چگونه ممکن است هميشه حق با پدر و مادر باشد؟!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: فرزند، ارمغان پيوند و بستهي کوچک آگاهي است.
کمال و رشد کودک از اينجا آغاز ميشود، از فهم اين نکته: او فرزند است نه دربند. بياييم از طنزِ تربيت فرزند، دست کشيده، به پرورش و تربيت پدر و مادر معتقد شويم!

فرزند ما، در زنداني است که ديوارهايش از تذکر ساخته شده است.
اگر به تربيت معتقدي، دستکم بکوش تا فرزندت مثلِ خودش بار بيايد نه مثلِ خودت.
سعينکن به فرزندت، درستها و نادرستها را آموزش دهي،
چراکه آنها چيزي نيستند جز به منفعتها و به ضررها!
اگر دروغهاي فرزندت را به رويش بياوري، آنها بهزودي از فرطِ پيچيدگي، به راست شباهت پيدا خواهند کرد.
فرزند، ميکروب نيست که بهطور دائم زير ذرهبين باشد.

هرگاه فرزندت را تنبيه بدني ميکني، بدان که در آن لحظه، در حال خودزني ميباشي!
براي پرورش اعتمادبهنفس کودکت، تنها يک راه داري: نگاه طنزآميز به زندگي.
در دورانِ ما، در سرِ کودکان، بهجاي مغز، پدر و مادر قراردارند!
خشمگينشدن، آسانترين راه است اما پيامدهايش سختترين!
چرا از به آغوش کشيدن نيمهي خود، پرهيز ميکني؟!
چگونه ممکن است هميشه حق با پدر و مادر باشد؟!
بهجاي تشويق کودک به مطالعه، خودت مطالعه کن.

احترام به فرزندت، احترام به خداست بهخاطر آفرينشش، لطفاً از دستکاريِ خلقت خودداري کن.
بهروي آوردن رفتار منفي، چيزي جز تثبيت کردن آن نيست.
رفتارها بهسان شبها و روزها، در حال گذر ميباشند و اين تذکر توست که چون سدّي مانع گذر ميشود.
نصيحت، تنها يک سرگرميِ کلامي است.
دائماً ميخواهي که فرزندت، تو باشد؛ گاهي هم تو، فرزندت باش.
بدان نهگفتن، علامت بودنِ کودک است. نه، يعني اينکه من هستم. آري، يعني اينکه تو هستي.
اگر به نخواستنهاي فرزندت توجه نکني، او به خواستنهاي تو توجه نخواهد کرد.
تحقيرِ کودک، بالابردن پنهاني خود است.

مواجهه با فرزند، فرصت خوبي براي ديدار پنهاني با خود است.
بدان، اگر در خردسالي با او مشورت نکني، او در بزرگسالي با تو مشورت نخواهد کرد.
او دشنام ميدهد و تو ميگويي: «ديگر نشنوم که بگويي...» و اينچنين با تکرار مجدد دشنام، به فرزندت مجوزي دوباره ميدهي!

شگفتا! که بعضي از پدر و مادرها قادرند به تمامي سؤالات فرزندشان پاسخ دهند!
و گوش کودک، هميشه تشنهي کلمهي «نميدانم» باقيميماند!
چگونه کودک ميتواند اعتمادبهنفس داشته باشد درحاليکه بايد مدام به غير، اعتماد نمايد!
کودک براي رشد فکري خود، محتاجِ «شايد» است ولي پدر و مادر، لحظهاي از ريختن بمبهاي «بايد» بر سر او، دستبرنميدارند.

کودک از پدر و مادر ناموافق، حسابميبرد و بر روي پدر و مادر موافق، حساب بازميکند.
بگذار فرزندت گاهي سکوتِ پر از مهرِ تو را نيز تجربه کند.
آيا ميداني که مهرباني نيز ميتواند گاهي به زنداني از مهر بدل شود؟
کودک هميشه در حافظهي پدر و مادر بهسر ميبرد اما کودکيِ پدر و مادر در حافظهشان خير!
پدر باش، نه فيلسوف. مادر باش، نه پرستار.

پدر و مادر، دو باغبانِ گلهاي زندگيِ بوستانِ وجودِ کودکاند، ببين آيا گلها زيادتر شدهاند يا علفهاي هرز؟
هميشه در نظر داشته باش: کودک آوردهي توست نه آمدهي خود. پس ديگر...
چشم کودک به چشم پدر و مادر نيست، به نگاهِ آنان است.
کودک، کردهها را ميشنود نه گفتهها را!
و بدان که اگر تو حقداري بزرگي کني، او نيز حق دارد کودکي کند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 151]