تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836014099
شایع بود که انگلیسی ها میرزا را مسموم کردند
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: شایع بود که انگلیسی ها میرزا را مسموم کردند تهران-ایرنا- روزنامه جوان گفتگویی با آیت الله سید رضی شیرازی با عنوان «شایع بود که انگلیسی ها میرزا را مسموم کردند» را منتشر کرده است.
در این گزارش که روز یکشنبه بیست و هفتم اردیبهشت 1394 خورشیدی و به قلم شاهد توحیدی منتشر شده است، می خوانیم: این روزها در تقویم تاریخ ما، یادآور لغو امتیاز تنباکو توسط مرجع اعلای وقت، مرحوم آیت الله العظمی حاج میرزا حسن شیرازی (قده) است. این رویداد مهم تاریخ معاصر ایران، از سوی محققان فراوانی مورد بحث و گفت و گو قرار گرفته، اما روایتی که در پی می آید، در واقع روایتی خانوادگی است. عالم فرزانه حضرت آیت الله سیدرضی شیرازی از نوادگان میرزا، در این گفت و شنود به بیان پاره ای از این اطلاعات خاص پرداخته که برای پژوهندگان تاریخ معاصر مفید و آگاهی بخش خواهد بود. با سپاس از حضرت ایشان که در این گفت وشنود شرکت کردند.
* جنابعالی به دلیل انتساب خانوادگی به مرحوم آیت الله العظمی حاج میرزا حسن شیرازی و احاطه دقیقی که بر زوایای زندگی میرزا دارید و نیز سال ها تحصیل در حوزه علمیه نجف اشراف، یکی از بهترین شخصیت ها برای تشریح ابعاد مختلف «ماجرای تحریم تنباکو» هستید. نخستین سؤال خود را اینگونه مطرح می سازیم که ارتباط مرحوم میرزای شیرازی با مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری، بنیانگذار حوزه علمیه قم از کی آغاز شد و کیفیت آن به چه نحو بود؟
بسم الله الرحمن الرحیم. الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد وآله الطاهرین(ع). مرحوم میرزا علی آقا، فرزند میرزای شیرازی در ایام جوانی، با مرحوم شیخ عبدالکریم حائری در سامرا هم مباحثه بودند و در درس خصوصی میرزا شرکت می کردند. مرحوم شیخ عبدالکریم علاقه خاصی به میرزا داشت. مادر حاج شیخ، در خانه میرزا کلیددار ایشان بود، یعنی صندوق وجوهات نزد ایشان بود که همین مطلب، اعتماد بالای میرزا به ایشان را نشان می دهد. میرزای شیرازی هم بسیار به مرحوم شیخ عبدالکریم علاقه داشت و شنیده ام همیشه قبل از شروع درس میرزا، ایشان لحظاتی روضه خوانی می کرد. خود میرزا از حاج شیخ می خواهد با پسرش میرزا علی آقا مباحثه کند. این آقا میرزا علی که در محضر میرزای شیرازی بزرگ شد، بعدها جزو مجتهدین و مراجع شد. از شاگردان برجسته ایشان مرحوم آقای میلانی، آقای خویی، آقای حکیم، آقای آسید عبدالهادی شیرازی، میرزا علی زنجانی و... بودند.
* از منش علمی و به ویژه دقت نظر میرزای شیرازی، چه نکاتی را قابل اشاره می دانید؟ نکاتی که کمتر نقل شده باشند.
میرزا در مسائل علمی، تجدد نظر بسیار داشت. شاید یکی از دلایلی هم که اجازه نمی داد نوشته هایش چاپ شوند، همین بود. حتی می گویند وصیت کرد نوشته های به جا مانده از او را به دجله بریزند! میرزا دقت فوق العاده زیادی داشت و در نظراتش ثابت نمی ماند و مدام در آنها تجدید نظر می کرد. عده ای معتقدند ایشان به احترام مرحوم شیخ انصاری، اثری از خود باقی نگذاشته است، چون فوق العاده برای شیخ احترام قائل بود. بنده این مطلب را از میرزا علی، برادرزاده میرزا شنیدم که میرزا اول هفته بحثی را شروع می کرد و در آخر هفته نظری خلاف شیخ ارائه می داد طوری که این گونه تصور می شد نظر شیخ را رد کرده است، اما هفته بعد از نظرش برمی گشت. وقتی سؤال می شد که چرا؟ می فرمود شما شیخ را میتاً درک کرده اید و من حیاً! نمی توانم از نظر شیخ برگردم!... این نشان می دهد میرزا به قدری به شیخ ارادت داشت که نظری خلاف او نمی داد.
* چه شد که مرحوم میرزا با اینکه عزم بازگشت به ایران را داشت، در نجف ماند؟
گفته اند میرزا به نجف رفت و در درس صاحب جواهر شرکت کرد و به این نتیجه رسید که دیگر نیازی به ادامه تحصیل ندارد و قصد کرد به شیراز برگردد. صاحب جواهر هم اجازه اجتهادی برای ایشان نوشت و برای حاکم فارس فرستاد، اما درهمین احوال، میرزا به مرحوم شیخ انصاری برخورد و از بازگشت به ایران منصرف شد. رابطه میرزا و شیخ انصاری تا آن حد صمیمی شد که وقتی شیخ رسائل را نوشت، از میرزا خواست در آن تجدیدنظر کند. میرزا اجتناب می کند تا سرانجام به اصرار شیخ رسائل را مطالعه می کند و نکاتی را در حواشی آن می نویسد.
* علت هجرت میرزای شیرازی از نجف به سامرا را در چه می دانید؟ چون ظاهراً، این یک اقدام بدیع و منحصر به فرد از سوی یک مرجع بزرگ شیعه بوده است؟
برای همه عجیب است که عالمی در سطح و جایگاه میرزا، مرکزی علمی چون نجف با قدمت هزار ساله را رها و در یک ده سکونت کند! آن هم دهی که در آن خبری از تشیع نیست! به اعتقاد بنده، ایشان می خواست با این حرکت بین تشیع و تسنن پل بزند. نجف یک شهر شیعی، ولی سامرا یک شهر سنی نشین بود. میرزای شیرازی با ارائه خدماتی چون ساخت مدرسه، حسینیه، حمام، پل و خانه برای طلاب، می خواست توجه مردم را به سامرا که مرقد مطهر دو امام بزرگوار و نیز خانه امام حسن عسگری(ع) و مدفن مادر امام زمان(عج) است جلب کند و بین شیعه و سنی وحدت ایجاد کند. گفته اند: وقتی میرزا شروع به ساختن مدرسه علمیه می کند، آنها هم به فکر ساختن مدرسه برای طلبه های خود می افتند و میرزا کمکشان می کند.
یک بار هم بین یک طلبه شیعه و سنی زد و خوردی پیش می آید و فرصت طلبان عده ای را تحریک می کنند که خانه میرزا را سنگباران کنند. شیوخ فرات که اغلب شیعه هستند، به میرزا پیغام می دهند اگر اجازه بدهید متجاسرین را سر جایشان می نشانیم! کاردار روس و انگلیس هم می آیند که میرزا آنها را راه نمی دهد، اما والی عثمانی را به حضور می پذیرد و به او می گوید اینها بچه های ما هستند و نیازی به دخالت کسی نیست! خودمان بین آنها آشتی برقرار می کنیم. بعدها پیرمردهای سامرا می گفتند ما آزادی خود را مدیون میرزا هستیم، او می توانست ما را تنبیه کند، ولی با محبت و رأفت با ما برخورد کرد.
* به نظر شما علت اینکه میرزای شیرازی در صدور فتوا ملاحظه کار بود، چیست؟
میرزا محتاط بود، اما نه در مقام عمل. اتفاقاً در مقام عمل احتیاط نمی کرد. گفته اند در بیرونی منزل میرزا ظرف آب بزرگی بود و در کنارش هم پیاله ای برای خوردن وجود داشت که همه از آن آب استفاده می کردند. میرزا از همان آب برای وضو استفاده می کرد، در حالی که سایر فقها در این باره احتیاط می کنند. میرزا زندگی بسیار عادی و معمولی داشت. حتی شنیده ام عیال ایشان قدری وسواس داشت و چون آسانگیری میرزا را می دید در طهارت میرزا شک می کرد! این وسواس در طهارت در تمام خاندان میرزا بود، از جمله در میرزا علی آقا که گاهی در این قضیه به زحمت می افتاد. خاندان میرزا عموماً افراد صالحی بوده اند و این هم از برکات وجودی میرزاست.
* ویژگی های مرجعیت مرحوم میرزای شیرازی از نظر شما کدامند؟
میرزا هم از نظر امکاناتی که در اختیار داشت و هم از نظر امدادهای غیبی و معنوی، انسان منحصر به فردی بود. علاوه بر مرحوم شیخ عبدالکریم حائری، علمای بزرگ وقت از جمله میرزای آشتیانی، میرزای رشتی، مرحوم نهاوندی و مرحوم آقا حسن تهرانی، مردم را در امر تقلید به میرزا ارجاع دادند. چنین اتفاق نظری در باره یک مرجع، تا به حال سابقه نداشته است. این بزرگان جلسه ای تشکیل دادند و گفتند رئیس حوزه باید هم مجتهد عادل باشد، هم مدیر و عاقل و بخش دوم شرایط، فقط مختص میرزاست.
* به ویژگی های علمی ایشان هم اشاره بفرمایید. در میان علما معروف است که ایشان در امر تحقیق وتدریس، عطش عجیبی داشته اند.
بله، مرحوم میرزا علاقه زایدالوصفی به علم داشت، طوری که انسان به یاد قصه ابوریحان بیرونی می افتد که تا لحظه مرگ به دنبال یافتن پاسخ سؤالاتش بود. در مورد میرزا هم گفته اند در آخرین لحظات عمر هم، کسانی که در اطراف ایشان بودند، متوجه وضعیت جسمی میرزا نشدند. میرزا علی آقا گفته بود: یک فرع فقهی را مطرح کنید، اگر حالشان خوب باشد پاسخ می دهند. می پرسند: آیا خوردن نان سوخته جایز است؟ و میرزا می فرماید که: چون از خبائث است، معلوم نیست خوردنش جایز باشد!
* شیوه تدریس ایشان چگونه بود، چون دراین باره هم منقولات جالبی وجود دارد؟
میرزا کارها و دغدغه های متعددی داشت و لذا نمی رسید در تمام طول سال درس بدهد و فقط چند ماه در سال تدریس می کرد، اما درس را که شروع می کرد، چندین ساعت طول می کشید! جلسات درس هم به صورت بحث و مشورت بود و مثل بقیه اساتید نبود که استاد حرف بزند و بقیه فقط گوش بدهند و بنویسند. ایشان مطلبی را به بحث می گذاشت و به همین دلیل هم شاگردان بزرگی که همه به ایشان علاقه و اعتماد عمیقی داشتند، در مکتبش رشد کردند، از جمله مرحوم آخوند خراسانی که در نجف شاگرد میرزا بود و وقتی میرزا به سامرا رفت، او را برای حفظ حوزه نجف، به آنجا بازگرداند. هر بار هم که مرحوم آخوند به سامرا می رفت، می گفت: فقط برای میرزا می آیم! مرحوم آخوند تا زمانی که میرزا زنده بود، هرگز برای تدریس بالای منبر نرفت و در مجالس هم، بر مرحوم آمیرزا علی آقا، فرزند میرزا مقدم نشد. در توانایی علمی و تدریس میرزا همین بس که اکثر شاگردان وی به مقام مرجعیت رسیدند و هر یک در شهری مرجع تقلید مردم شدند. توانایی میرزا در تربیت شاگردان موفق و برجسته، کم نظیر است.
* مهم ترین فراز زندگی میرزای شیرازی صدور فتوای تحریم تنباکوست. آیا شواهد و قرائنی که نشان بدهد فتوای تحریم تنباکو به خط خود میرزاست وجود دارد؟ این سؤال را از این بابت می پرسم که در طول صد و اندی سال اخیر، در این باره شبهات زیادی طرح شده است.
ازمرحوم آقای آمیرزا حسین نائینی نقل شده است شبی در سامرا، مرحوم میرزا شاگردانش را احضار کرد و فرمود می خواهم تلگرافی به تهران مخابره و تنباکو را تحریم کنم! از شما می خواهم هریک تلگرافی را مبنی بر این موضوع بنویسید تا هر کدام را که مناسب تر بود، انتخاب و مخابره کنیم. بعد از چندی همه جمع شدیم و مطالبی را که نوشته بودیم به میرزا ارائه کردیم. میرزا تک تک آنها را خواند و زیر تشکش گذاشت. نهایتاً هم کاغذی را بیرون آورد و از روی آن خواند: «بسم الله الرحمن الرحیم. الیوم استعمال توتون و تنباکوبای نحو کان، در حکم محاربه با امام زمان صلوات الله و سلامه علیه است. الاحقر محمدحسن الحسینی. » مرحوم میرزا حسین نائینی اضافه کرده است ایشان پس از قرائت این تلگراف فرمود: این تلگراف از ناحیه مقدسه حضرت حجت شرف صدور یافته است!
* به نظر شما نقش دیگر علما یا چهره های سیاسی و فرهنگی، در ترغیب میرزا به صدور فتوای تحریم تنباکو چقدر بوده است؟ آیا اساساً این موضوع را قبول دارید؟
برخی این شبهه را در کتب مختلف مطرح کرده اند که میرزا فتوای تحریم تنباکو را تحت تأثیر سید جمال الدین اسدآبادی صادر کرده است. این ادعا کاملاً بی پایه است، چون در تاریخ نامه ای از میرزا به سید جمال ثبت نشده است و معلوم می شود نامه های سید جمال، از سوی میرزا بی پاسخ بوده اند. مرحوم آقا سید جمال گلپایگانی از قول میرزای نائینی نقل می کرد که ایشان می فرمودند: سید جمال به سامره آمد و چند روزی در حجره من ماند و قصد داشت با میرزای شیرازی ملاقات کند، اما موفق نشد!
از اینها گذشته میرزا از کانال های مختلف کسب اطلاعات می کرد و نامه های زیادی به ایشان می رسید. نامه های سید جمال هم جزو همین ها بوده، اما تصمیم نهایی با خود میرزا بوده است. سید جمال هم نامه های تند و تیزی می نوشت و بعید نیست اطلاعات مفیدی هم به میرزا داده باشد، اما مسلماً میرزا با او ارتباطی را برقرار نکرده است، در حالی که سید جمال گفته بود میرزا یک رهبر و رئیس خوب برای اسلام است و اگر به اروپا برود و آنجا را از نزدیک ببیند، یک رهبر جهانی خواهد بود. مرحوم شیخ بهاءالدین نوری، فرزند مرحوم شیخ عبدالنبی نوری برایم نقل می کرد پدرش 50 سال در سامرا در خدمت میرزای شیرازی بود. ایشان سفری به ترکیه می کند و از آنجا به مکه می رود و دو باره به استانبول برمی گردد. در استانبول با سید جمال ملاقاتی دارد و سید جمال می گوید: از قول من برای میرزا پیام ببرید که شما اول ناصرالدین شاه را تکفیر و سپس عزل کنید. سید جمال در نامه هایی هم که به میرزا می نویسد اصرار بر عزل ناصرالدین شاه دارد. شیخ عبدالنبی از سید جمال می پرسد: اگر ناصرالدین شاه حذف شود، چه کسی جانشینش شود؟ سید جمال پاسخ می دهد من! شیخ می پرسد چه کسی از حکومت شما پشتیبانی می کند؟ سید جمال می گوید سلطان عبدالحمید! شیخ عبدالنبی پیام سید جمال را به میرزا می رساند. میرزا می فرماید: تکفیر و عزل ناصرالدین شاه به نفع عالم تشیع نیست، ایران تنها کشور شیعی دنیاست و عزل ناصرالدین شاه به منزله آن است که این کشور تحت تسلط دولت عثمانی قرار بگیرد و ایران از جهان تشیع خارج شود.
از تلگراف ها و نامه هایی که بین میرزا و ناصرالدین شاه رد و بدل می شود، میرزا از ذکر القاب و الفاظ محترمانه کم نمی گذارد. ناصرالدین شاه اوایل با لحن اهانت آمیزی با میرزا حرف می زند، ولی بعد از پیروزی ِمیرزا در قضیه تنباکو، القاب بی شماری را برای میرزا به کار می برد. میرزا معتقد بود باید ناصرالدین شاه را نگه داشت تا مذهب تشیع باقی بماند. در هر حال در تاریخ نظری از میرزای شیرازی در رد یا تکذیب سید جمال ثبت نشده است.
* ظاهراً امام خمینی(ره) هم در مورد تشکیکی که در باره صدور فتوا توسط مرحوم میرزای شیرازی مطرح کرده اند، نظرشان را به شما گفته بودند. لطفاً خاطره این دیدار را بیان فرمایید.
بله، اوایل انقلاب بنده مورد سوء قصد قرار گرفتم و مجروح شدم و برای معالجه به خارج رفتم. وقتی برگشتم، در جلسه ای از سوی امام خمینی احضار شدم. جلسه بیش از یک ساعت طول کشید. ایشان بعد از احوالپرسی فرمودند: فلان گروه یا دسته در نشریه خود نوشته اند: تحریم تنباکو از سوی میرزا نبود و به دستور خارج بود، اما به اسم میرزا تمام شد! اینها می خواهند به مردم القا کنند روحانیت برای مردم کاری نکرده است. می خواهند تمام خدمات روحانیت را از قضیه تنباکو گرفته تا به حال به نام دیگران تمام شود و بگویند روحانیت نقشی نداشته، در حالی که تاریخ تنباکو نزد ماست.
*آیا فتوای تحریم تنباکو فقط مختص ایران بود یا شامل سایر بلاد اسلامی هم می شد؟
از مرحوم سید محمد فشارکی نقل است شبی از میرزا پرسید آیا حکم تحریم تنباکو فقط مخصوص ایران است یا کشورهای دیگر را هم شامل می شود؟ ایشان فرمودند فقط مختص ایران است.
*به نظر شما خبر مسموم کردن میرزا چقدر صحت دارد؟
بعید نیست. همشیره مرحوم میرزا عبدالله شیرازی هم می گفتند در سامرا شایع شده بود میرزا را مسموم کرده اند! حدود 50، 60 سال قبل در مجله ای پزشکی نیز، همین نظر اظهار شده بود. بعید نیست انگلیسی ها به خاطر مبارزات میرزا ایشان را مسموم کرده باشند، زیرا میرزا مانع بزرگی بر سر راه آنها بود. حتی شنیدم پس از پیروزی در قضیه تنباکو، میرزا گریه کرده و گفته: حالا دیگر دشمن به قدرت روحانیت پی برده است و در صدد نابودی آن برخواهد آمد!
* از مرحوم میرزای شیرازی کرامات بسیاری نیز نقل شده است. استاد ایشان در مقامات معنوی چه کسی بود؟
ظاهراً ایشان در نجف، به آقا سید علی شوشتری که استاد اخلاق مرحوم شیخ هم بود، مراجعه می کرد. در این باره داستانی را نقل می کنم. روزی به عیادت مرحوم آخوند ملا علی همدانی رفتم، آقایی در آنجا مرا شناخت و گفت: این داستان را از استادم شیخ عبدالنبی نوری که در تهران در محضر ایشان درس می خواندیم، شنیدم. ایشان می گفت: در سامرا در محضر میرزا بودیم و دائماً از نور برای ما پول می رسید و درس می خواندیم. یک سال پول نرسید و 120 تومان مقروض شدم. روزی به محضر امام زمان(عج) گلایه کردم که آقا! ما مهمان شما هستیم، چرا به وضع ما رسیدگی نمی کنید؟ در همین پریشانی بود که خوابم برد و رسول اکرم(ص) را در خواب دیدم که فرمودند: آشیخ عبدالنبی! 120 تومان در کمد هست، بردار و قرض هایت را بده! از خواب بیدار شدم. اندکی بعد عبدالله، نوکر مخصوص میرزا در حجره آمد و گفت: آقا با شما کار دارند. هوا خیلی گرم بود. به منزل میرزا رفتم و وارد زیر زمین شدم و درست همان صحنه ای را که در خواب دیده بودم، مقابل خود دیدم. میرزا روی همان تشکچه ای که حضرت رسول(ص) نشسته بودند، نشسته بود. همین که وارد شدم، بی آنکه کلامی بین ما رد و بدل شود، فرمود: آشیخ عبدالنبی! 120 تومان در کمد هست، بردارید و قرض هایتان را بدهید. خواستم خوابم را برای ایشان نقل کنم که فرمودند: خداحافظ، بفرمایید!
خواهر مرحوم آقا میرزا عبدالهادی هم نقل می کرد: روزی میرزا به مادر مرحوم شیخ عبدالکریم که کلیددار ایشان بود، فرمود: بروید از صندوق پول بیاورید. خانم می گوید: صندوق و حساب و کتاب ها دست من است. می دانم در صندوق چیزی نیست. میرزا می فرماید: بروید شاید بود! خانم می رود و می بیند صندوق پر از پول است!
کرامات فراوانی را از میرزا نقل می کنند. به اعتقاد من موفقیت های شگفت انگیز میرزا، از ناحیه ایادی غیبیه الهیه بود که همواره او را تأیید می کردند.
* از ویژگی های اخلاقی میرزای شیرازی کدام یک در ذهن شما برجسته ترند؟
ادب میرزا یگانه بود، به طوری که حتی وقتی نوه های ایشان به حضورشان می رسیدند، از جا برمی خاست و تواضع می کرد. همه را با نام آقا و خانم صدا می زد. همیشه دوزانو می نشست و این برایش عادت شده بود. زهد و قناعت میرزا در اعلا درجه بود. به قدری قانع بود و از اسراف پرهیز داشت که حتی چوب کبریت های سوخته را نگه می داشت تا دو باره مصرف کند!
* ظاهراً از ایشان فقط یک عکس باقی مانده است که در باره آن هم اختلاف اقوال وجود دارد. نظر شما در این باره چیست؟
بله، عکسی هست که سیدی امام جماعت است. مرحوم میرزا مهدی اصفهانی از نزدیکان مرحوم شیخ عبدالکریم حائری گفته بودند: ایشان هر وقت ناراحت می شد، این عکس را به ایشان نشان می دادیم. از ایشان پرسیدیم: آیا این عکس مرحوم میرزاست؟ فرمود: بله، عکس میرزاست.
سال ها قبل، آیت الله حاج شیخ محی الدین مامقانی در ایام فاطمیه از نجف به منزل بنده آمدند. شب جمعه بود و ما از فردای آن شب روضه داشتیم. تا حدود ساعت 11 با هم صحبت کردیم و ایشان پرسیدند: «شما عکس مرحوم میرزا را ندارید که به دیوار نصب کنید؟» عرض کردم: «چرا، عکسی دارم. » گفتند: «خوب است از فردا که در اینجا روضه برقرار است، عکس ایشان را به دیوار نصب کنید. » فردا صبح به یکی از کسانی که برای کمک آمده بود، عکس مرحوم میرزا را دادم و نصب کرد. هنوز او از روی صندلی پایین نیامده بود که تلفن زنگ زد. مرحومه والده بودند و فرمودند: دیشب مرحوم پدرت را خواب دیدم که خیلی خوشحال بودند و گفتند: فردا جدم میرزای شیرازی به منزل آقا رضی می رود! واقعاً حیرت انگیز بود، چون کسی از گفت وگوی من و آقای مامقانی اطلاع نداشت. مرحوم والده فرمودند: پدرت قرآن کوچکی هم به من داد و گفت این قرآن را به آقا رضی بده که حافظ او باشد.
بنده از آن زمان تا به حال، آن قرآن کوچک را همیشه همراه دارم. مرحوم والده فرمودند: پدرت پولی هم به من داد و گفت: این را به آقا رضی بده که صدقه بدهد. بعدها راز همراه داشتن قرآن و صدقه دادن را دانستم. بنده روی این قرائن یقین کردم این عکس متعلق به مرحوم میرزای شیرازی است. اکنون این عکس در مقبره ایشان است.
* با تشکر از حضرتعالی که در این گفت وگو شر کت کردید، برقرار و سلامت باشید.
من هم از شما و اهتمامی که به احیای شعائر دین و نام و خاطره بزرگان آن دارید، تشکر می کنم و دعاگو هستم.
*منبع:روزنامه جوان
**پژوهش**9351**9131
27/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها