گذري بر اشك‌هاي جاري فاطمه(س)

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: گذري بر اشك‌هاي جاري فاطمه(س)
گروه خبرنگاران افتخاري / جمشيد غضنفري: به راستى اوج مصائب و محنت‎هاى حضرت فاطمه عليهاالسلام از زمانى شروع شد كه پيامبر اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به ديدار حق شتافت و آن بانوى گرامى غريب و تنها در كنار همسر وفادارش على عليه‏السلام در آماج طعنه‏ها و كينه‏هايى قرار گرفت.
از جنگ‌هاى بدر، اُحد، حنين، احزاب و فتح مكه نسبت به رسول الله‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و على عليه‏السلام به وجود آمده و در زمان حيات رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در دل‎هاى مشركان و منافقان مخفى مانده بود.

زهراى اطهر عليهاالسلام در مقابل تمام اين نامهرباني‎ها صبر و بردبارى از خود نشان مى‏داد و در خلوت خود اشك غم جارى مى‏ساخت به حدّى كه در زمره كسانى كه بسيار گريه مى‏كردند نام برده شد.

از امام صادق عليه‏السلام نقل شده كه فرمودند: «البَكّاؤُونَ خَمْسَةٌ: آدمُ و يَعقوبُ وَ يُوسفُ و فاطمةُ بنتُ محمّدٍ و علىُّ بن الحسينِ عليهم‏السلام؛ بسيار گريه‌كنندگان پنج نفرند: آدم و يعقوب و يوسف و فاطمه دختر رسول خدا و على فرزند حسين عليه‏السلام.»

اما آدم گريه كرد به خاطر بهشت تا اين كه بر گونه‏هاى او جاى جارى شدن اشك باقى مانده بود و اما يعقوب آنقدر براى يوسف گريست كه بينايى‏اش از دست رفت و اما يوسف آنقدر براى پدرش يعقوب گريست كه اهل زندان به ستوه آمدند و گفتند: يا روزها گريه كن و شب را براى استراحت ما بگذار و يا شب‎ها گريه كن و روز را براى استراحت ما بگذار، «وَ أَمّا فاطِمَةُ فَبَكَتْ عَلى رَسُولِ الله‏ِ حَتَّى تَأَذّى بِهِ أَهْلُ المَدينَةِ فَقالُوا لَها: قَدْ آذَيْتِنا لِكَثْرةِ بُكائِكِ فكانَتْ تَخْرُجُ إِلَى الْمقابِرِ، مقابرِ الشُّهَداء فَتبْكِى حتّى تَقْضِى حاجَتَها ثَمَّ تَنْصَرِفُ؛ و اما فاطمه عليهاالسلام آن قدر براى پدرش گريست كه مردم مدينه در سختى قرار گرفتند و به ايشان گفتند: با زيادى گريه‏ات ما را اذيت كردى، از اينرو آن بانوى گرامى به مقابر شهداء مى‏رفت و مى‏گريست (در بيت الأحزان كه على عليه‏السلام براى ايشان مهيّا نموده بود) و پس از آن كه حاجتش محقق مى‏شد باز مى‏گشت.» و اما على بن الحسين عليهماالسلام براى پدرش امام حسين عليه‏السلام مى‏گريست.»(1)

شدت غم و اندوه فاطمه عليهاالسلام در اين دوران به حدّى بود كه مورخين نوشته‏اند: «انّها ما زالَتْ بَعْدَ أَبيها مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ ناحِلَةَ الْجِسْمِ مُنْهَدَّةَ الرُّكْنِ باكِيَةَ الْعَيْنِ مُحْتَرَقَةَ القَلْبِ؛(2) همانا فاطمه بعد از رحلت پدرش پيوسته (به خاطر زيادى مصيبت) شال بر سر بسته بود و جسم او ضعيف و رنجور شده و پهلويش شكسته و چشم‎هايش گريان بود و قلبى سوزان داشت.

*******************************************************************

پي‎نوشت‎ها:

1. أمالى شيخ صدوق، مجلس 29، ح5؛ كشف الغمّة، همان، ج1، ص124؛ بحارالأنوار، همان، ص155.

2. مناقب آل ابى طالب، همان، ج3، ص137.

منبع: مجله مبلغان، شماره 56
شنبه 18 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]