دیابت و انواع آن (Diabetes)

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: بیماری دیابت در اثر ناتوانی بدن در تولید انسولین ، یا کاهش یا عدم اثر انسولین درسوخت و ساز مواد قندی پدید می آید. امروزه، دیابت یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی – درمانی و اجتماعی – اقتصادی جهان محسوب می شود، به گونه ای که بیش از ۱۵۰ میلیون نفر در دنیا مبتلا به این بیماری اند. در کشور ما نیز بالغ بر دو میلیون نفر به این بیماری دچارند.

از آن جا که خود بیمار و خانواده های آنها عمده ترین نقش را در درمان دیابت به عهده دارند، کسب اطلاعات لازم درباره دیابت به شیوه های گوناگون آموزشی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مبتلایان به دیابت باید یاد بگیرند که چگونه قندخون خود را کنترل کنند تا از عوارض حاد و مزمن بیماری پیشگیری نمایند یا در صورت پدید آمدن این عوارض ، به موقع به مراکز بهداشتی – درمانی مراجعه کنند. در ادامه برای آشنایی بیماران، خانواده ها و کارکنان مراکز بهداشتی – درمانی با جنبه های گوناگون بیماری دیابت نکاتی را متذکر می شویم.

تاریخ دیابت
بیماری قند از روزگار باستان شناخته شده بود و برخی پزشکان کهن نشانه‌های آن را به‌خوبی توصیف کرده و راه‌هایی برای درمان آن پیشنهاد کرده بودند. در پاپیروسی از ۱۵۵۲ سال پیش از میلاد، پزشکی مصری از بیماری رازآلودی نوشته است که با ادرار فراوان همراه است. اریتیوس( ۹۰-۳۰ پس از میلاد)، پزشک یونانی، در کنار پرادراری، نشانه‌های دیگری این بیماری را، از جمله تشنگی همیشگی و کاهش وزن، برشمرده است. نام دیابت را نیز او برای این بیماری برگزید که به معنای “گذر کردن” یا “جریان پیدا کردن” است. او دیابت را پیامد آب‌شدن گوشت دست و پا و وارد شدن آن به ادرار می‌دانست. جالینوس( ۲۰۱-۱۳۱ میلادی)، پزشک سرشناس ارتش روم، بر این باور بود که آن بیماری رازآلود از نارسایی کلیه‌ها پدید می‌آید. تا نزدیک دو هزار سال، همه‌ی پزشکان چنین نظری را درست می‌دانستند.
شیرین بودن ادرار بیماران دیابتی نیز از گذشته‌های دور روشن بود و در نوشته‌های پزشکی هندی‌و قانون ابن‌سینا به آن اشاره شده است. درستی این نظر را متیو دابسون در سال ۱۷۷۵ با بخار کردن ادرار بیماران دیابتی بیش از پیش روشن کرد و دانه‌های بلوری قند را به دست آورد. نام دوم دیابت یعنی ملیتوس نیز در همین سال‌ها به نام این بیماری افزوده شد که به معنای “شیرین” است. از آن‌جا که هنوز بسیاری از پزشکان این‌بیماری را با نارسایی کلیه مرتبط می‌دانستند، برخی پیشنهاد کرده بودند به این بیماران باید قند خوراند تا کمبود قند آن‌ها جبران شود.
با وجود این سرگذشت دراز، آسیب‌شناسی دقیق دیابت تا سده‌ی نوزدهم میلادی به درستی روشن نبود. در سال ۱۸۷۵ کلود برنارد گلیکوژن را به عنوان فرآورده‌ی سوخت و ساز گلوکز در کبد معرفی کرد و این مفهوم را معرفی کرد که اختلال در سوخت و ساز گلوکز باعث دیابت می‌شود. در سال ۱۸۶۹ ، پل لانگرهانس جزیره‌های لانگرهانس را کشف کرد. پژوهشگران دیگر ناهنجاری جزیره‌ها را در کالبدشکافی بیماران دیابتی که جان باخته بودند، مشاهده کردند. سپس، در سال ۱۸۸۹ ، اسکار مینورسکی و جوزف ون مرینگ، پژوهشگران فرانسوی نشان دادند که اگر لوزالمعده‌ی سگی را از بدنش بیرون آورند، نشانه‌های دیابت در سگ پدیدار می‌شود و سگ به زودی می‌میرد.
از آغاز سده‌ی بیستم میلادی این نظر مطرح شد که بیماران دیابتی دچار کمبود ماده‌ای هستند که لوزالمعده‌ی سالم می‌تواند آن را بسازد. گیورگ زولزر، دانشمند آلمانی، در سال ۱۹۰۸ برای نخستین‌بار نشان داد که با تزریق افشره‌ی از لوزالمعده می‌توان وارد شدن گلوکز را به ادرار کاهش داد. سپس در سال ۱۹۲۰ فردریک بنتینگ و چارلز بست آزمایش‌های خود را برای پیدا کردن ماده‌ای در افشره‌ی لوزالمعده که قند ادرار را در سگ دیابتی کاهش می‌دهد، آغاز کردند. آن‌ها سرانجام توانستند در سال ۱۹۲۱ پروتیین انسولین را از لوزالمعده به دست آورند و با تزریق آن به کودکی ۱۴ ساله در تورنتوی کانادا، کارایی این پروتیین را در کاهش قند ادرار و بهبودی بیماران دیابتی نشان دهند. بنتینگ و یکی از دستیارانش به نام جان مکلیود جایز نوبل پزشکی سال ۱۹۲۳ را دریافت کردند. بنتینگ جایزه‌ی خود را با بست و مکلیود با دستیار دیگر بنتینگ به نام جیمز کولیپ سهیم شدند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 255]