تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836711365
زندگی های زیرپوستی درسرویس های بهداشتی
واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: دو نفری دنبال پریز برق می گردند، یکی سیم را گرفته، آن یکی، خود دستگاه موبر را. مثل آدم های سرگردان، دور خودشان می چرخند و آخر سر هم وارد قسمت زنانه می شوند: «هووو برو بیرون م. . . » زنی از داخل، فحش آب نکشیده ای نثارشان می کند.جوابش را می دهد: « خو می خوام صورتمو بزنم، پیریز کجاست؟» معلوم نیست دستگاه موبر صورتی رنگ زنانه را از کجا آورده اند، سواد هم ندارند که تابلوی فلزی «دستشویی بانوان» را بخوانند. زن، آن سوی دیوار را با دست چپش نشان می دهد: « مردونه اون طرفه.» این را با عصبانیت می گوید، کلافه است. می روند «مردانه»؛ آ نجا بلبشویی به راه است، فضای جمع و جور توالت، شبیه همه چیز است، جز توالت. یکی با تیغ ریش می زند، آن یکی سیگار می کشد و با دوستش حرف می زند، یکی هم بلوز قرمزرنگی را داخل روشویی انداخته با انگشتان سیاه به آن چنگ می زند، مایع دستشویی به زور از ظرف خارج می شود، آن هم قطره، قطره. همه اینها در جایی کوچکتر از ٧،٦ متر. « آقااااا نشور، مگه نمی گم این جا نشور.» این صدای «حسین» است، مرد حدودا ٦٠ ساله ای که جلوی در ورودی را تی می کشد. چکمه پلاستیکی و روپوش سفیدرنگی تنش است، صورتش از شدت عصبانیت برافروخته شده: «خوب بابا... ! تموم شد. » صاحب بلوز قرمز دوست ندارد تابلوی « لطفا از شستن لباس خودداری کنید» را ببیند. جوابش را می دهد و می رود جلوی در، تا می تواند بلوزش را می چلاند: « اووووو دستتو بگیر پایین، شلوارمو خیس کردی!» شلوغ است، شلخته، پر سر و صدا. سرویس بهداشتی پارک حقانی؛ پارکی در دل شوش، دروازه غار. جایی که این روزها، پرآوازه شده به معتادان، به کارتن خواب ها، چند سرویس بهداشتی دارد که در زندگی روزمره معتادان که ساکنان همیشگی این پارک ها هستند، نقش حیاتی دارد. آنها این جا در همین فضای چند متری، خیلی کارها می کنند. همین که آب باشد و چند قطره مایع شوینده، برای شان کافی است تا صورت شان را اصلاح کنند، حمام بروند، لباس بشویند، آب بخورند و... صدای قیژ قیژِ باز و بسته شدن در فلزی دستشویی ها مدام شنیده می شود. حسین از دست شان کلافه است: «خیلی اذیت می کنن، همش می رن و میان. اعصابمو خرد کردن.» با همان چند دقیقه ایستادن جلوی در دستشویی، می شود، حدس زد، این جا تا شب، تا ساعت ٨ و ٩، چه خبر است. حسین روزی ٤،٣ بار که نه، ١٠ باز این جا را تی می کشد، دست هایش دیگر رمق کار کردن ندارند: «١٥ ساله اینجام، ساعت ٣٠: ٥ صبح میام، تا شب.» شب تابستان و زمستانش فرق می کند. صداها بلند می شود، دو نفر با هم بگو مگو می کنند: «هر وقت میان این جا ماجرایی درست می کنن، می رن تو، دو ساعت بعدش میان بیرون، اصلاح می کنن، خودشونو می شورن، هر چی بهشون می گم، اصلا محل نمی ذارن.» حسین با آن جثه کوچک از پس شان بر نمی آید، آنها هم اگر نشئه باشند، جانی ندارند، می آیند و آرام می روند: « بعضی وقتا بو که میاد، می فهمم دارن تو دستشویی می کشن، درو باز می کنم، از یقشون می گیرم، میندازمشون بیرون. » این واکنش حسین است، وقتی دو نفری یا تنها، می روند داخل دستشویی: « این جا زمستون ها بدتره، شلوغ می شه، معتادا از سرما به همین اتاق پناه میارن، چیکارشون کنم، کاری از دستم برنمیاد.» حسین زن و بچه دارد، ماهی نزدیک به یک میلیون تومان حقوق می گیرد و می برد برای خانواده اش در مسعودیه. آنها که دنبال پریز برق می گشتند، تر و تمیز می آیند بیرون: «اینو می بینی، خاطرخواه رفیق ما شده، صبح تا شب تو خواب می گه خسرو خسرو.» اشاره اش به سودابه است. زن پیری که جلوی سرویس مردانه ایستاده. پوزخندی می زند و بی توجه به وراجی های مرد، راهش را می گیرد و وارد دستشویی مردانه می شود: « خانم کجا بیا بیرون ببینم.» حسین سرش داد می زند. سودابه ولی یک چیزهای نامفهومی زیر لب می گوید و به بهانه دست شستن می رود داخل. همان جا؛ دستشویی زنانه سودابه، کمی بعد، سر از بخش زنانه در می آورد. روسری اش را مدام باز و بسته می کند: «چیزی نداری بخورم؟» این را به «نجات» می گوید. زن عرب زبانی که سنگینی بدنش را روی صندلی درب و داغانی انداخته و به موبایلش نگاه می کند: « نه ندارم.» با گوشه چشم نگاهش می کند، سودابه بی خود و بی جهت این طرف و آن طرف می رود: « یه ساندیس دارم، ولی گذاشتم با شیشه بخورم، گشنمه.» در دستشویی را باز می کند و می رود داخل و بعدش سکوت. «مریض شدم بس که این جا آشغال و کثافت تمیز کردم.» ٦ صبح تا ٦ عصر، مشغول تمیز کردن است. در دستشویی که ماجرا زیاد دارد، از دعوا و عربده کشی تا دزدی و آدم کشی. « همین هفته پیش، یکی رو این جا کشتن.» دیگر عادت کرده. روی صندلی نشسته مراقب است، کسی دست از پا خطا نکند: «نمی ذارم کسی داخل دستشویی، مواد بکشه. هر کی می خواد، بره بیرون.» دستشویی زنانه، خلوت تر است، زنان می آیند، وارد توالت می شوند، آرایش می کنند و می روند. بعضی وقت ها هم یواشکی، موها و تن را می شویند. «اینجا خیلی خطرناکه، شب ها کسی جرأت نمی کنه از این طرفا رد بشه.» نجات ١٠ سال است اینجاست، صبح ها از بین همین کارتن خواب ها و معتادان مسیر پارک را در پیش می گیرد، برای یک میلیون و ١٢٨ هزار تومان با عیدی؛ سرپرست خانواده است. این جا نه غذا می خورد نه می خوابد: «روزی دو بار کل دستشویی ها را می شورم، هر وقت اینها میان داخل دستشویی، کثیف می کنن، مجبورم دنبالشون برم، تمیز کنم»؛ اینها یعنی کارتن خواب ها، معتادها. «یه روز چند دقیقه رفتم بیرون، برگشتم دیدم کیف و موبایلمو بردن.» ساعت ٦ که می شود، برای «نجات» فرقی نمی کند، کسی می خواهد بعدش دستشویی برود یا نرود، در را قفل می کند و می رود. « این جا امنیت نداره.» ساکنان پارک هم همان جا، داخل پارک، کارشان را می کنند، این را از بوی تند ادرار کنار دیوارها می شد فهمید. همزیستی مسالمت آمیزش با همسایه ها، سال هاست که ادامه دارد. درست مثل «اکرم»؛ سرویس کار پارک بعثت. پارکی در جنوب شرق تهران؛ پارک پایانه ها. پارک بعثت؛ سرویس بهداشتی مسافران همه چیز سرجایش است، مرتب، تمیز. درِ ٦ دستشویی نیمه باز است، خبری از دستمال و توالت فرنگی نیست اما هر ٦ توالت سالم اند، نه شلنگی روی زمین است، نه آبی چکه می کند، نه پشت در نوشته «خراب است.» سیفون هم دارد، «اکرم» جلوی در نشسته، روی یک کارتن. مادر و دختری هم کنارش. از شهرستان آمده اند، چهارمحال و بختیاری، ماشین شان خراب شده: «بردیم تعمیرگاه، منتظریم درست بشه که راه بیفتیم.» زن میانسال نشسته کنار «اکرم» درد دل می کند. ظهر پاییز، پارک خلوت است. پارک بعثت که بیش از ١٠ دستشویی دارد: « یک ساله آمدم اینجا، قبلا خیاط بودم، پیراهن مردانه می دوختم، شوهرم که افتاد زندان، مجبور شدم بیام اینجا.» اکرم اینها را می گوید. «اینجا» را مادرش معرفی کرده. مادری که همان موقع با ظرف غذا از راه می رسد. امروز ناهار، اشکنه است. ظهر که می شود، هوا هم که خوب باشد، مادر و خواهرش از دستشویی های کناری می آیند، سفره ای پلاستیکی پهن می کنند و همان جا، روی زمین کنار دستشویی، ناهار می خورند. آن روز خواهرش نیامد، مادرش که ریحانه صدایش می کنند، فارغ از کار، سر سفره نشسته، پیاز و نان را خرد می کند، ٢٠ سال است سرویس کار پارک بعثت است: «وضع این جا همینه که می بینی.» بی اعصاب است. این را می گوید و لقمه را دهانش می گذارد. اکرم ولی دنبال حرف های مادر پیرش را می گیرد: «اینجا همه جور آدمی میاد، معتاد، فراری، مسافر. آدم های معمولی هم هستن، شب های جمعه بیشتر می شن.» اکرم، از ساعت ٦ صبح تا ٩ شب کار می کند. «رسول» پسر دوساله اش که تازه عمل قلب کرده، همان اطراف است. صبح تا شب با او داخل دستشویی زندگی می کنند. اتاقک ٣،٢ متری که به زور یک نفر در آن جا می شود و پر از خرت و پرت است، زیرانداز، کاسه و بشقاب، بقچه، پتو و... می پرسم، بچه تو دستشویی اذیت نمی شه؟ لقمه اش را قورت می دهد و می گوید: « عزیز چیکار کنم، چاره ندارم، مجبورم، کجا بذارمش.» جایی ندارد برای نگهداری بچه. ٣ فرزند دیگرش خانه هستند، خیابان اتابک منصور. «تو دستشویی های این پارک، خانوادگی کار می کنیم.» این را با خنده تلخی می گوید. دستشویی هواکش دارد، زمستان ها را می شود داخل اتاقک اش بگذراند، تابستان ها ولی گرم است: «بعضی وقتا بوی دستشویی قابل تحمل نیست اما چیکار کنم، مجبورم بشورم. این قدر با جوهرنمک کار کردم، دستام خراب شده.» نگاهی به دست هایش می کند، زبر و خشک است. چادر گلدارش را می کشد روی سرش و دادی سر «رسول» می زند: « بچه بیا اینجا.» ٣٤ ساله است، برای ماهی ٨٠٠ هزار تومان، هر روز آفتاب نزده، می آید که دستشویی تمیز کند و مراقب باشد کسی کاری نکند: « این جا که چیزی نداره بدزدن، ما برای این، این جا هستیم که خلافی داخل دستشویی از کسی سر نزنه.» نگهبانی می کند، هر روز ماجرایی دارد، از افرادی که مشکل جنسی دارند و با شکل و شمایل مردانه، وارد دستشویی می شوند تا دختران فراری که از شهرشان به تهران پناه آورده اند و به خاطر بی پولی و بی جایی، دست به دامنش شده اند که یک شب همان جا، داخل همان اتاقک بمانند: «چند روز پیش دختر ١٧ساله ای اومده بود می خواست شب بمونه، بیرونش کردم، برام مسئولیت داره، دلم براشون می سوزه اما کاری نمی تونم بکنم، با همین بی پولی گاهی بهشون پول می دم. یک بار هم با یکی درگیر شدم، دختره و پسره می خواستند با هم برن دستشویی، زنگ زدیم نگهبان پارک اومد بردشون.» زانوهایش ساییده شده، از بس دولا راست شده و زمین را تمیز کرده، پنجشنبه ها کارش دو برابر می شود.» می پرسم تا حالا شده از شما دزدی کنن؟ « بله شده، چرا نشه، خیلی ها می آیند این جا و از من پول می خوان، معتاد، مسافر، آدم های فقیر اما چند باری هم دزد اومده از بالای دستشویی وارد شده و کیفم را زده. از این اتفاق ها زیاد می افتد.» پارک بعثت، سرویس بهداشتی مردان از این اتفاق ها برای اسماعیل هم می افتد، مرد ٥٤ سا له ای که آن طرف پارک، ضلع شرقی دریاچه بعثت، سرویس کار است: « از همه بیشتر معتادا ما را اذیت می کنن، می خوان حمام کنن، اصلاح کنن، ما نمی ذاریم.» ماجرای خفت گیری ریحانه، مادر اکرم را خوب یادش است. ماجرایی که خود ریحانه تعریف نکرد: «یه بار یکی با چاقو خفتش کرده بود، خیلی براش دردسر شد.» اسماعیل هر روز که می آید تا ١٢ ساعت بعدش، مشغول است، یا تی می کشد یا توالت ها را می شوید، تمیز می کند اما نه به اندازه «برات»؛ مرد سالخورده ای که چند کیلومترها آن طرف تر از پارک بعثت، در پارک آزادگان، همه دستشویی اش را نه فقط به تمیزی که به زیبا بودن می شناسند. پارک آزادگان؛ دستشویی گلدار دمپایی های صورتی، سبز و سفید و قرمز، ردیف شده، گوشه دیوار تکیه داده اند، این جا قانون دارد، هر کس می خواهد وارد دستشویی شود، اول باید کفش ها را در بیاورد، دمپایی به پا کند و بعد برود داخل. این قانون دستشویی آقا «برات» است؛ دستشویی که در دل پارک آزادگان است، پارکی در جنوبی ترین جای تهران. هر کس وارد می شود، دلش نمی خواهد بیرون بیاید. بس که فضایش زیبا و دلنشین است. از دور، شبیه گلخانه است، داخلش اما مثل خانه است، یک خانه باصفا، با تابلوهایی که به دیوار زده شده و فرش کوچکی که فضای داخلی را پر کرده، زیرش هم موکت دارد با کاناپه ای برای استراحت. کنار هر توالت، یک گلدان است، گلدان ها همه مصنوعی اند: «اول طبیعی بودن اما وقتی مواد شوینده می خورد به ریشه شون، خراب می شدن، برای همین، جاشون مصنوعی گذاشتم.» برات، ١٠ سال است که این جا کار که نه، زندگی می کند: « اول گل ها کم بود اما هر چی گذشت، به گل ها هم اضافه شد، یا خودم می خرم یا مردم برام میارن، این کاناپه را هم یکی با وانت برام آورد.» داخل دستشویی، از بوی نامطبوع و زمین خیس و شلنگ سوراخ و ... خبری نیست، همه چیز قشنگ است، تمیز. بچه ها دو نفری روی کاناپه منتظر مادرشان هستند، مادر مشغول وضو گرفتن است: «واقعا جای قشنگیه، من خیلی جاها رفتم اما چنین چیزی ندیده بودم. پارک که می آیم، بچه ها همون اول می خوان بیان اینجا.» می گوید: «آقا برات اجازه نمی ده کسی بدون دمپایی وارد بشه.» آقا برات ٦٣ ساله، روزی چند بار این جا را نمی شوید، می سابد. آن قدر وسواس دارد که هر بار ترکیب جدیدی از شوینده ها را کشف می کند. آخرین بار هم دو پودر شوینده و جرم گیر را قاطی کرد، چون مواد شیمیایی بود، کف کرد و بالا آمد و به آرنجش رسید، دستکش دستش بود اما پوستش را قلفتی کند. نشانم می دهد. «اول که اینجا رو دیدیم، اصلا باورمان نمی شد دستشوییه، ایده خوبیه، خیلی تر و تمیزه، خدا خیرش بده، وقتی فضا این قدر تمیزه، دیگه کسی هم دلش نمیاد کثیف کنه.» اینها را «نرگس» می گوید. برات این دستشویی را تا ساعت ٣ صبح باز نگه می دارد، پنجشنبه جمعه ها، همین جا می ماند، در اتاقکی کنار دستشویی مردانه. حالا پس از ١٠ سال، زانوهایش درد می کند، کمی خم شده به جلو راه می رود: « قبلا باغبون بودم اما چون خیلی زانویم درد می کرد، آمدم دستشویی، حالا هم گلکاری می کنم، هم سرویس کارم.» قبلا به کارش خرده زیاد می گرفتند. مسئولان شهرداری، دستشویی را یک دستشویی واقعی می خواستند: «می گفتند، مگه این جا سالن عروسیه، اول اجازه نمی دادن اما بعد با آنها صحبت کردم و افرادی رفتن و قانع شان کردن. مردم هم برای شهرداری مرکزی نامه نوشتن، یک هفته بعد، گفتند برو هر کاری می خوای بکنی بکن.» همه زحمتش با خود «برات» است. او فرش ها را هر هفته می شوید، هر چند وقت یک بار هم ١٠ کیلو سرکه به زیر فرش ها می زند تا اگر حشره ای باشد، از بین برود: «مردم این جا را مثل خانه شان می دانند، واقعا هم رعایت می کنند.» پنجشنبه ها رفت و آمد به این دستشویی، به ٢ هزار نفر هم می رسد. روزهای عادی ولی خلوت تر است، ٥٠، ٦٠ نفری می شوند. «شهرداری فقط به من جوهرنمک و مایع دستشویی می ده، بقیه را از جیب خودم پرداخت می کنم.» برای همه این کارها، گلکاری ها، تمیزکاری ها و ... ماهانه یک میلیون و ١٠٠ هزار تومان حقوق می گیرد، حالا آوازه آقا برات به خیلی جاها رفته. « تا حالا چند بار از محیط زیست و صداوسیما و شرکت نفت، ازم تقدیر شده، ماهواره هم منو نشون داده.» «برات» قبلا؛ دهه ٥٠، هتل ونک کار می کرده، باغبان بوده. حالا رماتیسم دارد، به خاطر استفاده زیاد از آب، شوینده ها، خم و راست شدن ها: «دستشویی باید تمیز باشه، اگر کثیف باشه، مسجد هم نمی شه رفت، چون نجس می شی، خیلی از بچه ها هم هستن که به خاطر همین موضوع، تا ظهر خودشونو تو مدرسه نگه می دارن. چون دستشویی های بیرون معمولا تمیز نیستن.» محوطه دستشویی آن قدر تمیز است که برات بدون کفش راه می رود. خیالش راحت است. هر چقدر این دستشویی خاطره انگیز است و محیطش خاص، دستشویی ونک، شرایط دیگری را تجربه می کند. میدان ونک؛ سرویس بهداشتی زنان درِ آبی رنگ توالت، سنگین است، به زحمت باز می شود اما بسته نمی شود. با یک دست باید در را نگه داشت، با دست دیگر شلنگ را. این ساده ترین شرایطی است که با رفتن به دستشویی میدان ونک، می شود تجربه کرد. همان دستشویی که درست ١٠ سال پیش به عنوان نخستین دستشویی مکانیزه افتتاح شد تا تهرانی ها برای نخستین بار، با مفهوم جدیدی از سرویس بهداشتی آشنا شوند. دستشویی که دستمال داشت، مایع دستشویی خوشبو و خوش رنگ، سیفونی که پس از پایان کار تنها با اشاره کف دست، کشیده می شد، شلنگ اتوماتیک داشت و خود به خود به جای قبلی اش برمی گشت و روی زمین نمی افتاد و . . . همه اینها هم تنها با انداختن یک سکه ٥٠ تومانی اتفاق می افتاد. افراد ١٠ دقیقه برای اجابت مزاج فرصت داشتند، بعدش بوقی به صدا در می آمد که یعنی وقت به پایان رسیده، خیلی ها ولی قبل از آن کارشان را تمام می کردند. چند سالی نگذشت که همین شرایط خوب، تبدیل به کابوسی برای مسئولان شد، کم کم شنیده شد که معتادان همین دستشویی های مدرن را محل امنی برای خود کرده اند و در همان ١٠ دقیقه فرصت داشتند تا تجهیزات داخلی را بدزدند. مدت زمان زیادی طول نکشید تا این دستشویی ها به سرنوشت دستشویی های قبلی دچار شوند. حالا سرویس های بهداشتی، دیگر نه مکانیزه هستند و نه مدرن و نه حتی عادی. آنها پایین ترین سطح از دستشویی های شهری هستند. درها نیمه باز است، صندوق فلزی که رویش نوشته سکه بیندازید، هنوز کنار ٤ توالت خودنمایی می کند، دیگر اما کاربردی ندارد، در همیشه نیمه باز است، داخل، همان شلنگ معمولی سفیدرنگ پلاستیکی است که در خانه های قدیمی پیدا می شود، از دستمال هم خبری نیست. قرار بود ارتباط دست با فضای داخل سرویس ها کم و حتی صفر باشد، حالا ولی با همان کشیدن درِ سنگین آبی رنگ، نه تنها ارتباط به صفر نرسیده که تنگاتنگ هم شده وقتی برای نگه داشتن در، افراد مجبورند چنددقیقه ای هم در را از داخل هل دهند تا باز نشود. در سیستم قبلی تمام نورها فیلتر آبی داشتند تا معتادان نتوانند رگ شان را پیدا کنند و داخل دستشویی تزریق کنند و فضایی برای مخفی کردن مواد پیدا نکنند، اکنون اما کسی به فکر فیلتر آبی و قرمز نیست، همین که روشن است و چراغی دارد، کافی است. از همه اینها عجیب تر، تبدیل یک سرویس کاملا مکانیزه به سیستم کاملا قدیمی است، سیستمی که حتی سیفون ندارد: « تو سیستم قبلی دستشویی خودکار بود و با نشان دادن کف دست کنار در، خود به خود سیستم هم به کار می افتاد، با تغییر سیستم، سیفون هم کار نمی کنه. به خاطر همین هر بار کسی میره توالت، پشتش باید یک آفتابه آب بریزم، هر شب هم یک دبه ٢٠ لیتری آب خالی می کنم تو هر توالت، تا بو و فضولات از بین برده.» این شرایط «فاطمه» است، زنی ٣٩ ساله که شبانه روز در دستشویی ونک، کار و زندگی می کند و مجبور است، خیلی چیزها را تحمل کند، برای ٨٠٠ هزار تومان حقوق ماهانه. می پرسم چرا دیگر مکانیزه نیستند: « من دو ساله اینجام، از وقتی آمدم این جا همین طوری بود اما قبلی ها می گفتن که مردم خوب استفاده نمی کردن، حتی چند مورد بوده که کسی داخلش گیر کرده و زنگ زده بودن از بیرون مامور اومده در را باز کرده.» اوایل سال ٩١ بود که سرویس های بهداشتی مکانیزه، به یک باره شکست خورد و به دستشویی های قبلی و حتی بدتر، تغییر شکل دادند. همان موقع گفته شد، برخی از نگهبانان به خاطر کمبود بودجه شهرداری، اخراج شدند، برخی هم سرقت اشیای داخلی توالت ها از سوی معتادان را بهانه کردند و عده ای هم گفتند که لوله کشی ها نامناسب بود اما فاطمه حرف دیگری می زند: « مردم ما فرهنگ استفاده از مدل مکانیزه دستشویی ها را نداشتند، کسی بهشان آموزش نداد، به همین خاطر هم درست استفاده نکردند. همین مدل قدیمی به درد مردم می خوره، مردم حتی اصول اولیه بهداشت را رعایت نمی کنن، هر چی در دستشویی استفاده می کنن، به جای سطل آشغال می اندازند تو چاه. همین هم شده تا چند بار توالت ها بگیره و فنر زدن تا باز بشه.» کف دستی که از داخل روی درهای آبی رنگ کشیده شده، حالا نه فقط کاربردی ندارد که برای خیلی ها سوال است این به چه دردی می خورد. مژگان یکی از آنهاست، وقتی از فاطمه می پرسد: « کجا سکه بندازم؟» جواب می گیرد: «هیچ جا، شما بفرمایید داخل، اون تزیینیه!» سوالش را ادامه می دهد: «این جای دست چیه؟» می شنود: « اونم چیزی نیست. نقاشیه!» فاطمه روزی چند بار به این سوال ها جواب می دهد. در این دستشویی نه از توالت فرنگی خبری است و نه از اتاق مخصوص تعویض نوزاد: «بعضی ها وارد دستشویی که می شن همون اول می پرسن، مدلش قدیمیه یا جدیده؟ از مکانیزه می ترسن.» درها سنگین است، هر کسی می آید، باید دودستی بکشد تا باز شود: «این درها برای این سیستم نیست که، برای همون موقع مکانیزه اس، وگرنه برای الان همون درهای آلومینیومی قدیمی کفایت می کنه.» مریم، کارمند است، از دستشویی خارج می شود، یک هزاری می گذارد روی میز فاطمه و پانصدی برمی دارد: «اصلا نمی دونستم باید چیکار کنم، دستمو کجا بذارم که در باز بشه، کجا سکه بندازم.» برای سرویس کار دستشویی ونک سوال است: «چرا این همه خرج کردن که به این راحتی تغییرش بدن.» سال ٨٤، وحدتی اصل، مدیر عامل وقت سازمان زیباسازی شهر تهران در مراسم بهره برداری از سرویس بهداشتی میدان ونک گفته بود که برای ساخت هر دستگاه از این سرویس ها با توجه به مدرن بودن تجهیزات، ٣٥٠ هزار تومان برای هر مترمربع هزینه شده. به گفته وحدتی اصل، همان موقع قرار بود، ٦٠ دستشویی تهران مکانیزه شوند. دستشویی هایی که مکانیزه کردن شان خرج زیادی روی دست شهرداری گذاشته. دستشویی های تهران هرکدام داستانی دارد، داستانی که مخصوص خودش است، در پارک بعثت، شوش، آزادگان، میدان ونک و ... مردمی که می آیند و می روند هر بار ماجرای جدیدی را تجربه می کنند، با معتادانش، کارتن خواب ها، مسافران و آدم های معمولی کوچه و خیابان. برای برخی تنها جایی برای توقف ٣،٢ دقیقه ای است، برای آنها که شب ها در پارک ها می خوابند و صبح ها در خیابان اند، محل امنی است. جایی که دایره زندگی شان را کامل می کند. معتادان و کارتن خواب ها معضل سرویس های بهداشتی پایتخت اصغر عطایی، مدیرکل خدمات شهری شهرداری تهران از وضع سرویس های بهداشتی تهران خبر دارد. از دستشویی معتادان پارک حقانی تا سرویس بهداشتی پارک ونک که حداقل امکانات را دارند. او در گفت وگو با «شهروند» می گوید: « واقعیت این است که وضع سرویس های بهداشتی ما، بسیار ضعیف است، با این که شهردار تهران به سرویس های بهداشتی اهمیت زیادی می دهد اما هر منطقه، به دلایل مختلفی، ساماندهی این مکان ها را در اولویت شان قرار نمی دهند.» او از مدیران مناطق شهرداری گلایه می کند: «متاسفانه مناطق شهرداری خیلی روی این موضوع حساسیت ندارند. به هرحال ما می بینیم که شرایط خیلی از این سرویس های بهداشتی با کسانی که از آنها استفاده می کنند، همخوانی ندارد، برای نمونه برخی سرویس ها مانند همان پارک حقانی، مراجعه کنندگانش، معتادان و کارتن خواب ها هستند، در این مناطق باید دستشویی شرایط استفاده را برای این افراد داشته باشد، در این مکان دیگر سیستم مکانیزه جواب نمی دهد.» او ادامه می دهد: «در مناطقی هم که فکر می کردیم شرایطش را دارند، باز هم شاهد بودیم که خیلی از تأسیسات به سرقت رفت، این اتفاق تنها برای سرویس های مکانیزه رخ نمی دهد، دستشویی های معمولی هم مورد سرقت قرار می گیرند، مواردی داشتیم که افراد در آلومینیومی را کنده و با خود برده اند.» عطایی معتقد است که سیستم مکانیزه هم به همین دلیل پروژه موفقی نبود: «متاسفانه فرهنگ استفاده از این سیستم وجود نداشت، اینگونه تغییرات باید به تدریج و در برخی مناطق ایجاد شود، این که می گویید دستشویی ونک که قبلا مکانیزه بوده و الان حتی سیفون هم ندارد، موضوعی است که باید پیگیری شود.» او به شرایطی که در پارک حقانی حاکم است هم اشاره می کند: « ما در جلسه هایی که با عنوان نظام اجتماعی منطقه ١٢ برگزار کردیم، این برنامه را داریم که در کنار سرویس ها، حمامی هم برای این افراد ایجاد کنیم تا این افراد مزاحمتی برای سرویس کاران ایجاد نکنند و خودشان هم راحت باشند.» مدیرکل خدمات شهری شهرداری تهران درباره خفت گیری و سرقت از سرویس کاران هم این توضیح را می دهد: «ما حتما باید ناظرانی در این مناطق داشته باشیم و حتما این موضوع به سرعت برای برخی مناطق تهران صورت می گیرد.» او عمده ترین مشکل سرویس های بهداشتی پایتخت را رفت و آمد معتادان و کارتن خواب ها می داند: «اینها آسیب زیادی به تأسیسات دستشویی ها می زنند، حتی گاهی برای نگهبانان زن و مرد که سالخورده هستند، مشکل ایجاد می کنند و مدیران باید راه حلی برای آن داشته باشند.»
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]
[مشاهده در: www.eghtesadonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها