واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > بادی، نزهت - اساسا امتیاز فیلم در این است که می تواند رخدادهای آینده را به زمان فعلی مرتبط و متصل کند و به بهانه رجوع به آینده، درباره ترس ها، بحرانها و ناامنی های امروز حرف بزند. فیلم هفته پیش تعطیلی رمی یکی از فیلمهای نوستالژیک و خاطره انگیز بود که توسط یکی از بزرگترین فیلمسازهای کلاسیک یعنی ویلیام وایلر ساخته شده که هنوز می تواند با آن داستان پری وار و رمانتیکش ما آدمهای بدبین و افسرده را احساساتی کند. هرچند یکی از علتهای محبوبیت فیلم به حضور جادویی و سحرانگیز آدری هپبورن برمی گردد که انگار شاهزاده خانم رویایی به دنیا آمده است.اما این هفته با یک کارگردان عجیب روبرو هستیم. کسی که هم یک فیلم خاص جاده ای درباره پرسه زنی چند نوجوان ساخته که جایزه کن را گرفته و هم یکی از قسمتهای سری هری پاتر را کارکردانی کرده است.فیلمی که از او انتخاب کرده ام، اقتباسی از نوول پی دی جیمز به حساب می آید اما فیلمنامه به دلیل فیلمنامه نویس های متعدد و بازنویسی های مکرر آنقدر تغییر کرده که از منبع اقتباس خود دور شده که اتفاقا به نفع فیلم تمام شده است.این فیلم یک اثر علمی تخیلی است که کاملا حس و حال امروزی و واقعی دارد و پر از ارجاعات مختلف به زمان حال است. فیلم دنیای ویران شده و فروپاشیده در 20 سال بعد را ترسیم می کند که هم آینده نگرانه به نظر می رسد و هم برآمده از معاصر. اساسا امتیاز فیلم در این است که می تواند رخدادهای آینده را به زمان فعلی مرتبط و متصل کند و به بهانه رجوع به آینده، درباره ترس ها، بحرانها و ناامنی های امروز حرف بزند.فیلم بیش از داستانش بخاطر جاه طلبی ها و جسارتهایش در فیلمبرداری معروف است. شیوه ای از فیلمبرداری روی دست با نورهای کم و تیره و نماهای طولانی و بی وقفه ای که آدم حیرت می کند چطور آنها را اجرا کردند. امانوئل لوبزکی با دوربین بیقرارش که همه جا پرسه می زند، ولی هیج جا از حد یک ناظر فراتر نمی رود، با تصاویر فوق العاده اش به این فیلم آخرالزمانی حس و حال مستند نما و واقع گرایانه ای می بخشد که می تواند زمان حال را تداعی کند.در این فضای تیره، سرد و غمبار احساس می کنیم به آخر دنیا رسیده ایم. جایی که نسل انسان در حال انقراض است و هیچ کودکی به دنیا نمی آید و در چنین شرایطی همه به جان هم افتاده اند و به بهانه نجات بشریت با هم می جنگند.بعد در این میان یک آدم مایوس و بدگمان که هیچ انگیزه و امیدی برای تغییر جهان ندارد و کلایو اوون نقش آن را بازی می کند، مجبور می شود از میان خون وآتش و دود و کثافت و خشونت راهی برای تولد و حفظ بچه ای پیدا کند که تنها امید نجات دنیاست.یکی از صحنه های فوق العاده فیلم که ایده جاه طلبانه و دشواری دارد، یک نمای طولانی و بدون کات است که در آن اوون در میان آن همه هیاهو و ازدحام صدای گریه بچه را تعقیب می کند، از میان آدمهای مختلف که یا می کشند و یا کشته شده اند در طبقات مختلف یک ساختمان مخروبه می گذرد و بالاخره به بچه و مادرش که به هم پناه برده اند، می رسد. بعد بچه و مادرش را از ساختمان زیر آتش و گلوله بیرون می کشد و درست در همین لحظه که صدای گریه بچه در فضا می پیچد، همه آدمها دست از جنگ و کشتار برمی دارند و به بچه نگاه می کنند. یک نوع سکوت توام با احترام برای بچه ای که شاید بتواند آینده بهتری بسازد. متوجه شدید درباره چه فیلمی حرف می زنیم؟ آن را دیده اید؟ به نظرتان چطور است؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 369]