تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835749263
ضرورت تحول در شاخص خطرپذیری سرمایه های خارجی
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: شاخص خطرپذیری (ریسک) سرمایه گذاری یکی از مهمترین معیارها برای سرمایه گذاران خارجی است تا بر مبنای آن منابع مالی خود را معطوف به سرمایه گذاری سازند. این در حالی است که این شاخص در کشور ما از نظر سرمایه گذاران خارجی وضع چندان مطلوبی ندارد. برنامه بدون سرمایه مانند نقشه ای بدون مصالح ساختمانی است که در اختیار معماری قرار می گیرد تا سازه ای را بنا نهد و آن را به پایان برساند. این به معنای کم اهمیت جلوه دادن برنامه نیست. اما واقعیت این است که پیشبرد هر طرحی از زیربنایی گرفته تا خدماتی بدون تامین منابع مورد نیاز ممکن نخواهد بود. یکی از مهمترین چالش هایی که کشور طی چند سال اخیر به ویژه پس از کاهش درآمدهای ارزی با آن رو به رو بوده، گریختن سرمایه و بر زمین ماندن طرح های ناتمام یا نبود امکان تعریف طرح های تازه برای توسعه در زمینه های گوناگون اقتصادی است. این واقعیتی است که سرمایه ترسو است و همچون پرنده ای به محض احساس کوچکترین خطر پرواز می کند، دور می شود و ممکن است دیگر به محل دلخواه باز نگردد. صاحبان سرمایه های کلان که به طور عمده در کشورهای ثروتمند و پر قدرت صنعتی حضور دارند، به دنبال آن هستند تا سرمایه و ثروت خود را در مکانی بکار گیرند که ضمن کسب سودی قابل اعتنا، با کمترین خطر رو به رو باشند. سرمایه گذاران در این اقدام وسواس بسیاری به خرج می دهند. از این رو ضمن بررسی و مطالعه دقیق بسترهای سرمایه گذاری در کشورها به برخی آمارها و شاخص های نهادهای بین المللی معتبر هم تکیه می کنند. نهادها و موسسه های گوناگونی وجود دارند که با نگاه های متفاوت اما با یک هدف مشخص، اطلاعاتی را از میزان تهدیدهای پیش روی امنیت سرمایه گذاری در یک کشور جمع آوری و آن را با کشورهای دیگر همسنجی می کنند. به عنوان نمونه یکی از مهمترین آمار و اطلاعات در کارگروه های وابسته به «سازمان همکاری اقتصادی و توسعه» (OECD ) شامل ده ها کشور صنعتی و توسعه یافته جهان در کنار برخی کشورهای درحال توسعه تهیه و گردآوری می شود. این سازمان هر ساله گزارشی را در مورد میزان خطرپذیری کشورهای دنیا منتشر می سازد که در عمل راهنمای عمل سرمایه گذاران به شمار می آید. بر پایه گزارش های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، درجه خطرپذیری سرمایه گذاری کشورها عددی بین صفر و 7 است. صفر یعنی کمترین و هفت نشان دهنده بالاترین میزان خطرپذیری سرمایه است. جمهوری اسلامی ایران در دو دهه اخیر نتوانسته است جایگاه درخوری را در این رتبه بندی داشته باشد. برخی کارشناسان دلایل سیاسی و گروهی هم علت های اقتصادی را باعث به وجود آمدن چنین شرایطی می دانند. در بهترین شرایط، در سال های ابتدایی قرن بیست و یکم با توجه به سیاست های تنش زدایی، درجه شاخص ایران حدود چهار یعنی خطر پذیری میانه بود. اما به تدریج با توجه به افزایش اختلاف های سیاسی ایران با قدرت های غربی به ویژه بر سر پرونده هسته ای رتبه ایران بسیار کاهش یافت و به قعر جدول نزدیک شد. موسسه ها و نهادهای بین المللی دیگری هم وجود دارند که خطرهای پیش روی سرمایه گذاری در کشورها را ارزیابی و به صورت تطبیقی به جهانیان ارایه می کنند. آن ها به طور معمول شاخص هایی همچون آزادی اقتصادی و درجه آزادی بازار، رقابت پذیری و بی ثباتی اقتصادی کشورها را مورد مطالعه قرار می دهند. در این میان می توان از موسسه های «هریتیج»، «فریزر»، «فیچ» و «اکونومیست» نام برد. رتبه بندی در دو موسسه نخست بر اساس شاخص آزادی اقتصادی و در فیچ و اکونومیست بر پایه درجه خطرپذیری آن ها صورت می پذیرد. اکونومیست برای محاسبه شاخص خطر سرمایه گذاری هر کشور از 10 معیار خطر امنیتی، ثبات سیاسی، اثرگذاری دولت، قوانین و مقررات، اقتصاد کلان، تجارت خارجی، سیاست مالیاتی، بازار کار، مالی، و خطر زیرساختاری استفاده می کند. با وجود آمارهای مثبت ثبت شده در دولت یازدهم هنوز شاهد رتبه پایین ایران در شاخص خطرپذیری سرمایه از دید موسسه های بین المللی هستیم. در اقتصاد داخلی، دولت حسن روحانی در مهار تورم موفق بود و برای خروج از رکود برنامه هایی را ارایه کرد که مهمترین معیار اقتصاد کلان یعنی رشد تولید ناخالص داخلی نسبت به سال های پیشین رشد قابل توجهی را نشان داد. در عرصه بین الملل هم دستیابی به «برجام» و در پی آن سفرهای متعدد هیات های اقتصادی- تجاری به ویژه ورود نمایندگان کشورهای اروپایی به تهران چشم اندازهایی امیدوارکننده برای تحول در روابط بازرگانی و اقتصادی با جهان خارج به وجود آورده است. با این حال ایران هنوز هم در طبقه بندی خطرپذیری کشورها، در گروه ششم و هفتم یعنی با خطر بالا و در کنار کشورهای پرآشوبی همچون افغانستان و عراق و کشور های آفریقایی قرار گرفته است. به اعتقاد متخصصان، تنزل استانداردهای جلب سرمایه در کشورها باعث بالاتر رفتن هزینه های تامین مالی و سخت و پرهزینه شدن فاینانس (مالیه) در همسنجی با کشورهایی می شود که شاخص خطرپذیری سرمایه گذاری در آن ها به صفر نزدیک است. همین موضوع باعث دور شدن سرمایه و جذب آن در دیگر کشورهایی خواهد شد که شاخص بهتری در این زمینه دارند. همچنان که اشاره شد، طی دو دهه گذشته رتبه ایران در شاخص خطرپذیری سرمایه گذاری در بهترین حالت متوسط بوده و هیچ گاه نتوانسته است خود را در زمره کشورهای مهم در جذب سرمایه های مستقیم خارجی به جهانیان بنمایاند. جمشید پژویان مدرس دانشگاه و تحلیلگر مسایل اقتصادی در مورد مساله خطرپذیری سرمایه های خارجی می گوید: شاخص های گوناگونی در مورد اقتصاد کشورها در نهادهای بین المللی همچون بانک جهانی و برخی سازمان ها بیان می شود. شاخص ریسک پذیری از جمله اطلاعاتی است که بخش عمده ای از آن با ارزیابی های نهادها از قوانین و ویژگی های کشورها حاصل می شود. این شاخص با ارزیابی خطرهای موجود در بخش تولید، ایجاد ناامنی با تغییرات سریع قوانین کشورها، تعیین مقررات مالیاتی کشورها، میزان تورم و ... به دست می آید. وی ادامه می دهد: نهادها این شاخص را با استفاده از اطلاعات گوناگون خود استخراج می کنند. این فهرست ها بیشتر حالت مقایسه ای دارند و مطلق نیستند. نکته مهم این است که این شاخص ها به طور قطع بر تصمیم سازی سرمایه گذاران تاثیر دارد و سرمایه گذاران با توجه به حجم سرمایه گذاری که می خواهند انجام دهند، به بررسی کشور میزبان می پردازند. سرمایه گذارها به این نوع شاخص های بین المللی بسیار توجه می کنند. به باور پژویان، هرچند این شاخص ها اقتصادی است، اما می تواند مسایل سیاسی هم در آن دخالت داشته باشد. وی در این باره می گوید: یکی از عوامل در تعیین شاخص ها، مسایل سیاسی کشورها است. سرمایه گذاری مستقیم در کشورها نه تنها با توجه به بازار کشورها صورت می گیرد، بلکه هدف عرضه کالای با کیفیت در بازارهای جهانی را هم دنبال می کند. به عنوان مثال اگر تهدید تحریم علیه کشوری وجود داشته باشد یا اگر مسایل سیاسی باعث تغییر سیاست ها شود و بر سرمایه گذاران خارجی فشار وارد کند، بدیهی است که سرمایه گذار تمایلی برای فعالیت ندارد. پژویان در مورد علت پایین بودن رتبه ایران در این شاخص ها می گوید: در واقع خطر سرمایه گذاری در ایران بالا است و برای بهبود این شاخص ها باید دید که چه مسایل و موانعی وجود دارد و تلاش کرد تا آن ها رفع شود. مهدی تقوی استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی در زمینه سقوط جایگاه اقتصادی ایران در جهان و افزایش خطر سرمایه گذاری در کشورمان می گوید: افزایش خطر سرمایه گذاری در ایران به طور عمده ناشی از 2 شوک عظیم اقتصادی بوده است. شوک نخست مربوط به سیاست تعدیل اقتصادی دوره ریاست جمهوری آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی و شوک دوم مربوط به موضوع هدفمندی یارانه ها بود که باعث شد چهار سال در دوره ریاست جمهوری قبل با نرخ تورم بالا و رشد اقتصاد منفی مواجه باشیم. وی تاکید می کند: هنگامی که تورم بالا وجود داشته باشد، قدرت خرید مردم کمتر می شود. از سوی دیگر وقتی نرخ رشد هم منفی باشد، قدرت خرید بیشتر پایین می آید و وقتی مردم خرید نکنند، تولیدکننده از گردونه خارج می شود. دلیل این امر سیاست های اشتباه اقتصادی است. هنگامی که نرخ رشد منفی باشد و تورم بالا هم وجود داشته باشد، اقتصاد ناامن و پرخطر می شود. تقوی مهمترین راهکار برای کاهش خطر سرمایه گذاری در ایران را تغییر نگاه های سیاسی سرمایه گذاران به ایران دانسته و تاکید می کند: اکنون پس از برجام از کشورهایی همچون آلمان، فرانسه و دیگر کشورها برای سرمایه گذاری وارد ایران شده اند. این نشان می دهد که ریسک در اقتصاد ایران کمتر از گذشته شده است. از یک سو آن ها فهمیده اند که ما ملتی عقلایی هستیم و از دیگر سو ما دارای امتیازهای گوناگونی هستیم. این استاد دانشگاه در مورد مزیت های اقتصادی ایران که باعث جلب نظر سرمایه گذاران شده است می گوید: نخستین امتیاز این است که در ایران به منابع ارزان انرژی دسترسی وجود دارد. مواد معدنی فوق العاده ای در ایران هست و از طرف دیگر ایران دارای نیروی کار تحصیلکرده فراوانی است که سطح دانش آن ها با تحصیلکرده های دیگر کشورهای در حال توسعه غیر قابل مقایسه است. میزان دانش ایرانی های تحصیلکرده بسیار فراتر از کشورهای دیگر است. وی برخی مقررات و زمینه های جلب سرمایه در ایران را مساعد توصیف کرده و می افزاید: ما باید برخی معیارهای سرمایه گذاران خارجی همچون توجه به محیط زیست و دیگر عوامل را رعایت کنیم. در مورد مالیات هم سطح آن در ایران به نسبت کشورهای اروپایی و آمریکایی پایین تر است و این خود امتیازی است که انگیزه های مناسبی را برای ورود و سرمایه گذاری خارجی ها ایجاد کرده است. از این رو بهبود وجهه جهانی ایران در کنار منابع ارزان و نیروی کارآمد مهمترین انگیزه برای سرمایه گذاری در آینده خواهد بود.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها