ایمپلنت ها ی دندانی

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: «مقدمه»
به طور طبیعی سن از دست دادن دندان در کشورهای پیشرفته بالای 70سال است.
هزینه رعایت بهداشت دهان، تنها 5% هزینه درمان است ولی در کشور ما به دلیل ناآگاهی و بی توجهی به بهداشت دهان و دندان بیش از 90% مردم در سنین بالای 30 دست کم یک دندان خود را از دست می دهند و بیش از 30% افراد بالای 40سال نیز دچار بی دندانی کامل در یک یا هر دو فک هستند.
از دست دادن دندان ها علاوه بر اینکه می تواند به علت بیماری های دهان و دندان مانند پوسیدگی، بیماری های لثه و استخوان و سایش های وسیع در سطح دندان ها باشد، به سبب عوامل دیگری همچون وارد شدن ضربات به دندان ها در نتیجه تصادفات رانندگی یا درمان های نادرست دندان پزشکی نیز اتفاق می افتد. بی دندانی تاثیر قابل توجهی بر وضعیت ظاهری چهره افراد و مهمتر از آن بر روحیه و اعتماد آنها دارد. از این رو استفاده از روش های درمانی نگهدارنده مانند ایپملنت ها مورد استقبال قرار گرفت...

«تاریخچه»
در سال 1947 Formaggini روشی برای استقرار-کاشت- اولین و جدیدترین ایمپلنت ریشه ای فرورونده(Endosteal) کشف کرد که بعدها توسط Rafael Chercheve توسعه یافت(شکل1) ولی به دلیل ابعاد زیادش نتوانست نیاز بیمارانی را که به ایمپلنت دندانی احتیاج داشتند، تامین کند. عرض این نوع ایمپلنت ریشه ای با برآمدگی حفره های دندانی اکثریت مردم قابل تطبیق نبود چون حفره های دندانی به مرور زمان به دلیل نبود فشار دندان، تحلیل رفته و کوچک می شوند.

شکل1: کاشت های Chercheve که به عنوان یک پل ثابت
برای همایت و کمک به دندان طبیعی به کار می رفتنددر ادامه ی این روند Roberts در سال 1967 ابزار ورقه ای شکلی از فولاد ضد زنگ ساخت و آنرا ایمپلنت تیغه ای نامید. این تیغه که در اندازه یک قطع استخوان باریک ساخته شد، برای نازکترین برآمدگی ها نیز قابل پذیرش بود و امیدهای قابل توجهی را برای بشریت ایجاد نمود...
« ساخت و طراحی»
برای ساخت ایمپلنت ها 4عامل اصلی را باید در نظر گرفت:
عامل اول نوع موادی ست که در ساخت ایمپلنت ها به کار می رود.
مثلا ایمپلنت N.B (Noble Biocare) و اغلب ایمپلنت های دیگر از تیتانیوم خالص تجاری ساخته شده اند. همان طور که می دانیم میزان خوردگی به جنس و طرح ایمپلنت بستگی دارد. پس باید نوع موادی که انتخاب می شوند طوری باشند که کمتر خوردگی رخ دهد. علاوه بر آن فلزاتی باید برای امیپلنت به کار روند که میزان حساسیت کمتری نسبت به بقیه ایجاد کنند.
تیتانیوم در حین برخورد با آب یا مواد اکسیدی دیگر(در دمای اتاق)، فورا روی سطح خود یک لایه اکسیدی به قطر nm 8-10 تشکیل می دهد(این لایه اکسیدی با قطر ها و در دماهای متفاوت برای برخی از فلزات دیگر نیز تشکیل می شود). این لایه اکسیدی باعث می شود تیتانیوم به ویژه در محیط های بیولوژیکی در مقابل خوردگی مقاومت نشان دهد. فرم آلیاژی تیتانیوم نیز به طور وسیعی برای ساختن این نوع ابزار به کار می رود. تجربه نشان داده است اگر آلیاژ تیتانیوم خالص باشد کاملا زیست سازگار است و هچنین دارای خواص مکانیکی قابل توجهی است.
عامل دوم طراحی ایمپلنت کاشتنی ست...

پیشگیری از عفونت های وابسته به ایمپلنت با آنتی بیوتیک های موضعی
علی رغم پیشرفت های موجود در تکنیک های جراحی و طراحی ایمپلنت ها در ارتوپدی،عفونت های مربوط به ایمپلنت ها هنوز به عنوان یک مشکل جدی برای جراحان مطرح است.عفونت های باکتریایی عوارض جدی از خود برجای می گذارند که تشکیل زخم وجراحی ارتوپدی را به دنبال خواهند داشت. وقتی پیشگیری مانع عفونت نمی شود، درمان عفونت های وابسته به ایمپلنت تبدیل به چالشی برای جراح می شود فلذا درمان، معمولاً ترکیبی از جراحی برمبنای برداشت بافت های مرده ، جدا کردن قسمتی ازاستخوان ودرمان بدنی (درون تنی) با آنتی بیوتیک است. علاوه بربحث جراحی ، مسائل مربوط به میکروب شناسی هم باید مدنظر قرار گیرد. چسبیدن باکتری ها به سطوح ایمپلنت ها رفتارزیستی آن ها را تغییرمی دهد. آن ها یک پوشش زیستی می سازند که یک محافظ (درمحیط میکروسکوپی) دربرابر بسیاری ازعوامل ضد میکروبی است. علاوه براین، باکتری ها فعالیت متابولیکی خود را کاهش داده ودرنتیجه رشد خود را سریع تر می کنند. چون آنتی بیوتیک ها در پی رشد باکتری ها فعال می شوند ، با افزایش باکتری هایی که فعالیت متابولیکی آن ها کاهش یافته و حداقل غلظت های ممانعت کننده (MIC ) افزایش می یابد. آنتی بیوتیک های بدنی نمی توانند به غلظت های بالا درمحل های موضعی برسند که دراین صورت بی اثرمی شوند. برای حل این مسئله آنتی بیوتیک های موضعی بیش ازآنتی بیوتیک های بدنی می توانند به غلظت های بالا تردست یابند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 489]