رسانه‌ها و نارسانه‌ها

واضح آرشیو وب فارسی:شبكه خبر دانشجو: رسانه‌ها و نارسانه‌ها
رسانه‌ در لغت به معناي وسيله‌اي است كه براي رساندن مطلوب از آن استفاده مي‌شود و ما براي رساندن و بيان يك حقيقت لاجرم بايد از يك رسانه نوشتاري، ديداري و شنيداري براي مطلوب مورد نظرمان استفاده كنيم.

گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»، قبل از آنكه ما بخواهيم پيرامون مطلبي بنويسيم يا هدفي را به عرصه نمايش بگذاريم بايد پيرامون آن موضوع اطلاعات كسب كنيم.

اطلاعات يكي از مهم‌ترين ابزارهاي دسترسي به اهداف تلقي مي‌شوند و بعد از جنگ جهاني دوم به علت انفجار اطلاعات، استقبال وافري از رسانه‌ها صورت گرفت.

براي داشتن يك رسانه ايده‌ال بايد خوراك اطلاعاتي درست و قانونمندي برايش داشته باشيم؛ يعني رسانه بايد قبل از رسانه بودن رسانا باشد. يك رسانه رسانا بايد مطالب مطابق با واقعيت‌ها را از خودش عبور دهد.

اگر رسانه را بخواهيم از جنبه‌هاي مختلف بحث و تحليل كنيم، به اين نكته مي‌رسيم كه ما دو گونه مديريت در رسانه داريم: 1- مديريت ما در رسانه؛ 2- مديريت رسانه بر ما.

مديريت در رسانه عبارت است از اشرافيت داشتن بر واقعيت‌هاي موجود يك رسانه. اينكه بازدهي يك عملكرد رسانه‌اي چيست و بايد از چه جنبه‌اي به آن توجه شود و چه حقايقي از يك رسانه در آن گفته نشده است. در واقع عملكردهاي يك شبكه گسترده را از جنبه‌هاي مختلف مورد بحث و تحليل قرار مي‌دهد.

در كشور ما نيز موضوع رسانه‌هاي جمعي و اهميت آنها همواره مورد نظر مسئولان و صاحب‌نظران بوده است. ضرورت ورود به بحث مديريت رسانه به شكل علمي از اوايل دهه هفتاد مطرح شد.

مديريت رسانه يعني به كارگيري نيروي اهريمني در محتوا و معني به منظور تاثيرگذاري مطلوب بر مخاطب و حداكثر اين اثرگذاري زماني است كه مخاطبان اقناع شوند و خود به مبلغ پيام‌هاي رسانه‌اي مبدل گردند و بي هيچ گونه چشم‌داشتي پيام‌هاي رسانه را ترويج و تبليغ كنند. آيا رسانه‌هاي نوشتاري و ديداري و شنيداري ما واقعيت را به عرصه نمايش مي‌گذارند و يا دخل و تصرف در واقعيت‌ها در آن بسيار است؟

آيا ده‌ها و يا صدها فيلمي كه در سال ساخته مي‌شود، از فيلتر مديريت ما در رسانه عبور مي‌كنند يا اينكه رسانه است كه بر ما مديريت مي‌كند و از ديد رسانه است كه شخصيت‌ها رنگ مي‌گيرند و بزرگ مي‌شوند و ذره بيني با عدسي مقعر منجر به بزرگ شدن بازيگران آن سريال يا فيلم مي‌شود و كارگردان برنده خرس و سيمرغ و... از نوع بلورينش مي‌شوند.

آنقدر فيلم‌هايمان آب‌گوشتي شده است كه حتي مخاطب احساس نياز براي ديدن فيلمي در سينما پيدا نمي كند يا اينكه حتي بنشيند و پيرامون آن سريال بحث و مناظره داشته باشد و آن را به نقد بكشد.

ما به سينماي آبگوشتي كه آويني در سال 70 مي‌گفت پي برديم؛ خواهشا بيشتر از اين به فيلم‌هايتان آب نبنديد و بيشتر از آنكه به فكر گيشه باشيد به فكر پيام دادن به مخاطب باشيد.

سه|ا|شنبه|ا|25|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبكه خبر دانشجو]

[مشاهده در: www.snn.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 151]