امام حسن(ع) از هر جهت حسن بود

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: امام حسن(ع) از هر جهت حسن بود
پانزدهم رمضان سال سوم هجري قمري درخانه عصمت و طهارت نوزادي به نام "حسن" متولد شد كه ولادتش قلبها را مسرور كرد.

مولود خجسته رمضان و بدر تمام ماه خدا متولد شده بود، تنهاترين فرزند رمضاني و آسمان، آري امام حسن متولد شد كسي كه ادامه محمد (ص) و كرانه علي (ع) بود. در چنين شبي نخستين فرزند امير مومنان (ع ) و فاطمه زهرا (س) در نيمه ماه رمضان سال سوم هجري چشم به جهان گشود و پيامبر اكرم( ص ) نام نوزاد را از سوي خداوند "حسن" ناميد و در موردش فرمود: خداوندا من او را دوست دارم تو نيز دوستش بدار. عاشقان اين امام محبوب در وصفش مي گويند و مي گريند كه اماما براي تمام تنهايي حريم پاكت دلم مي سوزد، هر گاه كه تن سپردم به گوش دادن تمام زمزمه هاي دل خسته ام ، نامي به جز حسن بن علي نشنيدم، نامي كه هرگز نتوانستم نامي در كنار آن بگنجانم، زندگي چيزي جز عشق تو را به من نشان نداد و دل بهانه اي جز ديدارت در همه عمر نگرفت.
آري عاشقانش اينگونه با او در دل مي كنند و زير لب زمزمه مي كنند كه بگذار كه با ديدنت دلم براي هميشه خراب شود، مرا به آبادي دل چه سود و چه نياز؟ كه در اين دنيا هر دلي خراباتي شد گويا ابدي جاويدان شد، من اسارت دلم را به هيچ آزادي نفروشم كه زندانباني چون حسن بن علي جرعه اي جز مي به من ارزاني نمي دارد.
حسن بن علي چنين مرد و مولايي است و چنين عاشقان دل سوخته اي دارد مردي كه فرياد رس محرومان و مظلومان بود. پيشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزيده و ممتاز داشت، بلكه از لحاظ بذل و بخشش و دستگيرى از بيچارگان و درماندگان نيز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهيدستان، و نقطه اميد درماندگان بود، هيچ فقيرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت و هيچ آزرده دلى شرح پريشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمي ‏كرد، جز آنكه مرهمى بر دل آزرده او نهاده مي ‏شد، گاه پيش از آنكه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مي ‏ساخت و اجازه نمي ‏داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد.
از زيبايي چهره امام همين بس،‌ وقتي كه از منزل خارج مي شد، جمعيتي براي ديدن سيماي نوراني اش به نظاره مي ايستادند به طوري كه محل عبور از كوچه دشوار مي گشت و امام ناگزير به خانه برمي گشت.
«سيوطى» در تاريخ خود مي ‏نويسد: «حسن بن على» داراى امتيازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود، او شخصيتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متين، سخى و بخشنده، و مورد ستايش مردم بود. امام مجتبى (ع) گاهى مبالغ قابل توجهى پول را، يكجا به مستمندان مي ‏بخشيد، به طورى كه مايه شگفت واقع مي ‏شد. نكته يك چنين بخشش چشمگير اين است كه حضرت مجتبى (ع) با اين كار براى هميشه شخص فقير را بى نياز مي ‏ساخت و او مي ‏توانست با اين مبلغ، تمام احتياجات خود را برطرف كند و زندگى آبرومندانه ‏اى تشكيل بدهد و احياناً سرمايه ‏اى براى خود تهيه كند اما روا نمي ‏ديد مبلغ ناچيزى كه خرج يك روز فقير را بسختى تأمين مي ‏كند، به وى داده شود و در نتيجه او ناگزير گردد براى تامين روزى بخور و نميرى، هر روز دست احتياج به سوى اين و آن دراز كند. "امام حسن ع از هر جهت حسن بود" در وجود مقدسش نشانه هاي انسانيت متجلي بود، آن بزرگوار توجهي ويژه بخدا داشت. چون وضو مي گرفت رنگش تغيير مي كرد و وجودش به لرزه مي افتاد و وقتي علت را مي پرسيدند مي فرمود: كسي را كه در پيشگاه خدا مي ايستد جز اين سزاوار نيست. امام حسن ع در طول عمر دو بار تمام اموال و دارايي خود و سه بار نيمي را در راه خدا بخشيد و بسيار متواضع بود كه بايد از چنين مردان سخاوتمند و مقدسي درس زندگي آموخت.
دوشنبه 25 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]