محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846394648
ماموریتی که حاج قاسم به حاج باقر داد/ ماموریت در دل دشمن
واضح آرشیو وب فارسی:هجرت نیوز: به مقر فرماندهی دمکرات ها رسیدیم. عدّه ای نیروی اطو کشیده، قطار فشنگ بسته با اسلحه های بسیار مدرن به اتفاق فرمانده، منتظر ما بودند. در برخورد اول مرا بازرسی بدنی کردند. به گزارش هجرت؛ حاج باقر رضایی پدر شهیدان کرامت و عباس رضایی از شهدای شهر بزنجان بافت؛ خاطره ای از ماموریت محوله از سوی حاج قاسم سلیمانی در دل دشمن را چنین روایت می کند: سال ۱۳۶۲ سردار سرافراز سپاه اسلام حاج قاسم سلیمانی که آن زمان فرماندهی لشکر ۴۱ ثارالله را برعهده داشتند، مرا خواستند و به من گفتند سه تا از بچّه های خودی که برای شناسایی به منطقه غرب کشور رفته اند، به دست گروهک های دموکرات عراق افتاده و به شهادت رسیده اند. آیا می توانی در نقش پدر یکی از این سه شهید برای پس گرفتن و آوردن پیکر این شهدا به داخل دمکرات ها بروی و شهدا را بیاوری؟ من با آگاهی نسبت به سختی کار و اهمیت آن، برای شاد کردن دل خانواده ی شهدا، با روی باز پذیرفتم. سردار سلیمانی مشکلات راه و نحوه حرکت و رفتن به سوی کردستان و از آنجا اعزام به منطقه ی مورد نظر و سایر موارد را به من گفتند و برایم آرزوی موفّقیت کردند. با پذیرش این ماموریت؛ عازم غرب کشور شدم. یکی از سه شهید مذکور، کرمانی بود که به من گفتند نامش احمد شاهرخی است. این نکته را باید یادآوری کنم که احمد شاهرخی از بچّه های اطلاعات عملیات و از نیروهای کرمانی بود، مطمئناً چنین نیرویی که برای انجام ماموریت به خارج از مرز می رود، نیروی تازه کاری نیست. حتماً مدت ها سابقه فعالیت داشته که برای شناسایی به خارج از حدود مرزی رفته و به همراه دو نفر دیگر از همراهانش به شهادت رسیده بودند. ولی در قرارگاه به من گفته بودند که احمد شاهرخی سه ماه بوده که به جبهه آمده، ولی ظاهراً در ماموریت آخرش سه ماه بوده که در جبهه حضور داشته است. همین موضوع آن ها را به شک انداخته بود که چطوری کسی که سه ماه است به جبهه آمده؛ در عملیات شناسایی آن هم خارج از حدود مرزی شرکت کرده است؟ و این موضوع تا آخر هم برای آن ها غیر قابل قبول بود. من مرتب ذکر می گفتم که خدایا تو خودت کمک کن تا من بتوانم پیکر این شهدا را به ایران ببرم و خانواده های آن ها را از چشم انتظاری نجات دهم. دموکرات های عراقی فهمیده بودند که احمد شاهرخی فرمانده ی بچّه های اطلاعات عملیات بوده؛ لذا به من گفتند: چطور از مسئولیت پسرت خبر نداری؟ از حاج قاسم و کسانی که مرا توجیه می کردند، شنیده بودم که احمد، رشید و باهوش بود و از دیگر همراهان جثه بزرگ تری داشته است. من قرار بود با نام مستعار ماشاالله شاهرخی در این مأموریت ایفای نقش کنم. به این ترتیب من از اهواز به سمت غرب کشور حرکت کردم. البته به کسی نگفتم به ماموریت می روم و هنگام خداحافظی گفتم به زیارت امام رضا(ع) می روم. برای حضور من در غرب و انجام ماموریت با قرارگاه نجف اشرف در غرب کشورهماهنگی لازم صورت گرفته بود. به قرارگاه که رسیدم، با همان لباس محلی خودمان که در روستا می پوشیدیم، با یک راهنما به آخرین پاسگاه مرزی که پاسگاه تشاء نام داشت، رفتیم. از آنجا به بعد من به نام ماشاالله شاهرخی پدر شهید احمد شاهرخی شناخته می شدم. رابط ما با دموکرات ها، رابط دو طرفه بود و هویت واقعی من باید از او نیز پنهان می ماند. مرا در پاسگاه تشاء به رابط تحویل دادند. منطقه ای که ما در آن مأموریت انجام می دادیم، منطقه مرزی بین ایران و دمکرات های عراق بود که به آن نوسود می گفتند. شبانه به صورت پیاده به سمت مقر فرماندهی دموکرات های عراق حرکت کردیم. در طول مسیر دائم تیر و ترکش از اطراف می رسید که به توصیه رابط، سنگر می گرفتیم و روی زمین حالت درازکش می شدیم و دوباره با دفع خطر به حرکت خود ادامه می دادیم. آن شب تا صبح راه رفتیم تا به مقر دموکرات ها رسیدیم. شب سختی را گذراندم، لحظاتی که شاید صدای ضربان قلب خودم را هم می شنیدم. وقتی که هوا روشن شد، زیبایی های منطقه مرا به خود جلب کرده بود. آبشار بسیار زیبا، دشت سرسبز و طبیعت قشنگ منطقه، تابلویی بود که الان هم در ذهنم مجسم می شود. چه بسیار خون های پاک جوانان ایران زمین که در این منطقه ریخته شد و چه پیکرها که در همان منطقه دفن شدند و پدر و مادرهایشان در حسرت دیدار پیکر مطهر فرزندشان ماندند و یا امروز جایشان در بین ما خالی است و این آرزو را به خاک بردند و مطمئناً فرزندشان را بعد از رخت بربستن از این دنیای فانی زیارت نمودند. به مقر فرماندهی دمکرات ها رسیدیم. عدّه ای نیروی اطو کشیده، قطار فشنگ بسته با اسلحه های بسیار مدرن به اتفاق فرمانده، منتظر ما بودند. در برخورد اول مرا بازرسی بدنی کردند. سپس بازجویی شروع شد. پرسیدند: کی هستی؟ از کجا آمده ای؟ در کدام لشکر و گردان فعالیت می کنی؟ از کدام یگانی؟ ارتشی هستی، یا بسیجی خمینی؟ شایدم پاسدار هستی و آمدی مثل پسرت ما را بکشی؟ رگبار سوالات بود که مجال نفس کشیدن به من نمی داد و هر لحظه بر دلهره ی من افزوده می شد. گفتم: من چه می دونم گردان چیه؟ لشکر کدومه؟ یگان چطوریه؟ من در یک روستا نزدیک اختیارآباد کرمان زندگی می کنم. منطقه ای که در آن نه آب هست و نه آبادانی؟ رعیت یک اربابم که در اول سال زراعی به من بذر و کود و سم و سایر مایحتاج کشاورزی را می دهد تا برایش بکارم و محصول به عمل بیاورم. وقتی محصول به بار می یاد، مقداری به من می ده و بقیه اش را هم خودش برمیداره. پرسیدند: رادیو داری؟ تلویزیون را می شناسی و تا آلان دیده ای؟ گفتم: نه من این هایی که شما می گویید تا حالا ندیدم و نمی فهمم که اصلا چی هستن. یکی از آنها خطاب به فرمانده گفت: این بابا صفر کیلومتره، هیچی از دنیا حالیش نیست. فرمانده گفت: پسرت اومده بود ما رو بکشه. شما دوست خمینی هستید و با ما دشمنی دارید؟ گفتم: این بچّه ها که از ما خط نمی خونن، اونقدر در گوششون می خونن که راهی جبهه می شن و یا اونقدر تشویقشون می کنن که بالاخره راضی بشن برن جبهه. گفتم: خُب پسرم باهوش و قوی بود، حتماً برای همین فرمانده شده. گفتند: خمینی را می شناسی؟ گفتم: نه گفتند: دینت چیه؟ گفتم: اسلام گفتند: مذهبت چیه؟ گفتم: شیعه در وهله اول یک شبانه روز در مقر دمکرات ها بودیم و به طور مرتب از من سوال می کردند و مدتی این سوال و جواب تعطیل می شد و دوباره مطالب تازه ای یادشان می آمد و دوباره تفحص از من را شروع می کردند. در این مدت فقط آب می خوردم و به غذایی که می آوردند، لب نمی زدم. نمازهایم را هم به جا می آوردم. ولی نمی توانستم بخوابم. مقداری ترس و دلهره در دلم بود. نمی دانستم موفّق می شوم یا نه؟ مأموریت من تحویل گرفتن پیکر سه نفر از شهدای اطلاعات عملیات بود که احمد شاهرخی از بچّه های کرمان یکی از این سه نفر بود. روز بعد دوباره مرا برای بازجویی بردند. خیلی التماس و ناله کردم. گفتم حداقل دست پسرم را جدا کنید به من بدهید برای مادرش ببرم. مادرش چشم انتظار پیکر پسرش است و شب و روز ندارد و مدام گریه می کند، اصلاً جسدش را هم نمی خواهم. یک دستش را بدهید برای مادرش ببرم. روز دوم به همین منوال گذشت و روشنایی خورشید رفت و سیاهی شب بر همه جا چیره گشت، لحظه به لحظه بر غصه ها و دلهره های من اضافه می شد و دلم می خواست هر چه سریع تر شب به پایان برسد و تیرگی آن اذیتم نکند. با همه نگرانی و دلهره ای که داشتم بالاخره شب به پایان رسید و در روز سوم مرا به اتفاق رابط به محل نگهداری جنازه ها بردند. در ذهنم مانده بود که حاج قاسم و افراد توجیه کننده به من گفته بودند احمد شاهرخی از دو شهید دیگر قد بلندتر و رشیدتر بوده و همین مشخصه تنها عامل شناسایی احمد از دو شهید دیگر برای من بود، اگر نمی توانستم پیکر احمد شاهرخی را از دو شهید دیگر تشخیص دهم، کل زحمت کسانی که این برنامه را تدارک دیده بودند، به هدر می رفت و حالا شما ببینید چه لحظه ی حساسی بود برای من آن لحظه . در یک آن از خداوند سبحان خواستم کمکم کند و گفتم خدایا تو خود می دانی که من آمده ام که کار خیری انجام دهم و دنبال هیچ چیز دیگر نیستم، خودت کمکم کن. وقتی به محل نگهداری شهداء رسیدیم، تمام حواسم به قد و بالای شهداء بود که ببینم کدام یک رشیدتر و قد بلندتر از دیگران است. اگر اشتباه می کردم و می فهمیدند که من پدر احمد نیستم، مرا تکه تکه می کردند. دو تا از جنازه ها قدری خمیده بودند ولی یکی بلندتر از بقیه بود. خودم را روی همان جنازه انداختم و شروع کردم به شیون و زاری و بر سر و صورت خودم می زدم و التماس می کردم که جنازه ی پسرم را بدهید ببرم برای مادرش. هر چند واقعاً پسر من نبود، اما یک هموطن بود که شجاعانه از خطه کویری کرمان با بیش از هزار کیلومتر فاصله، برای دفاع از اسلام و انقلاب و نظام، به این منطقه آمده و شهید شده بود. هم او را جای پسر خودم تصور می کردم و هم باید واقعاً نقش یک پدر عزادار را بازی می کردم. در آن لحظات من جانم را کف دست گرفته بودم و در قلب دموکرات هایی که بی رحمانه ترین جنایت ها را انجام می دادند، حاضر شده بودم. ولی آنچه که مهم بود، این بود که جان ناقابل من در مقابل اسلام، ارزشی نداشت. از آن جا که خداوند تبارک و تعالی می خواست، شناسایی من درست از آبدر آمد و جنازه ای را که به عنوان پسرم انتخاب کردم، درست بود و معلوم شد که همین جنازه، جنازه احمد شاهرخی است و من واقعا عنایت خداوند را در این ماجرا مشاهده نمودم و شکرگزار شدم. هیچکس نمی تواند آن لحظه ی سرنوشت ساز را به خوبی درک کند. هر زمان یاد آن لحظه ی حساس می افتم، مو به تنم راست می شود. به هر حال نقش پدر شهید را به خوبی ایفا کردم و آن ها هم باورشان شد که من واقعا پدر احمد شاهرخی ام. گفتند فقط جسد پسر خودت را به تو می دهیم و خانواده آن دو نفر هم اگر جنازه بچّه هایشان را می خواهند، خودشان مثل تو بیایند و جسد بچّه هایشان را تحویل بگیرند. به دست و پایشان افتادم، خیلی التماس کردم. گفتم: اینها هم پدر و مادر دارند و چشم انتظار پیکر فرزندشان هستند. این جنازه ها به چه درد شما می خورد، به خاطر پدر و مادرشان شما را به هر دینی که دارید قسم می دهم آن ها را هم بدهید ببرم. رضایت دادند و گفتند پیر مرد به احترام این موی سفیدت آن ها را هم به تو می بخشیم و تحویلت می دهیم. برو پاسگاه تشاء و با خودت برانکارد و سرباز بیاور این ها را ببر. باید شش تا سرباز می آوردم. گفتم: پاسگاه که به من سرباز نمی ده. اگه می خواستن این کار رو بکنن که دیگه احتیاجی به آمدن من نبود و من نمی آمدم. شروع کردم به بیراهه گفتن و اینکه ایرانی ها حاضر به همکاری با من نیستند، نه سرباز به من می دهند نه برانکارد و نه وسیله ای دیگر. سعی کردم تا خوب ذهن آن ها را مشغول نمایم و بتوانم به هدف اصلی یعنی آوردن شهداء برسم. گفتم: از کرمان به من گفتن بچّه ات شهید شده، اگه جنازه اش را می خواهی خودت باید بروی غرب کشور و جنازه اش را از عراقی ها بگیری، ما برای تو کاری نمی توانیم انجام دهیم و من با هزاران مکافات و مشکلات آمدم اینجا که جنازه ی بچّه م را ببرم. من را با رابط فرستادند پاسگاه، در پاسگاه گفتم به من سرباز و برانکارد و کیسه پلاستیک بدهید که بروم شهداء را بیاورم. ۶ تا سرباز و سه تا برانکارد و سه کیسه پلاستیک گرفتیم و به لب مرز رفتیم. در مرز سربازها ماندند و در تاریکی شب من به اتفاق رابط و نیروهایی که از سوی دموکرات ها برای این کار آمده بودند، به سمت مقر دمکرات ها حرکت کردیم. دوباره همان گلوله باران ها و همان راه بسیار طولانی و سخت، تکرار شد. به مقر آن ها که رسیدیم دوباره شروع کردند به بازجویی از من و گفتند پیرمرد تو دروغ می گویی و بچّه تو خیلی وقت است در جبهه بوده و تو می گویی که فقط سه ماه است به جبهه آمده. دوباره من شروع کردم به دلیل و برهان آوردن و اینکه بابا آن جا حساب و کتابی نیست و این ها بچّه های ما را می برند جبهه و بعد از مرگ شان هم کاری به کار جنازه ها و خانواده هایشان ندارند. کاری کردم قبول دار شدند که برویم و جنازه ها را بیاوریم. پیکرهای مطهر شهدا را آوردیم تا لب مرز و لب مرز رابط از ما جدا شد و سربازها کمک کردند جنازه ها را آوردیم به قرارگاه نجف. رزمندگان در مرز، بسیار خوشحال و شادمان شدند و برای ما وسیله ی نقلیه گرفتند و مرا به اهواز و قرارگاه لشکر ثارالله فرستادند. در قرارگاه، سردار سلیمانی در جلسه ای که به همین منظور برگزار شده بود، ضمن معرفی من، ماجرا را برای فرماندهان و مسئولین لشکر و رزمنده ها شرح داد. ناگفته نماند که به رزمندگان و خانواده ی من گفته بودند حاجی رفته مشهد. وقتی به اهواز برگشتم، بچّه ها می گفتند زیارت قبول و شوخی یا جدی از من سوغات می خواستند. گفتم: مشهد کجا بود؟ من رفته بودم عراق و در واقع در غرب و جنوب، سعی صفا و مروه انجام دادم. برگرفته از کتاب “لقمه حلال”
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هجرت نیوز]
[مشاهده در: www.hejratnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها