تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836617502
كارنامه دبيركل منفعل و خاموش
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: پيش از بررسي عملكرد بان كي مون در دوره اول مسووليت خود،بد نيست نگاهي به وظايف و اختيارات دبيركل سازمان ملل متحد بياندازيم و در ادامه نگاهي موشكافانه به فعاليت دبيركل فعلي اين سازمان كه براي يك دوره ديگر سكان هدايت اين نهاد بين المللي تاثير گذار را عهده دار خواهد بود، داشته باشيم . ** دبيركل سازمان ملل دبيركل سازمان ملل متحد، يك شخصيت قدرتمند بين المللي است كه بر عملكرد روزانه سازمان نظارت مي كند و در تعيين دستور كار اين نهاد بين المللي نقشي مهم دارد. دبيركل مي تواند هر موضوعي كه امنيت جهاني را تهديد مي كند به شوراي امنيت ارجاع دهد. اين اختيار هم براي دبيركل تعريف شده كه به عنوان ميانجي بي طرف در نزاع هاي بين المللي دخالت كرده و طرف هاي متخاصم را پاي ميز مذاكره بنشاند. نظر شخصي دبيركل سازمان ملل درباره يك مشكل سياسي، اغلب به تدوين قطعنامه پيرامون آن مشكل منتهي مي شود. براي مثال در دهه 90 ميلادي، پطرس غالي، دبيركل وقت سازمان ملل، شخصا در نزاع هاي سومالي و يوگوسلاوي دخالت كرد و تاثيرگذار شد. در دهه 80 هم خاوير پرز دكوئيار، بيشتر مشكلات سياسي آمريكاي مركزي را مورد توجه قرار مي داد. كوفي عنان كه از سال 1997 تا 2006 دبيركلي سازمان ملل را برعهده داشت، اهل غنا و نخستين دبيركل اين سازمان از كشورهاي زير صحراي آفريقا بود. وي توجه بسياري به كنترل بيماري AIDS نشان داد و در دوره او بيشترين بودجه ها و پروژه ها براي مهار اين بيماري كشنده تدارك ديده شد. عنان در عين حال نخستين دبيركل سازمان ملل متحد بود كه به عنوان يكي از كاركنان قديمي از درون سازمان رشد كرده و به بالاترين مدارج رسيده بود. پطرس غالي از مصر كه همزمان با فروپاشي بلوك شرق و قدرت گرفتن غرب در عرصه جهاني (1992) به دبيركلي سازمان منصوب شده بود، همچنين به خاطر تلاش هايش براي كاستن از قدرت ابرقدرت ها و افزايش تمركز بر تقويت جايگاه سازمان ملل متحد مشهور بود. ايالات متحده آمريكا درست به همين دليل و نيز به خاطر صراحت لهجه اي كه غالي داشت، در سال 1996 انتخاب مجدد وي به اين سمت را وتو كرد. دبيركل سازمان ملل متحد توسط شوراي امنيت نامزد و با راي مجمع عمومي به اين مقام گمارده مي شود. دبيركل بايد در انجام وظايف خود بي طرف باشد و به كشورهاي عضو سازمان ملل اتكا كند. دوره رياست دبيركل 5 ساله و قابل تمديد است، اما بر اساس سنت و يك قانون نانوشته،دبيركل جديد سازمان ملل پس از دو دوره خدمت از يك منطقه متفاوت جغرافيايي برگزيده مي شود. 1. كارهاي ناتمام بان كي مون. 1-1. نشست كپنهاگ نشست كپنهاگ، در واقع همايش تكميلي پيمان كيوتو محسوب مي شود. كاهش گازهاي گلخانه اي و كنترل گرمايش زمين، هدف اصلي پيمان كيوتو بود كه در سال 1997 به تصويب رسيد و بيش از 130 كشور جهان آن را تاييد كردند. بر اساس اين پيمان كه از فوريه 2005 الزام آور شد،كشورهاي توسعه يافته و صنعتي موظف شدند سياست هايي را برگزينند كه تا سال 2012، انتشار گازهاي دي اكسيد كربن، متان، اكسيد نيتروس، هيدروفلورو كربن ها، و هگزافلوريد سولفور در اين كشورها نسبت به سال 1990 دست كم 5 درصد كاهش يابد. پيمان كيوتو بسيار انعطاف پذير بود و به دولت ها اجازه مي داد هر روشي را كه بر اساس مصالح كشور خود برتر تشخيص مي دهند براي دست يافتن به هدف يادشده برگزينند. گرچه اين پيمان از همان آغاز با كارشكني برخي كشورهاي صنعتي (به ويژه آمريكا) روبرو شد، اما عموما از آن به عنوان نقطه عطفي در تلاش جهاني براي كاهش گازهاي گلخانه اي ياد مي شود. هدف از پيمان كپنهاگ در سال 2009 در واقع اين بود كه رويكرد زيست محيطي كشورهاي جهان براي سال هاي پس از 2012 ترسيم شود. مقدمات اين نشست، در كپنهاگ دانمارك و با برگزاري نشست سران اقتصادي جهان براي گرمايش زمين در ماه مارس انجام شد. بان كي مون، دبيركل سازمان ملل،با حضور در اين نشست، از شركت كنندگان خواست تا در اجلاس تغييرات آب و هوا كه در ماه سپتامبر در نيويورك برگزار مي شد مشاركت كنند. درست از همين زمان بود كه ايالات متحده ابتكار عمل پيمان كپنهاگ را در دست گرفت و پيش نويس معاهده پيمان مبارزه با آلودگي هوا را آلوده كننده ترين كشورهاي جهان تهيه كردند. به استثناي آفريقاي جنوبي، چهار كشور ديگر تهيه كننده پيش نويس، يعني چين، آمريكا، هند و برزيل در جدول توليدكنندگان گازهاي گلخانه اي جهان به ترتيب مقام هاي اول، دوم، پنجم و هفتم را به خود اختصاص داده اند. در حالي كه پيشنهاد نخستين كشورهاي شركت كننده در همايش كپنهاگ تعيين سقف 1.5 درجه اي براي افزايش دماي زمين بود، اين سقف در نهايت به 2 درجه افزايش يافت. اما عجيب ترين بندهاي پيمان كپنهاگ، عدم تعيين راهكار براي رسيدن به اين هدف و جالب تر، الزام آور نبودن آن است. پيمان، از كشورهاي صنعتي مي خواهد كه به طور داوطلبانه تعهداتي براي كاهش گازهاي گلخانه اي بپذيرند. همچنين بر اساس پيمان كپنهاگ، كشورهاي توسعه يافته متعهد شدند تا سال 2020دستكم يكصد ميليارد دلار به كشورهاي درحال توسعه بپردازند تا اين كشورها بتوانند با انتشار گازهاي گلخانه اي و جنگل زدايي در قلمروي خود مبارزه كنند. كارشناسان با توجه به سابقه تعهدهاي پيشين كشورهاي صنعتي به ويژه در قالب گروه 8، دست يابي به چنين رقمي را هم بسيار بعيد مي دانند. پس از امضاي معاهده،بان كي مون، ضمن پشتيباني از توافق مورد حمايت واشنگتن، از آن با عنوان قدم اول ابراز خشنودي كرد؛ حال آنكه قدم اول، پيمان كيوتو بود و معاهده كپنهاگ را در بهترين شرايط مي توان يك قدم به عقب دانست. نتيجه پژوهش هاي علمي هم به تدريج نشان داد كه پيمان كپنهاگ نمي تواند حتي به هدف هاي حداقلي خود دست يابد: در همايش علمي دانشگاه MIT در فوريه 2010، هنري جاكوبي پيش بيني كرد كه اگر كشورهاي جهان به تعهدات داوطلبانه خود تا آن تاريخ عمل كنند، انتشار گازهاي گلخانه اي بيش از حدي مي شود كه بتوان به افزايش تنها 2 درجه سانتيگراد به دماي زمين اميدوار بود. در مارس 2010، نيكلاس استرن در سخنراني علمي خود در دانشكده اقتصاد لندن يادآور شد كه براي حفظ سقف 2 درجه اي، انتشار گازهاي گلخانه اي در سال 2020 بايد حداكثر 44 گيگاتن باشد، حال آنكه بر اساس تعهدهاي داوطلبانه اي كه تا آن تاريخ اعلان شده بود، اين حجم در سال 2020 حدود 50 گيگاتن ارزيابي مي شد. پس از آن مقاله اي علمي در مجله تخصصي Environmental Research Letters نشان داد تعهدهاي پيمان كپنهاگ به افزايش 4.2 درجه اي دماي زمين تا يكصد سال آينده منجر خواهد شد. اواخر سال 2010 نيز، سالنامه «چشم انداز انرژي جهان» وابسته به آژانس بين المللي انرژي (IEA) پيش بيني كرد كه تعهدات داوطلبانه كشورها در نهايت به افزايش 3.5 درجه اي دماي زمين منجر شود. 2-1. اهداف توسعه هزاره اهداف توسعه هزاره،برنامه اي است كه گرچه از دوران دبيركلي كوفي عنان براي بان كي مون به ارث رسيده، اما بان همواره از آن به عنوان يكي از دغدغه هاي اصلي خود ياد كرده است. اين برنامه شامل هشت هدف، چندين نشانه و جزييات است كه اهداف و نشانه ها در ادامه آورده شده اند: هدف 1: ريشه كن كردن فقر و گرسنگي شديد نشانه 1A: به نصف رساندن جمعيت كساني كه كمتر از 1 دلار در روز درآمد دارند. نشانه 1B: توسعه مشاغل شايسته براي زنان، مردان و جوانان. نشانه 1C: كاهش 50 درصدي جمعيت كساني كه از گرسنگي رنج مي برند. هدف 2: دسترسي جهاني به آموزش ابتدايي نشانه 2A: تا سال 2015، همه كودكان، دختر و پسر، در سراسر جهان بتوانند دوره آموزش ابتدايي را سپري كنند. هدف 3: پيشبرد برابري جنسي و تقويت زنان نشانه 3A: حذف نابرابري تحصيلي در مقاطع ابتدايي و متوسطه تا سال 2005 و در همه مقاطع تا سال 2015 هدف 4: كاهش مرگ و مير كودكان نشانه 4A: كاهش دوسوم از آمار مرگ و مير كودكان زير 5 سال نسبت به سال 1990 تا سال 2015 هدف 5: پيشرفت بهداشت مادران نشانه 5A: كاهش سه چهارم از آمار مرگ و مير مادران در هنگام زايمان، نسبت به سال 1990 تا سال 2015 نشانه 5B: دسترسي جهاني به استانداردهاي بهداشت توليد مثل. هدف 6: مبارزه با ايدز، مالاريا و ديگر بيماري هاي فراگير نشانه 6A: توقف گسترش ويروس HIV تا سال 2015 و آغاز روند معكوس. نشانه 6B: دسترسي جهاني به درمان HIV/AIDS براي همه تا سال 2010. نشانه 6C: توقف گسترش مالاريا تا سال 2015 و آغاز روند معكوس. هدف 7: تضمين پايداري زيست محيطي نشانه 7A: ادغام عوامل توسعه پايدار در سياست هاي داخلي كشورها و بازيابي منابع زيست محيطي. نشانه 7B: كاهش روند از بين بردن تنوع زيستي تا سال 2010. نشانه 7C: كاهش 50 درصدي جمعيت كساني كه به منابع پايدار آب آشاميدني بهداشتي و سامانه زهكشي فاضلاب دسترسي ندارند. نشانه 7D: بهبود چشمگير وضعيت زندگي دست كم يكصد ميليون زاغه نشين تا سال 2020. هدف 8: گسترش مشاركت براي توسعه نشانه 8A: گسترش نظام هاي مالي آزاد، قانونمند، قابل پيش بيني و بدون تبعيض. نشانه 8B: توجه به نيازهاي كشورهايي كه از كمترين شاخص هاي توسعه يافتگي برخوردارند. نشانه 8C: توجه به نيازهاي كشورهاي در حال توسعه محصور در خشكي و كشور-جزيره هاي در حال توسعه. نشانه 8D: حل و فصل جامع مشكل بدهكاري كشورهاي درحال توسعه به منظور جلوگيري از نوسان نرخ بدهي ها. نشانه 8E: همكاري با شركت هاي داروسازي براي دسترسي ارزان قيمت به داروهاي اساسي در كشورهاي درحال توسعه. نشانه 8F: گسترش بهره مندي از فن آوري هاي نو به ويژه در حوزه اطلاعات و ارتباطات با همكاري بخش خصوصي. اوايل سال 2008، آقاي بان كي مون در حاشيه همايش داووس سوييس، برنامه هاي خود براي پيشبرد اهداف هزاره را تبيين كرد. وي با اشاره به اينكه هم اكنون در هر 5 ثانيه، يك كودك از گرسنگي جان مي دهد، براي دو سوم از جمعيت جهان يك ليوان آب آشاميدني بهداشتي، چيزي لوكس محسوب مي شود و هر سال يك ميليون نفر در اثر ابتلا به بيماري مالاريا مي ميرند، از رهبران جهان خواست كه اهداف هزاره را در دستور كار خود براي نشست مجمع عمومي سازمان ملل در آن سال قرار دهند. عملكرد سازمان ملل در طي اين سال ها به گونه اي بوده است كه مجله آمريكايي تايم چند روز پيش با اشاره به انتصاب مجدد بان كي مون به دبيركلي سازمان ملل نوشت بان، اهداف توسعه هزاره را از سلف خود به ارث برد و با توجه به انتخاب مجدد او به اين سمت، آقاي بان در سال 2015 يعني زماني كه اهداف هزاره تقريبا به يقين شكست مي خورند، در مسند سازمان ملل خواهد بود. 3-1. بحران هاي سياسي فيليپه بولوپيون، از سازمان ديده بان حقوق بشر در نيويورك، به تازگي در اظهاراتي كه در تلوزيون بلومبرگ هم بازتاب داشت گفته است ما در گذشته از بان به خاطر نوع برخورد با موضوعات مربوط به حقوق بشر به ويژه در كشورهايي مانند برمه، چين و سريلانكا، انتقاد كرده ايم. اما او در مورد ساحل عاج، مصر، ليبي و برخي ديگر از كشورهاي عربي موضع گيري هاي قوي تري داشته است. در ارتباط با اين سخنان فيليپه بولوپيون كه از يك منظر شايد درست هم به نظر برسد، بايد به دو نكته توجه داشت: 1 – برمه، چين و سريلانكا در اولويت اول كشورهاي غربي نيستند. ساحل عاج براي فرانسه، ليبي براي اتحاديه اروپا و مصر و سوريه براي ايالات متحده آمريكا اهميت حياتي و فوري داشته است. 2 – نوع ورود و موضع گيري بان كي مون در ارتباط با كشورهاي يادشده سازنده نبوده است. موضع گيري وي در ارتباط با ليبي را مي توان يك شاخص مناسب براي سنجش عملكرد سياسي وي در حوزه بحران هاي بين المللي دانست. بان كي مون برخلاف همه دبيركل هاي پيش از خود كه همواره بر راهكارهاي سياسي براي حل بحران هاي بين المللي پاي فشرده اند، در همان آغاز بحران ليبي، از عمليات نظامي براي پشتيباني از مردم دفاع كرد. اما پس از پيچيده شدن بحران وي عملا از عرصه ليبي كنار كشيد و ابتكار عمل را به دست ناتو سپرد. بان كي مون در پيامي كه دو هفته پيش براي سومين نشست گروه تماس براي ليبي فرستاد به جاي ارايه راهكار و هدايت گروه، گزارش خبري ارايه داد و نوشت نبرد ميان نيروهاي وفادار به دولت ليبي و مخالفان ادامه دارد. عمليات ناتو براي محافظت از مردم غيرنظامي موثر بوده است. اما مسلم است كه هيچ راه حل فوري براي بحران وجود ندارد؛ مشكل به زودي پايان نخواهد يافت. پاراگراف بالا از پيام بان كي مون را اينگونه مي توان ترجمه كرد: من شكست خوردم و هيچ راه حلي به نظرم نمي رسد. 2- كارهاي انجام نشده 1-2. بحران بحرين از زمان آغاز اعتراض هاي مردم بحرين به حكومت (بهمن 89) تاكنون، دست كم 35 نفر توسط نيروهاي دولتي كشته شده اند و از 24 اسفند هم با اعلام حكومت نظامي، فضاي امنيتي در اين كشور بيش از پيش حكم فرما شده است. تاكنون دهها نفر در دادگاه ويژه ناآرامي هاي بحرين محاكمه شده اند كه دادگاه براي دو نفر از فعالان سياسي حكم اعدام صادر كرده است. به نظر مي رسد انتظار از دبيركل سازمان ملل متحده در قبال كشتار ده ها غيرنظامي در بحرين و سركوب گسترده مخالفان بايد چيزي بيشتر از دعوت به خويشتنداري يا ابراز نگراني نسبت به احكام حبس طولاني مدت براي معترضان باشد. 2-2. بحران يمن در ارتباط با يمن هم دبيركل سازمان ملل موضعي منفعلانه برگزيد و راه را براي مداخله آشكار كشورهاي ديگر در امور داخلي يمن بازگذاشت. بخشي از مصاحبه بان كي مون با مجله كريستين ساينس مانيتور در 23 مارس (سوم فروردين) امسال در اين مورد مي تواند راهگشا باشد: خبرنگار: آيا شما از علي عبدالله صالح مي خواهيد كه از قدرت كناره گيري كند؟ بان كي مون: آينده هر رهبر يا نظام سياسي بايد توسط مردم كشورش تعيين شود. آنچه من از وي، به عنوان رييس جمهور يمن، مي خواهم اين است كه اصلاحات را در پيش گيرد. خبرنگار: بله. ولي او بعضي اصلاحات را پيشنهاد داد و مخالفانش گفتند كه اين كافي نيست...شما از او چه مي خواهيد؟ آيا از او مي خواهيد كه استعفا دهد؟ اگر او كاري كند كه معمر قذافي در ليبي كرد و مردم بيشتري را بكشد، آيا فكر مي كنيد شوراي امنيت بايد همان كاري را كند كه در مورد ليبي كرد؟ بان كي مون: اين چيزي است كه شوراي امنيت بايد تشخيص دهد. چيزي كه من مي خواهم اين است كه او با حوصله و انعطاف پذيري وارد مذاكره همه جانبه (با مخالفان) شود. قدرت يك رهبر از سوي مردم به او داده مي شود و... خبرنگار: آيا شما مي خواهيد كه به يمن برويد و براي گشودن باب مذاكره ميان علي عبدالله صالح و مخالفانش تلاش كنيد تا جلوي خونريزي هاي بيشتر گرفته شود؟ بان كي مون: من دارم اوضاع را با دقت پيگيري مي كنم. من در بيانيه هايم خواستار خويشتنداري شده ام. من كشتن مردم با شليك مستقيم را محكوم كرده ام. بنابراين چنين چيزي دوباره قابل قبول نيست. 3-2. فلسطين و رژيم صهيونيستي تا زماني كه مذاكرات سازش، درست يا نادرست، وجود خارجي داشت دبيركل هاي سازمان ملل تلاش مي كردند ابتكار عمل را در اختيار كشورهاي ميانجي (عمدتا آمريكا و اروپا) قرار دهند. از سال گذشته كه اين مذاكرات به دليل ادامه شهرك سازي هاي قومي و نژادي صهيونيست ها در اراضي اشغالي فلسطينيان كاملا متوقف شد، گروه فتح و سران تشكيلات خودگردان فلسطين كه تا پيش از آن، از مذاكرات صلح پشتيباني مي كردند، از سازمان ملل خواستند كه ابتكار عمل را به دست گيرد. سلام فياض، نخست وزير تشكيلات خودگردان از همان زمان، طرح خود براي شناسايي كشور مستقل فلسطيني در مجمع عمومي سازمان ملل را با جديت پيگيري كرد و در اين زمينه توانست نظر مساعد 104 كشور، از جمله برخي كشورهاي اروپايي و حتي آمريكايي مانند برزيل، آرژانتين و اروگوئه را هم جلب كند. اما آخرين موضع آقاي بان كي مون، تاييد راه حل تاسيس دو كشور مستقل و تاكيد بر ضرورت از سر گيري مذاكرات سازش بوده است. اين دقيقا موضع فعال رهبران سياسي واشنگتن و برلين محسوب مي شود. وزير خارجه و وزير توسعه آلمان در سفر اخير خود به فلسطين (24 خرداد) به مقام هاي خودگردان پيشنهاد كرده بودند كه به جاي طرح شناسايي فلسطين، پيش نويس قطعنامه اي را به سازمان ملل ارايه كنند كه خواستار تشكيل دو كشور مستقل بر اساس مرزهاي سال 1967 شده باشد. وقتي 104 كشور عضو سازمان ملل ابتكار تازه اي را تاييد مي كنند، دبيركل سازمان ملل بايد مواضع خود يا حداقل نوع بيان مواضع خود را تغيير دهد. اين انتظار دستكم در ميان رهبران عرب، وجود دارد كه بان كي مون از تكرار مواضع مربوط به دوران مذاكره خودداري كند و موضعي فعال در قبال اين تحول جديد برگزيند. صوير**9163** 1701
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 639]
-
گوناگون
پربازدیدترینها