بیتوجهی به حقوق بازنشستگان نیروهای مسلح: آیا واقعاً تنها ۵ یا ۱۰ میلیون تومان کافی است؟
در سالهای اخیر، یکی از مسائلی که بهطور مکرر در محافل عمومی و رسانهها مطرح میشود، وضعیت حقوق بازنشستگان نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران است. در این میان، سوالی اساسی به ذهن متبادر میشود: آیا واقعاً حقوقی در حدود ۵ یا ۱۰ میلیون تومان برای این عزیزان که سالها از عمر خود را در خدمت به کشور گذراندهاند کافی است؟
بازنشستگان نیروهای مسلح، به ویژه کسانی که در ارتش، سپاه پاسداران و نیروی انتظامی خدمت کردهاند، همواره در زمره افرادی قرار دارند که به خاطر ایثار و فداکاریهای خود، شایسته احترام و حمایت بیشتری هستند. این افراد، در شرایطی که کشور درگیر چالشهای اقتصادی و اجتماعی متعددی است، نیازمند توجه ویژهای به وضعیت معیشتی و مالی خود هستند.
طبق آمارهایی که در سالهای اخیر منتشر شده است، بیش از ۳۰۰ هزار بازنشسته نظامی در کشور وجود دارد که به نحوی از سازمانهای نظامی و انتظامی بازنشسته شدهاند. این افراد پس از سالها خدمت و تحمل سختیها، اکنون با دغدغههایی نظیر تأمین معیشت و هزینههای زندگی مواجه هستند. در حال حاضر، حقوق این بازنشستگان بهطور میانگین بین ۴ تا ۱۰ میلیون تومان برحسب سنوات خدمت و رده شغلی متفاوت است.
حال سؤال اینجاست که آیا این میزان حقوق میتواند هزینههای زندگی در ایران را پوشش دهد؟ بررسیهای اقتصادی نشان میدهد که با توجه به نرخ بالای تورم و افزایش قیمتها، رقمهای مذکور بههیچوجه پاسخگوی نیازهای اولیه زندگی روزمره این عزیزان نیست. از اجاره بها گرفته تا هزینههای درمان و بهداشت، همه و همه بر دوش بازنشستگان نیروهای مسلح سنگینی میکند.
بسیاری از این بازنشستگان به دلیل شرایط بد اقتصادی، حتی در تأمین نیازهای اولیه خود مانند آذوقه و پوشاک دچار مشکل هستند. در این راستا، عموم بازنشستگان از نمایندگان مجلس و دولت میخواهند که اقدامات جدیتری در راستای بهبود وضعیت حقوق و معیشتی آنها انجام دهند. این قشر بهویژه در سالهای اخیر، با تغییرات مکرر قیمتها و پایین آمدن قدرت خرید مواجه بوده و شرایط بحرانی اقتصادی، فشار لازم را بر زندگی آنها وارد کرده است.
بهعلاوه، در شرایط کنونی که کشور با بحرانهای اقتصادی و اجتماعی دستوپنجه نرم میکند، توجه به حقوق بازنشستگان به عنوان یک اولویت ملی مطرح است. این افراد، برای بهبود وضعیت خود نیازمند ایجاد فضاهای حمایتی و اجتماعی قویتری هستند تا بتوانند با آرامش خاطر به زندگی خود ادامه دهند.
بنابراین، شاید وقت آن رسیده که نهادهای ذیربط، بهویژه سازمانها و نهادهای پشتیبانی از بازنشستگان نیروهای مسلح، به این واقعیت توجه کنند که در شرایط کنونی، تنها پرداخت مبلغی در حدود ۵ یا ۱۰ میلیون تومان به عنوان حقوق بازنشستگی، نهتنها غیرمنصفانه بلکه نادرست است.
شایسته است که دولت و نهادهای مربوطه با همفکری و همکاری، تدابیر لازم را برای افزایش حقوق این عزیزان و بهبود شرایط زندگی آنها اتخاذ کنند. حمایت از این قشر که بهخاطر امنیت و آسایش مردم در میدانهای کارزار و مواجهه با چالشهای مختلف جانفشانی کردهاند، کمترین حق و تکلیفی است که بر عهده تمامی نهادها است.
بهعنوان نتیجهگیری، بیتوجهی به حقوق بازنشستگان نیروهای مسلح، نهتنها نادیدهانگاری نقش و خدمات آنان به کشور است، بلکه میتواند به تحلیل رفتن اعتماد عمومی و ایجاد نارضایتیهای اجتماعی نیز منجر شود. لذا زمان آن رسیده که تمامی مسئولان و دستاندرکاران به این موضوع از منظر انسانی و اخلاقی نگاه کنند و هرچه سریعتر اقداماتی مؤثر در این راستا انجام دهند.