پوریا شکیبایی، فرزند زنده‌یاد مرحوم خسرو شکیبایی، همواره به‌خاطر اظهارات و فعالیت‌های هنری خود مورد توجه قرار گرفته است. اما رویداد اخیر در برنامه “هزار و یک” به‌واقع لحظاتی عاطفی و به‌یادماندنی را برای او رقم زد. این برنامه که با هدف روایت داستان‌های الهام‌بخش و تجربیات زندگی افراد مختلف طراحی شده است، در قسمت اخیر خود به بازپخش صداهای یادآور از عزیزان پرداخته است؛ صداهایی که می‌تواند در دل یادآور حس و حال‌های خاصی باشد.
وقتی پوریا شکیبایی با صدای پدرش، مرحوم خسرو شکیبایی، مواجه شد، احساساتی عمیق و شدید در او شکل گرفت. خسرو شکیبایی، یکی از بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین بازیگران تاریخ سینمای ایران بود که صدای گرم و توانمندش هنوز در خاطر علاقه‌مندان باقی مانده است. پوریا در برنامه “هزار و یک” به‌خاطرات شیرین و تلخی که با پدرش داشته، اشاره کرد و بیان کرد که هر بار که صدای پدرش را می‌شنود، به یاد محبت‌ها و دلگرمی‌های او می‌افتد. این تماس‌های عاطفی و روحی با گذشته، برای پوریا شکیبایی نیز لحظاتی پر از احساسی و احساسات متناقض است.
در این قسمت از برنامه، پوریا نه‌تنها به یادآوری صدا و تصویر پدرش پرداخت، بلکه به بازتاب تأثیراتی که این صدا بر زندگی‌اش گذاشته است، نیز اشاره کرد. او گفت که صدای پدرش همواره او را در لحظات دشوار زندگی راهنمایی کرده و به او قوت قلب، امید و انگیزه بخشیده است. این احساس تعلق به گذشته و ارتباط عمیق با پدر، یکی از ویژگی‌های بارز روابط خانوادگی در فرهنگ ایرانی است و پوریا به‌خوبی این حقیقت را بیان کرده است.
عبارت “هزار و یک”، خود به عنوان نمادی از قصه‌ها و روایات زندگی انسان‌ها، بیانگر ارتباطات عاطفی و تجربیات مشترک در جامعه ایرانی است. پوریا شکیبایی اذعان داشت که میزان تاثیرگذاری این برنامه بر زندگی فردی او بیش از آن چیزی است که تصور می‌شد. او در ادامه به تجاربی از زندگی خود اشاره کرد که به وضوح تحت تأثیر آموزه‌ها و رفتارهای پدرش قرار داشته‌اند. این تجارب هم نشان‌دهنده ارزش‌های فرهنگی میان نسل‌ها و همسوسازی احساسات و تجربیات انسانی هستند.
یکی از نکات جالب توجه در این برنامه، به تصویر کشیدن انسانیت و آسیب‌پذیری است. پوریا بخصوص به این نکته تأکید کرد که بدون شک صدای پدرش او را به یاد ارزش‌های اجتماعی و هنری‌اش می‌اندازد و یادآور می‌شود که حتی در شرایط سخت زندگی نیز نباید به امید و آرزوها پشت کرد. این بیان حس می‌تواند به‌نوعی پیام امیدبخشی به بینندگان باشد که هر یک در زندگی خود با چالش‌ها و دشواری‌هایی مواجه هستند.
در این راستا، می‌توان گفت که برنامه “هزار و یک” به‌عنوان یک بستر ایده‌آل برای به نمایش گذاشتن چنین لحظاتی، توانسته است فراتر از یک فضای سرگرم‌کننده، به یک محیط آموزنده و معنوی تبدیل شود. این برنامه به بینندگان این امکان را می‌دهد تا با دیگران در مورد تجارب مشابه خود مذاکره کنند و از هر کدام الهام بگیرند.
پوریا شکیبایی در این برنامه علاوه بر ابراز احساسات خود، تلاش کرد تا به بینندگان یادآوری کند که یادمان نرود که هر یک از ما داستان‌های ویژه‌ای داریم که می‌توانیم از آن‌ها استفاده کنیم و از تجربیات مختلف زندگی بهره‌برداری کنیم. این نوع از گفتگوها و به اشتراک‌گذاری احساسات بدون شک تأثیر عمیقی بر جامعه خواهد گذاشت و نشان‌دهنده قدرت هنر و فرهنگ ایرانی در پیوند دادن انسان‌ها به یکدیگر است.
در نهایت، لحظاتی که پوریا شکیبایی با شنیدن صدای پدرش در برنامه “هزار و یک” تجربه کرد، نه‌تنها یادآور محبت و عشق خانوادگی بود، بلکه فرصتی بود تا به تفکر عمیق‌تری درباره ارزش‌های انسانی و اجتماعی بپردازد و به بینندگان الهام بخشد که با وجود چالش‌ها، همواره باید به یاد گذشته و ارزش‌های خود بمانند.
