تاریخ کلیسای کاتولیکا به‌ویژه در زمینه‌ی زندگی خصوصی پاپ‌ها و وضعیت تاهل آن‌ها، همواره موضوعی جذاب و بحث‌برانگیز بوده است. در حقیقت، پیش از آنکه تجرد اجباری برای پاپ‌ها به یک قانون کلی تبدیل شود، تاریخ گواه بر وجود تعداد قابل توجهی از پاپ‌های متاهل می‌باشد. طبق آمار و مستندات تاریخی، تا این لحظه بیست و نه پاپ اولیه، زندگی مشترک داشته و ازدواج کرده بودند.
این حقیقت که پاپ‌ها تا قرن‌های متمادی به‌عنوان سران مذهبی امکان تاهل و زندگی خانوادگی را داشته‌اند، نشان‌دهنده‌ی فرهنگی متفاوت در آن زمان‌ها است. زندگی زناشویی این پاپ‌ها به‌نوعی نشان‌دهنده‌ی تعامل جمعی و اجتماعی آن‌ها با دنیای خارج از کلیسا بود. به‌خصوص در قرون اولیه مسیحیت، چنین تصویر می‌شد که داشتن خانواده و فرزندان نه‌تنها مانعی برای رسیدن به مقام روحانی نیست، بلکه در برخی از موارد به پاپ‌ها کمک می‌کند تا درک بهتری از نیازها و مسائل دینی مردم عادی داشته باشند.
اما با گذشت زمان و تحولات مختلف در دنیای مسیحیت، روند تغییراتی در این زمینه آغاز شد. به‌ویژه در سده‌های میانی، با ظهور نظریه‌های جدید دینی و فشارهایی از سوی مقامات کلیسا، وضعیت تغییر کرد و تجرد اجباری برای پاپ‌ها و سایر روحانیون مسیحی به‌عنوان یک اصل جدی مطرح گردید. این تغییر عمدتاً به‌دنبال بروز برخی چالش‌ها و بحران‌ها در کلیسا و جامعه مسیحی آغاز شد.
یکی از اصلی‌ترین عوامل این تحولات، تأکید بر شکل‌گیری مفهوم تجرد به عنوان ابزاری برای فاصله‌گذاری بین کلیسای کاتولیک و دنیای مادی بود. در این دیدگاه، پاپ‌ها و سایر روحانیون ملزم به زندگی در سادگی و بدون وابستگی‌های دنیوی تلقی می‌شدند. به نحوی که تجرد به‌عنوان یک نشان از تقدس و خلوص روحانی شناخته می‌شد. این رویکرد به معنای این بود که پاپ‌ها باید تنها بر سر امر دین تمرکز کنند و از هر گونه مناسبات خانوادگی که ممکن بود تمرکز آن‌ها را بر امور روحانی تحت‌الشعاع قرار دهد، دور بمانند.
جنبش‌های مذهبی و اصلاحاتی که در سده‌های ۱۱ و ۱۲ میلادی به وقوع پیوستند، این روند را تسریع کردند. کلیسای رومی کاتولیکا به‌دنبال این جنبش‌ها، قوانین سخت‌گیرانه‌تری را درباره‌ی زندگی شخصی سطوح مختلف روحانیون وضع کرد. به‌ویژه اصلاحات کلیسای کاتولیک، نظیر آنچه که به‌واسطه‌ی پاپ گرگوری هفتم در اوایل قرن ۱۱ میلادی بررسی شد، به کلیسا این امکان را داد که فشار بیشتری بر روی روحانیون مطالبه کند تا از زندگی متاهلی فاصله بگیرند.
سرانجام، در سال ۱۱۲۳ میلادی، شورای لاترانی اول اصلاحات جدیدی را تصویب کرد که بر مبنای آن، پاپ‌ها و دیگر روحانیون ملزم به رعایت تجرد گردیدند. این شورا به‌عنوان نقطه عطفی در تاریخ کلیسای کاتولیک به‌شمار می‌رود و از آن زمان به بعد، این موضوع به‌مرور به یک قانون کلی تبدیل شد.
از آن زمان تا به امروز، پاپ‌ها به‌عنوان نمایندگان مسیح بر روی زمین، موظف به زندگی در قالب تجرد و دوری از روابط خانوادگی گردیده‌اند. این قانون نه‌تنها در مورد پاپ‌ها، بلکه درمورد کلیه روحانیون کاتولیک نیز به‌کار گرفته شده و باعث به وجود آمدن نظام خاصی در این حوزه گردیده است.
به‌طور کلی، تجرد اجباری برای پاپ‌ها و دیگر روحانیون، تغییراتی بنیادین در ساختار کلیسا و رابطه آن با دنیای خارج ایجاد کرده و همچنان یکی از موضوعات مهم در بحث‌های مذهبی و اجتماعی است. این مسئله نشان‌دهنده‌ی تقابل بین اصول روحانی و نیازهای انسانی در تاریخ کلیسا و جامعه مسیحیت است.