حلقه‌هاي مفقوده صنعت مد در ايرانطرح‌هايي كه هيچ‌وقت توليد نمي‌شوند

واضح آرشیو وب فارسی:دنياي اقتصاد: حلقه‌هاي مفقوده صنعت مد در ايرانطرح‌هايي كه هيچ‌وقت توليد نمي‌شوند
كتايون مصريبرگزاركنندگان جشنواره زنان سرزمين من، اميدوارند تا اين جشنواره به توليد انبوه پوشش جديدي براي زنان ايراني كمك كند و زمينه‌ساز تحول در نوع و نحوه پوشش آنان باشد، در حالي كه با گذشت سه سال از عمر اين جشنواره، صنعت پوشاك هنوز با الگوهاي ايراني-اسلامي جديد بيگانه است. اين كه چرا در اين مدت طراحان اين مدل‌ها با صاحبان صنعت پوشاك بيگانه مانده‌اند، حلقه مفقوده‌اي است كه بدون يافتن آن، نقش جشنواره در حد نمايش تفريح‌وار و زنده لباس پايين مي‌آيد.
جشنواره زنان سرزمين من كه از 25 تيرماه آغاز شده به روزهاي پاياني خود نزديك مي‌شود و هر روز صدها بازديدكننده از نمايشگاه و شوي زنده لباس آن ديدن مي‌كنند. اين جشنواره را مي‌توان ادامه پيگيري نمايندگان مجلس در سال 84 براي ارائه طرح لباس ملي دانست. طرحي كه اولين بار در سال 1364 از سوي رهبر معظم انقلاب در سفر به استان همدان مطرح و در دهه 80 نيز توسط ايشان يادآور شد تا سرانجام نمايندگان مجلس هفتم را واداشت تا در نخستين طرح‌هاي اين دوره از مجلس به بررسي طرح لباس ملي بپردازند.
اين طرح در سطح طراحان و حتي صنعتگران پوشاك كشور به يكنواختي و يكسان كردن لباس زنان تعبير شد، به همين علت مقاومت‌هايي از درون و بيرون مجلس اين طرح را مسكوت گذاشت...
با ورود مدل‌هاي غربي به عرصه توليد لباس زنان آن هم با قيمت بسيار ارزان‌تراز طرح‌هاي بومي، تقاضا براي اين پوشاك را افزايش داد و به تبع آن حجم وسيعي از توليدات داخلي به آن اختصاص يافت، شايد همين امر منجر به نگراني بيش از پيش دستگاه‌هاي اجرايي شد كه در نخستين گام جشنواره زنان سرزمين من، كوشيد تا با ارائه الگوهاي اسلامي و ملي و در عين حال با به‌كارگيري ترفندهاي طراحي پارچه و نوع دوخت و نيز رنگ‌هاي شاد، سليقه زنان را به اين گونه پوشاك جلب كند. استقبال بازديدكنندگان از اين نمايشگاه از سال 85 تاكنون نشان‌دهنده تمايل زنان براي استفاده از اين گونه لباس‌ها است، اما چرا اين پوشاك در سه سال اخير به توليد انبوه نرسيد و در حد طرح باقي مانده است؟
فرحناز قندفروش، دبير جشنواره و مشاور استاندار تهران، در اين باره معتقد است كه اولين مسووليت نمايشگاه و نيز نمايش زنده لباس، جهت و عادت دادن به سليقه زناني است كه مي‌خواهند لباس شاد، راحت و در عين حال اسلامي و با ويژگي‌هاي ملي و ايراني بپوشند. وي به حلقه مفقوده‌اي اشاره مي‌كند كه هنوز نتوانسته طرح‌هاي ارائه شده در جشنواره را به عرصه توليد برساند.
به گفته وي از ميان دو هزار طرح ارسال شده به دبيرخانه جشنواره، 200 مورد آن گزينش شده كه براساس معيارهاي اسلامي و بومي مي‌تواند به توليد انبوه برسد. مشاور استاندار در پاسخ به اين سوال «دنياي اقتصاد» كه مسووليت اين اهمال دقيقا برعهده كدام نهاد يا وزارتخانه است، جمعي از دستگاه‌هاي اجرايي را نام مي‌برد كه در جمع آنها از وزارت بازرگاني و شوراي اصناف و مجمع امور صنفي و كليه تشكل‌هاي صنعتي انتظار همكاري بيشتري دارد.
اما آنچه در اين جشنواره گزينش الگوهاي ارائه شده را از سوي مشتريان دشوار مي‌كند، قيمت تمام شده هر دست لباس است كه برخي از آنها گاه تا 80هزار تومان هم برآورد مي‌شود. هر چند كه مسوولان و برگزاركنندگان جشنواره كوشيدند تا با تاكيد بر كيفيت محصول و حفظ ذائقه مشتريان از اعلام دقيق قيمت پوشاك خودداري كنند، اما تجربه ساير نمايشگاه‌ها و شوهاي لباس نشان مي‌دهد كه قيمت اين پوشاك بسيار بيش از توان خريد مصرف‌‌كنندگان است.
در اين باره عشرت بدر، عضو هيات مديره انجمن صنفي بانوان صنايع دستي فارس توضيح مي‌دهد: لازمه عمومي شدن اين لباس‌ها، ارزان بودن و قابل دسترس بودن آن است. به ميزاني كه توليدات افزايش قيمت داشته باشند از ميزان تقاضا براي آن كاسته مي‌شود.
به عقيده او هزينه بالاي توليد پوشاكي كه در جشنواره و به تاثير از لباس‌هاي محلي عرضه مي‌شود، عاملي است تا فعال عرصه صنعت پوشاك نتواند از آن الگو بگيرد، به علاوه اينكه توجه به توليد اين پوشاك در ميان‌مدت منجر به كارآفريني به خصوص براي زنان خواهد شد، همان‌گونه كه خود او هم با همين روش براي 35 خانوار در استان فارس كارآفريني كرده است.
به هر حال يكي از بخش‌هاي پربيننده جشنواره زنان سرزمين من، بخش شوي زنده لباس است كه هر روز در دو نوبت برگزار مي‌شود، هر چند كه بسياري از بينندگان اين شوي لباس، بخشي از الگوهاي ارائه شده را مناسب نمي‌دانند و حتي معتقدند كه منجر به برخورد نيروي انتظامي با آن خواهد شد، اما ضعف عمده اين شوهاي لباس، نبود طراحان و توليدكنندگان و فعالان صنعت پوشاك است. چنانچه ادعاي برگزاركنندگان جشنواره را مبني بر ارائه الگوهاي جذاب لباس و تلاش براي اشاعه فرهنگ استفاده از آن و سرانجام توليد انبوه آن بدانيم، خلا حضور سازمان يافته طراحان لباس و توليدكنندگان، چنين ادعايي را با موانع جدي روبه‌رو مي‌كند.
نمايش زنده لباس در تمام كشورها، بيش از آنكه جنبه تفريحي و پركردن اوقات فراغت داشته باشد، مكاني براي تبادل ايده در توليد پوشاك جديد و به خصوص صدور اين ايده‌ها به خارج از مرزها است. محدوديت و منع ورود طراحان و فعالان صنعت پوشاك يكي از مهم‌ترين موانع به توليد نرسيدن الگوها و ناآشنايي اين قشر با اهداف جشنواره است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه وجود مقررات دست و پاگير و نبود ارتباط ميان جشنواره و طراحان لباس در كشور منجر به عقيم ماندن دستاوردهاي برگزاركنندگان سومين جشنواره شده است.
شايد نبود يا كمبود شديد تبليغات در صنعت مد هم ناشي از همين مقررات دست و پاگير باشد.
به طور كلي به‌رغم اين كه طي سه سال متوالي استانداري تهران به ارائه الگوهاي جديد لباس بانوان پرداخته، اما تبليغ براي جذب و جلب نظر طراحان، توليدكنندگان و مشتريان اين پوشاك بسيار ناچيز بوده است. چنانچه اين حلقه‌هاي مفقوده در صنعت مد و پوشاك كشور پيدا نشود، به آساني جشنواره چهارم زنان سرزمين من نيز برگزار مي‌شود، بي آنكه تحولي در پوشش زنان و مقابله با الگوهاي غربي پديد آيد.
سه شنبه 1 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: دنياي اقتصاد]

[مشاهده در: www.donya-e-eqtesad.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 127]