آیا امیلیانو مارتینز می‌تواند ناجی دروازه منچستر یونایتد شود؟
در تابستان پیش رو، تقویت پست دروازه‌بانی احتمالاً ناخوشایندترین کاری است که منچستر یونایتد باید انجام دهد. آندره اونانا قرار بود برای یک دهه دروازه‌بان شماره یک شیاطین سرخ باشد. این برنامه زمانی بود که منچستر یونایتد مبلغ ۴۳.۷ میلیون پوند برای جانشینی داوید دخیا در سال ۲۰۲۳ به این دروازه‌بان کامرونی پرداخت کرد. انصافاً در آن زمان، انتقاد چندانی به این انتخاب از سوی کارشناسان و هواداران وارد نشد.
اونانا به عنوان یک دروازه‌بان مطمئن با توانایی بازی با پا تصور می‌شد که به یونایتد کمک می‌کند تا به شیوه اریک تن‌هاخ بازی کند، مفهومی که هنوز برای بسیاری مبهم است. دروازه‌بان سابق آژاکس به تازگی به اینترمیلان کمک کرده بود تا به فینال لیگ قهرمانان اروپا برسد و تصمیم برای دادن دستکش دخیا به او، با استقبال بسیار خوبی از سوی همگان، به جز خود دخیا، روبرو شد.
بازبینی‌های اخیر در مورد دخیا نشان می‌دهد که اونانا تا چه حد از انتظارات اولیه فاصله داشته است. با وجود موفقیت این دروازه‌بان اسپانیایی در فیورنتینا – پس از یک فصل دوری از فوتبال – تصمیم برای جایگزینی دخیا کاملاً درست بود، اما انتخاب جانشین او – با نگاهی به گذشته – اشتباه از آب درآمد.
عملکرد ضعیف اونانا و ضرورت یافتن جانشین
می‌توان از این واقعیت چشم پوشی کرد که او نتوانسته است بازی با توپ منچستر یونایتد را بهبود بخشد. گاهی اوقات، یک دروازه‌بان در بازی‌سازی از عقب زمین، تنها به اندازه بازیکنانی که به آن‌ها پاس می‌دهد، خوب است. همانطور که می‌دانیم، بسیاری از هم‌تیمی‌های او توانایی دریافت توپ تحت فشار را ندارند، چه از سوی حریفان پرسینگ‌کننده و چه از سوی میلیون‌ها نفری که در سراسر جهان آن‌ها را زیر نظر دارند.
البته این موضوع برخی از دست و پا چلفتی‌های اونانا، به خصوص هنگام بازی‌های بلند را توجیه نمی‌کند. اما ضعف‌های واقعی او ریشه در انتظارات سنتی‌تر از یک دروازه‌بان نخبه دارد: مهارناپذیر بودن. توپ‌هایی را که انتظار می‌رود مهار کنید و برخی را که انتظار ندارید.
دو فصل حضور او در دروازه یونایتد پر از اشتباه بوده است. نه فقط اشتباهات اساسی در مهار توپ، بلکه برخی تصمیم‌گیری‌های غیرقابل توضیح و تکنیک‌های به شدت زیر سوال. یک مثال: رویکرد او در موقعیت‌های تک به تک – عقب ایستادن، نشستن – نمی‌تواند مورد تایید مربیان و تحلیلگران دروازه‌بانی کارینگتون باشد. و با فرض اینکه آن‌ها این موضوع را شناسایی کرده‌اند، هنوز عادت او به دفع توپ به مناطق خطرناک را اصلاح نکرده‌اند.
این واقعیت که یونایتد در حال حاضر در بیلبائو است، به این امید که فصل فاجعه‌بار خود را با یک جام و راهیابی به لیگ قهرمانان اروپا از طریق در پشتی نجات دهد، علی‌رغم عملکرد ضعیف اونانا بوده است.
مانند بسیاری از بازیکنان ناموفق آن‌ها که نیاز به ارتقا دارند، بیرون کردن اونانا از اولدترافورد بدون تقریباً مفت فروختن او، کار آسانی برای یونایتد نخواهد بود. واقعاً، آن‌ها باید امیدوار باشند که یک شیخ در عربستان سعودی آنقدر تحت تاثیر رزومه او قرار بگیرد که نقص‌هایش را نادیده بگیرد.
آیا امیلیانو مارتینز گزینه مناسبی برای منچستر یونایتد است؟
با این اوصاف، تلاش دیگری برای یافتن یک دروازه‌بان توانمند، خونسرد و به اندازه کافی مطمئن برای حفاظت از دروازه یونایتد آغاز خواهد شد.
در روزهای اخیر، شیاطین سرخ به امیلیانو مارتینز مرتبط شده‌اند. در نگاه اول، به نظر می‌رسد که این یک گزینه منطقی است.
مارتینز که اخیراً به دلیل نقش‌اش در قهرمانی آرژانتین در جام جهانی، از سوی برخی به عنوان بهترین دروازه‌بان جهان شناخته می‌شد، به نظر می‌رسد از اعتماد به نفس لازم برخوردار است. حداقل در ظاهر، او شخصیتی دارد که می‌تواند فشار محافظت از دروازه یونایتد را تحمل کند.
اما شاید نباید فریب این لاف‌زنی‌ها را بخوریم. این احتمال وجود دارد که مارتینز نسبت به اونانا حساس‌تر و خودآگاه‌تر باشد. دروازه‌بان شماره یک آرژانتین در مورد چگونگی تلاش برای به تصویر کشیدن یک چهره بی‌عیب و نقص صحبت کرده است. بخش زیادی از این تکبر، یک نمایش است. که البته اشکالی هم ندارد – اگر دروازه‌بانان احساس خوبی ندارند، باید آن را جعل کنند. اما نباید باور کنیم که مارتینز صرفاً بر اساس شخصیتی که بازی می‌کند، گزینه برجسته‌ای است.
می‌توان استدلال کرد که این نوع شخصیت چیزی نیست که یونایتد در این مرحله از بحرانی که در حال حاضر از آن عبور می‌کند، به آن نیاز دارد. یک خودشیفته خودنما که نسبت به نقص‌های دیگران بی‌حوصله است، نمی‌تواند زندگی شادی را در خط دفاعی شیاطین سرخ تجربه کند.
بازی فوتبال دیگر دروازه‌بانان زیادی با این ویژگی‌ها تولید نمی‌کند. دروازه‌بانان مدرن تمایل دارند اقتدار آرام‌تری داشته باشند، بیشتر شبیه آلیسون تا اشمایکل یا کان.
بسیاری هنوز به لبه پرتگاه نزدیک می‌شوند، اما افرادی مانند جوردن پیکفورد و آرون رمزدیل سخت تلاش کرده‌اند تا “میمون درون” خود را مهار کنند و اجازه ندهند در حالی که از تیر دروازه آویزان شده‌اند، رفتارهای نامناسب از خود نشان دهند.
مارتینز نیز در مسیر تبدیل شدن به یکی از بهترین‌های لیگ برتر، طرز فکر و شخصیت خود را تغییر داده است و ناامیدی ناشی از نادیده گرفته شدن در آرسنال را به سوی اعتماد به نفسی سوق داده که به آرژانتین کمک کرد تا سومین ستاره خود را به دست آورد. این روش برای او جواب داد. اما این بدان معنا نیست که در اولدترافورد هم جواب خواهد داد.
او مجبور نیست حالا نقش آدم خودخواه را بازی کند. برچسب “بازنده” که از سوی آرسنال به او زده شد، باید با مدال قهرمانی جام جهانی و افتخارات فردی متعددی که از او قدردانی کرده‌اند، پاک شده باشد. این یک موضوع سلیقه‌ای است که آیا مارتینز بهترین دروازه‌بان در لیگ برتر/اروپا/جهان است یا خیر، اما او به درستی در تمام این بحث‌ها حضور دارد. این باید به او کمک کند تا از تکبر ساختگی به اعتماد به نفس عالی و موجه تکامل یابد.
یونایتد به دومی بیشتر از اولی نیاز دارد. البته، ویلا حرف‌های زیادی در مورد گام‌های بعدی مارتینز خواهد داشت. انتقال به عربستان سعودی چشم‌انداز بسیار متفاوتی نسبت به فروش به یک رقیب داخلی دارد، اگر هنوز هم بتوان یونایتد را در این دسته قرار داد. اگر پیشنهاد آن‌ها ارزشش را داشته باشد، این انتقال برای یونایتد سود بیشتری از ویلا خواهد داشت.
این ما را به این باور می‌رساند که شاید این اتفاق رخ ندهد، به خصوص اگر یونایتد در نبرد باشگاه‌های شوخ‌طبع توسط تاتنهام شکست بخورد. صرف نظر از نتیجه در بیلبائو، ادامه دادن به اونانا برای یک باشگاه جدی، اگر یونایتد امیدوار است در آینده نزدیک دوباره به عنوان یک باشگاه جدی دیده شود، گزینه مناسبی نیست. این دروازه‌بان کامرونی باید با یک دروازه‌بان باتجربه و ثابت شده جایگزین شود. و مارتینز اکثر شرایط آن‌ها را دارد.
