خشم جمعی نسبت به افراد تجربه‌گرا، ریشه در ناخودآگاه تربیتی ما دارد؛ روش فکری که از کودکی برایمان تعریف شده. فردی که ریسک می‌کند و همواره در جستجوی کشف و تجربه های تازه است؛ از دیدگاه عمومی مطرود واقع شده و چه بسا که با اصطلاح عامیانه‌ی «از این شاخه به آن شاخه پریدن» مذموم هم تلقی شود.
هنوز از ورود پژمان جمشیدی به عرصه‌ی بازیگری یک دهه نگذشته است. حال سؤال اصلی اینجاست که فیلم جدید منتشر شده‌ی پژمان در صفحه‌ی اینستاگرامش خبر از ورود او به عرصه‌ی دیگری دارد؟
برای آگاه شدن از این اتفاق باید کمی صبر کنیم و ببینیم پاسخ خود پژمان جمشیدی چیست و این شبه‌ها را پاسخ خواهد گفت یا خیر؟
در مورد پژمان جمشیدی اگر بخواهید بدانید، او بازیگری است که بعد از نقش‌آفرینی در کمدی «خوب، بد، جلف» لقب «پسر خوب سینمای ایران» را از آن خود کرد. حال آیا او با انتشار فیلم اخیرش می‌خواهد غیرمستقیم به ما بگوید به تازگی سودای پرواز را در سر می‌پروراند و عنوان "کاپیتان" را بعد از نام خانودگی "جمشیدی" یدک خواهد کشید؟
در ادامه‌ی فیلم منتشر شده‌ی او که در حال تجربه‌ی رفتن در کابین خلبان است، آیا موجی از خشم و هیجان اجتماعی را به سوی او روانه خواهد کرد یا همه به او به عنوان یک الگو نگاه می‌کنند؟ اینکه از خشم نسبت به پژمان می‌گوییم چه بسا به این دلیل است که او بعد از ترک فوتبال و ورود به عرصه ی بازیگری، تا چندی پیش با این مسأله درگیر بود و موج معترضان «احقاق کننده‌ی حق‌های پایمال شده» با کامنت‌های توهین آمیز به صفحه ی اینستاگرام این بازیگر حمله‌ور شدند. هرچند این واکنش‌ها نسبت به افراد فعال که بی هیچ ترسی در عرصه‌های مختلف اجتماعی اعلام حضور می‌کنند و صف اول همه‌ی تشکل‌ها هستند، همیشه وجود داشته و طبیعی ست. اما این اتفاق شاید به همین دلیل برای همه اهمیت زیادی پیدا کرده است.
حال اگر بخواهیم به این خشمی که نسبت به افراد مشهور وجود دارد بنگریم و این موضوع را از دیدگاه روانشناسی بررسی کنیم، به روشنی درمی‌یابیم که خشم جمعی نسبت به افراد تجربه‌گرا، ریشه در ناخودآگاه تربیتی ما دارد؛ روش فکری که از کودکی برایمان تعریف شده. نوعی سبک زندگی که تحت پوشش واژه‌هایی مثل «رفاه»، «تامین» و «آسایش» احتمالا تعریف درستی از یک زندگی روتین و بی دردسر را به ما می‌دهد؛ بخش بزرگی از اتوپیای یک زندگی راحت و آسوده. با این تعاریف به یقین فردی که ریسک می‌کند و همواره در جستجوی کشف و تجربه‌های تازه است؛ از دیدگاه عمومی مطرود واقع شده و چه بسا که با اصطلاح عامیانه‌ی «از این شاخه به آن شاخه پریدن» مذموم هم تلقی شود. حالا اگر عمیق‌تر به بررسی این موضوع بپردازیم، پی می‌بریم که تجربه‌گرایی و کشف، بخشی از وجود افرادی است که اصطلاحاً به آن‌ها «چند ساحتی» می‌گویند. بخش انکارناپذیری از افراد جامعه که اتفاقاً اگر در مسیر درست توانایی‌های خویش قدم بردارند، می‌توانند موثر و پیشرو باشند.
البته «پژمان جمشیدی» فوتبالیست سابق و بازیگر فعلی معتقد است کسی که اوج گرفته و به فتح قله‌ها می‌اندیشد، هیچ صدایی را به جز سرود خوش موفقیت و امید نمی‌شنود. حالا اینکه در فکر این بازیگر و فوتبالیستِ جستجوگر چه می‌گذرد و چه برنامه‌ای در آینده برای عنوان‌های شغلی‌اش دارد، باید منتظر ماند و دید تا سحر چه زاید باز...!
انتشار محتوا:اخبار رسمی