محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832845081
11رشته خوانده‌ام، اما هنوز لیسانس ندارم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
11رشته خوانده‌ام، اما هنوز لیسانس ندارم تا امروز در 10 رشته در دانشگاه آزاد، پیام نور و غیرانتفاعی و سراسری درس خواندم. فلسفه، مدیریت جهانگردی، باستان‌شناسی، کامپیوتر، گیاه‌شناسی و آمار از رشته‌هایی بود که من هر کدام را در سه تا چهار ترم خواندم، اما همه را رها کردم.
مطهر یگانه وصل هستم و سال 1340 در شهر ساری متولد شده ام. من 11 خواهر و برادر دارم که در بین آنها به دنیا آمدم یعنی فرزند ششم و در این تراکم جمعیتی کمتر به چشم می آمدم. الان هم همین طور است و اگر چند روزی بروم مسافرتی یا کنج خانه بمانم کسی از من سراغی نمی گیرد و نگرانم نمی شود. به همین دلیل تمام کودکی و نوجوانی من به شیطنت و بازیگوشی گذشت و تا می توانستم بازی کردم، آنقدر که تا سیزده چهارده سالگی معنی ساعت یازده دوازده شب را نمی دانستم و نمی فهمیدم چطور می شود آدم ها با وجود این همه خستگی تا آن موقع شب می توانند بیدار بمانند. پدرم به عدد 25 اعتقاد زیادی داشت، به همین دلیل ما همیشه 25 راس گوسفند و 25 مرغ و خروس داشتیم یعنی این طور بود که اگر یکی از گوسفندها می زایید باید یکی دیگر از چرخه خارج می شد یا به محض این که یک جوجه سر از تخم درمی آورد تا چند ساعت بعد یک مرغ در قابلمه مادر داشت آب پز می شد. به عکس آن هم بود اگر یکی از گوسفندها به هر دلیلی تلف می شد سریع به بازار می رفت و یکی جدید جایگزین آن می کرد. با این وصف حال پدر، من کاری کردم کارستان که بیا و ببین. یک روز گرم تابستانی با برادر کوچکم طاهر به ییلاق رفتیم تا گوسفندها را بچرانیم. در دشت بودیم که من خوابم گرفت، قرار ما بر این شد که برادر کوچکم مراقب گوسفندها باشد تا من چرتی بزنم، اما او هم کنار من خوابش گرفته بود و گوسفندها برای خودشان رفته بودند سمت رودخانه که آب بخورند که سه تایشان را ظاهرا آب برده بود، وقتی بیدار شدیم نفهمیدیم که چه اتفاقی افتاده اما در حال برگشت به خانه دیدیم که سه تا از گوسفندهای بزرگمان نیستند. همه جا را تا شب گشتیم، اما خبری نبود. ترسان و لرزان برگشتیم خانه و گوسفندها را در طویله کردیم و چیزی به پدر نگفتیم، اما او صبح روز بعد فهمید و حسابی ما را زیر باد کتک گرفت، بعد هم رفت بازار و سه گوسفند خرید. با این شیطنت و بازیگوشی و خانه شلوغ و پرجمعیتی که داشتیم همان سال اول کنکور در کمال ناباوری در رشته ادبیات نمایشی دانشگاه تهران قبول شدم، تهران نسبت به ساری برایم مثل جوی آب در مقابل اقیانوس بود، در کنار کافه نشینی با دوستان، تماشای تئاتر، کتابخوانی و عضویت در ده گونه انجمن و تشکل صنفی که همه شان طعم و بوی انقلاب می داد، گهگاهی درس هم می خواندم، اما بعد از سه ترم فهمیدم که کلا راه را اشتباه آمدم و باید از اول جامعه شناسی می خواندم، پس ادبیات نمایشی را رها کردم و در همان خوابگاه شروع کردم به درس خواندن برای کنکور، سال بعد جامعه شناسی دانشگاه خودمان قبول شدم، حسابی ذوق و شوق داشتم و نیم ساعت مانده به شروع کلاس در دانشکده بودم، برای خودم یک پا نظریه پرداز شده بودم و در مورد همه موضوعات هستی ایده می دادم، اما بعد از پنج ترم فهمیدم که این رشته هم طبل تو خالی است و منابع درسی کمی در این حوزه وجود دارد و قطعا نمی توانم در این رشته موفق شوم، پس رهایش کردم. چندی بعد در آزمون استخدامی بانک ملی قبول و به عنوان کارمند اداری مشغول به کار شدم، همکارانم دائم به من می گفتند که حیف است تا ابد یک کارمند معمولی بمانم، وسوسه ام کردند تا در کنکور شرکت کنم و یک رشته مرتبط مثل مدیریت بازرگانی یا حسابداری قبول شوم، ابوالفضل از دوستان صمیمی ام می گفت «مطهر تو هوش خوبی داری، حیفی به خدا!» همین وسوسه ها باعث شد عصرها بنشینم پای دفتر و کتاب و ساعت ها درس بخوانم ولی آن سال قبول نشدم، سال بعد دوباره کنکور دادم و حسابداری دانشگاه آزاد پذیرفته شدم. هزینه هایش زیاد بود، اما مصداق کاچی بهتر از هیچی، هفت ترم درس خواندم، اما به دلیل ازدواج و انتقالی به ساری رهایش کردم، واقعا با این وضع، رفت و آمد برایم دشوار بود و مرخصی هم نمی توانستم بگیرم، آخر آن روزها مثل الان نبود که اغلب کلاس ها پنجشنبه برگزار شود و کارمندان براحتی بتوانند ادامه تحصبل دهند. بعد از ازدواج، درس را تا چهار سال رها کردم، اما بعد پشیمان شدم، من هوش و استعداد بالایی داشتم و همه به من می گفتند، هر که ماجرای درس خواندن من را می فهمید می گفت مطهر! حیف نبود؟ من دچار عذاب وجدان شدم و دوباره رفتم سراغ منابع کنکور و حسابی وقت برای مطالعه گذاشتم تا این که در رشته تاریخ دانشگاه ساری قبول شدم، تاریخ را دوست داشتم چون آدم را به فکر فرو می برد و مقیاس های فلسفی و بنیادین زیادی در ذهن آدم ایجاد می کرد، اما قسمت این بود که فرزندم در بین این راه مریضی سختی گرفت و من و مادرش مجبور شدیم نوبتی از او مراقبت کنیم. یک سال مرخصی تحصیلی گرفتم، اما فرزندم خوب نشد، برای تمدید مهلت که رفتم قبول نکردند و مجبور شدم انصراف بدهم. فرزندم بعد از سه سال درگیری با بیماری سرطان خون جانش را از دست داد و من با این اتفاق باورم را به زندگی از دست دادم، صبح تا غروب کار می کردم و شب ها با همسرم تا ساعت ها به نقطه ای خیره می ماندیم و بعد هم با گریه او می خوابیدیم. کودک چهارساله مان همچون غنچه ای نشکفته در مقابل دیدگانمان پرپر شد و ما هیچ کاری در توانمان نبود برای او بکنیم. سخت است. زیاد. بعد از آن برای پر کردن خلأهای روحی ام دوباره ترغیب شدم تحصیلاتم را ادامه بدهم، اما هربار به دلیل اتفاقی یا عدم ارتباط با رشته درسی آن را رها کردم، واقعیت این است که من تا به امروز در 10 رشته در دانشگاه آزاد، پیام نور و غیرانتفاعی و سراسری درس خواندم، البته دانشگاه های دولتی بعد از مدتی اجازه شرکت در کنکور را به دلیل عدم تعیین تکلیف رشته های قبلی و هدر دادن سرمایه دولتی از من گرفتند. فلسفه، مدیریت جهانگردی، باستان شناسی، کامپیوتر، گیاه شناسی و آمار رشته های دیگری بود که من هر کدام را در سه تا چهار ترم خواندم، اما همه را رها کردم چون هیچ کدامشان خواسته های علمی من را برآورده نمی کرد. باید این حقیقت را بگویم که دانشگاه های ما یا از نظر محتوای آموزشی یا استادان تخصصی بسیار ضعیف هستند و البته این را هم اضافه کنم که در برخی از رشته ها، دانشگاه های ما حرفی برای گفتن ندارند چون فقط می خواهند صندلی های خالی خود را پر کنند و جیب دانشجو را خالی. من فکر می کنم که هیچ کس به فکر اندیشه های هدر رفته دانشجوها نیست و توانایی های آنها را جدی نمی گیرد. همسرم و البته همه اعضای خانواده ام از این تغییر رویه من در درس خواندن خسته شده اند و حسابی من را زیر باد انتقاد می گیرند. آنها نمی دانند که من خودم هم از این وضع رنج می برم و راضی نیستم، اما دلایل من را قبول ندارند، همسرم سه سال پیش من را تهدید کرد که اگر بار دیگر هوس درس خواندن بکنم، خانه من را ترک می کند و می رود خانه پدریش. او فکر می کند که من هیچ وقت نمی توانم تصمیم درستی در زندگی ام بگیرم و می گوید تو هر روز روی یک شاخه می پری و عمر من و خودت را به هدر دادی. اما من نیمه پر لیوان را می بینم و معتقدم که این تغییر رشته و دانشگاه ها اگرچه عمق من را از درک یک دانش کم کرد، اما به وسعت آن افزوده، امروز در آستانه پنجاه وچهاذ سالگی من اطلاعات خوبی در همه زمینه ها دارم و می توانم مدعی باشم که در همه علوم انسانی و بعضا تجربی نظریه پرداز و تئورسین خوبی هستم. راستش را بخواهید سال گذشته به دور از چشم همسر و خانواده ام در رشته مترجمی زبان انگلیسی شرکت کردم و قبول شدم، حالا دو ترم است که این رشته را در دانشگاه علمی کاربردی می خوانم و حسابی به آن علاقه مندم، به همسرم قول داده ام که این بار درسم را تا انتها دنبال کنم و مدرکم را بگیرم. مطمئنم که به این قولم پایبندم، چون حس می کنم مترجمی زبان تنها رشته ای است که تمام تمرکز و حواس پنجگانه را یکجا جمع می کند و باعث می شود تو از درس خواندن لذت ببری. راوی: فهیمه سادات طباطبایی شباهت ما به مطهر در مذمت بلاتکلیفی از برخی حواشی جذاب زندگی آقا مطهر ـ مثل نقش مرموز عدد 25 در زندگی ابوی ایشان ـ اگر بگذریم، می توان ادعا کرد که زندگی خیلی از ما دقیقا مصداق همین شروع کردن ها و تمام نکردن هاست. حالا شاید نه به این شدت و نه فقط در یک زمینه خاص همچون تحصیل، اما خیلی از ما آدم تمام کردن کارهای نیمه تمام نیستیم.
معمولا هزار و یک جور بهانه مثل همین هایی که آقا مطهر عزیز پشت سر هم ردیف کرده هم در چنته داریم برای توجیه آشفتگی های زندگی مان؛ رشته جذاب نبود، استادها استاد نبودند، جامعه شناسی طبل توخالی بود، تاریخ فلان بود، ادبیات نمایشی بهمان بود و... حالا نه اینقدر اغراق شده و عجیب، اما خداوکیلی چند درصد از ما کارهایی را که شروع می کنیم، در موعدش تمام می کنیم و برای صفر تا صد امورات مان برنامه ریزی داریم؟ صغرا کبرای زندگی کداممان درست است و مرتب و سر جای خودش؟ همه منتظر یک اتفاقیم، چیزی که شبیه معجزه که احتمال وقوعش امکان واقع بینی را از ما سلب و ظاهر مبهمش روند زندگی مان را مختل کرده است. ما آدم های باری به هر جهتیم. آدم های بی برنامه هرچه بادا باد. آشفته های بلاتکلیف. خودمان هم نمی دانیم از زندگی چه می خواهیم. چیزهایی که دوست نداریم را همه خوب بلدیم، اما هیچ کداممان دقیقا نمی دانیم که چه چیزی راضی مان می کند. ما غرغروهای همیشه ناراضی ایم، هیچ کداممان به جایگاه واقعی خودمان و آنجا که شایسته اش هستیم نرسیده ایم، چون اصلا نمی دانیم آن جایگاه کجاست. مقصد که معلوم نباشد، تکلیف انتخاب مسیر هم روشن است؛ ممکن است از ادبیات نمایشی شروع کنیم و بعد از ده بار تغییر رشته در دهه پنجم زندگی به مترجمی زبان برسیم. آقا مطهر فقط یک نمونه است، یک نمونه که از قضا مسیر سختی را برای از این شاخه به آن شاخه پریدن انتخاب کرده، خیلی از ما هم اگر حوصله درس خواندن و کنکور داشتیم، بعید نبود که سناریوی زندگی تحصیلی مان یک چیز هشل هفتی بشود مثل همین. در جُربزه و حوصله و پشت کار شاید کم داشته باشیم، اما در بلاتکلیفی هیچ کم از آقا مطهر نداریم، باور کنید. عباس رضایی ثمرین / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
شنبه 19 اردیبهشت 1394 ساعت 13:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها