تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835598066
آخرین لحظه حیات آیت الله مهدوی کنی
واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: گفت وگو با تنها پسر آیت الله مهدوی کنی، حدود ۴ ساعت به طول انجامید، چه اینکه هم شوق و تعهد او برای بیان حقایق فراوان بود و هم علاقه ما به شنیدن آنها. سخاوتمندانه بسیاری از خاطرات ناب خویش از پدر را برای ما بازگفت.به گزارش افکارخبر ، گفت وگو ما با تنها پسر آیت الله مهدوی کنی، حدود ۴ ساعت به طول انجامید، چه اینکه هم شوق و تعهد او برای بیان حقایق فراوان بود وهم علاقه ما به شنیدن آنها. حجت الاسلام سعید مهدوی کنی که چندی قبل از سوی رهبر معظم انقلاب به عضویت هیئت امناء دانشگاه امام صادق و سپس ریاست آن انتخاب شد، سخاوتمندانه بسیاری از خاطرات ناب خویش از پدر را برای ما بازگفت امید می بریم که این گفت وگو پرنکته،پژوهندگان تاریخ انقلاب و نیز حیات سیاسی آن عالم ربانی را به کار آید. *با تشکر از جنابعالی به لحاظ شرکت در این گفت و شنود، شاید برای آغاز، بهتر باشد تا از این نقطه شروع کنیم که از قدیمی ترین خاطرات مبارزاتی پدر بزرگوارتان، چه مواردی را به خاطر دارید؟ معمولاً حوادث ناگوار بیشتر به یاد انسان می مانند. در دوره ای که به کودکستان و بعد هم دبستان می رفتم، یادم هست که حاج آقا را مکرراً بازداشت می کردند و یکی دو هفته ای نگه می داشتند و بعد آزاد می کردند. مدرسه ما، یک مدرسه مذهبی بود و همه بچه ها از تیپ خانواده های مذهبی و پدر چند نفر دیگر از بچه ها هم، روحانی بودند. با این همه یک بار معلم که یا بچه ها از من پرسیدند: پدر شما کجاست؟ و من پاسخ دادم: زندانی است.، یکی پرسید: مگر پدرت دزدی کرده؟ دیگری گفت: حتماً قاچاقچی است! یکی دیگر گفت لابد کسی را کشته است! همان چیزهایی که در فیلم ها دیده یا در داستان های پلیسی خوانده بودند. یادم می آید که به من خیلی سخت می گذشت، چون توضیحش دشوار بود که بگویی چه اتفاقی افتاده است که ایشان را گرفته اند. این مسئله تا سال ها برای ما دشوار بود. البته بچه ها بزرگ تر که شدند، تا حدی موضوع را می فهمیدند، چون خیلی از خانواده های مذهبی در جریان قضایا بودند، ولی به هر حال توضیحش مشکل بود، به همین دلیل با بچه های خانواده هایی که مثل من درگیر چنین قضیه ای بودند، به تدریج با هم گروهی را تشکیل دادیم. *در همان مدرسه؟ بله، تعداد بچه هائی که پدرانشان، یا قبلاً زندانی بودند یا بعدها زندانی و تبعید شدند، کم هم نبود و با موضوع آشنایی داشتند و معمولاً در باره این نوع مسائل، با هم گفت وگو می کردیم. مدرسه ما به هیچ وجه، حتی یک ساعت هم به کسی مرخصی نمی داد، ولی من مجبور بودم در ایامی که حاج آقا در تبعید بودند، گاهی دو سه روز مدرسه نروم، تا بتوانم همراه خانواده به دیدن ایشان بروم، یا چهارشنبه ها بعد از ظهر که وقت ملاقات بود، وسط کلاس اجازه بگیرم و بروم. در این اواخر که کم کم داشت انقلاب فراگیر می شد، زندانی بودن پدر بچه ها تبدیل به نوعی پرستیژ شده بود! *اولین باری را که برای ملاقات به زندان رفتید یادتان هست؟ زندان های کوتاه را که ملاقاتی نمی دادند، ولی زندانی های طولانی را چرا. *کمیته مشترک را که اصلاً ملاقات نمی دادند. قاعدتا این دیدار، مربوط به بعد از دوره حضور در کمیته مشترک است؟ همین طور است. در مدتی که حاج آقا در کمیته مشترک بودند، یعنی قریب به چهار ماه و نیم، ایشان را ندیدیم و حتی از ایشان خبری نداشتیم. حاج آقا را در آذرماه سال 54، از تبعید بوکان به کمیته مشترک آورده بودند. فکر می کنم فروردین یا اردیبهشت 55 بود ـ چون هنوز هوا سرد بود ـ که به ما خبر دادند و برای ملاقات رفتیم. تنها خبری که در طول این مدت توانسته بودیم از حاج آقا بگیریم، از طریق یکی دو نفر از فامیل بود که در ساواک آدم هایی را می شناختند و حاج آقا را از دور دیده بودند! یا یکی از دوستان حاج آقا بود که برای ارتش ساختمان سازی می کرد و چند تا از این تیمسارها را می شناخت و از طریق آنها توانسته بود برود و در آنجا نفوذ کند و حالی از حاج آقا بپرسد. یکی دو بار هم ما توانسته بودیم لباسی کفشی چیزی را، به وسیله ایشان برای حاج آقا بفرستیم. آنها هم گفته بودند: آقا پیگیری نکن که برایت بد تمام می شود! لذا ما تقریباً، چهار ماه و اندی هیچ خبری از حاج آقا نداشتیم. بعد از مدتی به ما اجازه ملاقات دادند. یادم می آید این ملاقات را هم همین آقا به واسطه یکی از امرای ارتش فراهم کرد. دوره کمیته مشترک حاج آقا که تمام شد و ایشان را به زندان اوین منتقل کردند، به ما اجازه دادند برویم و ایشان را ببینیم. هنوز در زندان اوین، فضائی را برای ملاقات آماده نکرده بودند، به همین دلیل در قسمت پایین، چند تا چادر زده و زیرش نرده و پشتش سیم خاردار کشیده و در وسط آن، قفسی به اندازه جای نشستن برای یک نفر درست کرده بودند! دفعه اول که رفتیم، حاج آقا را در آن قفس نشانده بودند و شاید قریب به 50 سرباز در کنار چادر ردیف ایستاده بودند! ما رفتیم داخل و دیدیم حاج آقا با رنگ پریده، پشت سیم های خاردار نشسته است. کاملاً آب شده و شاید ثلث بدنش از بین رفته بود! قیافه تکیده و کاملاً مسن حاج آقا، نسبتی با سن واقعی و میانسالی ایشان نداشت، چون 45، 46 سال بیشتر نداشتند، ولی چهره شان برگشته بود. من و همشیره هایم رفته بودیم. همشیره کوچکمان تقریباً چهار ساله بود و از دیدن این فضا خیلی وحشت کرد. البته همه وحشت کرده بودیم، ولی او شروع کرد به لرزیدن و گریه کردن! رسولیِ شکنجه گر جلو آمد و با مهربانی شروع کرد به حرف زدن که: چه شده است دختر جان؟ سرباز! برو برای این دخترمان بیسکوئیت بیاور!... این جور زرنگی هایی را هم داشتند، ولی هر چه را که داد، همشیره از ترسش نگرفت! در چنین فضایی و با آن همه سرباز، آدم چه حرفی دارد بزند؟ لذا چند دقیقه احوال پرسی کردیم و آمدیم. *در ملاقات های شما، سر بازجو ها و ساواکی ها هم حضور داشتند یا در حد همان دیدار، شما را آسوده می گذاشتند؟ اوایل که برای ملاقات می رفتیم، غیر از گروهبان ها، معمولاً آرش هم می آمد و می رفت که خیلی برایمان سخت بود، چون حتی شهربانی چی ها هم از او می ترسیدند! اما به تدریج رفت آمد آرش کم شد و وقت را هم زیاد کردند و ملاقات های نیم ساعته و سه ربعه هم داشتیم. در این جور مواقع گروهبان هم بیرون می رفت و اصلاً به ما کار نداشت. ما هم راحت شده بودیم و می پرسیدیم که در زندان چه خبر است، منتهی همیشه هم می ترسیدیم میکروفون کار گذاشته باشند و طبعاً اخبار و اطلاعات خیلی سرّی و مهمی رد و بدل نمی شد. حاج آقا فرصت را مغتنم می شمردند و حجم زیادی از نوشته های آقای هاشمی رفسنجانی و دوستان دیگر، از جمله تفسیرهای قرآنی مرحوم آقای طالقانی را پنهانی در دست ما می گذاشتند و ما آنها را به بیرون منتقل می کردیم. اوایل فقط خانواده های درجه یک اجازه ملاقات داشتند، ولی به تدریج به اقوام دورتر هم اجازه دادند و یادم هست که با جناق های حاج آقا را هم نوبتی می بردیم. مأمور ساواکی که دم در می نشست، به بیشتر از هفت هشت نفر اجازه ورود نمی داد و ما وقتی با خانواده می رفتیم، هر دفعه به نوبت یکی را می بردیم. در این ملاقات ها پشت در زندان می ایستادیم و به تدریج همه ما را شناخته بودند. یادش به خیر، حاج آقای باقری، فولکسی داشت و همیشه با دنده یک و دوی آن راه می رفت! فولکس صدای عجیب و غریبی هم داشت و از سرپایینی اوین که می آمدیم، مأمور آنجا داد می زد: باقری را هم بنویس! و به این شکل به ما نوبت می داد. خانواده های آقای منتظری و آقای هاشمی و دیگران را می شناختیم و به تدریج بیشتر انس گرفتیم. *علت دستگیری آخر ایشان که در اوج انقلاب صورت گرفت و کوتاه هم بود، چه بود؟ آخرین زندانی سیاسی انقلاب حاج آقا بودند... بله و چون فضا باز شده بود، روزنامه ها هم ماجرا را نوشتند... تقریباً روزهای آخر دی بود، یعنی حدود 20 روز مانده به بازگشت حضرت امام که حاج آقا را که گرفتند و ایشان سه روز در زندان بودند. مرحوم شهید آیت الله مطهری آمدند و عکس حاج آقا را گرفتند و در روزنامه کیهان و اطلاعات زدند که: حجت الاسلام مهدوی کنی را دیشب دستگیر کرده اند! *اطلاعات تیتر زده بود: دستگیری امام جماعت مسجد جلیلی! بله. آن موقع روزنامه پیدا نمی شد و در روزهای اوج گیری انقلاب، همه می آمدند روزنامه بخرند. یادم هست رفتیم و کلی در صف ایستادیم. هر وقت هم که صف تشکیل می شد، مأموران حکومت نظامی می آمدند، چون تجمع ممنوع بود.با سختی رفتیم روزنامه را بگیریم و ببینیم عکس حاج آقا که در روزنامه چاپ شده، چه جوری است! برداشت خود حاج آقا از آن دستگیری، این بود که جمعی از ساواکی ها که همه رؤسایشان فرار کرده بودند و امکاناتی برای فرار نداشتند، به نظرشان رسیده بود وارد گفت وگو و مصالحه شوند. عده ای از نظامی های رده بالای اینها با عده ای از ملی ـ مذهبی ها، مثل مرحوم آقای بازرگان وارد گفت وگو شده بودند، از جمله تیمسار مقدم. اتفاقاً نظر آقای بازرگان این بود که تیمسار مقدم را نگه دارند. البته بخشی از بدنه که به ادارات حوزه جاسوسی و امنیت خارجی و امنیت مرزها مربوط می شدند با همین مذاکرات ماندند. *از وقایع انقلاب عبور می کنیم و به تشکیل کمیته ها می رسیم. بسیاری معتقدند با اخلاق و روحیاتی که از آیت الله مهدوی سراغ داشتیم، بعید بود که ایشان سرپرستی این نهاد را بپذیرند، ولی ایشان به خاطر اینکه آقای لاهوتی در این مسند قرارنگیرد، پذیرفتند و بعد هم شبکه بسیار با ارزشی با حضور علمای بزرگ که مسئولیت کمیته ها را به عهده گرفتند، را شکل دادند. شبکه ای که هنوز هم نظیر آن را در کشور نداریم. کار کمیته هم علی القاعده، با دستگیری، گرفتن، بستن و نوعی خشونت همراه بوده است. ایشان با آن روحیه خاص، چگونه این مسئولیت را به عهده گرفتند و به شکل مطلوبی هم از عهده آن بر آمدند؟ حاج آقا همیشه خودشان را سرباز انقلاب به حساب می آوردند، لذا هر جا که لازم بود مسئولیتی را به عهده بگیرند، می پذیرفتند. نه تنها حاج آقا که بسیاری از یاران امام این روحیه را داشتند و هدفشان، صرفاً خدمت به انقلاب بود. شرایط اولیه کمیته، بیشتر حاصل یک جوشش بود. کمیته یکی دو سال بعد بود که شکل نیروی انتظامی را به خود گرفت،اما در اوایل کار این گونه نبود. تصوری که اوایل از کمیته وجود داشت، کمیته استقبال از امام بود که در واقع تجمعی از بچه های حزب اللهی، فعال و جان بر کفی بود که حاضر بودند در هر شرایطی برای انقلاب کار کنند. اکثر آنها هم در جاهایی کار کرده بودند و دارای سوابقی بودند و از قدیم در نوع خاصی از ارتباطات تمرین داشتند، مثل روابط بین هیئت ها یا گروه های نظامی ای که بعدها سپاه را تشکیل دادند و سوابق تشکیلاتی حزبی و گروهی داشتند. تیپ جامعه روحانیت هم که مناسبات و روابط آخوندی را، از قدیم با هم داشتند. گروه هایی که تجربه حرکت های گروهی را با هم داشتند و این امکان برایشان فراهم بود که از طریق شبکه هایی که توسط مساجد و هیئت ها تشکیل می شدند، محله ها را کنترل کنند. کمیته نوعی حرکت محله ای بود، نه نظامی. *انحلال کمیته های متخلف یا کمیته هایی که به گروه های مارک دار پیوسته بودند، کار بسیار دشواری بود که مرحوم آیت الله مهدوی انجام دادند و تنها با یک اعلام که در تلویزیون می کردند، قضیه جمع می شد. از دشواری های این کار ،چه خاطراتی دارید؟ حکم امام در این قدرت حاج آقا، خیلی اثر داشت و کمیته، کمیته انقلاب به حساب می آمد، ولی البته همیشه هم، موضوع به این سادگی ها نبود. ما درگیری های بسیار حادی داشتیم که حتی در بعضی از موارد، منجر به کشتار شدند! در بعضی از مناطق داش ها و لات ها جمع شده و کمیته تشکیل داده بودند و خلع سلاح کردن اینها، فوق العاده دشوار بود. ما در مناطق نزدیک بازار یا خیابان جمشید و امثال اینها، تیپ های اراذل و اوباش داشتیم که کمیته درست کرده و مسلح شده بودند و باکی در زدن و کشتن نداشتند! اینها را با لطایف الحیل و گاهی با درگیری، خلع سلاح کردیم. تصفیه بعضی از کمیته هائی هم که افرادی با مطامع سیاسی تشکیل داده بودند، فوق العاده پرهزینه و پردردسر بود. اسم نمی برم، چون بعضی هایشان هنوز زنده هستند. عده ای از آنها چهره های سیاسی ای بودند که بعدها دردسرساز شدند. برخی از اینها زمانی حتی در کمیته مرکز هم حضور داشتند. خود کمیته مرکز سه چهار قسمت داشت، تا اینکه حاج آقا این قسمت ها را با هم متحد کنند، چند بار اسلحه و اسلحه کشی شد، ولی بالاخره و بتدریج این کار انجام شد. علتش هم خود انقلاب و قدرت امام بود و بعد هم ویژگی های شخصیتی حاج آقا. حاج آقا برای هر حرکتشان مبنا داشتند. *یک فراز بسیار مهم در زندگی آیت الله مهدوی که خیلی کم هم بدان پرداخته شده این است که ایشان آخرین کسی بودند که از بسیاری از گروه هایی که در مقابل انقلاب ایستادند فاصله گرفتند.تا جایی که امکان داشت،سعی در جذب اینگونه گروهها داشتند... اگر تاریخ را بخوانید، این رفتار ایشان کاملاً پیداست. موضوعاتی مثل آقای شریعتمداری و حتی مسعود رجوی... به طور مشخص،آخرین کسی که درمیانِ روحانیون صدر انقلاب، از مجاهدین جدا شد، آیت الله مهدوی بودند. ایشان تا جایی که می توانستند سعی کردند آنها را حفظ کنند. حتی یادم هست در نماز جمعه گفتند: من محمدرضا شاه نیستم، محمدرضا مهدوی هستم، نصیحت این کارها را نکنید. اعضای نهضت آزادی هم که تا همین حالا هم به ایشان ارادت دارند... *در ایام کسالت حاج آقا، تعدادی از این آقایان می آمدند و برای ایشان دعا می خواندند... از مراودات آیت الله مهدوی با این طیف، خاطراتی را بیان کنید،چون ظاهرا آخرین روحانی ای که با رجوی صحبت کردند که دست از این کارها بردار و خودت و عده ای را به کشتن نده، ایشان بودند... نوع گفت وگوی حاج آقا از ابتدا تا چند روز قبل از 30 خرداد که با رجوی صحبت کردند، انتقادی بود. بعضی از آقایان با آنها رفاقت داشتند. حاج آقا با اینها و با کسانی که با انقلاب زاویه گرفته بودند، رفاقت نداشتند، اما گفت وگو می کردند. یادم هست در آن روزهای آخر، با دایی ام رفته بودم کوه. دار و دسته بچه های مرکزیت مجاهدین هم به کوه آمده بودند. آنها را می شناختم، چون در مدرسه علوی با هم درس خوانده بودیم یا برادرهای آنها را می شناختم. من رفیق نزدیک محمد رضایی بودم و او قضیه اعدام برادرهایش را، فقط به من می توانست بگوید. برادرش احمد هم خیلی به حاج آقا علاقه داشت. مادر اینها هم به خاطر ارتباطات احمد، خیلی به حاج آقا علاقه داشت و تا زمان انقلاب هم این علاقه پا بر جا بود. متأسفانه منافقین کاری کردند که آنها هم دور شدند. حاج آقا چند بار برایش پیغام فرستادند و گفتند: یاد آن حرف ها که احمد می زد بیفتید. من کراراً به محمد که رفیقم بود می گفتم: برو به مادرت بگو آن روابط و دوستی ها را به یاد بیاورید! به هرحال ،در کوه دیدم اینها دارند ورزش می کنند. آن روزها حاج آقا وزیر کشور بودند و آنها هم می دانستند که من پسر حاج آقا هستم. یکی از بچه های مرکزیتشان که برادرهایش در مدرسه علوی بودند و همه را جز یکی به کوه آورده بود، جلو آمد و گفت: برو به حاج آقا بگو ببین با ما چه می کنند!...غرض این بود که اینها با حاج آقا گفتگو می کردند و حاج آقا هم عیب و ایرادهایشان را به صراحت به آنها می گفتند. * تقریباً همه در جریان مسئولیت های بعدی آیت الله مهدوی مثل وزارت کشور، نخست وزیری و... هستند، لذا بهتر است که وقت را صرف مسایلی کنیم که کمتر بدان پرداخته شده است. یکی ازنکاتی که در ابتدا عجیب می نمود و بعدها همه به آن رسیدند، مواجهه ایشان با تندروی ها و چپ گرایی های اول انقلاب، در زمینه اقتصاد بود. از این رویارویی چه خاطراتی دارید؟ چون در آن زمان سنم کم بود، شاید خاطراتی که دارم چندان گسترده و عمیق نباشند، اما تحلیل های حاج آقا را در این زمینه چه در آن سال ها و چه در سال های بعد کراراً شنیدم. هر وقت از حاج آقا خاطراتشان را می پرسیدیم، یا یادشان نبود یا نمی خواستند تعریف کنند، اما همیشه دلایل کارهایشان یادشان بود. علتش هم، همان مبنا داشتن ایشان بود. حاج آقا برای زندگیشان، منطقی داشتند که از جوانی تا لحظه پیری را می توانستند بر اساس آن منطق، توضیح بدهند. گاهی از ایشان سئوال می کردیم: شما فلان حرف را زده اید؟ می گفتند: یادم نمی آید، اما منطقاً به من نمی خورد چنین حرفی را زده باشم و یامثلا می گفتند: به قیافه ام می خورد از این حرف ها زده باشم؟ واقعاً هم همین طور بود و حاج آقا همیشه بر اساس یک روش مشخص و مبنای معین ،حرکت می کردند و همه زندگی شان بر همان روش مبتنی بود. ایشان از جوانی همین شیوه را داشتند و طبیعی است هر چه جلوتر آمدند، متکامل تر و پخته تر شدند. گاهی اوقات که به حرف های قدیمی حاج آقا مراجعه می کردیم، می دیدیم بسیار به حرف های اکنون ایشان شباهت دارد و در واقع مبانی یکی است، فقط تجربه و پختگی به آن افزوده شده است که طبیعی هم بود. مسئله تندروی ها و چپ روی ها از قبل از انقلاب هم وجود داشت. یادم هست پنج شش ساله بودم که همراه حاج آقا به جلسه ای رفتیم و آقایی تند و تند سیگار می کشید و سیگارش را با سیگار روشن می کرد! حاج آقا در آنجا گفتگویی با آن آقا داشتند. وقتی بیرون آمدیم، از حاج آقا پرسیدم: «این آقا کی بود؟» ایشان جواب دادند: «دکتر شریعتی!» همین طور یادم هست در دوره بچگی که همراه حاج آقا به حسینیه ارشاد می رفتم، می دیدم مثلاً دکتر شریعتی یا آقای مطهری پشت تریبون صحبت می کنند، تصویرشان از تلویزیون مدار بسته هم برای کسانی که در بیرون سالن بودند، پخش می شد و برایم سئوال بود که: این چه جور تلویزیونی است که این آقایان را نشان می دهد؟! آن موقع تلویزیون مدار بسته خیلی جدید بود. حاج آقا نسبت به افکار مرحوم دکتر شریعتی نقد جدی داشتند و حاضر به ترویج عقاید ایشان نبودند ، منتهی در دوره اوج درگیری ها ،که عده زیادی به دکتر شریعتی ناسزا می گفتند، حاج آقا به این نوع برخوردهاهم اعتقاد نداشتند. یادم هست در مسجد جلیلی، جوان ها دور حاج آقا جمع می شدند. یک عده با حرارت از دکتر شریعتی دفاع و عده ای اعتراض می کردند و حاج آقا همواره سعی در تعدیل داشتند. به کسانی که با حرارت دفاع می کردند، می گفتند: ما اشکالاتی به دکتر شریعتی داریم، اما تندروی صحیح نیست. عده ای که معروف به «ولایتی ها» بودند، مسجد حاج آقا را تحریم کرده بودند و حاج آقا هم متقابلاً به مجالسی که اینها بودند، نمی رفتند! اگر هم می رفتند، وقتی اینها حرف می زدند، نمی نشستند. نه فقط سر مسئله دکتر شریعتی، سر مسائل انقلاب و... هم نمی نشستند. علتش هم این بود که اینها توهین می کردند و حاج آقا با این نوع برخوردها، موافق نبودند. آنها حتی به فردی مثل مرحوم مطهری می گفتند: وهابی! خدا آقای لاهوتی را رحمت کند. آدم بسیار با محبتی بود و به ایشان «عمو» می گفتیم. آدم فوق العاده احساسی و با محبتی بود. ما خانه مان را از ایشان داشتیم، چون حاج آقا که حاضر نبودند خانه را عوض کنند. ایشان رفت و خانه زرین نعل را فروخت و پیگیری کرد و خانه خیابان سرباز را خرید. بسیار با محبت بود. ایشان به حاج آقا می گفت: چرا دائماً آقای مطهری را به مسجد جلیلی می آورید تا بحث های عقلی کند؟ الان موقع بحث های انقلابی است! این حرفی که می زنم مربوط به سال های 51 و 52 است، نه سال های 56 و 57. حاج آقا می گفتند: نه! ما بحث های مبنایی را هم لازم داریم. از آن طرف عده زیادی تند می رفتند، از این طرف هم عده ای کاری به این کارها نداشتند. *ایشان متعادل کننده طرفین بودند؟ بله، مسجد جلیلی محل انقلابیون بود، اما ضمناً محل بحث های مبنایی هم بود. حاج آقا با نگاه های منتقدانه دکتر شریعتی نسبت به برخی مناسک و شعائردینی، مخالف بودند، اما با کسانی که حرف های تندی علیه دکتر شریعتی می زدند هم، موافق نبودند. می گفتند: خیلی وقت ها با او بحث ها کرده ایم، اما گوش نداده است! ما هم گفته ایم :آقا شما راه خودتان را بروید، ما هم راه خودمان را می رویم! اما دلیلی ندارد که بگوییم ساواکی است یا از این حرف ها بزنیم. به محض اینکه کسی از این نوع حرف ها می زد، حاج آقا تذکر می دادند و می گفتند: این حرف ها را نزنید،این قضاوت درست نیست! دکتر شریعتی هم زحمت هایی کشیده است، ما عقایدش را قبول نداریم، ولی در دوره خودش کارهایی کرده است، شخصیت آدم ها را لکه دار نکنید. حاج آقا در مورد دکتر سروش هم همین حرف ها را می زدند. دکتر سروش با اینکه کراراً در قضایای شورای فرهنگی با حاج آقا در افتاده بود و یکی از مخالفین جدی تشکیل دانشگاه امام صادق(ع) بود، ولی حاج آقا گفتند: دعوتش کنید و همین جا در دانشگاه ما، مدتی هم آمد و درس هم داد، ولی دانشجویان که بچه های درس خوانده ای بودند، پشت سر هم اشکال می گرفتند. ایشان هم دید فایده ندارد و اینجا را رها کرد و به مسجد امام صادق(ع) رفت، ولی بچه ها که ول کن معامله نبودند. به آنجا هم می رفتند و همان سئوالات را تکرار می کردند. به هرحال، نظر حاج آقا این بود که در مقام علم، باید دیدگاه های مختلف را شنید و دقت کرد و دید دیگران چه می گویند؟ اما در مقام تبلیغ و ترویج می گفتند: ما دیدگاهی را که قبول نداریم، ترویج نمی کنیم، اما دلیل هم ندارد به دیدگاه کسی که با او موافق نیستیم، توهین کنیم. لذا افراد تا زمانی که چهارچوب های انقلاب و مسائل دینی را رعایت می کردند، حاج آقا معتقد بودند باید دیدگاه هایشان را شنید و به هیچ وجه نباید توهین کرد. در مورد رعایت ادب، نظر حاج آقا این بود که حتی موقعی که با امریکایی ها هم صحبت و آنها را محکوم می کنیم، باید از بیان کلمات زشت و ناسزا بپرهیزیم. می فرمودند: قرآن می فرماید به الهه آنها فحش ندهید که آنها هم، جاهلانه به خدای شما بد نگویند. این باور حاج آقا از ابتدای زندگی بود. *فرازهای دیگر را به علت ضیق وقت حذف می کنیم. اوج بازگشت سمبلیک ایشان به حاکمیت، پذیرش ریاست خبرگان بود، آن هم در برهه ای فوق العاده دشوار. از حاشیه و متن این رویداد که هنوز هم برای عده ای مجهول است بفرمایید؟ بخشی از حرف ها اگر مصلحت بود که زده شوند، خود ایشان می گفتند. اگر نگفته اند لابد مصلحتی در آن دیده اند. هنوز هم از این حادثه فاصله نگرفته ایم که بتوانیم همان طور که راحت در باره مسائل دهه 60 صحبت می کنیم، حرف بزنیم، لذا از من نخواهید مطلب را باز کنم، چون اگر مصلحت بود خود حاج آقا می فرمودند. اما در خصوص بیان حاج آقا که فرمودند آقای هاشمی این مسئولیت را به بنده تفویض کردند، مطلب این است که پس از رفت و آمدهای بسیار و گفتگوها، بالاخره آقای هاشمی در انتهای مسیر اقدام به ثبت نام نکردند، اما قبل از آن تصمیم داشتند این کار را بکنند و موضوع را سبک سنگین می کردند. حاج آقا این اواخر وقتی بحث می شد می فرمودند: بین نیت و شخصیت آدم، با رفتار و اعمالش فاصله قایل شوید! چون آدم های خوبی هستند که در زندگی کارهای خوبی هم کرده اند،اما بالاخره در زندگی انسان، ممکن است چند نقطه سیاه هم پیدا شود. همه شخصیت یک فرد را، به خاطر چند اشتباه نباید لکه دار کرد. نکته دوم این است که ما نمی توانیم نیت آدم ها را بخوانیم! وقتی سابقه کسی حاکی از آن است که فداکاری هایی داشته، زحماتی کشیده، خدماتی کرده و از خودگذشتگی هایی داشته، نمی توانیم به این سادگی ها نیت او را زیر سئوال ببریم. ممکن است کارش را نپسندیم و با او مقابله هم بکنیم، ولی اینکه نیت خوانی و شخصیتش را لکه دار کنیم، صحیح نیست. حاج آقا همیشه می فرمودند: در مورد آقای هاشمی این اطمینان را دارم که ایشان از روی احساس تکلیف و وظیفه اقداماتی را انجام می دهد. حاج آقا در عین حال می گفتند: به کارهای ایشان اصلاً اعتقاد ندارم... و به واقع هم، بسیاری از رفتارهای آقای هاشمی، حتی از قبل از دوره ریاست جمهوری نقد داشتند و در دوره ریاست جمهوری ایشان هم، از منتقدین جدی ایشان بودند و تا این اواخر هم کارهای ایشان را قبول نداشتند و حتی در جلساتی هم که ایشان مدیریت آن را به عهده داشتند، هیچ وقت شرکت نمی کردند، اما به هیچ وجه اجازه نمی دادند کسی اسائه ادبی به ایشان بکند. حاج آقا برای مجمع تشخیص مصلحت حکم داشتند، ولی فقط یک بار در جلسه اول یا دوم رفتند و دیگر هیچ وقت نرفتند! می فرمودند:آقایان هستند و لذا دلیلی برای شرکت و ایجاد تنش نمی بینم! حاج آقا نه در شورای مجمع تشخیص و نه در شورای انقلاب فرهنگی شرکت نمی کردند. حضرت آقا بارها فرموده بودند: آیا این حکم را تمدید کنم؟ و حاج آقا پاسخ داده بودند: فرد دیگری را بفرستید، چون من به این جلسات نمی روم! در مورد ریاست مجلس خبرگان هم،حاج آقا واقعاً معتقد بودند که این یک غنیمت نیست، بلکه ادای تکلیف است. کما اینکه اصل ورود حاج آقا به خبرگان بر اساس تکلیف بود، چون آقایان گفتند: با از دنیا رفتن چند شخصیت بزرگ مثل آیت الله مشکینی، وضع مجلس خبرگان به گونه ای است که اگر خدای ناکرده حادثه ای اتفاق بیفتد، رأی این جمع برای اینکه یک نفر دیگر را تعیین کنند، از طرف مردم و مراجع وزن و حجیت لازم را ندارد و اگر کسی مثل شما بیاید و تأیید کند،همه حجت دارند و مراجع هم شما را می پذیرند. حاج آقا می گفتند:من هرگز خودم را به رأی دیگران نگذاشته بودم، اما اینجا چون احساس کردم تکلیف شرعی است به میدان آمدم. ریاستشان هم به همین دلیل بود. *روزها و ماه های آخر حیات ایشان چگونه گذشت؟ مخصوصا آن روز آخر؟ حاج آقا همیشه می فرمودند که: ان شاءالله تا 120 سال در خدمتتان هستیم! با بعضی از آقایان شوخی می کردند و می فرمودند: نماز همه تان را خودم می خوانم! فکر حاج آقا هم همین بود و می فرمودند: از خدا خواسته ام به من فرصت بدهدتا کار بیشتری بکنم. واقعیت هم این است که حاج آقا در این سن و سال و با آن جسم بیمار، حقیقتاً خیلی کار می کردند. الان که بخش هایی از کارهای حاج آقا به من محول شده است، متوجه هستم که ایشان چقدر کار می کردند. تازه من کار سیاسی نمی کنم که آن بارهای سنگین سیاسی را هم به دوش بکشم. کارهایی که گاهی اوقات به اندازه یک جمله است، اما همان یک جمله، یک ماه انسان را پیر می کند! یادم هست ایشان در انتخابات، فشار روحی فوق العاده زیادی را تحمل کردند. همان یک جمله کافی بود که انسان را پیر کند و حاج آقا این ظرفیت را داشتند و با همین وضعیت و همه فشارها کارهایشان را هم انجام می دادند و روزانه بالای هشت ساعت کار می کردند، می خواندند و می نوشتند. بعد از سکته لبنان، ظرفیت قلب حاج آقا از نزدیک به 30 درصد تجاوز نمی کرد و در سال های اخیر به زیر 20 درصد رسیده بود! این حادثه باعث شد ظرفیت قلب حاج آقا به زیر پانزده درصد برسد! وقتی حاج آقا در حالت کما بودند و پرونده پزشکی ایشان توسط آقایان پزشکان بازخوانی می شد، خیلی ها تعجب می کردند که حاج آقا با این قلب، در طی این سال ها چگونه راه می رفته اند؟ خروجی قلب برای راه رفتن هم کافی نبود، ولی حاج آقا با این قلب کار هم می کردند! در هر صورت دکتر دو سه روز حاج آقا را در C.C.U نگه داشت و به ایشان گفت: شما نباید فعالیت کنید، چون قلب دیگر ظرفیت لازم را ندارد، ولی حاج آقا دو باره از فردای آن روز، به دفترشان در دانشگاه آمدند و بسیاری از حساب و کتاب هایشان را در همان روزهای آخر در دفترهایشان نوشتند. حدود دو هفته آخر، زمان های طولانی را در دفتر بودند و کارهایشان را دقیقاً نوشته اند که موجود است. کارهای باقیمانده را ارجاع داده بودند. اظهارات ایشان در روزهای آخر را، از کسانی که به ملاقات ایشان می رفتند، شنیده ام که کاملاً نشان می دهد ایشان خود را آماده کرده بودند. روز آخر خدمتشان رفتم و گفتم: «حاج آقا! فکر می کنم برای شما خوب نیست به مرقد امام تشریف ببرید.» فرمودند: «خیر، حالم بد نیست، برویم.» *شما همراهشان بودید؟ بله، ظاهر حاج آقا ،خیلی بدتر از قبل نبود. آنجا هم که نشسته بودند کمی فشارشان پایین بود، ولی سر وقت قرصشان را دادیم و خوردند. موقع برگشتن هم، حاج آقا تا خانه شوخی می کردند و می خندیدیم و مشکل خاصی ندیدم. بعد هم برای نماز و ناهار تشریف بردند و من از خدمتشان مرخص شدم. شاید به فاصله پنج یا ده دقیقه بعد از ناهار دچار عارضه قلبی می شوند. اقدامات حاج آقا در ماه های آخر نشان می دهد ایشان به تدریج برای رفتن، آمادگی کسب کرده بودند. نمونه اش بعضی از کارهایی است که ایشان مدت ها بود انجام نمی دادند، از جمله، یکی از موارد مهم این بود که به ایشان می گفتیم فکری برای هیئت امنای دانشگاه بکنید، چون آقا به ایشان سپرده بودند اصلاحیه هیئت امنا را بنویسید و حاج آقا پشت گوش می انداختند و هر بار هم که به ایشان می گفتیم، می فرمودند: حالا باشد، ببینم! اما حدود فروردین امسال، فرمودند: می خواهم بروم و با آقا صحبت کنم و مجدداً برای این تغییرات از ایشان اجازه بگیرم. ایشان آن بار اعمال ولایت کردند. این دفعه هم باید بروم و اجازه بگیرم و بخواهم که اساسنامه را تغییر بدهند. حاج آقا رفتند و با آقا صحبت کردند و موقعی که برگشتند، با سرعت تغییرات مختصری در اساسنامه دادند. متن قبلاً چندین بار اصلاح شده بود. یک روز هم آوردند و به من فرمودند: امضا کن! دیدم حاج آقا دارند پیگیری می کنند، یعنی اساسنامه را دستشان گرفته اند و دارند یکی یکی امضا می گیرند، در حالی که قبلاً این عجله را در ایشان ندیده بودم. بعد فرمودند: به سرعت اساسنامه را ثبت کنید. نمونه های دیگری هم هست که به نظر می رسد ایشان در شرایطی بودند که برای رفتن آماده می شدند. *در دوران بستری بودن ایشان، چه واکنش هایی برایتان جالب بود؟آن روزها بر شما چگونه گذشت؟ وضعیت این بزرگان در حیات و مماتشان، متضمن نکته ای است که گفت: «کار پاکان را قیاس از خود مگیر». نکته ای که برای ما بسیار جالب بود و در رشد و ارتقای همه اطرافیان حاج آقا خیلی اثر گذاشت، این بود که ممات ایشان هم به اندازه حیاتشان، مؤثر و درس بود. در واقع ایشان درآن دوره هم، پالایشی را انجام دادند. بسیاری از آقایانی که در طی چهار ماه و نیم از حاج آقا پرستاری کردند و عده زیادی را هم شامل می شدند، واقعاً لطف داشتند. بسیاری از آنها، حاج آقا را در دوران به هوش بودن ندیده بودند، اما بسیار تحت تأثیر حاج آقا قرار گرفته بودند و نوعی دلبستگی بین آنها و حاج آقا ایجاد شده بود، به طوری که روزی که حاج آقا از دنیا رفتند، اینها زار می زدند! در حالی که اصلاً در عمرشان هم ایشان را ندیده بودند و تیپ خیلی هایشان نمی خورد که در این وادی ها باشند، اما خیلی جالب بود که بسیاری از آنها تحت تأثیر حضور حاج آقا قرار گرفته بودند. خیلی از آنها حتی می آمدند و آنجا می نشستند و قرآن می خواندند. حاج آقا در بیمارستان بهمن که بودند، در تخت کنارشان، یک افسر نیروی انتظامی را آوردند که دچار عارضه قلبی بود و او را عمل کردند. دو سه روز همان جا بود و روز چهارم او را به بخش منتقل کردند. بیش از 40 سال هم نداشت. صبح اول وقت فردایی که او را به بخش منتقل کردند، خانمشان با هراس آمد و گفت شوهرم صبح زود از خواب پرید و گفت حاج آقا را خواب دیدم که به من گفتند: «جوان! بلند شو برو!» پرسیدم: «چطور؟» گفتند: «تو شفایت را گرفتی و حال ات خوب شده است! بلند شو برو!» گفتم: «حاج آقا! شما که این چیزها را بلد هستید، چرا یک فکری به حال خودتان نمی کنید؟» ایشان جواب دادند: «مشیت الهی تعلق گرفته است که فعلاً همین جا بخوابم.» ایشان تیپی نبود که از این نوع اصطلاحات استفاده کند و معلوم بود دارد عین واقع را نقل می کند. شبیه به این نکات متعدد بودند و بسیاری از کسانی که آنجا بودند و ما آنها را نمی شناختیم، برایمان نقل می کردند. آدم هایی بودند که بعد هم رفتند و دیگر معلوم نیست همدیگر را ببینیم و دلیلی برای مجیزگویی نداشتند. حتی مسیحی هایی بودند که آنجا آمدند و دعا خواندند. می گفتند: ما به حاج آقا علاقه داریم و به دعا و توسل معتقدیم. از همه اقشار و گروه ها و حتی کسانی که با عقاید حاج آقا هم موافق نبودند، برای عیادت به بیمارستان می آمدند. *هیچ وقت هوشیاری ایشان به سطح لازم نرسید؟ چون اخبار ضد و نقیض زیاد بود. خیر، گاهی اوقات حر ف هایی زده می شود. برخی بر اساس خواب هایی هستند که افراد دیده اند. البته نمی شود خواب را حجت دانست. یکی از بزرگان می گفت: هر وقت برای رهبر معظم انقلاب پیغامی داشتم به واسطه فردی و از طریق آقای مهدوی به ایشان می رساندم. حالا آن آقایی که واسطه من و آقای مهدوی بود از دنیا رفته است. این قضیه را آقای روحانی و آقای نهاوندیان از قول آن آقا نقل می کردند که: این بار هم در خواب به آن آقا گفتم: سر قضیه مذاکرات، مطلب را به آقای مهدوی برساند که ایشان هم به آقا بگویند! آن آقا گفت: شما که می دانی ما از دنیا رفته ایم. گفتم: پس می روم و مستقیماً به خود آقای مهدوی می گویم. آن آقا گفت: آقای مهدوی که پیش ماست. قضیه مربوط به شبی است که حاج آقا حالشان بد شد و ایشان را به بیمارستان بردیم. پرستاری که آنجا کار می کرد، در روز احیا که حاج آقا را ماساژ داده بود، می گفت: همان شب حاج آقا را خواب دیدم، گفتند: من رفته بودم، شما دو باره به زور مرا برگرداندید. این نوع مطالب بیش و کم بیان می شد. چیزی که مشخص هست، این است که از همان ابتدا، موضوع عدم بازگشت ایشان تقریباً قطعی شده بود، چون زمان نرسیدن اکسیژن به مغز طولانی شده بود و تقریباً همه ما این اطمینان را داشتیم که حیات ایشان برگشت ناپذیر است! خود من در هفت هشت کمیسیون پزشکی با حضور وزیر بهداشت و پزشکانی که از خارج آمدند، از جمله پروفسور سمیعی و اگر اشتباه نکنم دکتر کاویانی، شرکت کردم و همه می گفتند: نهایتاً یک جور حیات نباتی خواهند داشت و به بازگشت ایشان دل نبندید! می گفتیم: ما وظیفه مان را انجام می دهیم. *تغییر تیم پزشکی وفضای معالجه تأثیری در وضعیت ایشان هم داشت؟ چون فضای بیمارستان بهمن، یک فضای عمومی بود، متأسفانه عفونت ایجاد می شد. بار آخر عفونت ایجاد شده خیلی به ایشان صدمه زد که بخشی از آن مربوط به فضای عمومی بیمارستان بود. هر چند ایشان در بهترین نقطه بیمارستان قرار داشتند، اما متأسفانه سیستم های ما، کلاً از لحاظ عفونت بسیار مستعدند و اصل عفونت هم از راه لوله های اکسیژن می آید و فقط مربوط به محیط اطراف نیست. هر قدر هم استریل کنید، متأسفانه آن لوله ها منشاء عفونت هستند. عفونت های بیمارستانی هم غیرقابل درمان اند، به خصوص فردی که در چنین شرایطی قرار دارد، لذا ایست قلبی آخر حاج آقا ناشی از شدت عفونت بود و هر قدر هم آنتی بیوتیک دادند، نتوانستند بخشی از عفونت را مهار کنند. انتقال ایشان از بیمارستان بهمن به این دلیل بود که شاید بشود یک مقدار محیط را استریل تر و یک سری روش های درمانی دیگر را هم امتحان کرد، چون آقایان با بخشی از روش های درمانی اعمال شده موافق نبودند و برای انجام روش های دیگر، ایشان را جابه جا کردیم که مؤثر هم واقع نشد.
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[مشاهده در: www.afkarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها