تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835957844
از صبح فردای بی‌امضا ماندن توافق و یا شکستن آن چه باید کرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
از صبح فردای بی‌امضا ماندن توافق و یا شکستن آن چه باید کرد؟
تفاهم لوزان آن قدر از شتاب‌زدگی، باور به جهانی‌سازی آمریکا و توجه به کدخدامنشی کاخ سفید پر بود که هیچ‌کس ولو با حرفهای غیر شفاف و بیان کردن نصفه و نیمه‌ی ماجرا نتوانست واقعیت‌های آن را بپوشاند.
هفته‌نامه یالثارات الحسین(ع) نوشت: تفاهم هسته‌ای لوزان میان دولت رئیس جمهور روحانی و کشورهای 1+5 منعقد شد و قرار است تا مقطع 10 تیرماه سال جاری نیز به چیزی به نام توافق نهایی منجر شود. از سوی دیگر و در همین حال که شما مشغول خواندن این گزارش هستید نیز مراحل اولیه مذاکره برای توافق نهایی و بر اساس راهبرد تفاهم لوزان آغاز شده و کارشناسان و معاونت‌های دو طرف مذاکره در حال رایزنی هستند.
در واقع، محمدجواد ظریف و دولت یازدهم با آغاز این مذاکرات پس از تفاهم لوزان نیز این پیام روشن را به همه‌ی منتقدین داخلی خود دادند که هرآنچه را که تاکنون مرتکب شده‌اند، درست می‌دانند!
مهدی محمدی، کارشناس مسائل هسته‌ای در همین زمینه نوشته است: «آقای دکتر ظریف اعلام کرده است دستور کار مذاکراتی که از سه‌شنبه میان ایران و 1+5 آغاز می شود، نگارش متن توافق نهایی است. در خوشبینانه‌ترین حالت، این اعلام به معنای پرش از روی همه آن مباحثی است که از 13 فروردین تا به حال در محیط رسمی و کارشناسی کشور در باب خروجی مذاکرات لوزان انجام شده است. اگر همه آن بحث و گفت وگوها – که اوج آن فرمایشات رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز 20 فروردین بود- یک نتیجه داشته باشد، آن نتیجه این بوده است که چارچوب تفاهم شده در لوزان -لااقل در برخی موارد- به طور جدی نیازمند مذاکره مجدد است و این چارچوب یک نقطه شروع مناسب برای نگارش متن توافق نهایی نیست»
به گزارش یالثارات، با تمام این تفاسیر و انتقادات اما دولت در سابقه 2.5 ساله‌ی خود نشان داده است که وقعی به انتقادات جدی نمی‌گذارد و کاری را می‌کند که عقل خودش صلاح بداند. اما همانطور که اصلاح‌طلبان خرسند از تفاهم لوزان هم در روزهای اول اعلام تفاهم می‌گفتند «سالی که نکوست از بهارش پیداست»...
این طالع نحس...
تفاهم لوزان تا آن حد از شتاب‌زدگی، باور به جهانی‌سازی آمریکا و توجه به کدخدامنشی کاخ سفید را با خود داشت که هیچ‌کس ولو با حرفهای غیر شفاف و بیان کردن نصفه و نیمه‌ی ماجرا نتوانست واقعیت‌های آن را بپوشاند.
مسئله‌ی لغو تمام تحریم‌ها بصورت صریحی در این تفاهم به تخفیف تحریم‌های صرفاً هسته‌ای مبدّل شده است. ماجرایی که اگرچه دولتی‌ها، مذاکره‌کنندگان و اصلاح‌طلبان از روز اول با مدعای آن، یعنی لغو تمام تحریم‌ها! وارد عرصه حرکت به سمت آمریکا شدند اما به مثابه آن گلوله‌ی برفی که هر لحظه بیشتر آب می‌شد؛ هر روز شروط بیشتری برایش تعیین شد تا به تفاهم لوزان رسید.
تفاهمی که بر طبق اسناد منتشره از درون آن، صرفاً با تحریم‌ها و قطعنامه‌های هسته‌ای طرف خواهد بود و کاری به 23 سرفصل تحریمی دیگر علیه ایران ندارد! این در حالی است که طرف آمریکایی نیز تصریح کرده است که تحریم‌هایی که فقط پیرامون تخفیف آنها فکر خواهد کرد، صرفا تحریم‌های هسته‌ای ثانویه خواهد بود نه تحریم‌های هسته‌ای اولیه یا همان تحریم‌های جدی‌تری که شاکله اصلی رژیم تحریم‌ها محسوب می‌شوند.
حمید رسایی طی یادداشتی در توضیح تحریم‌های اولیه و ثانویه هسته‌ای نوشته است:
بر اساس این متن (اشاره به متن تفاهم لوزان) اولا تحریم‌های مرتبط با هسته‌ای تعلیق می‌شوند و نه لغو، ثانیا فقط تحریم‌های ثانویه (تحریم‌های آمریکا نسبت به شرکت‌هایی که سهامدار آمریکایی نداشته باشد) تعلیق می‌شود و نه تحریم‌های اولیه (تحریم‌های آمریکا علیه افراد آمریکایی، شرکت‌های آمریکایی و شرکت‌های خارجی غیر آمریکایی که سهامدارش آمریکایی است) ثالثاً این تعلیق موقتی است و هر لحظه امکان بازگشت دارد، رابعا تحریم‌ها در فاصله 10 تا 15 سال مشروط به گزارش مثبت آژانس و راستی‌آزمایی تعهدات ایران تعلیق می‌شود و پرواضح است که آژانس در طول 12 سال گذشته علی رغم همه اقدامات مثبت جمهوری اسلامی هرگز راضی نشده است!
جاش ارنست، سخنگوی کاخ سفید نیز به تازگی به میان خبرنگاران آمد و با تفرعنی خاص اینطور گفت که «بی‌معنیست که از لغو یکجای تمام تحریم‌ها صحبت کنیم»!
درباره تعداد تحریم‌های هسته‌ای نیز به تازگی حقایق عجیبی منتشر شده است.
فؤاد ایزدی در همین زمینه طی نشستی دانشگاهی با بیان اینکه مجموعاً 28 سرفصل تحریمی علیه ایران وجود دارد، گفته است: (با توجه به بیانیه لوزان) از 28 تحریم آمریکا علیه ایران تنها 5 تحریم قابل تغییر یا لغو خواهد بود.
ماجرای فکت‌شیت آمریکایی و فکت‌شیت ایرانی نیز انتهای خزان‌زده‌ی توافق لوزان را بیشتر به رخ می‌کشد.
گزاره‌برگ‌هایی که طرف آمریکایی موارد مختلفی از توافق لوزان را در آن نوشته و منتشر کرده است اما دولت روحانی فقط به تکذیب لسانی و بیان حرفهای متناقض نسبت به فکت‌شیت کاخ سفید بسنده کرده است! و جالب آنکه در این میان هم خبری از تکذیب رسمی و یا انتشار فکت‌شیت ایرانی نیست!
در ماجرای «فکت‌شیت» اتفاقی دیگر نیز رخ داده است و آن اینکه دولتی‌ها به صحنه آمده و از این می‌گویند که فکت‌شیت ما همان صحبت‌های ظریف است و وزیر خارجه دولت روحانی نیز اخیراً اینطور اعلام کرده است که فکت‌شیت برای وقتی است که توافقی در کار باشد و با توجه به اینکه هنوز توافقی صورت نگرفته پس فکت‌شیتی هم در کار نیست!
یک عضو تیم مذاکره‌کننده دولت روحانی هم در این باره گفته است که انتشار فکت‌شیت ایرانی منوط به صلاحدید مقامات کشور است! اکنون اما عمده افکار عمومی دانسته‌اند که قصه فقط به ماجرای عدم لغو تمام تحریم‌ها، عدم انتشار فکت‌شیت ایرانی، پذیرش نظارتهای فراپروتکلی، نصب سیستم‌های جاسوسی در مراکز حساس ایران اسلامی، ارسال اطلاعات آنلاین دانشمندان ایرانی برای دشمنان تروریست و... محدود نمی‌شود و پایه‌های سست تفاهم لوزان، نحیف‌تر و لرزان‌تر از چیزی است که حتی برخی منتقدین تصور می‌کردند.
رحیم احمدی‌روشن، پدر یکی از شهدای هسته‌ای کشورمان در طی سخنرانی که در دانشگاه قم برگزار شده از این گفته است که آنهایی که پس از توافق ژنو و لوزان گفتند ایران به غنی‌سازی 20 درصدی نیاز ندارد، خیانت کرده‌اند.
و فریدون عباسی، رئیس سابق سازمان انرژی اتمی هم با انتقاد شدید از توافق قبلی ژنو و تفاهم لوزان از این گفته است که آنهایی که می‌گویند فردو مرکز تحقیقاتی است! خودشان بروند زیر زمین و کار تحقیقاتی که می‌شود در دانشگاه هم انجامش داد را انجام بدهند.
در صبح فردای دهم تیر
دلایل اشاره شده مبنی بر سرنوشت مبهم تفاهم لوزان وقتی در کنار بدبینی‌های مؤکد مقام معظم رهبری درباره آمریکا و تجربیات تاریخی ملت ایران پیرامون بدعهدی کشورهای 1+5 قرار می‌گیرد به روشنی گویای آن است که سرانجام تفاهم لوزان و چیزی احتمالی به نام توافق نهایی! بهتر از آنچه که بعد از نشست هسته‌ای سعدآباد در سال 82 و یا توافق موقت ژنو در سال 92 رخ داد، نخواهد بود.
بعد از این دو واقعه بود که مردم به وضوح دیدند که دشمن نه‌تنها به وعده و وعید خود عمل نمی‌کند بلکه با بی‌محلی نسبت به اقدامات داوطلبانه عده‌ای در داخل که فکر می‌کردند آمریکا به فعالیت‌های آنها ارج می‌نهد! نشان داد که به چیزی فراتر از توافق یعنی براندازی و تغییر نظام ایران می‌اندیشد.
مردم و افکار عمومی پس از توافق ژنو و نشست سعدآباد، تنها چیزی که دیدند؛ بدعهدی‌های طرفهای غربی و آمریکا، تهدید بیشتر و تحریم‌های جدید بود. نه دیوار تحریم‌ها ترک برداشت و نه کسی احساس کرد با عقب‌نشینی سال 82 و توافق سال 92، تغییر خاصی در معیشت او اتفاق افتاده است.
برخی تحلیلگران معتقدند که همین رخداد برای مذاکرات کنونی هسته‌ای و تفاهم لوزان نیز ممکن‌الوقوع است و با توجه به مشخص بودن صریح خطوط قرمز نظام در مسئله هسته‌ای؛ بعید است که ایران و آمریکا بر سر این خطوط قرمز و رعایت آنها به توافقی برسند که دولت‌هایشان قادر به اجرای آن باشند...
و از همینجاست که پای سؤالات اصلی‌تر به ذهن باز می‌شود و آن اینکه از صبح فردای بی‌امضا ماندن توافق و یا شکستن آن چه باید کرد؟!
آیا بناست عده‌ای به اصطلاح معترض به خیابان‌ها بیایند و برخی مقامات شیدای توافق نیز ماجرا را به «موانع داخلی» مرتبط کنند!(همانطور که برخی بعد از ژنو این کار را کردند)؟
یا اینکه عهدشکنی و غیر قابل اعتماد بودن آمریکا باز هم اثبات می‌شود و توجه به نسخه‌های داخلی برای مشکلات و اعتقاد محکمتر به پیشرفت و فناوری بروز خواهد کرد؟
این سؤالی است که پاسخ آن را باید در نسخه‌های شفابخش و تجربه شده از همکاری مردم و نظام پیدا کرد.
پیرامون اثر تحریم‌ها
نخستین مسئله‌ای که باید دانست در ماجرای تبلیغات گسترده هواخواهان مذاکره با آمریکا که بصورتی بیش از اندازه درباره آن غلوّ شده مسئله‌ای به نام «تحریم‌ها» است.
تحریم‌هایی که از روز نخست انقلاب اسلامی علیه مردم و کشورمان در اعلی‌ترین درجه خود به نحوی اعمال می‌شدند که حتی مقام معظم رهبری در خاطره‌ای عنوان می‌کنند که دشمن در آن دوران از خریدن سیم‌خاردار توسط کشور نیز جلوگیری می‌کرد.
حجت‌الاسلام حیدر مصلحی، وزیر سابق اطلاعات نیز در همین زمینه با اشاره به مسئله جنگ نفتکش‌ها در خلیج فارس و رویارویی مستقیم ایران و آمریکا در این جنگ از این می‌گوید که در آن ایام حتی کشتی‌های حامل غذا برای مردم ایران نیز مورد اصابت موشک دشمن قرار می‌گرفتند اما باز هم مشکل خاصی مثل قحطی به‌وجود نیامد و مردم مقاومت کردند.
با تمام این تجربیات اما درباره مسئله تحریم‌ها؛ کمتر کسی به این فکر کرده است که چرا صرفاً طی دو و نیم سال گذشته و در دوران دولت رئیس جمهور روحانی است که این مسئله درشت‌نمایی می‌شود؟!
پاسخ آنست که همانطور که مقام معظم رهبری هم اشاره کردند؛ متأسفانه در بدنه اجرایی کنونی هم کسانی هستند که شیفته رابطه با آمریکا هستند و چه بهانه‌ای بهتر از متصل نشان دادن سفره‌ها و سطح زندگی مردم به این مذاکرات؟!
و در ادامه همین مسئله نیز بحث «میزان اثرگذاری تحریم‌ها بر زندگی مردم» بوده است که همواره بصورتی عامدانه و مشکوک از انظار عمومی دور نگه داشته شده و شاید کمتر کسی باشد که بداند حقیقت ماجرا، تأثیر کمتر از 30 درصد تحریم‌ها بر اقتصاد ایران است.
تاکنون چهره‌هایی همچون احمد توکلی، حمیدرضا آصفی، محسن رضایی و علی خرّم در این زمینه داد سخن داده و تأکید کرده‌اند که اثر تحریم‌ها بر اقتصاد ایران کمتر از 30 درصد است.
مقام معظم رهبری نیز در ورای این سخنان صحیح، منویات صریحی پیرامون قطع نظر به دست دشمن برای رفع مشکلات، «اقتصاد مقاومتی» و ضرورت توجه به ظرفیت های داخلی در کنار نکاتی مثل لزوم استفاده از کالاهای تولید داخل، صرفه‌جویی، تولید علم و ... طرح کرده‌اند.
پر واضح است که در صبح فردای رخدادهای فراروی تفاهم لوزان و یا چیزی به نام توافق نهایی، منهای اینکه اساساً چنین چیزی رخ بدهد یا بشکند؛ راه تسهیل بیشتر امور و رفع مشکلات از گلوگاه اقتصاد مقاومتی گذر می‌کند نه از پس‌کوچه‌ی دیگری.
ما و فناوری ضروری هسته‌ای
برخی روشنفکران وابسته به جریان سیاسی خاص یا همان اصلاح‌طلبان به تازگی تیشه برداشته و اصل لزوم برخورداری از انرژی هسته‌ای برای کشور را نیز مورد ضربه قرار داده‌اند.
صادق زیباکلام از این مسئله با عنوان «چاه ویل»! یاد کرده و احمد شیرزاد، نماینده مجلس ششمی اصلاح‌طلبان نیز زمانی در یک سخنرانی دانشگاهی گفته بود: از «چاه هسته‌ای» آبی برای ایران درنمی‌آید!
پاسخ این سخنان، تنها در این تصور ساده نهفته است که فرضاً کسی شرایط ایران امروز را بدون «نفت» و «گاز» تصور کند. آیا بدیهی نیست که آمریکا و اذناب منطقه‌ای او بلافاصله در این تصور فرضی، مردم ایران را در تحریم نفت و گاز قرار می‌دادند و کاری می‌کردند که همه از سرما یخ بزنند و بمیرند؟!
و باید گفت که سرنوشت انرژی هسته‌ای در حالت فرضی عدم برخورداری ما از آن، سرنوشتی بی‌نهایت تلخ‌تر و سوزناک‌تر خواهد بود زیرا کارشناسان امر اذعان دارند که با پیشرفت‌های کنونی و تمام شدن ذخایر فسیلی جهان؛ عمده نیازهای بشر از 40 سال آینده با انرژی هسته‌ای تأمین خواهد شد.
فواید بزرگی همچون امکان تولید برق، خدمات پزشکی نوین نظیر تشخیص سرطان‌ها، کشاوری پیشرفته با ایجاد جهش‌های مفید ژنتیکی در گیاهان مغذی و هزاران منفعت دیگر، تنها بخش کوچکی از دنیای فواید انرژی پاک هسته‌ای هستند که اگر کشوری و مردمی طی سال‌های آینده و حتی امروز از آن برخوردار نباشند به سرنوشتی شبیه آنچه که بر سر مردم سودان و سومالی و اتیوپی و ... به دلیل بی‌امکاناتی و بی‌غذایی آمده مبتلا خواهند شد.
تمام این امکانات و پیامدها و منافع ضروری اما در کنار این حقیقت نهفته است که زمانی اینچنین بر زبان فریدون عباسی، رئیس سابق سازمان انرژی اتمی کشورمان جاری شد: انرژی هسته‌ای باعث شکوفایی و رشد علم در رشته‌های مختلف شده است.
این صحبت‌های دقیق گویای آنست که فارغ از آنچه که قرار است بر سر تفاهم لوزان بیاید؛ اما ایران اسلامی، مردمش و مقاماتش چاره‌ای ندارند جز اینکه انرژی هسته‌ای را به هر قیمت برای خود حفظ کنند و هرگز ارکان آن‌را در معرض خطراتی همچون بازرسی‌های بی‌حدّ و حصر آژانس اتمی و یا چیزی به نام تحریم و ایضاً بازطراحی! قرار ندهند.
* مذاکراتی که فقط باید هسته‌ای باشد
از جمله مناقشات بزرگ پرونده مذاکرات هسته‌ای دولت یازدهم با کشورهای 1+5 مسئله مذاکرات هسته‌ای یا فراهسته‌ای است.
این قضیه اگرچه مؤکداً در کلام رهبر فرزانه انقلاب نیز مورد اشاره قرار گرفته و معظم‌له بیان کرده‌اند که مذاکره‌ی مورد درخواست دولتی‌ها فقط درباره مسئله هسته‌ای باید باشد ولاغیر و مقامات دولت و مذاکره‌کننده‌ها هم در این زمینه صحبت‌هایی را مطرح کرده‌اند اما گاهی ساز ناکوک دیگری هم از مذاکرات به گوش می‌رسد.
جان کری، وزیر خارجه آمریکا، وندی شرمن (از مقامات وزارت خارجه آمریکا) و برخی مقامات دیگر دولت آمریکا در این زمینه گفته‌اند که در طول مذاکرات با ایران صحبت‌های غیر هسته‌ای! و مباحثی درباره موشک‌های بالستیک هم داشته‌اند.
ادعایی که در لسان مقامات دولت یازدهم تکذیب شده است و توسط آمریکایی‌ها هم دائماً تکرار می‌شود. با این همه اما ماجرای قبول نظارتهای فراپروتکلی و به میان آمدن اسم تجهیزات فوق پیشرفته برای نظارت بر ایران در تفاهم لوزان؛ خبر از آن می‌دهد که چالش‌های بعدی در راه است و توافق هسته‌ای نهایی! بین ایران و 1+5 منعقد بشود یا خیر! اما پای موشک‌های بالستیک، حمایت ایران از حزب‌الله و حماس و حقوق بشر هم به میان خواهد آمد و مشخصاً آمریکا در آن قضایا نیز با ابزار فشاری به نام «تحریم» به میدان خواهد آمد.
تحریم‌هایی که رژیم آنها نه تنها در توافق موقت ژنو لغو نشد بلکه بعید به نظر می‌رسد در تفاهم لوزان و در توافق نهایی هم لغو شود. جالب آنکه کاخ سفید هنوز تعهد خود را به توافق هسته‌ای و لغو تحریم‌ها اثبات نکرده اما اعلام کرده است که امکان دارد بزودی پیرامون ثبات منطقه‌ای با ایران گفت‌وگو کنیم!
حال سؤال اینجاست که آیا در صورت طرح مسئله‌ای به نام «مذاکرات فراهسته‌ای» چه کنیم؟! و دولت چه موضعی در این رابطه خواهد گرفت؟!
پاسخ این مسئله نیز روشن است. اگرچه آمریکا و کشورهای 1+5 پس از توافق موقت ژنو، بیش از یکصد تحریم جدید را علیه ایران اسلامی اعمال کردند و از تهدیدات لفظی نظامی هم کم نگذاشتند و دولت ما هم سوگمندانه هیچکدام از این اقدامات را بر خلاف متن توافق ژنو ندانست اما به هر حال حتی اگر این اقدامات هم نادیده گرفته شود ولی آمریکا باید تعهد خود را به ایران اسلامی اثبات کند.
و جلوه‌ای از این تعهد به توافق نیز در اقدام ضرورتی «لغو تمام تحریم‌ها بصورت یکجا» متبلور خواهد شد. بدیهیست که اگر آمریکا این کار را نکرد (که تحلیل‌ها و گفته‌های مقامات آمریکایی می‌گوید این کار شدنی نیست!) آن وقت است که به نظر می‌رسد مسئله مذاکرات فراهسته‌ای نیز باید کأن‌لم‌یکن تلقی شده و دیگر کسی در درون بدنه دولت نسبت به مذاکره با آمریکا در هیچ زمینه‌ای خوشبین نباشد.
اینک همه منتظرند تا با توجه به تمام این واقعیت‌ها؛ مقامات اجرایی کشور در مقابل چشمان مردم، عزم خود را برای توجه به اقتصاد مقاومتی، ظرفیت‌های داخلی، فناوری‌های نوین، انرژی هسته‌ای و اتکای به خود در تسرّی ثبات و امنیت و پیشرفت ایران اسلامی به خاورمیانه نشان دهند. تیم اجرایی رئیس جمهور روحانی، با واقعیت‌های فراوانی در این زمینه‌ها روبه‌روست. مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
94/02/08 - 16:14
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها