محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797872610
روایت شخصی از روزهای پیش و حین انقلاب اسلامی در رشت؛ قصور
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/مومن صالحی پژوهشگر اجتماعی( قسمت اول ) ۱۶ سالم بود صبح اوایل اسفند ۱۳۵۶ ، وقی وارد مدرسه شدم (هنرستان صنعتی رشت) با شیشه های شکسته بخش انستیتو تکنولوژی آن روز که برای تربیت تکنسین های فنی، داخل هنرستان مستقر بود، مواجه شدم . فضا بسیار ملتهب بود و همه دانش آموزان و معلمان وحشت زده . عصر روز گذشته دانشجویان در اعتراض حمله پلیس به تظاهرات روزهای گذشته ( ۲۹ بهمن ) مردم تبریز، بقول خودشان اقدامی سیاسی انجام داده بودند.ظهر همان روز هنگامی که به خانه برگشتم تلویزیون بلر سیاه و سفید خانه که بیشتر به کمدی چوبی و بزرگ شبیه بود ، با پخش گزارشی از بیانیه دولت در محکومیت شورش در تبریز و وعده مجازات برای قصور مامورین خبر داد . ومن برای اولین بار کلمه قصور را شنیده بودم و نمی دانستم قصور یعنی چه و این کلمه ذهن مرا بسیار مشغول کرد .تا پیش از آن در دنیای کودکی و نوجوانی با همه ندار نداری ها بسیار خوش می گذشت، در هنرستان با دانش آموزان مختلط دختر و پسر درس می خواندیم و دختران با هر لباسی که دوست داشتند مثل تی شرت و شلوار جین و گاهی حتی لباسهای راحت زنانه و یا مانتو شلوار، به مدرسه می آمدند . با هم در کلاس های مشترک و کارگاه و اردو و فعالیت های مدرسه بودیم و ساعات تفریح کتابخانه پر از دانش آموز که به آنان در آن دوره هنر جو می گفتند بود و دست کم من نشنیدیم که تعرضی به کسی بشود .آن موقع ها هنرستان صنعتی رشت، مثل دانشگاه بود و شباهتی به مدارس دیگر از حیث بزرگی و تعداد دانش آموز نداشت . ما هم وقتی با چند گونیای رنگ و وارنگ شیشه ای و یک خط کش تی با کاغذ کالک لوله شده درآن ، از خانه به هنرستان می رفتیم ، کلی احساس مهندسی داشتیم و کیف می کردیم .تابستان ها اردوهای عمران ملی برای سازندگی روستاها توسط اداره فرهنگ آن روزها برگذار میشد و دانش آموزان دو ماهی را در روستاها بسر میبردند و خیلی به انها خوش میگذشت و حقوق هم دریافت میکردند و من نمیدانم شاید به علت جثه ریزی که داشتم، هرگز نشد به این اردوها بروم و داغش بر دل من ماند . ناچار در کارخانه کانادادرای کار میکردم و برای از ۷ صبح تا ۱۱ شب ۴۵ تومان حقوق میگرفتم که بقول امروزی ها شاه پول بود و بساط خوشگذرانی یکساله من و دوستان مهرداد و محمود و عمران و بهمن را که یک تیم بودیم فراهم میکرد . البته مهرداد هم تابستان ها شاگرد بنایی میکرد و پول خوبی درمی اورد .از اس ام اس و تلگرام وامثال اینها هم ، چون خبری نبود، وسیله ارتباطی ما نوعی سوت بود که دم درب خانه هم، با دهانمان میزدیم و مادر ان دیگری، داخل خانه که می شنید ، میگفت که رفقا امدند و در هر کاری که بودیم رهایش میکردیم و به دوستان وهمبازی ها وصل میشدیم ودر کوچه باغ های اطراف خانه ، کنار رودخانه وروی درختان ، خودمان را زخم و ذیلی میکردیم و یا راه عبور و مرور مردم را با فوتبال گل کوچیک می بستیم و با سر و صدای بسیار در وقت و بی وقت ، نفرین و ناله همسایه ها رو برایمان میگذاشتیم .از سیاست در زندگی نوجوانی من هیچ خبری نبود الا به اینکه یکبار در بام خانه به کتابی با جلد سیاه و خاک گرفته مواجه شدم که رساله توضیح المسایل ایه الله خمینی بود که مادرم گفت این کتاب سیاسی است و خطرناک و من دوباره ان را در همان بام خانه گذاشتم . و یکبار دیگر در سال ۱۳۵۶ رضا رمضانی خورشید دوست، پسر حسین آقا ، بقال نصیحت گو و مبلغ مذهبی محل ما را که بعدها اولین نماینده مردم رشت در مجلس شورای اسلامی شد و مورد بی مهری های فراوان قرار گرفت و اکنون از اساتید درجه اول دانشگاه صنعتی امیر کبیر است ، که هم محلی ما بود و یک کوچه آن طرف تر در خانه ای که بیشتر به خانه قمر خانم با مستاجران زیادی شبیه بود ، ساواک شبانه دستگیرش کرد و تا یک هفته تمام محله درترس و وحشت بسر میبرد و یکبار هم در تابستان سال ۱۳۵۶ در خیابان آیزنهاور(آزادی) تهران نزدیک میدان ۲۴ اسفند ، شاه را با میهمانش که بیاد نمی آورم چه کسی بود در رولزرویسی که به مردم دست تکان میداد دیدم و برایش دست تکان دادم و این بود همه سیاست برای یک نوجوان متوسط شهری همچون من.البته از سال ۱۳۴۹ عضو کتابخانه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شدم و انجا با شاملو ، نادر ابراهیمی ، صمد بهرنگی ، عباس کیارستمی آشنا شدم . این آغاز کتابخوانی من بود که تا به امروز نیز ادامه دارد . آنجا بود که زندگی کودکی و نوجوانی من پر از افسانه و جادو و رویاهای عجیب میشد . کتاب سر و گوش آدم را می جنباند ولی نه آنقدر که بدانم صمد بهرنگی چپ است و سیاسی ، بلکه فقط بتوانم از ماهی سیاه کوچولو لذت ببرم .گاه گدار هم در روزنامه ها ی ان دوران یا در تلویزیون قبل از انقلاب از خرابکاران میگفتند که در فلان جا کشته شدند و یا در حال اعتراف هستند و من نمیدانستم انان چرا به خرابکاری مشغولند . حتی درزمستان سال ۱۳۵۲ زمانی که دوازده سال داشتم وقتی محاکمه خسرو گلسرخی از تلویزیون پخش شد و جنجالی بپا کرد من و همسن و سالان من درگیر سریال مرد شش میلیون دلاری و پیشتازان فضا و آیرون ساید و بالاتر از خطر و کارآگاه راکفورد و ستوان کلمبو با بازی پیتر فالک و دوبله هنرمندانه شبیه صدای بیک ایمانوردی ،کلمبو بودیم و بعدها هم سریال دایی جان ناپلئون ناصرتقوایی و اصطلاح سانفرانسسیسکو پرویز صیاد بود که حواس ما را پرت میکرد و مارا غرق در خنده و شادمانی مینمود .اما مذهب داستان دیگری داشت – خوش گذشتن های غیر قابل وصف روزهای تاسوعا و عاشورا و التهاب روزهای عزاداری ، آش نذری هفت تیانی خشت پرد ، ابگوشت ظهر خانه غلام خندان ، شام غریبان آسید عباس و خواهر امام و کوچه پس کوچه های ساغریسازان و …. و بعد هم روزهای ماه رمضان داغ تابستانی که روزه های گاه و بیگاه ان ، جان را از بدن جدا میکرد و بی تابی های رسیدن به افطار و یک جرعه آب خوش، همه و همه خاطرات خوش و همه مذهبی بود که داشتیم .تا اوایل سال تحصیلی ۱۳۵۶ مذهب زندگی من ، اینچنین گذشت . در ان سال به راهنمایی یکی از معلمان دینی صاحب نام این شهر به جلسه مذهبی در خیابان بیستون رشت داخل کوچه تنگ و باریکی جنب مسجد بیستون هدایت شدم که صبح جمعه ساعت هشت صبح تشکیل میشد و اولین سخنرانی من در ان جلسه زمانی که تنها شانزده سال داشتم ، به تحریک معلم مذهبی ان جلسه ، در مضرات موسیقی بود . موسیقی که کمی بعدها بدون ان، زندگی برایم بی معنی بود و اولین کنسرت های پاپ بعد از انقلاب را من در این شهر برگزار نمودم . جلسه پر از جوان بود با شروع شلوغی های تبریز و قصور ماموران ، بعد از چهار پنج بار رفتن به این برنامه، جلسات تعطیل شد. بعد از پیروزی انقلاب بود که فهمیدم ان جلسات مربوط به انجمن حجتیه بود و من باید هزینه های زیادی برای ان میپرداختم .پایان بخش اولگيل نگاه: انتشار اخبار و یادداشت‌های دريافتی به معنای تائید محتوای آن نيست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می‌شود.
۱۳ بهمن ۱۳۹۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
گوناگون
پربازدیدترینها