مروت‌های تلخ: داستان قتل سه مراجعه‌کننده درمانی در کرمان
در روزهای نخستین تیرماه ۱۴۰۲، خبر قتل سه مراجعه‌کننده درمانی در یکی از مراکز درمانی شهر کرمان موجی از نگرانی و تأسف را در میان مردم و مسئولین به وجود آورد. این حادثه تلخ، زنگ خطری جدی برای جامعه پزشکی و امنیت روانی بیماران محسوب می‌شود و سوالات بسیاری درباره ایمنی مراکز درمانی و روندهای قانونی حاکم بر آن‌ها را به وجود می‌آورد.
در تاریخ بیست و پنجم تیرماه، گزارش‌های اولیه پلیس حاکی از آن بود که این قتل‌ها در یک روز مشخص و به شکل سازمان‌دهی شده صورت گرفته است. براساس تحقیقات انجام شده، سه تن از مراجعه‌کنندگانی که برای درمان روانی به این مرکز مراجعه کرده بودند، به طرز gruesomeای به قتل رسیدند. این حادثه در حالی اتفاق افتاد که مرکز مذکور به عنوان یکی از مراکز معتبر درمان روانی در استان کرمان شناخته می‌شد و بیماران از نقاط مختلف کشور برای درمان به آنجا مراجعه می‌کردند.
پلیس استان کرمان بلافاصله پس از دریافت گزارش‌های مربوط به این حادثه، به تحقیق و بررسی دقیق موضوع پرداخت. در طی روزهای ابتدایی بررسی‌ها، تلاش‌های فراوانی برای شناسایی و دستگیری عاملان این جنایت صورت گرفت. به تدریج، مدارک و شواهد موجود به سوی دو فرد مظنون اشاره کرد که یکی از آن‌ها به عنوان کارمند این مرکز شناخته شد. فرایند بازجویی از مظنونان و جمع‌آوری شواهد به طور پیوسته ادامه یافت و در نهایت منجر به شناسایی و دستگیری این افراد شد.
تحقیقاتی که پس از این جنایت آغاز شد، حاکی از آن بود که برخی از قربانیان به دلیل مشکلات شدید روانی و نیاز به درمان مراجعه کرده بودند. این واقعیت به شدت تأثیرگذار بود و نشان می‌دهد که تشخیص و درمان آسیب‌های روانی در جامعه ما نیازمند توجه خاص و حمایت بیشتری است.
Berای آنکه به ابعاد این حادثه بیشتر بپردازیم، می‌توان به ابعاد اجتماعی و روانی وقوع چنین جنایتی اشاره کرد. قتل سه نفر در یک مرکز درمانی، نه تنها یک سنت زیان‌بار از خشونت را نشان می‌دهد بلکه سوالاتی در مورد چگونگی حمایت از بیماران روانی و ایمنی آن‌ها در محیط‌های درمانی را نیز مطرح می‌کند. با توجه به اینکه بیماران روانی ممکن است از آسیب‌های مختلفی رنج ببرند، تأمین امنیت آن‌ها باید یکی از اولویت‌های اصلی مراکز درمان باشد.
حواشی این قتل‌ها به قدری گسترده شد که بسیاری از فعالان حقوق بشر و سازمان‌های محلی و ملی در خصوص لزوم حفاظت از حقوق بیماران و ایجاد فضایی امن برای درمان، صدای خود را بلند کردند. این حادثه به نوعی می‌تواند نشانه‌ای از چالش‌های موجود در زمینه درمان روانی در ایران باشد. نگرانی‌های فراوانی در مورد موج اختلالات روانی و رفتارهای خشونت‌آمیز در جامعه مطرح شده و برخی از محققان بر این باورند که باید در سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و درمان از نوآوری‌های بیشتری بهره گرفته شود.
در نهایت، جامعه پزشکی و دولتمردان باید از این حادثه تلخ درس‌های کافی بگیرند و برای ارتقاء کیفیت درمان و امنیت بیماران تلاش کنند. ارتقاء آگاهی نسبت به مسایل روانی، افزایش تعداد متخصصان در این حوزه و تأمین منابع مالی جهت ایجاد و نگهداری از فضاهای درمانی امن و حامی می‌تواند گامی مؤثر در راستای کاهش حوادث مشابه باشد.
باید تاکید کرد که نگاه به بیماران روانی باید همراه با احترام و حمایت متقابل باشد و از شیوه‌های درمانی روانشناختی برای رفع مشکلات آن‌ها به نحو مؤثری استفاده شود. ایجاد فرهنگ امنیت و اعتماد در مراکز درمانی می‌تواند به ارائه خدمات بهتر کمک کند و اثرات مثبت آن بر جامعه به وضوح قابل مشاهده خواهد بود.
به امید آنکه این وقایع تلخ در آینده تکرار نشود و با همکاری همه ارکان اجتماعی، فرهنگی و پزشکی بتوانیم جامعه‌ای سالم و امن برای همه افراد بسازیم.
