واضح آرشیو وب فارسی:ایران: مصطفی فروتن، روانشناس شخصیت نوع انسان در طول زندگی اجتماعی و فردی برگرفته از مؤلفه هایی است که نقش بسیار مهمی در زندگی فرد و آینده وی دارد. طبعاً میزان توجه به ملزومات هر مؤلفه، مبین میزان موفقیت هر فرد است. پرخاشگری عوامل مختلفی دارد: 1- سبک های فرزند پروری: (غافل، سهل گیر، سخت گیر و قاطع) نوع برخورد والدین و رفتار با فرزندان در دوره نخست زندگی نخستین لایه تعیین شخصیت فرد است. سبک های آموخته شده و نحوه ارضای خواسته های فرد در کودکی، در بکارگیری آن فنون در بزرگسالی اثبات شده است. 2-الگو برداری ها: داشتن الگوی مناسب در زندگی یکی از نیازهای انسان است زیرا انسان ها علاقه مند هستند که رفتار و کردار خود را مطابق با کسی که مورد علاقه خودشان است انجام دهند و چنین کسانی را راهنما و الگوی زندگی خود قرار دهند. بررسی های انجام شده نشان می دهد که بیشتر کودکان پرخاشگر، والدین خشنی داشته اند. یعنی نه تنها کودک آنها از محبت لازم برخوردار نبوده بلکه از الگوی پرخاشگری موجود در خانواده نیز تأثیر پذیرفته است. خانواده هایی که تابع اصول دیکتاتوری هستند معمولاً رشد فرزندانشان را محدود می کنند. در این نوع از خانواده یک نفر حاکم بر اعمال و رفتار دیگران است که غالباً پدر چنین نقشی دارد اما گاهی اوقات مادر، خواهران و برادران بزرگ تر نیز با دیکتاتوری رفتار می کنند در این گونه خانواده ها فرد دیکتاتور تصمیم می گیرد، هدف تعیین می کند، راه نشان می دهد، وظیفه معلوم می کند، برنامه می ریزد و همه باید به طور مطلق مطابق میل او رفتار کنند و حق اظهارنظر از آن اوست. بچه هایی که در محیط دیکتاتوری پرورش پیدا می کنند ظاهراً حالت تسلیم و اطاعت در رفتارشان مشاهده می شود و همین حالت آنهارا به هیجان و اضطراب وا می دارد. این بچه ها در مقابل دیگران حالت دشمنی و خصومت به خود می گیرند و به بچه های هم سن و سال خود یا کمتر از خود صدمه می رسانند. این افراد از تعصب خاصی نیز برخوردارند و از به سر بردن با دیگران عاجز هستند، در کارهای گروهی نمی توانند شرکت کنند و از اعتماد به نفس ضعیفی برخوردارند و در امور زندگیشان بی لیاقتی خود را نشان می دهند و اغلب در کارها با شکست روبرو می شوند. 3-تأثیر رفتار پرخاشگرانه: عده ای از افراد، پرخاشگری و زورگویی را تقبیح نمی کنند بلکه آنرا نشانه شهامت و قدرت خود می دانند. این افراد اعمال پرخاشگرانه خود و دیگران را مثبت، موجه و حتی لازم می دانند و به آن صحه می گذارند. 4-تشویق رفتار پرخاشگرانه: در مواقعی رفتار پرخاشگرانه توسط والدین و دیگر افراد سبب تقویت مثبت و تثبیت این رفتار می شود. گاه با والدین یا مربیانی روبه رو می شویم که به بهانه آموزش دفاع از خود به کودکی می گویند «از کسی کتک نخور»، «هر کسی تورو زد بزنش» و... که به طور وضوح به جای نشان دادن رفتارهای منطقی در مقابل برخورد با موانع، شخصی را به پرخاشگری بی مورد تشویق می کنند. 5-تنبیه: والدین و مربیانی که در برابر رفتارهای نادرست کودک عصبانی می شوند و به صورت پرخاشگرانه او را تنبیه می کنند در تشدید این رفتار کودک مؤثرند. درچنین مواقعی تنبیه عامل فزاینده و تقویت کننده پرخاشگری است زیرا علاوه بر اینکه سبب خشم و احتمالاً پرخاشگری کودک می شود، شخص تنبیه کننده الگوی نامناسبی برای پرخاشگری کودک می شود. ادامه در شماره بعد
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]