واضح آرشیو وب فارسی:دنیای معدن: دنیای معدن -صنعت فولاد کشور یکی از ده ها صنعتی است که ظاهرا روند خصوصی سازی تا حدود زیادی در آن انجام شده است. در حال حاضر از میان نزدیک به 70 کارخانه تولیدکننده میلگرد تنها یکی از آنها (که عنوان بزرگ ترین تولیدکننده را نیز دارد) نیمه دولتی باقی مانده است.اما با توجه به تغییراتی که از ابتدای هفته جاری در بازار فولاد شاهد هستیم، به نظر می رسد همین یک شرکت نیمه دولتی از چنان قدرتی برخوردار است که می تواند مسیر بازار را برای تعداد زیادی از تولیدکنندگان بخش خصوصی تعیین کند. بر این اساس درحالی که بازار فولاد همچنان از نبود تقاضا برای محصولات خود رنج می برد، یکی از تولیدکنندگان بزرگ میلگرد در کشور از ابتدای هفته جاری با در پیش گرفتن اقداماتی نظیر کاهش چشمگیر عرضه و اعلام نکردن قیمت، شیوه ای به نام «مدیریت بازار» را در پیش گرفته است. در این میان سایر تولیدکنندگان میلگرد نیز با تبعیت از این روش، در کنار کاهش عرضه، قیمت محصولات خود را نیز با افزایشی اندک همراه کرده اند. اما در شرایطی که بازار با تقاضایی همراه نیست، این سوال مطرح می شود که تولیدکنندگان میلگرد در حال حاضر در حال «مدیریت بازار» هستند یا «مدیریت قیمت؟» سوال دیگری که در این میان مطرح می شود این است که آیا شیوه ای که در حال حاضر به عنوان «مدیریت بازار» در پیش گرفته شده است، منجر به تحریک و افزایش تقاضا در بازار خواهد شد؟ همان طور که اشاره شد سوالات یاد شده در شرایطی مطرح است که به نظر می رسد بازار فولاد در حال حاضر بیش از هر اقدام دیگری نیاز به راهکاری برای افزایش تقاضا دارد. به عقیده کارشناسان در شرایطی که بازار با افزایش تقاضا همراه شود، قیمت ها نیز به صورت طبیعی خود را با تقاضا هماهنگ کرده و با تغییراتی همراه می شوند. این نظر کارشناسان در حالی است که در شرایط فعلی با توجه به نبود تقاضای موثر در بازار، به نظر می رسد افزایش مصنوعی قیمت ها نتایج چندان مطلوبی در درازمدت به همراه نداشته باشند. در واقع به نظر می رسد همان طور که کاهش قیمت ها در هفته های گذشته تاثیری در تحریک تقاضا در بازار نداشت، افزایش قیمت نیز تحرک چندانی در بازار ایجاد نکند. کارشناسان عقیده دارند تلاش برای بالا بردن قیمت ها در حالی که تقاضای موثری در بازار وجود ندارد، می تواند عملکردی کوتاه مدت مانند یک مُسکن داشته باشد این در حالی است که در دراز مدت اثرات آن می تواند مخرب باشد. آن طور که تحلیل کارشناسان نشان می دهد، شیوه فعلی در کنترل قیمت ها در بازار فولاد می تواند مانند تیغی دولبه باشد. به این معنا که در حالی که با افزایش قیمت ها و تلاش برای ثابت نگه داشتن آنها اطمینان کافی برای حضور سرمایه گذاران به بازار داده می شود، در عین حال این اقدام می تواند منجر به احتکار کالا در انبارها نیز شود. مدیریت قیمت جوابگو نیست همان طور که اشاره شد اگرچه در حال حاضر پس از یک دوره افت شدید قیمت محصولات فولادی در بازار، بازگشت قیمت ها خوشایند به نظر می رسد، اما به نظر می رسد برنده اصلی در این جریان نه تولیدکننده است و نه مصرف کننده نهایی؛ در چنین شرایطی این واسطه ها هستند که سود اصلی را می برند. در واقع ممکن است تولیدکننده محصول خود را با حداقل حاشیه سود به تولید برساند؛ سپس برای مدتی از عرضه این محصول در بازار خودداری کند تا به ارزش آن در بازار افزوده شود. در چنین شرایطی واسطه هایی که به دلایلی خاص به این کالای کمیاب در بازار دسترسی دارند، در شرایطی که کارخانه با حداقل سود کالای خود را به فروش می رساند با سودی چشمگیر همراه می شوند و در نهایت این مصرف کننده خواهد بود که محکوم به پرداخت این سود است. به عقیده یک کارشناس امور اقتصادی، اقدام اخیر فولادسازان برای مدیریت قیمت، تاثیری در ایجاد تقاضا در بازار نخواهد داشت در عوض تقاضا برای احتکار را با تحریک همراه خواهد کرد. سعید لیلاز در ادامه با اشاره به این نکته که اثرات مثبت یا منفی سیاست فعلی فولادسازان محدود خواهد بود، می گوید: اقدام اخیر فولادسازان کاری است که در همه جای دنیا انجام می شود اما به هرحال آثار آن محدود و گذرا است و در نهایت بازی به نقطه اول خود بازمی گردد زیرا مشکل اصلی که همان نبود تقاضا است همچنان بر جای خود باقی است. لیلاز عقیده دارد با اقدامات اخیر فولادسازان ممکن است اندکی سفته بازی و احتکار در بازار به راه بیفتد. اما در حالی که لیلاز عقیده دارد مدیریت قیمت کمکی اساسی به فولادسازان نخواهد کرد، یک کارشناس دیگر حوزه فولاد نیز می گوید: به صورت کلی این نوع مدیریت بازار جوابگوی مشکلات فعلی فولادسازان نخواهد بود زیرا تاثیری در تحریک تقاضا نخواهد داشت اما از این جهت که جلوی سقوط شدید قیمت ها را می گیرد، می تواند برای مدتی مانند یک مُسکن عمل کند تا فولادسازان کمی بر شرایط مسلط شوند. مدیر بخش فلزات کارگزاری مفید در ادامه می گوید: در حال حاضر و با رشد اندک قیمت ها، فولادسازان می توانند با فروش محصولات خود به واسطه ها اندکی نقدینگی به سیستم تولید خود تزریق کنند این در حالی است که در روز هایی که قیمت ها هر روز با ریزش همراه بودند، هیچ واسطه ای از ترس زیان وارد بازار نمی شد. علی اصغر بهرامی در ادامه با اشاره به این نکته که بهترین روش تعیین قیمت، براساس فرمول عرضه و تقاضا است، می گوید: این سیستم قیمت گذاری ویژه اقتصا دهای آزاد است اما متاسفانه در اقتصادی مانند ایران که دولتی است، به هر حال با اقداماتی از این دست مواجه می شویم که قیمت کالایی در بازار برای اطمینان دادن به واسطه ها و سرمایه گذاران با کنترل همراه می شود. بهرامی در ادامه به این نکته تاکید دارد که سیاست فعلی برای مدیریت قیمت ها در بازار قطعا در درازمدت پاسخگو نیست و در کوتاه مدت مانند یک مُسکن عمل می کند. به عقیده این کارشناس یکی از بهترین اقداماتی که حالا فولادسازان می توانند انجام دهند، این است که در کنار مدیریت قیمت ها به زیرساخت ها و بازاریابی در آن سوی مرزها بپردازند؛ چراکه با قرار گرفتن در آستانه رفع تحریم هاو بازگشت رونق ممکن است زمان زیادی برای انجام این اقدامات اساسی وجود نداشته باشد. اما در نهایت آن طور که کارشناسان تاکید دارند، مدیریت قیمت در دوران رکود تقاضا نه تنها تاثیری در تحریک تقاضا نخواهد داشت بلکه بازار را به سمت سفته بازی و احتکار به عنوان عواملی مخرب سوق می دهد. در چنین شرایطی به نظر می رسد اتفاقی که در انتظار بازار خواهد بود، انحصاری شدیدتر در زمینه فروش است زیرا از این پس، این واسطه ها هستند که تعیین کننده شرایط بازار خواهند بود، واسطه هایی که در دوران رکود تقاضا و با هدف حفظ قیمت ها و همچنین تزریق کوتاه مدت نقدینگی، جایگزینی برای تحریک تقاضا شده اند.
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنیای معدن]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]