتلاف با 40 کشور بودند. در این ائتلاف مدنظر آمریکایی ها، کشورهای غربی بودند، کشورهای اسلامی بودند، آفریقایی ها و آسیایی ها بودند، که البته این طرح آمریکا در منطقه با شکست کامل مواجه شد. از این طرف، اگر این همکاری چهارجانبه به نتیجه مثبت و قابل ارائه ای برسد، می تواند در سایر بحران های منطقه ای و بین المللی مورد استفاده قرار بگیرد. آن وقت، اساساً می تواند فضای بین المللی را تعیین کند و به سمت دیگری ببرد. به همین دلیل هم غربی ها به شدت با این همکاری مخالف هستند. اگرچه تا همین چند هفته پیش ادعای مبارزه با داعش را داشتند و می گفتند ائتلاف ضدداعش تشکیل داده اند و عملیات هایی را انجام داده اند، اما وقتی یک عملیات واقعی با استفاده از ظرفیت های زمینی و دریایی و هوایی صورت گرفت، با این عملیات مخالفت کردند و ادعا می کنند این اقدامات کمکی به حل بحران و معضل تروریسم نمی کند. من معتقدم همکاری اخیر، یک همکاری استراتژیک خواهد بود. البته همیشه در کشور ما تبلیغاتی علیه همکاری های ایران و روسیه وجود داشته و طرف داران رابطه با آمریکا این تبلیغات سیاسی را پشتیبانی کرده اند. تعدادی از این ها حتی در دستگاه های کشور هم حضور دارند و دائماً فریاد بی اعتمادی به روس را می زنند. با این حال، من فکر می کنم این همکاری امنیتی، دارای منطق روشنی است و روس ها هم بر اساس آن چه که تا کنون دیده ایم، نشان داده اند که سیاست های قابل اعتمادی دارند. البته هیچ چیز را نمی توان به طور مطلق گفت، اما آنها طی چهار، پنج سال گذشته هزینه های سنگینی را بابت پشتیبانی از دولت سوریه پرداخته اند. این در حالی است که سوریه طی این سال ها هیچ گونه نفع مستقیمی را برای روس ها نداشته است. به شکل های دیگر هم می توان ثابت کرد که همکاری روس ها با جبهه مقاومت در صحنه مبارزه با تروریسم یک همکاری جدی بوده است. این را هم باید اشاره کنیم که خود روس ها با خطر افراط گرایی مذهبی مواجه هستند. دور تا دور این کشور را جنبش های شبه داعش فراگرفته اند و چنان چه در سوریه این جنبش ها بتوانند موفق شوند، روسیه هم با یک بحران و چالش امنیتی مواجه خواهد شد. بنابراین روس ها برای دفع یک خطر حتمی پا به سوریه گذاشته اند و لذا می توان به قول و قرارهای روس ها اعتماد کرد. *** آیا ورود روسیه به سوریه موقعیت ایران را به مخاطره می اندازد؟ نه. تحولات منطقه ما و حضور روسیه در این پرونده پس از آن صورت گرفته که روس ها از دالان ایران عبور کردند، یعنی همکاری روسیه با سوریه از مسیر ایران است که محقق شده است. هم چنین از مسیر ایران است که گفتگوهای امنیتی میان روسیه و عراق جریان پیدا کرده که مسئله جدیدی هم نیست، بلکه از زمان نوری مالکی، سفرها و دیدارها میان مقامات ارشد عراق و روسیه وجود داشته است. ساختار تسلیحاتی عراق در حال حاضر تا حد زیاد متأثر از روسیه است. خود این ها نشان می دهد که تحولات اخیر، اتفاقات جدیدی نیست. نکته مهم دیگر این است که در منطقه ما آن چه که تعیین تکلیف می کند، مقاومت و جبهه مقاومت است که یک جبهه اسلامی است، چه در فلسطین، چه در لبنان، چه در سوریه، چه در عراق، چه در یمن و چه در کشورهای دیگر، ماهیت مقاومت، یک ماهیت اسلامی است. اسلام و مقاومت در این جا با هم ترکیب شده است. لذا اگر روس ها و حتی چینی ها به این جمع بپیوندند، در نهایت باید در محیطی ایفای نقش کنند که حال آن در سبد مقاومت ریخته می شود، نه به یک معنا در سبد روسیه یا چین. عملیات در سوریه و بر اساس آن چیزی انجام می شود که حتی غربی ها هم پیش بینی کردند و آن هم تثبیت موقعیت اسد است. اسد هم آموخته است که با اتکای به ایران هست که می تواند تداوم حیات بدهد. همین طرح همکاری چهارجانبه هم بیش از آن که یک طرح روسی باشد، یک طرح ایرانی است. گام اولیه برای این همکاری از سوی ایران برداشته شده است و قطعاً این محاسبه را کرده است که موقعیتش در منطقه به خطر نیفتد. به علاوه، روس ها هم در پی ضربه زدن به موقعیت ایران نیستند. برای آن ها، یک ایرانِ قوی مقابل آمریکا و غرب، بسیار مغتنم است، چون هزینه های آن ها را کم می کند، چون کاری را در خارج از مرزهای روسیه انجام می دهد که روس ها باید در داخل مرز خود انجام بدهند. *** روس ها گفته اند کارشان در سوریه بیش از سه یا چهار ماه طول نمی کشد. به نظر شما می توانند در عرض این مدت کار را تمام کنند؟ قطعاً در سوریه نمی شود درگیری های نظامی برای یک مدت طولانی ادامه پیدا کند. نه به نفع روس هاست و نه به نفع ما که بخواهیم درگیر یک جنگی چالشی و فرسایشی شویم. بنابراین عقل و منطق حکم می کند که این پرونده را با سرعت به یک جایی برسانیم لذا این مدتی که روس ها اعلام کرده اند که البته قطعی نیست و صرفاً یک تخمین است، می تواند تحقق پیدا کند. *** اسرائیلی ها در ابتدا گفتند که ما با این ائتلاف موافق هستیم. حتی نتانیاهو با پوتین دیدار هم داشت و با این همکاری موافقت کرد. بعد از مدتی، اخبار ضد و نقیضی از موضع اسرائیل منتشر شد و گفته شد که اسرائیل با این همکاری مخالف است. به نظر شما موضع اسرائیل چیست؟ آیا از روی ناچاری و چون نمی تواند با روسیه درگیر بشود، با همکاری اخیر موافقت کرده است؟ اولاً موافقت یا مخالفت اسرائیلی ها در این مسئله اساساً تعیین کننده نیست. چهار کشور تصمیم گرفته اند برای مقابله با تروریسم با هم همکاری امنیتی و نظامی داشته باشند. در این مسئله، نه روسیه تحت تأثیر اسرائیل است، نه ایران و نه عراق و سوریه. بنابراین نظر اسرائیل در این باره اصلاً تعیین کننده نیست. اما این که آیا اسرائیلی ها با همکاری اخیر موافق هستند یا نه، باید واکنش اسرائیلی ها را ببینید. هم زمان با حمله های هوایی روسیه به مواضع داعش، جبهةالنصرة و جیش الحر، ما شاهد بودیم که هواپیماهای اسرائیلی به پرواز درآمدند و در استان قنیطره، چند موضع نظامی سوریه را بمباران کردند. اگر اسرائیلی ها موافق می بودند، باید دست کم سکوت می کردند. هم زمان با اقدام روسیه در جهت تضعیف گروه های مانند داعش، اسرائیلی ها هم متقابلاً برای تضعیف دولت و ارتش سوریه وارد عمل شدند. بنابراین واضح است که در این مسئله، اسرائیلی ها همکاری چهارجانبه را با منافع خودشان کاملاً در تضاد می بینند. *** در این ماجرا قرار است چه چیزی نصیب اردوغان شود؟ راه کار خروج ترکیه از بحران چیست؟ با توجه به این که داعش به خیال این که روسیه مرز سوریه و ترکیه را بمباران نخواهد کرد، به آن جا فرار کردند، اما دیدیم که آن مناطق هم بمباران شد و حتی ترکیه به این مسئله اعتراض هم کرد. ترکیه تا کجا می تواند روی موضع کنونی خود باقی بماند و از بشار اسد حمایت نکند؟ در حالی که حتی تعدادی از کشورهای عربی هم کوتاه آمده اند، اردوغان تا چه زمانی می تواند موضع کنونی اش را حفظ کند؟ اولاً در این مسئله، قطعاً ترکیه یک بازنده بزرگ خواهد بود. یک همکاری نظامی امنیتی فعال چسبیده به مرزهای ترکیه شکل گرفته است، بدون آن که دولت این کشور در آن حضور داشته باشد. خود این مسئله، یک افت موقعیت برای ترکیه است. این نشان می دهد که اردوغان از پروسه امنیتی عراق و سوریه کنار گذاشته شده است. دوماً بمباران مواضع داعش و جبهه النصره و استمرار عملیات، موجب می شود تا نیروهای داعش به ناچار به سمت مرزهای ترکیه به حرکت دربیایند. داعش در عراق هم الآن در مناطق متصل به ترکیه هستند. استان نینوا که مهم ترین مرکز تسلط داعش هست، از طریق یک باریکه، متصل به ترکیه است. داعشی هایی که در سوریه هستند هم در استان های رقه، حلب و دیرالزور حضور دارند که این مناطق هم متصل هست به ترکیه. بنابراین وقتی سوریه به این گروه ها فشار می آورد، به خصوص زمانی که این فشار، کارآمد باشد، داعش برای تخلیه این فشار، ناچار است به سمت مرزهای ترکیه برود. به این ترتیب، یک جمعیت قابل توجهی به یک باره وارد مناطق جنوبی ترکیه می شود. این مسئله برای ترکیه تبعات زیادی از جمله در زمینه امنیتی دارد. از طرف دیگر، داعشی ها به ترکیه اعتراض خواهند کرد که شما با ما پیمان داشتید و قرار بود از ما دفاع کنید و به ما منطقه امن بدهید. الآن نه تنها منطقه امن فراهم نشده، بلکه یک نیروی بین المللی منطقه ای تشکیل شده که ما را بمباران می کند و شما فقط بیانیه سیاسی می دهید و ورود مستقیم و عملی نمی کنید با این که حتی بخش هایی از خاک کشورتان بمباران شده است. بنابراین بمباران های پیمان همکاری، داعش را علیه ترکیه تحریک می کند و ورود تروریست های داعشی به خاک ترکیه هم قطعاً برای این کشور مشکل ساز خواهد بود. این یکی از ضربه های بزرگی است که ترکیه خواهد خورد. از طرف دیگر، سیاست خارجی اردوغان و ترکیه، سبب شده که جنبش های مخالف اردوغان و حزب عدالت و توسعه، در ترکیه گسترش پیدا کند. همین چند روز پیش بود که در اجتماع مخالفان اردوغان که به نام اجتماع صلح تشکیل جلسه داده بودند و صراحتاً می گفتند که با دخالت ترکیه در سوریه مخالف هستند، انفجاری رخ داد و حدود 350 نفر از مخالفان اردوغان کشته و زخمی شدند. اردوغان هم ناچار شد در آن جا عزای عمومی اعلام کند. این ها نشان می دهد ترکیه در شرایط سختی قرار گرفته است. در عین حال، ترکیه احساس می کند که حمایت از داعش هزینه دارد، مخالفت با داعش هم هزینه دارد، سکوت در مقابل سرنوشت داعش هم برایش هزینه دارد. این طور نیست که اردوغان یک شب بخوابد و فردایش موضعش را در قبال سوریه تغییر دهد. همان 30، 40 هزار نیروی داعشی که در سوریه هستند، به مشکل بزرگی برای اردوغان تبدیل خواهند شد. بنابراین اردوغان راحت نمی تواند در این باره تصمیم بگیرد. ما با یک عده از کارشناسان داخلی ترکیه هم که صحبت می کردیم، می گفتند ترکیه درگیر یک انزوای بزرگ شده است. دولت این کشور با هیچ یک از همسایه های خود رابطه نزدیکی ندارد. بنابراین الآن ترکیه را کشورهای مخالف دولت این کشور محاصره کرده اند. اردوغان برای همه این ها باید هزینه امنیتی پرداخت کند و این هزینه ها وضعیت اردوغان را شکننده کرده است. به عنوان مثال، اردوغان قدرت تصمیم گیری خود درباره سوریه را از دست داده است و لذا در قابل تحولات سوریه صرفاً می تواند بیانیه بدهد و ابراز مخالفت کند. خبرگزاری مشرق در گفتگوی با سعدالله زارعی، کارشناس مسائل غرب آسیا، ائتلاف چهار کشور، ایران، سوریه، روسیه و عراق را مورد بررسی قرار داده است. *** تحولات اخیر در عرصه نظامی در سوریه را که به تغییر برخی معادلات انجامیده است چگونه می توان تحلیل کرد و همکاری چهار کشور ایران، سوریه، روسیه و عراق را چگونه ارزیابی می کنید؟ آن چه در معادله سیاسی سوریه اتفاق افتاده، همکاری نظامی مشترکی است که میان چهار کشور، ایران، روسیه، سوریه و عراق توافق شده است. با توجه به این که یک " توافق " صورت گرفته، نه " پیوستن " کشوری به کشور دیگر، این که بگوییم ایران دارد تحت امر روسیه کار می کند، اشتباه است. همین طور هم اگر گفته شود روسیه دارد تحت نظر ایران کار می کند، اشتباه است. واقعیت این است که اعضای این گروه، نشسته اند و بر اساس سیاست ها و اصول خودشان و با لحاظ مصالح و منافع خودشان، پای یک برگه را امضا کرده اند و در یک همکاری دسته جمعی شرکت کرده اند، که من نمی خواهم نام خاصی روی آن بگذارم و بگویم ائتلاف هست یا نیست. قطعاً این گونه است که هر کدام از این چهار کشور، سیاست های سه کشور دیگر را مغایر با منافع و سیاست های خود ندیده است و بر اساس نقاط مشترک، کار را در سوریه شروع کرده اند. این که نتیجه چه خواهد شد، بستگی دارد به این هر کدام از این چهار کشور تا چه اندازه تعهداتی را عملی کنند که در چارچوب این همکاری به عهده گرفته اند. به طور مشخص، روسیه در زمینه پشتیبانی تسلیحاتی و هوایی، وعده داده و وارد عمل شده است. تا این جا هم می توان گفت دارد به تعهداتش عمل می کند. ایران وعده داده که از ظرفیت های مستشاری و نهضتی خود را در سطح منطقه، پای کار بیاورد و در صحنه مبارزه با تروریسم ایفای نقش کند. ایران هم در حد و اندازه های خودش ورود کرده است و در حال انجام تعهدات خود در چارچوب همکاری مشترک است. عراقی ها بر اساس تجربه مبارزه با تروریسم که خودشان هم الآن به شدت درگیر با آن هستند، وعده داده اند که در زمینه کنترل های مرزی و پشتیبانی اطلاعاتی و استفاده از ظرفیت هایی که در حوزه نهضتی دارند، به سوریه کمک کنند. آن ها هم در حال عمل به تعهداتی هستند که وعده آن ها را داده اند. سوریه هم در این توافق، متعهد شده تا ارتش و سازمان دفاع وطنی و تجهیزاتی و موقعیت های لجستیکی را که دارد، در اختیار این همکاری مشترک قرار بدهد. سوری ها هم در حال عمل به تعهداتش است. اگر این همکاری ها ادامه پیدا کند، که طبیعتاً هم این گونه خواهد بود، هدف مشترکی که در نظر گرفته اند، یعنی مبارزه با تروریسم در سوریه، محقق می شود و در عراق هم تحقق پیدا می کند. در نهایت، این مسئله می تواند الگویی باشد از یک اقدام مشترک موفق بین المللی-منطقه ای و این تجربه می تواند در جاهای دیگر نیز به کار گرفته شود. من فکر می کنم این همکاری چهارجانبه اگر به موفقیت برسد، به زودی به یک همکاری مشترک با حضور کشورهای دیگر تبدیل خواهد شد. کشورهای دیگر هم می توانند به این پیمان بپیوندند، از جمله کشورهای آفریقایی که به شدت با مسئله تروریسم درگیرند، لیبی، مصر، تونس، الجزایر و کشورهای دیگر چنین گرایش هایی را نشان داده اند. اگر این اتفاق بیفتد، یک واقعیت استراتژیک بسیار بزرگ خواهد بود. آمریکایی ها خیلی تلاش کردند یک ائتلاف نظامی، امنیتی و سیاسی را حول محور خودشان پدید بیاورند. بر همین اساس هم گاهی صحبت از ائتلافی با حدود 120 کشور می کردند، یا ائتلاف 80 کشور. گاهی مدعی ائتلاف با 40 کشور بودند. در این ائتلاف مدنظر آمریکایی ها، کشورهای غربی بودند، کشورهای اسلامی بودند، آفریقایی ها و آسیایی ها بودند، که البته این طرح آمریکا در منطقه با شکست کامل مواجه شد. از این طرف، اگر این همکاری چهارجانبه به نتیجه مثبت و قابل ارائه ای برسد، می تواند در سایر بحران های منطقه ای و بین المللی مورد استفاده قرار بگیرد. آن وقت، اساساً می تواند فضای بین المللی را تعیین کند و به سمت دیگری ببرد. به همین دلیل هم غربی ها به شدت با این همکاری مخالف هستند. اگرچه تا همین چند هفته پیش ادعای مبارزه با داعش را داشتند و می گفتند ائتلاف ضدداعش تشکیل داده اند و عملیات هایی را انجام داده اند، اما وقتی یک عملیات واقعی با استفاده از ظرفیت های زمینی و دریایی و هوایی صورت گرفت، با این عملیات مخالفت کردند و ادعا می کنند این اقدامات کمکی به حل بحران و معضل تروریسم نمی کند. من معتقدم همکاری اخیر، یک همکاری استراتژیک خواهد بود. البته همیشه در کشور ما تبلیغاتی علیه همکاری های ایران و روسیه وجود داشته و طرف داران رابطه با آمریکا این تبلیغات سیاسی را پشتیبانی کرده اند. تعدادی از این ها حتی در دستگاه های کشور هم حضور دارند و دائماً فریاد بی اعتمادی به روس را می زنند. با این حال، من فکر می کنم این همکاری امنیتی، دارای منطق روشنی است و روس ها هم بر اساس آن چه که تا کنون دیده ایم، نشان داده اند که سیاست های قابل اعتمادی دارند. البته هیچ چیز را نمی توان به طور مطلق گفت، اما آنها طی چهار، پنج سال گذشته هزینه های سنگینی را بابت پشتیبانی از دولت سوریه پرداخته اند. این در حالی است که سوریه طی این سال ها هیچ گونه نفع مستقیمی را برای روس ها نداشته است. به شکل های دیگر هم می توان ثابت کرد که همکاری روس ها با جبهه مقاومت در صحنه مبارزه با تروریسم یک همکاری جدی بوده است. این را هم باید اشاره کنیم که خود روس ها با خطر افراط گرایی مذهبی مواجه هستند. دور تا دور این کشور را جنبش های شبه داعش فراگرفته اند و چنان چه در سوریه این جنبش ها بتوانند موفق شوند، روسیه هم با یک بحران و چالش امنیتی مواجه خواهد شد. بنابراین روس ها برای دفع یک خطر حتمی پا به سوریه گذاشته اند و لذا می توان به قول و قرارهای روس ها اعتماد کرد. *** آیا ورود روسیه به سوریه موقعیت ایران را به مخاطره می اندازد؟ نه. تحولات منطقه ما و حضور روسیه در این پرونده پس از آن صورت گرفته که روس ها از دالان ایران عبور کردند، یعنی همکاری روسیه با سوریه از مسیر ایران است که محقق شده است. هم چنین از مسیر ایران است که گفتگوهای امنیتی میان روسیه و عراق جریان پیدا کرده که مسئله جدیدی هم نیست، بلکه از زمان نوری مالکی، سفرها و دیدارها میان مقامات ارشد عراق و روسیه وجود داشته است. ساختار تسلیحاتی عراق در حال حاضر تا حد زیاد متأثر از روسیه است. خود این ها نشان می دهد که تحولات اخیر، اتفاقات جدیدی نیست. نکته مهم دیگر این است که در منطقه ما آن چه که تعیین تکلیف می کند، مقاومت و جبهه مقاومت است که یک جبهه اسلامی است، چه در فلسطین، چه در لبنان، چه در سوریه، چه در عراق، چه در یمن و چه در کشورهای دیگر، ماهیت مقاومت، یک ماهیت اسلامی است. اسلام و مقاومت در این جا با هم ترکیب شده است. لذا اگر روس ها و حتی چینی ها به این جمع بپیوندند، در نهایت باید در محیطی ایفای نقش کنند که حال آن در سبد مقاومت ریخته می شود، نه به یک معنا در سبد روسیه یا چین. عملیات در سوریه و بر اساس آن چیزی انجام می شود که حتی غربی ها هم پیش بینی کردند و آن هم تثبیت موقعیت اسد است. اسد هم آموخته است که با اتکای به ایران هست که می تواند تداوم حیات بدهد. همین طرح همکاری چهارجانبه هم بیش از آن که یک طرح روسی باشد، یک طرح ایرانی است. گام اولیه برای این همکاری از سوی ایران برداشته شده است و قطعاً این محاسبه را کرده است که موقعیتش در منطقه به خطر نیفتد. به علاوه، روس ها هم در پی ضربه زدن به موقعیت ایران نیستند. برای آن ها، یک ایرانِ قوی مقابل آمریکا و غرب، بسیار مغتنم است، چون هزینه های آن ها را کم می کند، چون کاری را در خارج از مرزهای روسیه انجام می دهد که روس ها باید در داخل مرز خود انجام بدهند. *** روس ها گفته اند کارشان در سوریه بیش از سه یا چهار ماه طول نمی کشد. به نظر شما می توانند در عرض این مدت کار را تمام کنند؟ قطعاً در سوریه نمی شود درگیری های نظامی برای یک مدت طولانی ادامه پیدا کند. نه به نفع روس هاست و نه به نفع ما که بخواهیم درگیر یک جنگی چالشی و فرسایشی شویم. بنابراین عقل و منطق حکم می کند که این پرونده را با سرعت به یک جایی برسانیم لذا این مدتی که روس ها اعلام کرده اند که البته قطعی نیست و صرفاً یک تخمین است، می تواند تحقق پیدا کند. *** اسرائیلی ها در ابتدا گفتند که ما با این ائتلاف موافق هستیم. حتی نتانیاهو با پوتین دیدار هم داشت و با این همکاری موافقت کرد. بعد از مدتی، اخبار ضد و نقیضی از موضع اسرائیل منتشر شد و گفته شد که اسرائیل با این همکاری مخالف است. به نظر شما موضع اسرائیل چیست؟ آیا از روی ناچاری و چون نمی تواند با روسیه درگیر بشود، با همکاری اخیر موافقت کرده است؟ اولاً موافقت یا مخالفت اسرائیلی ها در این مسئله اساساً تعیین کننده نیست. چهار کشور تصمیم گرفته اند برای مقابله با تروریسم با هم همکاری امنیتی و نظامی داشته باشند. در این مسئله، نه روسیه تحت تأثیر اسرائیل است، نه ایران و نه عراق و سوریه. بنابراین نظر اسرائیل در این باره اصلاً تعیین کننده نیست. اما این که آیا اسرائیلی ها با همکاری اخیر موافق هستند یا نه، باید واکنش اسرائیلی ها را ببینید. هم زمان با حمله های هوایی روسیه به مواضع داعش، جبهةالنصرة و جیش الحر، ما شاهد بودیم که هواپیماهای اسرائیلی به پرواز درآمدند و در استان قنیطره، چند موضع نظامی سوریه را بمباران کردند. اگر اسرائیلی ها موافق می بودند، باید دست کم سکوت می کردند. هم زمان با اقدام روسیه در جهت تضعیف گروه های مانند داعش، اسرائیلی ها هم متقابلاً برای تضعیف دولت و ارتش سوریه وارد عمل شدند. بنابراین واضح است که در این مسئله، اسرائیلی ها همکاری چهارجانبه را با منافع خودشان کاملاً در تضاد می بینند. *** در این ماجرا قرار است چه چیزی نصیب اردوغان شود؟ راه کار خروج ترکیه از بحران چیست؟ با توجه به این که داعش به خیال این که روسیه مرز سوریه و ترکیه را بمباران نخواهد کرد، به آن جا فرار کردند، اما دیدیم که آن مناطق هم بمباران شد و حتی ترکیه به این مسئله اعتراض هم کرد. ترکیه تا کجا می تواند روی موضع کنونی خود باقی بماند و از بشار اسد حمایت نکند؟ در حالی که حتی تعدادی از کشورهای عربی هم کوتاه آمده اند، اردوغان تا چه زمانی می تواند موضع کنونی اش را حفظ کند؟ اولاً در این مسئله، قطعاً ترکیه یک بازنده بزرگ خواهد بود. یک همکاری نظامی امنیتی فعال چسبیده به مرزهای ترکیه شکل گرفته است، بدون آن که دولت این کشور در آن حضور داشته باشد. خود این مسئله، یک افت موقعیت برای ترکیه است. این نشان می دهد که اردوغان از پروسه امنیتی عراق و سوریه کنار گذاشته شده است. دوماً بمباران مواضع داعش و جبهه النصره و استمرار عملیات، موجب می شود تا نیروهای داعش به ناچار به سمت مرزهای ترکیه به حرکت دربیایند. داعش در عراق هم الآن در مناطق متصل به ترکیه هستند. استان نینوا که مهم ترین مرکز تسلط داعش هست، از طریق یک باریکه، متصل به ترکیه است. داعشی هایی که در سوریه هستند هم در استان های رقه، حلب و دیرالزور حضور دارند که این مناطق هم متصل هست به ترکیه. بنابراین وقتی سوریه به این گروه ها فشار می آورد، به خصوص زمانی که این فشار، کارآمد باشد، داعش برای تخلیه این فشار، ناچار است به سمت مرزهای ترکیه برود. به این ترتیب، یک جمعیت قابل توجهی به یک باره وارد مناطق جنوبی ترکیه می شود. این مسئله برای ترکیه تبعات زیادی از جمله در زمینه امنیتی دارد. از طرف دیگر، داعشی ها به ترکیه اعتراض خواهند کرد که شما با ما پیمان داشتید و قرار بود از ما دفاع کنید و به ما منطقه امن بدهید. الآن نه تنها منطقه امن فراهم نشده، بلکه یک نیروی بین المللی منطقه ای تشکیل شده که ما را بمباران می کند و شما فقط بیانیه سیاسی می دهید و ورود مستقیم و عملی نمی کنید با این که حتی بخش هایی از خاک کشورتان بمباران شده است. بنابراین بمباران های پیمان همکاری، داعش را علیه ترکیه تحریک می کند و ورود تروریست های داعشی به خاک ترکیه هم قطعاً برای این کشور مشکل ساز خواهد بود. این یکی از ضربه های بزرگی است که ترکیه خواهد خورد. از طرف دیگر، سیاست خارجی اردوغان و ترکیه، سبب شده که جنبش های مخالف اردوغان و حزب عدالت و توسعه، در ترکیه گسترش پیدا کند. همین چند روز پیش بود که در اجتماع مخالفان اردوغان که به نام اجتماع صلح تشکیل جلسه داده بودند و صراحتاً می گفتند که با دخالت ترکیه در سوریه مخالف هستند، انفجاری رخ داد و حدود 350 نفر از مخالفان اردوغان کشته و زخمی شدند. اردوغان هم ناچار شد در آن جا عزای عمومی اعلام کند. این ها نشان می دهد ترکیه در شرایط سختی قرار گرفته است. در عین حال، ترکیه احساس می کند که حمایت از داعش هزینه دارد، مخالفت با داعش هم هزینه دارد، سکوت در مقابل سرنوشت داعش هم برایش هزینه دارد. این طور نیست که اردوغان یک شب بخوابد و فردایش موضعش را در قبال سوریه تغییر دهد. همان 30، 40 هزار نیروی داعشی که در سوریه هستند، به مشکل بزرگی برای اردوغان تبدیل خواهند شد. بنابراین اردوغان راحت نمی تواند در این باره تصمیم بگیرد. ما با یک عده از کارشناسان داخلی ترکیه هم که صحبت می کردیم، می گفتند ترکیه درگیر یک انزوای بزرگ شده است. دولت این کشور با هیچ یک از همسایه های خود رابطه نزدیکی ندارد. بنابراین الآن ترکیه را کشورهای مخالف دولت این کشور محاصره کرده اند. اردوغان برای همه این ها باید هزینه امنیتی پرداخت کند و این هزینه ها وضعیت اردوغان را شکننده کرده است. به عنوان مثال، اردوغان قدرت تصمیم گیری خود درباره سوریه را از دست داده است و لذا در قابل تحولات سوریه صرفاً می تواند بیانیه بدهد و ابراز مخالفت کند.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بسیج نیوز]
[مشاهده در: www.basijnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها