چرا کنترل تلفن همراه، کلید موفقیت تحصیلی فرزند شماست؟

در دنیای امروز که فناوری با سرعت بی‌سابقه‌ای در حال تغییر روش‌های زندگی و کار ماست، مدارس با چالش‌های جدیدی روبرو هستند. هوش مصنوعی، تلفن‌های همراه و اینترنت نحوه تعلیم و تربیت را دگرگون کرده‌اند. اما سوال اساسی اینجاست: چگونه می‌توان دانش‌آموزان را برای مشاغل و دنیای آینده آماده کرد، در حالی که از کسب مهارت‌های پایه‌ای آنان کاسته نشود؟

چرا مدارس در اجرای سیاست‌های کنترل تلفن همراه ناموفق هستند؟

با وجود افزایش ممنوعیت‌ها و سیاست‌های محدودکننده تلفن همراه، مطالعه‌ای در JAMA Pediatrics نشان می‌دهد دانش‌آموزان هنوز بین ۱.۵ تا ۲ ساعت در روز طی ساعات مدرسه از تلفن‌های خود استفاده می‌کنند که معادل از دست دادن حدود یک ماه زمان آموزشی در طول سال تحصیلی است (Christakis و همکاران، ۲۰۲۴).

بسیاری از مدارس overlook می‌کنند که استفاده از تلفن همراه صرفاً یک مسئله انضباطی نیست، بلکه یک مسئله عصب‌شناختی است. بر اساس مطالعه‌ای در Translational Psychiatry، افراد با استفاده مشکل‌زا از تلفن هوشمند، کنترل توجه impaired داشته و این مسئله به disruptions در شبکه frontoparietal مغز که مسئول توجه و self-regulation است، مرتبط می‌باشد (Choi و همکاران، ۲۰۲۱).

آیا مدل‌های محدودکننده و تنبیهی در درازمدت موثر هستند؟

تلفن‌های همراه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که اعتیادآور باشند. به ویژه برنامه‌های شبکه‌های اجتماعی از حلقه‌های پاداش مبتنی بر دوپامین بهره می‌برند که توجه ما را hijack کرده و استفاده اجباری را تقویت می‌کنند. بیش از نیمی از بزرگسالان آمریکایی نگران استفاده خود از تلفن همراه هستند (US Surgeon General، ۲۰۲۳).

حتی بزرگسالان نیز در تعیین محدودیت‌ها struggle می‌کنند؛ جای تعجب نیست که نوجوانان نیز با این چالش روبرو باشند، especially since قشر prefrontal که مسئول کنترل impulse و self-regulation است، تا اواسط دهه ۲۰ سالگی به طور کامل توسعه نمی‌یابد (Casey، ۲۰۰۸).

اینجاست که “مصرف rebound” مطرح می‌شود. در روانشناسی رفتاری، این به پدیده‌ای اشاره دارد که در آن افراد، پس از محدودیت از چیزی که هوس می‌کنند، پس از بازیابی دسترسی، later overindulge می‌کنند. این شبیه به نفس‌نفس زدن پس از حبس نفس است – یک پاسخ survival، نه یک پاسخ منطقی.

راهکار جایگزین: رویکرد scaffolded

مدارس در حال حاضر در حال بررسی رویکرد scaffolded هستند: allowing students to retain physical possession of their phones while limiting or blocking access to distracting content during school hours. این به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا در مورد عادات خود reflect کنند، انتخاب‌های intentional داشته باشند و سواد دیجیتال واقعی را build کنند، بدون آنکه overuse خارج از مدرسه را trigger کنند.

بازتصور روز مدرسه با در نظرگیری تلفن‌های همراه

به جای pretending که تلفن‌های همراه وجود ندارند یا سعی در حذف کامل آنها، یک روز مدرسه مدرن presence آنها را acknowledge کرده و به دانش‌آموزان می‌آموزد که چگونه از آنها به طور عاقلانه استفاده کنند. در این مدل:

• دانش‌آموزان تلفن‌های خود را نگه می‌دارند اما از tools یا systemهایی استفاده می‌کنند که دسترسی به شبکه‌های اجتماعی و بازی‌ها را در زمان آموزشی محدود می‌کنند
• educators توسط فناوری supported می‌شوند که به آنها در مدیریت distractions بدون power struggle کمک می‌کند
• wellness دیجیتال بخشی از curriculum می‌شود، از جمله lessons در مورد طراحی فناوری persuasive، علم توجه، aligning values به استفاده از فناوری و boundaries سالم
• دانش‌آموزان به طور منظم بر screen time خود از طریق journaling، discussion یا بررسی usage appها reflect می‌کنند – integrating metacognition و awareness در زندگی دیجیتالیشان

تصور اشتباه رایج درباره نوجوانان و تلفن همراه

یکی از persistent myths این است که نوجوانان اهمیتی نمی‌دهند که چقدر زمان بر روی تلفن‌های خود spent می‌کنند. در واقعیت، many teens احساس conflicted، حتی guilty درباره screen time خود دارند. یک مطالعه Common Sense Media در سال ۲۰۲۳ found که majority of teens recognize می‌کنند که too much time بر روی تلفن‌های خود spent می‌کنند و would like to cut back، especially when که در relationships، schoolwork یا sleep interfere می‌کند.

تحقیقات از Harvard Center for Digital Thriving نشان می‌دهد که نوجوانان می‌خواهند adults understand کنند که disconnecting آسان نیست. آنچه آنها need کنند blame نیست، بلکه support در navigating یک دنیای دیجیتال است که designed شده تا آنها را hooked نگه دارد (Weinstein و همکاران، ۲۰۲۳).

بر اساس US Surgeon General، نوجوانان حدود ۳.۵ ساعت در روز تنها بر روی شبکه‌های اجتماعی spent می‌کنند (۲۰۲۳). اما این behavior صرفاً درباره تنبلی یا lack of willpower نیست – بلکه نتیجه عوامل رشدی، influence همسالان و طراحی الگوریتمی است. Recognizing این مسئله کمک می‌کند تا focus از control به coaching shift کند، empowering دانش‌آموزان با tools و understanding که need دارند تا انتخاب‌های healthier برای خودشان، هم اکنون و هم در آینده داشته باشند.

منبع