رحیم‌پور ازغدی، یکی از چهره‌های شناخته‌شده و تأثیرگذار در عرصه فرهنگ و سیاست ایران، در سخنانی جنجالی به بررسی جایگاه روحانیون در دوران سلطنت پهلوی پرداخت. این اظهارات که در یک نشست عمومی ایراد شد، به سرعت واکنش‌های مختلفی را در پی داشت و بار دیگر بحث‌های داغی را حول محور نقش و اعتبار روحانیون در تاریخ معاصر ایران به وجود آورد.
رحیم‌پور ازغدی در این سخنرانی به تحلیل تحولات اجتماعی و سیاسی ایران در دوران پهلوی و مواجهه روحانیون با این تغییرات پرداخت. او با اشاره به این که در آن زمان، روحانیون به عنوان نهادهای اجتماعی و مذهبی نقش بسزایی در شکل‌گیری افکار عمومی و تحولات سیاسی ایفا کردند، تصریح کرد که بسیاری از آنها به دلیل اعتقادات دینی و مذهبی خود، در برابر رژیم پهلوی ایستادگی کردند و به مخالفت‌های سیاسی و اجتماعی پرداخته و حتی در برخی موارد، زندان‌ها و تبعیدهای طولانی‌مدت را نیز تجربه کردند.
ازغدی همچنین به این نکته اشاره کرد که برخی از روحانیون به رغم فیلترها و محدودیت‌های رژیم، توانستند با استفاده از ابزارهای رسانه‌ای و برقراری ارتباط نزدیک با مردم، به ایجاد نارضایتی‌های اجتماعی و سیاسی دامن بزنند. او با ذکر مثال‌هایی از روحانیون تأثیرگذار در این دوره، نظیر آیت‌الله خمینی، به روش‌های نوین ارتباطی آنها پرداخت و بیان داشت که این روحانیون به خوبی توانستند پیام خود را به مردم برسانند و آنها را برای تغییرات بزرگ اجتماعی و سیاسی آماده سازند.
این سخنان رحیم‌پور ازغدی به طور خاص معطوف به ابعاد و تجربیات روحانیون در حرکتی بود که نهایتاً به انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ منجر شد. او با اشاره به شرایط سخت آن دوران و فشارهای فراوانی که به روحانیون وارد می‌شد، به اهمیت و ارزش حضور روحانیون در حرکت‌های اجتماعی و سیاسی پرداخته و بیان کرد که این حضور نه تنها یک پدیده سیاسی، بلکه یک ضرورت تاریخی به شمار می‌رفت.
رحیم‌پور ازغدی در ادامه سخنان خود، به طور خاص در مورد چهره‌های روحانی مجاهدی که در تاریخ معاصر ایران نقش‌آفرینی داشتند، به تبیین نظرات خود پرداخت. او برخی از روحانیون را به عنوان الهام‌بخش حرکت‌های آزادی‌خواهانه و عدالت‌جویانه معرفی کرد و خاطرنشان ساخت که این افراد با نظریات و آموزه‌های دینی خود موجبات تحولات عمیقی را در جامعه ایرانی فراهم کردند.
شاید یکی از جنجالی‌ترین بخش‌های سخنان رحیم‌پور ازغدی به انتقاد از برخی از روحانیون و جریان‌های مذهبی معاصر مربوط می‌شود. او با صراحت گفت که برخی از روحانیون امروز به جای آنکه به تأسیس و تقویت نهادهای اجتماعی و تأثیرگذار توجه کنند، به مسائلی می‌پردازند که تداوم بخش عدم اعتماد میان مردم و روحانیت می‌شود. او تأکید کرد که این مشاهدات می‌تواند موجب کاهش اقبال عمومی به دین و آموزه‌های اسلامی گردد و از روحانیون خواست که با بازنگری در رفتارها و رویکردهای خود، تلاش کنند تا دوباره به جایگاه اصیل خود در جامعه بازگردند.
اظهارات رحیم‌پور ازغدی، به ویژه در خصوص تاریخ معاصر و نقش روحانیون، واکنش‌های متفاوتی را در پی داشت. برخی از حاضران در جلسه با استقبال از این نظرات، بر ضرورت تجدید نظر در روابط روحانیون با جامعه تأکید کردند؛ در حالی که عده‌ای دیگر نیز به انتقاد از مواضع او پرداخته و به این باور بودند که نباید روحانیون را فقط از منظر تاریخی بررسی کرد، بلکه باید به شرایط کنونی و نیازهای جامعه نیز توجه داشت.
با این حال، آنچه روشن است این است که سخنان رحیم‌پور ازغدی بار دیگر توجه‌ها را به تاریخ پرچالش روحانیون در ایران معطوف کرد و بحث‌های مهمی را در مورد آینده روحانیت و نقش آن در جامعه امروز ایران آغاز نمود. در نهایت، وی با اشاره به لزوم بازگشت روحانیون به جوهره‌های اصلی دین و اصول انسانی، خواستار همسویی بیشتر آنان با نیازهای واقعی جامعه شد.
