محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797967494
آمریکانرفته ها آنجا را دوست دارند! - شهرآرا آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا آنلاین: دکتر علیرضا عاشوری سال ها در آمریکا، انگلستان و استرالیا تحصیل کرده است و اولین انجمن اسلامی دانشگاه آریزونا را تاسیس کرد. احساس و علاقه به حضرت امام(ره) و حقیقت انقلاب اسلامی باعث شد تا مصاحبه ای با ایشان داشته باشیم.حمیده وحیدی- لازم به ذکر است دکتر عاشوری در سال۱۳۲۸ در یکی از روستا های شهرستان اسفراین به دنیا آمد. ازآنجاکه محل زندگی اش مدرسه نداشت، تا کلاس چهارم را در روستای کوران در هشت کیلومتری زادگاهش به تحصیل پرداخت. ادامه تحصیلات را در شهرستان سبزوار و اسفراین سپری کرد. در سال۵۱ موفق به کسب مدرک لیسانس در رشته زمین شناسی از دانشگاه مشهد و در سال۵۶ عازم آمریکا شد و مقطع کارشناسی ارشد را در دانشگاه آریزونای آمریکا تا سال۵۸ گذراند. در سال۷۵ رتبه دانشیاری و در سال۸۱ رتبه استادی گروه زمین شناسی را کسب کرد. یک دوره تحصیلی در انگلستان و استرالیا نیز گذرانده است. همین طور در دهه۷۰ رئیس دانشکده مهندسی نفت اهواز و هم زمان معاون آموزشی دانشگاه نیز بوده. همین طور یک سال ریاست دانشکده علوم را نیز در کارنامه دارد. دکتر علیرضا عاشوری را بیشتر دانشجویان نسل دهه۸۰ به عنوان رئیس دانشگاه فردوسی مشهد می شناسند؛ یکی از گلایه های همیشگی خبرنگاران رسانه ای نبودن و ندادن مصاحبه بوده است؛ راضی کردن او برای پاسخ گویی به سوالات ما کار چندان راحتی نبود. شما موسس انجمن اسلامی در آریزونای آمریکا هستید. شاید این سوال برای خیلی ها مطرح باشد که انجمن های اسلامی در خارج از کشور تا چه اندازه می توانند مفید باشند و این حرکت تا به امروز چقدر ثبات داشته است؟ انجمن های اسلامی سال ها قبل از انقلاب در کشور های خارجی فعال بوده اند و این انجمن ها سابقه بسیار دیرینه دارند. در داخل آمریکا، شهر واشنگتن مرکز اصلی انجمن های اسلامی است. آریزونا در جنوبی ترین مرز آمریکا قرار دارد که هم مرز با مکزیک است و تا سال۱۳۵۶ هرگز انجمن اسلامی در آنجا فعال نبوده است. آن زمان خبر ها درست مخابره نمی شد. به همین دلیل توانستم به سختی، رادیویی را تهیه کنم. یادم هست بچه های ایرانی جلسات و دورهمی هایی داشتند. معمولا جلسات در اروپا و آمریکا در عصر جمعه برگزار می شد. همان وقت از بچه های حاضر پرسیدم، خط فکری تان درباره انقلاب چیست؟ پاسخ دادند «ما اصلا به سیاست، کاری نداریم». اما بعد ها با چندمرتبه ملاقات متوجه شدم کمونیست هستند. یادم هست خیلی سعی کردند من را هم به سمت خودشان بکشند اما دیدم اصلا نمی توانم با آن ها کنار بیایم. به همین دلیل تمام تلاش خودم را کردم تا جلسه ای را در مسجد آریزونا برگزار کنم تا بچه های مسلمان و خط امام(ره) در آن شهر بتوانند دور هم جمع شوند و در آن شرایط خاص سال های۵۶، ۵۷ و ۵۸ در جریان برنامه های روز قرار بگیرند؛ البته مشکلی که از گذشته تا امروز در اروپا داریم این است که بیشتر مسجد ها را عربستان ساخته است و آن زمان، خطبه هایی که امام جماعت می خواند، خیلی سطح پایین بود. کم کم همراه پنج نفر اولین انجمن اسلامی آریزونا را تشکیل دادیم؛ البته آن قدر شرایط بد بود که نام فامیلی مان را نمی گفتیم و همه با نام کوچک یکدیگر را صدا می زدند. پس چرا تا این اندازه درباره آزادی بیان در آمریکا صحبت می شود و خیلی ها معتقدند سمن ها قدرت کاملی برای بیان افکارشان دارند؟ دقیقا مشکل همین است. آن ها سعی دارند کشورشان را آن طور که نیست، نشان دهند. در آمریکا واقعا خفقان وجود داشت. شاید آن هایی که نرفته باشند، فکر کنند آنجا مهد تمدن است. درصورتی که آمریکا یکی از بسته ترین فضاهای فکری را دارد. گاهی به کسانی که حتی به آمریکا رفته اند، خرده گرفته ام که چرا کلمه «دموکراسی» را برای آمریکا استفاده می کنید؟ مگر آنجا آزادی بیان وجود دارد؟ برای مثال خود من در هنگام ورود، نزدیک به چند ماه درگیر یادگیری زبان بودم. اتفاقا هم کلاسی هایی از دیگر کشور های جهان سوم داشتم. واقعا موسسه آموزشی باتوجه به پولی که می گرفت، حرف های خیلی ساده ای به ما آموزش می داد. درصورتی که من رفته بودم تا زمین شناسی بیاموزم. یک مرتبه معلم ما رو به من کرد و گفت «فلانی، برو مدیر کالج با تو کار دارد». آن زمان مدیر زبانمان خانمی یهودی بود. قصد کردم بعداز اتمام کلاس به او مراجعه کنم. دیدم که معلم دوباره تذکر داد تا کلاس را ترک کنم. وقتی وارد دفترش شدم، دیدم آن خانم یهودی دفتر تکلیفم را بالا آورد و پرسید «آیا این دفتر توست؟» جواب دادم، بله. با تشر از من پرسید «این چیست که نوشته ای؟» درست به خاطر نداشتم؛ خوب که به دفتر نگاه کردم دیدم این جمله را در دفتر گرامرم نوشته ام که «اکثر کلاس های زبانی که در آمریکا برگزار می شود، جنبه تجارتی دارد و چیزی به انسان یاد نمی دهد؛ مگر تعداد کمی از آن ها» به آن خانم گفتم، این حقیقت کلاس های آمریکاست. آن خانم صدایش را بالا برد و گفت «یعنی تو اعتقاد داری در آمریکا این گونه عمل می شود؟» جواب دادم، بله. او هم با عصبانیت گفت «ما تو را اخراج می کنیم». من هم تعصب ایرانی ام برخاست و گفتم، اگر می خواهید اخراج کنید، همین حالا انجام دهید. او که مستأصل شده بود، از من خواست از اتاق خارج شوم. معلمی که آن زمان از افراد سی آی اِی بود، پیشم آمد و گفت «بهتر است چون با صدای بلند صحبت کردی، عذرخواهی کنی». من زیربار نرفتم و گفتم، بهتر است اخراج شوم. اما آن آقا گفت «پس بهتر است من ازطرف تو عذرخواهی کنم که قائله بخوابد». یعنی یک طوری می خواست بازهم من را مقصر جلوه دهد. این خاطره را نقل کردم تا متوجه شوید دولت آمریکا حتی تکلیف داخل دفتر را هم زیرنظر دارد، چه برسد به فعالیت های سیاسی. تهدیدی هم نسبت به شما انجام شد؟ اولین روز قدس به فرمان امام(ره)، تصمیم به راه پیمایی در آریزونا گرفتیم. همسرم هم آن زمان به آمریکا آمده بود. کلی با بچه های انجمن اسلامی تدارک دیده بودیم اما صبح زود، یکی از مسئولان به من زنگ زد و گفت «راه پیمایی تان را کنسل کنید که ازطرف صهیونیست ها تهدید شده اید و اگر هر اتفاقی بیفتد، مسئولیتش با شماست». خیلی نگران شدم اما چیزی به همسرم نگفتم. نمی توانستم جلوی آن همه شوروشوق بچه ها را بگیرم. برای همین، از خدا خواستم به ما کمک کند؛ چراکه خدا بهتر از نیتمان باخبر بود. بنابراین راه پیمایی انجام شد اما خودم عقب تر از همه حرکت می کردم؛ چراکه می دانستم آن ها اگر هم حمله کنند، قصد غافل گیری ما را دارند. اتفاقا راه پیمایی خوبی هم صورت گرفت و فقط صهیونیست ها از ترسشان تعدادی سنگ از پشت دیوار پرتاب کردند. این راه پیمایی در زمان خودش خیلی تاثیرگذار بود و ما سخنرانی های خوبی داشتیم. این انجمن اسلامی آن قدر قدرت پیدا کرد که بتوانید در ذهن مردم آن منطقه آمریکا تاثیرگذار باشید؟ فکر می کنم حقیقتی را بگویم که شاید برخی ها کمتر گفته باشند ولی اغلب کسانی که به آمریکا سفر کردند، این واقعیت را می دانند که اصلا اطلاعات عمومی و سیاسی مردم اروپا و آمریکا را اگر بخواهیم با مردم ایران مقایسه کنیم، بدون تردید سطح بچه های ما در مدارس راهنمایی بالاتر از سطح اطلاعات اساتید دانشگاه های آن هاست. چه خاطره ای از آن روز ها دارید و اینکه چطور توانستید سخنان حضرت امام(ره) را انتقال دهید؟ حضرت امام(ره) اصلا مهری داشت که به صورت الهی در دل ها می نشست. یادم هست یک بار یکی از بچه های انجمن اسلامی با ناراحتی گفت «پیرزنی آمریکایی آمده است و عکس امام(ره) را می خواهد». ما آن زمان عکس بسیار زیبایی از امام(ره) را آویزان کرده بودیم. بچه ها تعصب داشتند که عکس را ندهند و می گفتند «این ها مسلمان نیستند». اما من این مسئله را قوّتی برای تبلیغ می دانستم. ابتدا تصمیم داشتم عکس دیگری به او دهم اما پیرزن اصرار کرد که همین عکس را می خواهد. در لحظه آخر، پرسیدم، از چه چیز امام خمینی(ره) خوشت آمده است؟ جواب داد «ایشان نگاه نافذی دارد و او را واقعا دوست دارم». در بین صحبت هایتان به این اشاره کردید که مردم آمریکا خود افرادی ساده لوح در سیاست هستند. پس چطور سران این چنین مکاری دارند؟ دقیقا اگر نگاه کنید، می بینید که سران آمریکا به طور آباواجدادی در سیاست بزرگ شده اند. در زمان شاه هم توده مردم ایران آگاهی سیاسی نسبت به جهان پیرامونشان نداشتند و به حق باید گفت رشد آگاهی بالایی که امروز مردم ایران دارند، از انقلاب است. رمز پیروزی امام(ره) این بود که همه چیز را دست خود مردم داد. امام(ره) می گفتند «اگر توده مردم آگاه باشند، خودبه خود مشکلات را حل خواهند کرد». الان هم یکی از گلایه هایم حتی از رسانه خودمان این است که ننویسیم حضرت امام(ره) یکی از بزرگ ترین رهبران دهه های اخیر است؛ بلکه بگوییم «حضرت امام(ره) بزرگ ترین رهبر بعداز ائمه اطهار(ع) در ۱۴۰۰سال پیش هستند». اگر دیگر کشور ها کسی مانند امام(ره) داشتند، تا قرن ها او را بزرگ می کردند. ما قبل از امام(ره) هم رهبران دینی دیگری داشته ایم اما هیچ کس در همه ابعاد ورود نکرد. ایشان را می توان «جامع ابعاد» نامید. شما قبل از انقلاب برای تحصیل به آمریکا رفتید. فکر می کنید انقلاب ایران چقدر در بالابردن سطح علمی دانشجویان موثر بوده است؟ به نظر من، این پاسخ برای همه روشن است؛ مگر کسی بخواهد خودش را به خواب بزند. در رشته خودم یعنی زمین شناسی قبل از انقلاب تا لیسانس بیشتر نداشتیم اما در همین دانشگاه فردوسی، در دهه۷۰ دکتری را ایجاد کردیم. طبق منویات رهبری، بنده به تاثیر از حرف های ایشان که گفته بودند «۳۰درصد از دانشجویان ما باید تحصیلات تکمیلی داشته باشند»، تحصیلات تکمیلی را گسترش دادم. هرچند به مزاج برخی ها خوش نیامد اما حرف رهبری باید انجام می شد. بسیاری از کشورها از نظر علمی قابل قیاس با ایران نیستند به خصوص در مسائل پزشکی که به موفقیت های بزرگی دست پیدا کرده ایم. .......................................... دریچه یک/ چرا با ادبیات دیگری با آمریکا صحبت کنیم؟! نگاه مردم را نسبت به انقلاب چطور می بینید؟ بیست ودوم بهمن هر سال، بیان کننده حقیقت و حرف دل مردم درباره انقلاب است. ما هیچ وقت ندیدیم که استقبال مردم کمتر از سال های گذشته باشد. امروز تعجب می کنم برخی از سیاست مداران ما چرا می خواهند با ادبیات دیگری با آمریکا صحبت کنند. این مسئله حقیقتا جای تاسف دارد. ماهیت ما و آمریکا داستان آب وآتش است و در کنار هم نمی توانیم باشیم؛ چراکه آمریکا خوی استکباری اش را حفظ کرده است، ما هم زیربار ظلم نمی رویم. این انقلاب از پیروی از امام حسین(ع) و محرم و صفر، جان گرفته است. البته باید بگویم این مسئله به دست آقای اوباما، بوش یا دیگران نیست. مجموعه ای پشت پرده است که آن سیاست آمریکا را می گرداند. الان هم می بینید که آقای ترامپ همان کارهای اوباما را می کند. اوباما هم مانند بوش عمل می کند. یکی دستکش مخملی می پوشد، منتها زیر آن همان انگشتان فولادی دیده می شود. نظرتان درباره سیاست های پنهان همیشگی انگلستان چیست؟ اگر بخواهیم ریشه کار را هم ببینیم، مرگ اصلی بر انگلیس باد که او فتنه گر تمام دنیاست؛ اما چرا ما روی آمریکا تمرکز داریم؟ چون به قول حضرت امام(ره)، آمریکا مظهر قدرت ظلم است. یادم هست در زمان توطئه سلمان رشدی بعد از پیام حضرت امام(ره) تجمعی داشتیم. آن زمان دیدم که پاکستانی ها عکس امام(ره) را شبیه قلب روی پیراهن دوخته بودند. از یکی از آن ها علت را جویا شدم که جواب دادند «شما ایرانی ها قدر امام(ره) را نمی دانید. من اگر توان داشتم، سینه ام را می شکافتم و این عکس را روی آن می دوختم. شما چون در مرکز نعمت هستید، قدردان نیستید؛ اما ما می فهمیم امام خمینی(ره) چه نعمت بزرگی است.» در زمان رحلت حضرت امام (ره) در انگلستان بودید. فضای خارجی چگونه بود؟ در چهاردهم خرداد، دوستان ایرانی مقیم انگلستان به خانه ما آمده بودند و عزاداری می کردیم. آن شب اخبار سراسری۱۰ بی بی سی با این تیتر شروع شد «جهان غرب امشب خواب راحتی دارد؛ چون خمینی(ره) مرد.» اگر همین حالا هم تامل کنید، می بینید این تنها یک جمله نیست، بلکه عنوان می کند جهان غرب در زمان حیات امام(ره) خواب راحتی نداشته است، پس ببینیم امام(ره) چه کسی بود. پیرمردی که در اتاقی سه درچهار نشسته است، اما جهان غرب از نبودنش خو ش حال می شود. در آن شرایط درگیر دو احساس متضاد بودم؛ هم غصه ازدست دادن امام(ره) را داشتم و هم غرور عظمت ایشان در دنیا به دلم افتاده بود. .......................................... دریچه دو / ما همه «خمینی(ره)» هستیم بعداز انقلاب، فضای رسانه ای و مردم آمریکا تا چه اندازه با ما آشناتر شد؟ دی ماه۵۸ بود. هرچه تلویزیون و رادیو درباره امام(ره) می گفتند، حقیقت نداشت و این ناراحتم کرده بود. همان وقت برای گرفتن مدرکم مراجعه کردم. متصدی دختری سیاه پوست با پوشش مرسوم آمریکایی بود. درست به خاطر دارم وقتی روبه رویش قرار گرفتم، با لحن آرامی گفت «کنار من بنشین». باتوجه به فرهنگ آن ها برایم این حرف عجیب بود و فکر کردم مگر قرار است چه بگوید. صندلی را کشیدم و با تردید نشستم که صدایش را پایین آورد و پرسید «ایرانی هستی؟» جواب دادم، بله. ادامه داد «برمی گردی حتما» بازهم پاسخ مثبت دادم که گفت «خمینی(ره) را می بینی؟» خیلی تعجب کردم اما جواب دادم، بله. آهی کشید و گفت «به ایشان بگو، یک فکری هم برای ما سیاه پوستان بکند». در همان سال ها، قرارداد «کمپ دیوید» بسته شده بود. یکی از شبکه های آمریکا هر شب نیم ساعت اخبار سراسری پخش می کرد. یکی از همین شبکه ها که وابسته به صهیونیست بود، پخش زنده داشت. خبرنگار گفت «من از یکی از روستا های دورافتاده لبنان با شما صحبت می کنم» و بعد دوربین را چرخاند. دیدم یکی از بچه های لبنانی گفت «خمینی (ره) می آید و وضعیت ما را درست می کند». یکی دیگر از بچه ها رو به خبرنگار گفت «نام من خمینی (ره) است». کودکی دیگر هم با صدای بلند فریاد زد «همه ما خمینی (ره) هستیم». یک باره خبرنگار چنان به خودش افتاد و برنامه را قطع کرد که متعجب شدم. نمونه های کوچک را می شود از تاثیر حضرت امام(ره) دانست. در زمان تسخیر لانه جاسوسی چطور بود؟ تلویزیون آمریکا مدام چهره آن آمریکایی هایی را که چشم بند داشتند، نشان می داد و جمله ای که می گفت «بچه های ما اسیرند» را خیلی مظلومانه پخش می کرد و آن زمان سروصدای زیادی علیه ایران راه انداخته بودند. اما یک مرتبه تلویزیون از دانشجویان مصاحبه گرفته بود که یکی از دانشجویان می گفت «خمینی(ره) رهبر تمام مردم دنیاست. بهتر است شما آمریکایی ها هم فکری به حال خودتان کنید که اگر خمینی(ره) فرمان جهاد دهد، من دانشجوی پاکستانی اهل تسنن زودتر از دانشجویان شیعه ایرانی اسلحه به دست می گیرم». آن دانشجو دومرتبه جمله اش را با تاکید بیان کرد. پس چرا علاقه و عشق سفر به اروپا و آمریکا در بین دانشجویان ما همچنان وجود دارد؟ این چیزی است که از گذشته در ذهن ما جاانداخته اند. در گذشته، فرنگ را خیلی بزرگ می کردند درصورتی که افراد ساکن در آنجا می دانند هیچ خبری نیست. خود من همین که تحصیلم تمام شد به سرعت به ایران برگشتم؛ یعنی می خواهم بگویم این طور نیست که همه علاقه مند به آمریکا و اروپا باشند. امروز اساتید و بزرگان زیادی داریم که به عشق وطن در خاک خودشان کار می کنند.
دوشنبه ، ۸خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا آنلاین]
[مشاهده در: www.shahraraonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها